ILPB1/415-124/11-5/IM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 stycznia 2011 r. (data wpływu 31 stycznia 2011 r.), uzupełnionym w dniach 18 marca 2011 r. i 15 kwietnia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku w zakresie amortyzacji środka trwałego - jest nieprawidłowe.

W dniu 31 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 7 marca 2011 r., znak ILPB1/415-124/11-2/IM, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 10 marca 2011 r., w dniu 18 marca 2011 r. wniosek uzupełniono o brakujące informacje, a w dniu 15 kwietnia 2011 r. Wnioskodawca uzupełnił podanie o wskazanie aktualnego adresu do doręczeń.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w dniu 30 listopada 1993 r. rozpoczął działalność gospodarczą jako osoba fizyczna na swoje imię i nazwisko w oparciu o ustawę o działalności gospodarczej, został zarejestrowany w ewidencji działalności gospodarczej jednocześnie będąc w związku małżeńskim, gdzie obowiązywała ustawowa wspólność majątkowa.

W dniu 23 marca 1999 r. Zainteresowany wraz z małżonką nabyli na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej, ze środków pochodzących z działalności podatnika, na podstawie umowy notarialnej, nieruchomość zabudowaną.

W lipcu 1999 r. powyższą nieruchomość zabudowaną Wnioskodawca wprowadził do ewidencji środków trwałych swojego jednoosobowego przedsiębiorstwa jako kompletny i zdatny do użytku środek trwały.

W dniu 17 marca 2000 r. Zainteresowany prowadząc jednoosobową działalność gospodarczą rozpoczął na wyżej wskazanej nieruchomości proces inwestycyjny w oparciu o przepisy prawa budowlanego, polegający na rozbudowie dotychczasowego budynku oraz wzniesieniu na powyższej nieruchomości innych budowli. Inwestycja była prowadzona i finansowana w ramach prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej w oparciu o środki własne pochodzące z tejże działalności podatnika oraz kredyt bankowy udzielony na podstawie umowy z dnia 2 sierpnia 2000 r.

W dniu 26 kwietnia 2001 r. małżonkowie na mocy umowy zawartej przed notariuszem znieśli wspólność majątkową, wprowadzając ustrój rozdzielności majątkowej, i dokonali częściowego podziału majątku w wyniku którego niektóre składniki zostały podzielone fizycznie między małżonków, natomiast pozostałe składniki w tym wyżej opisana nieruchomość wraz z inwestycją kompleksu salonu i serwisu nie uległy fizycznemu podziałowi pozostając współwłasnością małżonków w częściach ułamkowych. Podatnik po dacie zniesienia wspólności majątkowej kontynuował wyżej opisaną inwestycję a następnie dokonał jej zakończenia i odbioru w czerwcu 2001 r..

W wyniku całokształtu działań takich jak: stworzenie projektu budowlanego otrzymanie pozwolenia na budowę oraz ponoszonych nakładów przez przedsiębiorstwo podatnika powstał kompleks budynków i budowli z przeznaczeniem na prowadzenie działalności salonu serwisu samochodowego.

Wartość początkowa budynków I budowli wniesionych do ewidencji środków trwałych w lipcu 1999 r. została powiększona o poniesione przez podatnika nakłady inwestycyjne i w całości powiększyła wartość budynków i budowli posadowionych na nieruchomości.

Od tego momentu budynki po zwiększeniu ich wartości w dokonanym przez podatnika procesie inwestycyjnym są używane w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych od budynków oraz ponosi całość nakładów związanych z ich bieżącą eksploatacją i utrzymaniem, w tym pokrywa wszelkie obciążenia o charakterze publiczno-prawnym przynależne od całej nieruchomości.

Zainteresowany od dnia zniesienia wspólności majątkowej zarządzał całą nieruchomością czerpiąc z tego przychody w ramach swojego przedsiębiorstwa. Natomiast małżonka od dnia zniesienia wspólności majątkowej akceptowała ten stan prawny, tj. godziła się na to, że wszelkie ciężary związane ze wspólną nieruchomością ponosił będzie małżonek, w tym podatki od nieruchomości, opłaty z tytułu wieczystego użytkowania oraz bieżące remonty i konserwacje etc.

