ILPB1/415-1310/10-7/AGr

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2010 r. (data wpływu 18 listopada 2010 r.), uzupełnionym w dniach 28 stycznia 2011 r. oraz 1 i 4 lutego 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów z nieodpłatnych świadczeń - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów z nieodpłatnych świadczeń.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 4 oraz art. 14f § 1 i § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 14 stycznia 2011 r. nr ILPB4/423-308/10-2/ŁM, ILPB1/415-1310/10-2/AGr wezwano do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania. W wezwaniu wskazano, iż w przypadku nie dokonania żadnych zmian w złożonym wniosku i nie uiszczenia opłaty, wniosek zostanie rozpatrzony wg kolejności przepisów prawa podatkowego w nim wskazanych, tj. wydana zostanie interpretacja indywidualna w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych z zastrzeżeniem, iż interpretacja ta nie ma mocy wiążącej dla wspólników Spółki. Natomiast uzupełnienie wniosku w wyznaczonym terminie spowoduje, iż zostanie wydana interpretacja zgodna ze wskazaniem Spółki.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 19 stycznia 2011 r., natomiast w dniu 28 stycznia 2011 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 26 stycznia 2011 r.). Wniosek uzupełniono również pismami w dniach 1 i 4 lutego 2011 r.

Na ww. wezwanie z dnia 14 stycznia 2011 r. odpowiedziała osoba fizyczna, tj. Pan X, w związku z czym przedmiotowy wniosek podlega rozpatrzeniu w całości w podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka komandytowa zaciągnęła kredyt w rachunku bieżącym w celu finansowania bieżącej działalności oraz podpisała umowy o leasing operacyjny na finansowanie samochodów używanych w celu prowadzonej działalności. Współwłaściciele spółki (osoba prawna - komplementariusz 10% udziałów oraz osoba fizyczna - komandytariusz 80%) są poręczycielami kredytu w rachunku bieżącym. Komplementariusz poręcza wekslem in blanco oraz zabezpieczeniem na nieruchomości w formie hipoteki kaucyjnej. Komandytariusz poręcza wekslem in blanco. Umowy leasingu operacyjnego zabezpieczone są w formie poręczenia na wekslu in blanco. Komplementariusz Y zgodnie z Krajowym Rejestrem Sądowym jest jedynym uprawnionym do reprezentowania interesów spółki komandytowej i odpowiada za zobowiązania spółki całym swoim majątkiem. Wspólnicy (osoba prawna i osoba fizyczna) z tytułu tych poręczeń nie otrzymali żadnego wynagrodzenia od spółki komandytowej. Spółka prowadzi księgi rachunkowe i na ich podstawie ustala przychody i koszty podatkowe poszczególnych wspólników i wielkości te przekazuje wspólnikom w celu zapłaty podatku dochodowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy z tytułu udzielonych nieodpłatnych poręczeń (kredytu i leasingu) przez pozostałych wspólników występuje u Wnioskodawcy nie udzielającego poręczeń przychód do opodatkowania.

Zdaniem Wnioskodawcy, w powyższej sprawie nie znajduje zastosowania art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ w skutek udzielonych poręczeń przez pozostałych wspólników, Wnioskodawca nie uzyskał żadnych korzyści majątkowych kosztem poręczyciela. Te ostatnie mogłyby dopiero wystąpić w sytuacji, w której poręczyciel spełniłby świadczenie w miejsce dłużnika głównego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm. - określanego w dalszej części skrótem k.s.h.), spółkami handlowymi są: spółka jawna, partnerska, komandytowa, komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i spółka akcyjna. Natomiast w myśl art. 4 § 1 pkt 1 K.s.h określenie "spółka osobowa" oznacza - spółkę jawną, partnerską, komandytową i komandytowo - akcyjną.

Spółki osobowe są podmiotami prawa, a więc mają zdolność prawną, co oznacza, że mogą w pełnym zakresie uczestniczyć w obrocie gospodarczym, być podmiotami stosunków prawnych. Wynika to m.in. z art. 8 k.s.h, zgodnie z którym spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

Spółki osobowe nie posiadają osobowości prawnej. Dochody spółek osobowych nie stanowią zatem odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki osobowej. W zależności od tego, czy wspólnicy są osobami fizycznymi, czy prawnymi podlegają odpowiednio opodatkowaniu na zasadach określonych w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. i o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), albo opodatkowaniu na zasadach określonych w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125.

Stosownie do art. 11 ust. 2 ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Jednocześnie ustawodawca nie sprecyzował, co należy rozumieć poprzez pojęcie "nieodpłatny". Przepisy ustawy o podatku dochodowym określają jedynie sposoby i kryteria ustalania wartości nabytych nieodpłatnie rzeczy (praw) albo nieodpłatnych świadczeń.

Na gruncie języka polskiego "nieodpłatny" znaczy tyle co: "nie wymagający opłaty; taki, za który się nie płaci; bezpłatny" (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, 2003 r.).

W świetle powyższego, uznać należy, iż dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Wskazać przy tym należy, iż zgodnie z art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż Spółka komandytowa zaciągnęła kredyt w rachunku bieżącym w celu finansowania bieżącej działalności oraz podpisała umowy o leasing operacyjny na finansowanie samochodów używanych w celu prowadzonej działalności. Współwłaściciele spółki (osoba prawna - komplementariusz oraz osoba fizyczna - komandytariusz) są poręczycielami kredytu w rachunku bieżącym. Umowy leasingu operacyjnego zabezpieczone są w formie poręczenia na wekslu in blanco. Wspólnicy (osoba prawna i osoba fizyczna) z tytułu tych poręczeń nie otrzymali żadnego wynagrodzenia od Spółki komandytowej. Wnioskodawca będący wspólnikiem Spółki nie jest poręczycielem.

Z powyższego wynika, iż świadczeniodawca (wspólnik udzielający poręczenia) wyraził pozytywną wolę świadczenia, tj. w razie zaistnienia konieczności zobowiązał się do spłaty zobowiązania ciążącego na Spółce. Ta gotowość posiada swoją wartość, o czym najlepiej świadczy fakt, iż istnieją instytucje finansowe, które świadczą odpłatnie tego typu usługi.

Jak wynika z informacji przedstawionych we wniosku wspólnicy z tytułu przedmiotowych poręczeń nie otrzymali żadnego wynagrodzenia od Spółki komandytowej, co stanowi konkretną korzyść dla Spółki.

Reasumując, w przedmiotowym stanie faktycznym niewątpliwie zaistniała sytuacja, w której Spółka otrzymała nieodpłatne świadczenie w postaci nieodpłatnego poręczenia w celu zabezpieczenia kredytu i leasingu. Korzyść wynika z zaniechania pobrania wynagrodzenia za udzielone zabezpieczenie. W związku z tym, iż spółka komandytowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, lecz opodatkowaniu podlegają dochody poszczególnych jej wspólników u Wnioskodawcy, będącego wspólnikiem Spółki komandytowej powstał przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, w myśl art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.