ILPB1/415-1316/13-4/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 27 listopada 2013 r. (data wpływu 28 listopada 2013 r.), uzupełnionym w dniu 18 lutego 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania diety wypłaconej Wnioskodawcy - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania diety wypłaconej Wnioskodawcy, w zakresie kosztów uzyskania przychodów oraz w zakresie opodatkowania przychodów u pracowników.

W związku z tym, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 1, § 3, art. 14f § 1 i § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 6 lutego 2014 r., znak ILPB1/415-1316/13-2/AA, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 10 lutego 2014 r., w dniu 18 lutego 2014 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 17 lutego 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jako osoba fizyczna działalność gospodarczą obejmującą m.in. przewóz towarów w kraju i za granicą. Usługi realizuje osobiście oraz poprzez pracowników zatrudnionych na umowach o pracę jako kierowcy. Z powyższego tytułu Wnioskodawca na podstawie art. 2 pkt 7 w zw. z art. 21a ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz. U. z 2012 r. poz. 1155 z późn. zm.) wypłaca diety na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem tego zadania służbowego, ustalane na zasadach określonych w przepisach art. 775 § 3-5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy. Wysokość diet, dla pracowników ustala się na podstawie przyjętego regulaminu w wysokości wyższej niż dieta z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju określona pracownikowi, zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie zwolnienia z opodatkowania diety wypłaconej Wnioskodawcy.

Czy i w jakiej wysokości diety z tytułu podróży służbowych Wnioskodawcy (osoby prowadzącej działalność gospodarczą) zwolnione są od podatku dochodowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na brzmienie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy p.d.o.f. z uwzględnieniem wyłączenia przewidzianego w art. 21 ust. 13 ustawy p.d.o.f. zwolnienie od podatku dochodowego diet i innych należności za czas pracy osoby prowadzącej działalność gospodarczą możliwe jest pod warunkiem, iż otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

Wspomniane wyłączenie z art. 21 ust. 13 ustawy p.d.o.f., z uwagi na językową wykładnię dotyczy wyłącznie osób prowadzących działalność gospodarczą i współpracujących, a więc wyłączenie te nie obejmuje pracowników.

Ponadto w uzupełnieniu wskazano, że zdaniem Wnioskodawcy diety jakie pobiera prowadząc działalność gospodarczą, wykonując osobiście podróż służbową zwolnione są od podatku dochodowego w określonych warunkach. Tak więc wskazanymi warunkami jest brak zaliczenia diet do kosztów uzyskania przychodów przy równoczesnym poniesieniu ich w celu osiągniecia przychodów. Powyższe ma miejsce w przypadku Wnioskodawcy bowiem diety pobiera wykonując osobiście transporty w ramach prowadzonej działalności lub podróżując do klientów w celach organizacyjnych przedsiębiorstwa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej jest rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167).

Aby jednak przedmiotowe świadczenia korzystały ze zwolnienia muszą być spełnione warunki, wskazane w art. 21 ust. 13 powołanej ustawy. Zgodnie z tym przepisem ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

W myśl natomiast art. 14 ust. 1 ww. ustawy za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą obejmującą m.in. przewóz towarów w kraju i zagranicą. Usługi realizuje osobiście oraz poprzez pracowników zatrudnionych na umowach o pracę. Z powyższego tytułu Zainteresowany wypłaca diety na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem tego zadania służbowego ustalane na zasadach określonych w przepisach art. 775 § 3-5 ustawy - Kodeks Pracy.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że osoba prowadząca działalność gospodarczą (właściciel) nie może wypłacić sama sobie należności z tytułu podróży służbowej, a tym samym nie uzyska przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej. Jednakże - jak wyjaśniono w interpretacji indywidualnej nr ILPB1/415-1316/13-5/AA - Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów równowartość diet z tytułu podróży służbowych do wysokości diet należnych pracownikom.

Reasumując, diety z tytułu podróży służbowych Wnioskodawcy (osoby prowadzącej działalność gospodarczą) nie stanowią przychodu z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym nie podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie należy wyjaśnić, że w dniu 11 marca 2014 r. wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów został rozstrzygnięty odrębną interpretacją indywidualną nr ILPB1/415-1316/13-5/AA, natomiast w zakresie opodatkowania przychodów u pracowników postanowieniem o umorzeniu postępowania nr ILPB1/415-1316/13-6/AA.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.