ILPB1/415-132/10-5/AGr

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 21 stycznia 2010 r. (data wpływu 28 stycznia 2010 r.), uzupełnionym w dniach 13 kwietnia 2010 r. i 22 kwietnia 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środków trwałych - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 stycznia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środków trwałych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 i § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 6 kwietnia 2010 r. nr ILPB1/415-132/10-2/AGr wezwano Zainteresowaną do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 9 kwietnia 2010 r., natomiast w dniu 13 kwietnia 2010 r. Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek. Ponadto wniosek uzupełniono w dniu 22 kwietnia 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Od dnia 1 stycznia 2005 r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność jako płatnik podatku rolnego - działy specjalne produkcji rolnej, polegające na hodowli drobiu nośnego (kury) i produkcji jaj konsumpcyjnych.

Do dnia 31 grudnia 2008 r. Zainteresowana opłacała podatek dochodowy na podstawie corocznej deklaracji PIT-6 - zgodnie z art. 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz załącznikiem nr 2 do ww. ustawy, tj. wg tabeli rodzajów i rozmiarów działów specjalnych produkcji rolnej oraz norm szacunkowych (lp. nr 6).

Z dniem 1 stycznia 2009 r. Wnioskodawczyni założyła księgi handlowe i w roku obrotowym 2009 podlegała opodatkowaniu na zasadach ogólnych. Na dzień 31 grudnia 2008 r. Zainteresowana sporządziła, zgodnie z art. 19 ustawy o rachunkowości inwentaryzację aktywów i pasywów (inwentarz) oraz sporządziła bilans otwarcia firmy.

W październiku 2009 r. Wnioskodawczyni dokonała zakupu środków trwałych za kwotę netto: samochód ciężarowy 77.546,55 zł, w listopadzie 2009 r. monitoring elektroniczny 17.757,00 zł, dwa kontenery paszowe 14.200,00 zł. Ww. środki trwałe Zainteresowana wprowadziła do ewidencji w miesiącu zakupu, dokonując zgodnie z art. 22k pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w koszty.

KŚT 624 - system monitoringu elektronicznego,

KŚT 605 - kontenery paszowe (zbiorniki naziemne z metali nieżelaznych).

Dane o sprzedaży (uzupełniające):

Wartość przychodów ze sprzedaży za 2009 r. wynosi:

* sprzedaż jaj 3.684.285,19 + VAT 3% = brutto 3.794.813,75 zł

* sprzedaż kur (po wyniesieniu) 143.854,10 + VAT 3% = brutto 148.169,72 zł

(w miesiącu czerwcu i grudniu 2009 r.)

Razem przychody ze sprzedaży za 2009 r. brutto 3.942.983,47 zł.

Za rok 2008 z tytułu prowadzonej działalności Wnioskodawczyni osiągnęła przychód brutto w wysokości 4.567.555 zł, stwierdzony na podstawie deklaracji VAT oraz rejestrów sprzedaży VAT za okres od stycznia do grudnia 2008 r.

Na dzień sporządzenia bilansu otwarcia (spisu z natury) wartość kur niosek (konto 600) wynosiła wg wyceny 903.000,00 zł (71 tys. sztuk). Na dzień 31 grudnia 2009 r. wartość kur niosek wynosi 428.000,00 zł (35,7 tys. sztuk). Różnica stanu inwentarza - 474. 600,00 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie amortyzacji środków trwałych:

Czy jako mały podatnik w roku 2009 Wnioskodawczyni prawidłowo skorzystała z prawa odpisu jednorazowego środków trwałych w koszty, zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, postąpiła słusznie korzystając z pomocy de minimis w 2009 r., gdyż nie przekroczyła w pierwszym roku prowadzenia ksiąg kwoty sprzedaży brutto określonej dla małego podatnika na 2009 r. w wysokości 1.200.000 EURO, tj. 4.089.960,00 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 powołanej ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Natomiast zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Jednakże zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 5 marca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 69, poz. 587) w latach podatkowych rozpoczynających się w 2009 r. i 2010 r. kwota limitu odpisów amortyzacyjnych, o której mowa w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynosi 100.000 euro w każdym z tych lat podatkowych.

Określenie "mały podatnik" zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ww. ustawy, oznacza podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 800.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł. Powołaną powyżej ustawą o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zmieniono również kwotę, po przekroczeniu której podatnik utraci status "małego podatnika". Na mocy art. 1 pkt 1 ustawy "małym podatnikiem" jest podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro.

Zatem w 2009 r. za małego podatnika można uznać tego, którego przychód ze sprzedaży wraz z podatkiem od towarów i usług za 2008 r. nie przekroczył 4.053.000 zł.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż za rok 2008 z tytułu prowadzonej działalności Wnioskodawczyni osiągnęła przychód brutto w wysokości 4.567.555 zł stwierdzony na podstawie deklaracji VAT oraz rejestrów sprzedaży VAT za okres od stycznia do grudnia 2008 r.

W związku z powyższym, z uwagi na fakt, iż Wnioskodawczyni nie spełniła definicji małego podatnika, gdyż wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) przekroczyła w poprzednim roku podatkowym, tj. 2008 r. równowartość 1.200.000 euro, Zainteresowana nieprawidłowo skorzystała w 2009 r. z jednorazowej amortyzacji, o której mowa w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wyniku finansowego rozstrzygnięto w dniu 23 kwietnia 2010 r. interpretacją indywidualną nr ILPB1/415-132/10-6/AGr.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.