ILPB1/415-1327/14-2/AMN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 20 listopada 2014 r. (data wpływu 25 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 25 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest magistrem inżynierem, absolwentem Politechniki. Od stycznia 2007 r. do czerwca 2013 r. był zatrudniony w firmie projektowej na stanowisku starszego projektanta w pracowni branżowej instalacji sanitarnych. W ramach obowiązków służbowych należało wykonywanie projektów w specjalności instalacyjnej w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego. Opracowywane przez Wnioskodawcę projekty stanowiły samodzielne opracowania. Projekty techniczne były wykonywane razem z opisami technicznymi i rysunkami. Projekty te Zainteresowany firmuje swoim imieniem i nazwiskiem. Wnioskodawca posiada uprawnienia budowlane uzyskane w 1990 r. Od 2004 r. Zainteresowany jest członkiem Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa.

Procesy projektowania, w którym uczestniczył Wnioskodawca obejmowały wszystkie fazy powstawania dokumentacji projektowej, od koncepcji aż do kompletnego projektu budowlanego i wykonawczego zgodnie z:

* Rozporządzeniem Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz. U. z 2012 r. Nr 0, poz. 462);

* Rozporządzeniem Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 21 czerwca 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz. U. z 2013 r. Nr 0, poz. 762);

* Obwieszczeniem Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 10 maja 2013 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie szczegółowego zakresu i formy dokumentacji projektowej, specyfikacji technicznych wykonania i odbioru robót budowlanych oraz programu funkcjonalno-użytkowego (Dz. U. z 2013 r. poz. 1129).

W ramach swoich obowiązków Wnioskodawca wykonał również projekty obiektów zlokalizowanych poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Projekty te podlegają później adaptacji do przepisów lokalnych.

Każdy z projektów rozpatrywany i opracowywany był indywidualnie, dlatego też każdy z nich wykazuje cechy niepowtarzalności wykonanego dzieła niezbędne do uznania go za przedmiot prawa autorskiego. W ramach zakresu obowiązków Wnioskodawca twórczo i samodzielnie projektuje utwory architektoniczne, co w rozumieniu art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych pozwala przypisać mi status twórcy. Zainteresowany uczestniczy również w procesie projektowania międzybranżowego stając się tym samym współtwórcą obiektów budowlanych jako całości wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi, co w rozumieniu art. 9 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych pozwala przypisać Wnioskodawcy status współtwórcy. Będąc autorem wyżej wspomnianych projektów Zainteresowany posiadała majątkowe prawa autorskie do nich, które na mocy postanowień zawartych w umowie o pracę przenoszone zostały na rzecz pracodawcy. Za wykonaną pracę, czyli stworzenie utworu i przekazanie go wraz z prawami autorskimi na rzecz pracodawcy Wnioskodawca otrzymywał wynagrodzenie wynikające z umowy o pracę.

Wykonanie każdego utworu jest ściśle określone przez pracodawcę w ramach czasowych, ponieważ określona jest zawsze ilość czasu oraz data wykonania każdego utworu. Po wykonaniu i przekazaniu dokumentacji technicznej pracodawcy Wnioskodawca rozpoczynał pracę nad kolejnym projektem. W praktyce zwykle zachodzi konieczność tworzenia więcej niż jednego projektu w tym samym czasie. Każdy egzemplarz projektu jest własnoręcznie przez Wnioskodawcę podpisany, co zgodnie z art. 8 ust. 2 cytowanej powyżej ustawy pozwala domniemywać, że Zainteresowany jest jego twórcą, Każdy z opracowywanych projektów wymaga twórczego, niepowtarzalnego i indywidualnego podejścia, dlatego też projekty te stanowią przedmiot prawa autorskiego w rozumieniu art. 1 ust. 1 cytowanej powyższej ustawy.