Jednocześnie godziła się aby tylko Współmałżonek czerpał z powyższej nieruchomości, pożytki, w tym wynajmował lub dzierżawił nieruchomość na rzecz osób trzecich, jak np. dla x o.o. w której małżonka podatnika jest prezesem zarządu. Małżonka podatnika poprzez swoje działania zaakceptowała istniejący stan prawny tym samym jednoznacznie wyraziła zgodę na sposób zarządzania nieruchomością wspólną oraz jej podział do używania (umowa quoad usum). Umowa quoad usum nie wymagała i nie wymaga żadnej szczególnej formy, może być zawarta w formie aktu notarialnego zwykłej umowy pisemnej bądź w sposób dorozumiany i tu została zawarta przez strony w sposób dorozumiany czyli dokonano praktycznego podziału nieruchomości do używania i stan ten był wzajemnie respektowany od 1999 r.

W dniu 7 grudnia 2007 r. na mocy wyroku sądu związek małżeński podatnika z małżonką został rozwiązany. Pomimo powyższego stan prawny związany ze sposobem użytkowania nieruchomości nie uległ zmianie, a była małżonka akceptowała zawarty przed laty podział korzystania z nieruchomości wspólnej.

W dniu 14 września 2010 r. była małżonka skierowała do podatnika pismo, w którym zażądała zaprzestania amortyzacji budynków w części jej przynależnej i dokonania przez podatnika stosownych korekt w urządzeniach księgowych. Jako podstawę prawną powołała art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie nie zadeklarowała gotowości ponoszenia obciążeń i ciężarów związanych z nieruchomością wspólną.

Wnioskodawca nie podjął żadnych działań pozostawił swoje ewidencje księgowe w takim stanie, w jakim prowadził je od 1999 r..

W uzupełnieniu Zainteresowany wskazał, że z posiadanej przez Niego wiedzy wynika, iż na przedmiotowej nieruchomości (jej części) nie była i obecnie nie jest prowadzona pozarolnicza działalność gospodarcza przez byłą żonę Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę zapisy art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c stanowiące własność lub współwłasność podatnika nabyte lub wytworzone we własnym zakresie kompletne zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W ocenie Wnioskodawcy kompleks salonu i serwisu samochodowego stanowiący zespół budynków i budowli spełnia przesłanki zawarte w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkujące uznanie ich za środki trwałe gdyż:

Zgodnie z art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. w razie gdy składniki majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Z przepisu tego wynika, że Wnioskodawca był uprawniony do przyjęcia jako wartości początkowej środków trwałych podlegających amortyzacji w jego działalności gospodarczej takiej części wartości przedmiotowych składników majątkowych. która odpowiadała jego udziałowi we własności tych składników.

Zgodnie z art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Po ustaniu ustroju majątkowej wspólności małżeńskiej teoretycznie zatem stają się współwłaścicielami majątku dorobkowego po 50%.

Stosując jednak art. 22g ust. 1 w przedmiotowej sprawie uwzględnić należy, że w stosunku do stanowiących ich współwłasność środków trwałych stanowiących kompleks salonu i serwisu samochodowego Wnioskodawca i jego była żona zawarli - w sposób dorozumiany - umowę dotyczącą korzystania ze wspólnych składników majątkowych - tzw. umowę quoad usum.

Należy tu wyjaśnić, że zgodnie z ogólną zasadą zawartą w art. 207 kodeksu cywilnego, pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów: w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną. Art. 206 Kodeksu cywilnego wprowadza natomiast zasadę dotyczącą sposobu korzystania z rzeczy wspólnej, a mianowicie: każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do Współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli. Tak szeroko sformułowane uprawnienie każdego z właścicieli może zostać zmodyfikowane, dopuszcza się bowiem zawarcie przez współwłaścicieli umowy quoad usum określającej sposób korzystania z rzeczy wspólnej. W przypadku rzeczy podzielnych (w tym nieruchomości) w drodze umowy quoad usum może zostać dokonany fizyczny podział nieruchomości, a współwłaściciele nieruchomości są uprawnieni do fizycznego wydzielenia części nieruchomości do wyłącznego użytkowania przez każdego z nich.