Biuro projektowe, w którym Wnioskodawca pracował prowadzi ewidencję prac projektowych pracowników w postaci systemu informatycznego. System ten jednoznacznie określa, ile czasu pracownik poświęcił w regulaminowym czasie na prace projektowe #8722; twórcze, a ile na prace niezwiązane z pracą twórczą, czyli inne obowiązki pracownicze (urlopy, święta, zwolnienia, badanie lekarskie itp.). Dzięki temu można wyznaczyć udział czasu na prace twórcze w całkowitym czasie pracy i wyliczyć część wynagrodzenia należnego za przeniesienie praw autorskich. Archiwizowane są zarówno ewidencja czasu, wykonane utwory (projekty), jak i wypłacone wynagrodzenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku Wnioskodawcy istnieje możliwość zastosowania 50% stawki kosztów uzyskania przychodu, o jakiej mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, w odniesieniu do wynagrodzenia otrzymywanego za wykonywane prace, określonego na podstawie raportu z informatycznego systemu rejestracji czasu pracy, jako wynagrodzenia za prace będące przejawem pracy twórczej o indywidualnym charakterze.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych "przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór)". W szczególności jest nim utwór architektoniczny (art. 1 ust. 2 pkt 6). Każdy tworzony przez Wnioskodawcę projekt jest inny i jest wykonywany samodzielnie. Projekty instalacji sanitarnych różnią się między sobą lokalizacją obiektu, zastosowanymi urządzeniami, warunkami technicznymi, wymaganiami inwestora itp. Dlatego wykonywaną przez Zainteresowanego pracę projektową trzeba określić jako działalność twórczą o indywidualnym charakterze, a jej wykonawcy przypisać status twórcy. Art. 8 ust. 1 cytowanej ustawy przyznaje twórcy prawo autorskie do stworzonego utworu ("Prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej"). Domniemywa się, że twórcą jest "osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu" (art. 8 ust. 2). Fakt podpisania przez Wnioskodawcę projektów, obok fizycznego ich wykonania, dodatkowo potwierdza przysługujący Zainteresowanemu status twórcy. Powoduje to powstanie prawa autorskiego, osobistego i majątkowego, do stworzonego przez Wnioskodawcę utworu.

Okoliczność, że prawo autorskie powstaje w trakcie wykonywania pracy sprawia, że jego majątkowa część przechodzi na pracodawcę (art. 12 ust. 1 wspomnianej ustawy: "jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron"). W umowie o pracę, której Wnioskodawca jest stroną, znajduje się zapis, zgodnie z którym autorskie prawa majątkowe do stworzonych przez Zainteresowanego w wykonywaniu obowiązków pracowniczych, utworów przechodzą na pracodawcę. Jako element stosunku zobowiązaniowego (umowy wzajemnej) między pracownikiem i pracodawcą świadczenie Wnioskodawcy (przeniesienie praw) należy łączyć ze wzajemnym świadczeniem pracodawcy w postaci wynagrodzenia za pracę. Innego wynagrodzenia za przeniesienie praw autorskich (tzw. honorarium) Zainteresowany nie otrzymywał. Prowadzi to do wniosku, że honorarium, tj. odpłatność pracodawcy za wejście w majątkowe prawa autorskie do projektów, stanowi element wynagrodzenia za pracę.

W tej sytuacji pojawia się pytanie o wysokość honorarium. Nie ma potrzeby jego szacowania, w sytuacji gdy pracodawca prowadzi szczegółową (co do godziny) ewidencję czasu pracy z podziałem na prace twórcze i pozostałe. Dzięki temu można precyzyjnie wyliczyć wynagrodzenie za przeniesienie majątkowych praw autorskich do projektów jako wynik iloczynu całkowitego wynagrodzenia i udziału czasu na prace twórcze.

Otrzymane honorarium stanowiło przychód Wnioskodawcy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dla ustalenia dochodu do opodatkowania należy jeszcze określić koszty jego uzyskania. Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 wynoszą one 50% przychodu: "koszty uzyskania niektórych przychodów określa się: (...) #8722; z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami #8722; w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód".

Pozostała część wynagrodzenia za pracę traktowana być powinna jako przychód ze stosunku pracy. Zatem koszty jego uzyskania wyznaczone są normą ryczałtową z art. 22 ust. 2 pkt 1: "koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej: (...) wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej".

Wnioskodawca wskazał, że przedstawiony tok rozumowania potwierdzają także liczne interpretacje indywidualne. Pisma Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie dotyczą wręcz takiego samego stanu faktycznego: pismo z dnia 7 listopada 2012 r. (sygn. IPPB1/415-1315/12-2/MT), pismo z dnia 9 listopada 2012 r. (sygn. IPPB1/415-1314/12-2/MT), pismo z dnia 10 grudnia 2012 r. (sygn. IPPB4/415-930/12-2/JK3), pismo z dnia 20 grudnia 2012 r. (sygn. IPPB4/415-863/12-2/JK2), pismo z dnia 4 stycznia 2013 r. (sygn. IPPB1/415-1313/12-2/MS), pismo z dnia 9 listopada. Można przytoczyć także pisma:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach: z 30 października 2008 r. (sygn. IBPB2/415- 1557/08/AS), z 11 maja 2010 r. (sygn. IBPBII/1/415-171/10/BD), 25 czerwca 2010 r. (sygn. IBPBII/1/415-377/10/BJ),

* Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy: z dnia 24 sierpnia 2010 r. (sygn. ITPB2/415-538/ 10/RS),

* Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 4 stycznia 2013 r. (sygn. IPTPB2/415-691/12-7/TS), 12 marca 2013 r. (sygn. IPTPB2/415-867/12-9/KSM), 14 marca 2013 r. (sygn. IPTPB2/415-887/12-10/KSM), 15 kwietnia 2013 r. (sygn. IPTPB2/415-47/13-4/AP), 29 stycznia 2014 r. (sygn. IPTPB2/415-695/13-2/TS),

* Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 28 maja 2010 r. (sygn. ILPB1/415-290/10-4/AG), 20 sierpnia 2010 r. (sygn. ILPB1 /415-573/10-5/AG) Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 7 listopada 2014 r. (sygn. ILPB2/415-860/14-2/ES), a także inne pisma Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, np.: z dnia 26 marca 2010 r. (sygn. IPPB2/415-17/10-2/AS), 30 lipca 2010 r. (sygn. IPPB2/415-486/10-2/MR).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy - w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2014 r. #8722; dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Stosownie do treści art. 9 ust. 2 cytowanej ustawy - w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r. #8722; dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Osobom posiadającym status pracownika uzyskującym przychody m.in. ze stosunku pracy przysługuje co do zasady, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

W takim przypadku koszty uzyskania przychodów ustala się zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy #8722; w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2012 r. #8722; koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Natomiast w myśl art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych #8722; w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 r. #8722; koszty uzyskania niektórych przychodów określa się: z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami - w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Stosownie do treści art. 22 ust. 9a ww. ustawy #8722; obowiązującym od 1 stycznia 2013 r. #8722; w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Na podstawie art. 22 ust. 10 cytowanej ustawy - w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2012 r. #8722; jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych.

Stosownie do treści art. 22 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych #8722; w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 r. #8722; jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 22 ust. 10a ww. ustawy #8722; obowiązującym od 1 stycznia 2013 r. #8722; przepis ust. 10 stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a.

Powołany przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że ustalenie, czy określony przychód został osiągnięty z tytułu praw autorskich lub pokrewnych, i podatnik jest twórcą, czy też artystą wykonawcą należy ocenić w świetle odrębnych przepisów, czyli przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, takich jak np. "twórca", "korzystanie przez twórców z praw autorskich" lub pojęć z nimi związanych jak np. "utwór", zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ww. ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Stosownie do art. 1 ust. 2 ww. ustawy, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami występują wówczas, gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, że przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Kwestie prawne związane z powstaniem i nabyciem prawa autorskiego do utworów pracowniczych reguluje art. 12 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

W razie zatem wykonywania na podstawie jednej umowy o pracę czynności, zarówno chronionych prawem autorskim, jak i niebędących przedmiotem prawa autorskiego, pozbawionych cech twórczych, z umowy tej powinno wynikać, jaka część wynagrodzenia obejmuje wynagrodzenie z tytułu korzystania z prawa autorskiego, a jaka część dotyczy czynności niechronionych prawem autorskim. Tylko bowiem takie rozróżnienie, jak również dokumentowanie prac - utworów chronionych prawem autorskim oraz wypłaconych wynagrodzeń z tego tytułu daje podstawę do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów przy zapewnieniu właściwej realizacji obowiązków płatnika w zakresie prawidłowego obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy. Podkreślenia przy tym wymaga, że zakwalifikowanie, czy wykonywana praca w ramach umowy o pracę jest przedmiotem prawa autorskiego jest obowiązkiem płatnika, który dokonuje świadczeń z tego tytułu. Jak już wspomniano wcześniej, powyższe rozróżnienie musi wynikać z umowy o pracę, bowiem ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje możliwości szacunkowego ustalania ilości pracy twórczej w całej ilości pracy danego pracownika - twórcy. Na podstawie szacunkowego (procentowego) określenia ilości wykonywanych przez pracownika prac objętych prawami autorskimi spośród ogółu jego obowiązków pracowniczych nie można ustalić, jaka konkretna część wynagrodzenia związana jest z korzystaniem z praw autorskich.