Ponadto umowa quoad usum może określać również inne kwestie odnośnie sposobu korzystania z rzeczy wspólnej, w tym podział pożytków i innych przychodów uzyskiwanych z tej rzeczy. Postanowienia takiej umowy mają pierwszeństwo przed ustawowym podziałem pożytków i innych przychodów z rzeczy wspólnej w stosunku do wielkości udziału opartym na art. 207 Kodeksu cywilnego. Potwierdza to utrwalona linia orzecznicza, przykładowo wyrok WSA w Kielcach z 16 maja 2006 (I SA/Ke 8/06), wyrok sądu apelacyjnego w Gdańsku z 15 czerwca 1993 (I ACr400/93 ,OSA1994/6/33).

W przypadku zawarcia takiej umowy należy przyjąć, że koszty ponoszone przez każdego ze współwłaścicieli dotyczące części nieruchomości przyznanej mu do wyłącznego korzystania w świetle umowy quoad usum, będą stanowiły w całości koszty uzyskania przychodów tego współwłaściciela. Uzasadnia to celowościowa interpretacja przepisu art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Dotyczy to również odpisów amortyzacyjnych od składników majątkowych z których na mocy umowy pomiędzy współwłaścicielami korzysta tylko jeden z nich. Potwierdzają to interpretacje organów podatkowych, por. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 21 kwietnia 2009 (IPPB5/423-56/09-2/DG).

Kodeks Cywilny dopuszcza tym samym zawarcie przez współwłaścicieli umowy quoad usum określającej sposób korzystania z rzeczy wspólnej. Zawarcie takiej umowy nie wymaga szczególnej formy tak więc jej powstanie w sposób dorozumiany, jak miało to miejsce w analizowanym przypadku, dopuszcza ustawodawca. Zachowanie małżonki podatnika po dacie rozdzielności majątkowej tj. 26 kwietnia 2001 r. jednoznacznie wskazuje na zawarcie umowy dotyczącej korzystania ze wspólnych składników majątkowych w sposób dorozumiany.

Podkreślenia wymaga raz jeszcze, iż małżonka w pełni akceptowała fakt, iż wszelkie ciężary związane ze wspólną nieruchomością ponosił małżonek (w tym podatki od nieruchomości, opłaty z tytułu wieczystego użytkowania oraz bieżące remonty i konserwacje etc.). Jednocześnie małżonka nie wnosiła żadnych zastrzeżeń co do faktu, iż tylko współmałżonek czerpał z powyższej nieruchomości pożytki, w tym wynajmował lub dzierżawił nieruchomość na rzecz osób trzecich, jak np. dla X Sp. z o.o. w której małżonka podatnika jest prezesem zarządu.

W związku z faktem korzystania przez podatnika z całości nieruchomości na podstawie umowy quoad usum koszty ponoszone na nieruchomość na podstawie tej umowy stanowią koszty uzyskania przychodu podatnika. Dotyczy to także kosztów w postaci odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od budynków i budowli.

W związku z powyższym należy uznać zachowanie Wnioskodawcy po dacie wprowadzenia rozdzielności majątkowej w świetle przedstawionych faktów za prawidłowe. Podatnik był i jest uprawniony do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od całości wniesionych do ewidencji budynków i budowli powiększonych o dokonane nakłady inwestycyjne i prawidłowo ustalił zarówno wartość początkową środka trwałego jak również prawidłowo dokonał zwiększenia ich wartości o poniesione nakłady inwestycyjne.

Umowa quoad usum zawarta przez strony może być przez nie zmieniana lub wypowiedziana jednakże zależy to od zaistnienia uzasadnionych przesłanek, które w istniejącym stanie prawnym nie powstały. Wg Wnioskodawcy pismo byłej małżonki z dnia 14 września 2010 r. nie jest wypowiedzeniem umowy quoad usum gdyż nie zaszły istotne okoliczności pozwalające na zmianę bądź wypowiedzenie umowy. Stanowisko prawne zaprezentowane przez podatnika jest wynikiem opinii prawnej wydanej przez radcę prawnego na zlecenie podatnika.