Podwyższone koszty uzyskania przychodów można więc stosować, jeżeli umowa o pracę nie stanowi inaczej, a obowiązki ze stosunku pracy sprowadzają się do działalności twórczej lub ją obejmują, wynagrodzenie za pracę stanowi równocześnie wynagrodzenie za przeniesienie autorskich praw majątkowych. Z umowy o pracę powinno jednak wynikać, jaka część wynagrodzenia (uposażenia) obejmuje wynagrodzenie autorskie z tytułu korzystania przez pracownika z praw autorskich, a jaka dotyczy wynagrodzenia ściśle związanego z wykonywaniem obowiązków pracowniczych (służbowych). Tylko bowiem takie wyróżnienie, jak wyżej wspomniano, daje podstawę do zastosowania normy kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50%.

Należy podkreślić, że organy podatkowe nie są właściwe w zakresie rozstrzygania autorskiego charakteru wykonywanych czynności. Interpretacja przepisów ustawy o prawie autorskim nie leży w kompetencji organów podatkowych. Organy podatkowe nie są zatem uprawnione do orzekania, czy określony rezultat pracy jest utworem w rozumieniu prawa autorskiego.

Z przestawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca od stycznia 2007 r. do czerwca 2013 r. zatrudniony był w firmie projektowej na stanowisku starszego projektanta, gdzie w ramach obowiązków służbowych wykonywał projekty. Zainteresowany będąc autorem wyżej wspomnianych projektów posiadał majątkowe prawa autorskie do nich, które na mocy postanowień zawartych w umowie o pracę przenoszone zostały na rzecz pracodawcy. Za stworzenie utworu i przekazanie go wraz z prawami autorskimi na rzecz pracodawcy Wnioskodawca otrzymywał wynagrodzenie wynikające z umowy o pracę. Każdy z opracowywanych projektów wymaga twórczego, niepowtarzalnego i indywidualnego podejścia, dlatego też projekty te stanowią przedmiot prawa autorskiego w rozumieniu art. 1 ust. 1 cytowanej powyższej ustawy. Biuro projektowe prowadzi ewidencję prac projektowych pracowników w postaci systemu informatycznego, który jednoznacznie określa, ile czasu pracownik poświęcił w regulaminowym czasie na prace projektowe #8722; twórcze, a ile na prace niezwiązane z pracą twórczą, czyli inne obowiązki pracownicze. Dzięki temu można wyznaczyć udział czasu na prace twórcze w całkowitym czasie pracy i wyliczyć część wynagrodzenia należnego za przeniesienie praw autorskich.

Mając powyższe na uwadze, skoro - jak twierdzi Wnioskodawca - projekty, które wykonywał są przejawem działalności twórczej o indywidualnym charakterze, stanowiących utwór w rozumieniu prawa autorskiego i praw pokrewnych, to do takiego wynagrodzenia otrzymywanego za wykonane prace, określonego na podstawie umowy o pracę oraz na podstawie raportu z informatycznego systemu rejestracji czasu pracy mogą być zastosowane, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, 50% koszty uzyskania przychodów, jednakże wskazać należy, że od przychodów osiąganych przez Wnioskodawcę od 2013 r., koszty te nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy.

Jednocześnie należy wyraźnie zaznaczyć, że przedmiotu niniejszej interpretacji nie stanowi ocena prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy w kwestii uznania określonych efektów pracy pracowników za utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, w świetle której, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Stosownie do tej definicji przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie są przepisami prawa podatkowego.

W trybie wydawania interpretacji określonym w art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnień do interpretowania tych przepisów. Organy podatkowe nie są zatem uprawnione do orzekania, czy określony rezultat pracy jest utworem w rozumieniu prawa autorskiego.

Właściwym odnośnie dokonywania wykładni przepisów ww. ustawy jest wyłącznie Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego Departament Prawny.

W związku z powyższym ocena stanowiska Wnioskodawcy dokonana została jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.