Ponadto w swoim piśmie była małżonka rości sobie pretensje wyłącznie o pożytki, tj. wprowadzenie do ewidencji środków trwałych w jej działalności gospodarczej i dokonywanie odpisów amortyzacyjnych / nie wskazując na wolę przejęcia obciążeń związanych z podatkami od nieruchomości, opłatami z tytułu wieczystego użytkowania ubezpieczeniem etc. Zatem pismo to zdaniem podatnika nie wywołało skutków prawnych i dotychczasowy stan prawny nie uległ zmianie. Podatnik nadal jest uprawniony do uznania w ciężar kosztów podatkowych całości odpisów amortyzacyjnych oraz obciążeń związanych z nieruchomością.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie tut. organ wskazuje, że przedstawiając własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca podał art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako przepis, zgodnie z którym ustala wartość początkową środka trwałego. Mając jednak na uwadze merytoryczną treść przedmiotowego wniosku, tut. organ zrozumiał, iż Wnioskodawca miał na uwadze treść art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 powołanej ustawy.

Treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy stanowi, że podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Stosownie do postanowień art. 22a ust. 1 cyt. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Jak wynika z ww. przepisu amortyzacji podlegają środki trwałe stanowiące zarówno własność jak i współwłasność podatnika.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. W dniu 23 marca 1999 r. wraz z małżonką na zasadzie wspólności małżeńskiej nabyli zabudowaną nieruchomość i wprowadził ją do ewidencji środków trwałych, przeprowadził w oparciu o środki własne pochodzące z działalności gospodarczej oraz w oparciu o kredyt proces inwestycyjny.

W dniu 26 kwietnia 2001 r. małżonkowie znieśli wspólność majątkową, wprowadzając ustrój rozdzielności majątkowej, i dokonali częściowego podziału majątku w wyniku którego niektóre składniki zostały podzielone fizycznie między małżonków, natomiast pozostałe składniki w tym wyżej opisana nieruchomość wraz z inwestycją kompleksu salonu i serwisu nie uległy fizycznemu podziałowi pozostając współwłasnością małżonków w częściach ułamkowych.

Stosownie do treści art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Ponadto zgodnie z treścią art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). W myśl natomiast art. 206 Kodeksu cywilnego każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli. Według art. 207 Kodeksu pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Współwłaściciele mogą jednak w drodze umowy quoad usum określić sposób i zakres korzystania z rzeczy wspólnej oraz pobierania z niej pożytków i innych przychodów a także ponoszenia wydatków i ciężarów związanych z rzeczą wspólną. Umowa quoad usum może kształtować stosunki wzajemne między współwłaścicielami na tle korzystania z rzeczy wspólnej inaczej niż to wynika z treści art. 206 ww. Kodeksu i postanowienia takiej umowy są wiążące. W przypadku lokalu oznacza to, że dopuszczalne jest zawarcie przez korzystającego z niego współwłaściciela umowy najmu z osobą trzecią. Jednak skutki tej umowy ograniczają się wyłącznie do jej stron; nie odnoszą żadnego skutku w stosunku do pozostałych współwłaścicieli. Jeżeli współwłaściciele określają prawo do korzystania z wydzielonej części rzeczy przez współwłaściciela w sposób wyłączny (quoad usum), istnieje domniemanie, że temu współwłaścicielowi przypadają pożytki i dochody z rzeczy również w sposób niepodzielny. Zatem dokonanie podziału quoad usum oznacza "wewnętrzne" zorganizowanie sposobu korzystania z rzeczy wspólnej.

Podział quoad usum nie może jednak pozostawać w sprzeczności z ustawą lub zasadami współżycia społecznego ani nie może prowadzić do obejścia ustawy.

Powyższe oznacza, że zawarcie umowy regulującej podział korzystania z nieruchomości wspólnej - quoad usum - powoduje, ze poszczególni współwłaściciele są wyłącznie uprawnionymi do korzystania z tych części nieruchomości, które zostały im przyznane w ramach zawartej umowy. Nie oznacza to jednak, że stali się właścicielami tej części nieruchomości, z której korzystają na mocy zawartej umowy. Zauważyć bowiem należy, że nawet jeśli zawarta zostanie umowa quoad usum, to nieruchomość nadal jest współwłasnością - ze wszystkimi tego konsekwencjami. Umowa quoad usum to tylko określenie sposobu korzystania z nieruchomości, rodzi ona jedynie skutki w sferze obligacyjnej, nie zmiana natomiast stosunków własnościowych.

Jedną z podstawowych kategorii decydujących o prawidłowości dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest właściwe określenie wartości początkowej środków trwałych, która stanowi podstawę dokonywania tych odpisów. Zauważyć zatem należy, że w przedmiotowym przypadku wartość początkową nieruchomości Wnioskodawca winien ustalić na zasadach określonych w art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednak ze szczególnym uwzględnieniem art. 22g ust. 11 ww. ustawy podatkowej, zgodnie z którym w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

W związku z powyższym Wnioskodawca, jako współwłaściciel nieruchomości może wprowadzić ją do ewidencji środków trwałych i dokonywać od niej odpisów amortyzacyjnych. Przy czym wartość początkową środka trwałego Zainteresowany powinien ustalić w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje jego udział we własności tego składnika majątku. Oznacza to, że odpisów amortyzacyjnych Wnioskodawca może dokonywać tylko i wyłącznie od tej części wartości początkowej nieruchomości, która jest jego własnością, a nie od całej wartości nieruchomości. Zauważyć bowiem należy, że zawarcie umowy quoad usum w stosunkach własnościowych nie wywołuje żadnych skutków. Umowa taka nie modyfikuje bowiem prawa własności, tak więc pomimo zawarcia umowy quoad usum Wnioskodawca nadal jest właścicielem tylko tej części nieruchomości, która należała do niego przed podpisaniem ww. umowy. Zawarcie umowy quoad usum, jak już wyżej wskazano, określa bowiem tylko sposób i zakres wykorzystania nieruchomości, stanowi skonkretyzowanie sposobu korzystania z rzeczy. W konsekwencji Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie od tej części nieruchomości, która jest jego własnością.

Podatnik po dacie rozdzielności majątkowej, na podstawie wyżej opisanego stanu faktycznego, a w szczególności w związku z istniejącą, zawartą w sposób dorozumiany, umową quoad usum, prawidłowo ustalił nową wartość środków trwałych zwiększając ich wartość o poniesione przez jego przedsiębiorstwo nakłady inwestycyjne, jednak nie może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od całej wartości środka trwałego wprowadzonego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz zaliczyć je w 100% do kosztów uzyskania przychodów.

Do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca nie może również zaliczyć podatku od nieruchomości w wysokości, w jakiej podatek ten obciąża byłą małżonkę. Zauważyć bowiem należy, że przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości jest posiadanie nieruchomości. Skoro zatem umowa quoad usum nie zmienia stosunków własnościowych, to niezależnie od jej podpisania właściciele nieruchomości muszą płacić podatek od nieruchomości. Jest on zatem ściśle związany z faktem bycia właścicielem nieruchomości, nie zmienia tego nawet zawarcie umowy regulującej podział korzystania z nieruchomości wspólnej.

W odniesieniu zaś do treści pisma byłej małżonki - współwłaściciela nieruchomości, należy zauważyć, że na Wnioskodawcy, jako podatniku podatku dochodowego do osób fizycznych, ciąży obowiązek prawidłowego wykonywania obowiązków nałożonych ustawą o podatku dochodowym odo osób fizycznych.

Jak wykazano wyżej, Zainteresowany nie może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów podatku od nieruchomości oraz odpisów amortyzacyjnych od tej części nieruchomości, która stanowi własność jego byłej małżonki. Otrzymane zaś pismo nie może modyfikować ciążących na Wnioskodawcy obowiązków podatkowych.

W związku z tym Wnioskodawca może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów jedynie tę część odpisów amortyzacyjnych, jak i obciążeń związanych z nieruchomością, które dotyczą tej części nieruchomości, która stanowi własność Zainteresowanego.

Natomiast można do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć pozostałe obciążenia związane z bieżącym utrzymaniem środka trwałego wykorzystywanego w działalności gospodarczej Zainteresowanego, do ponoszenia których Wnioskodawca jest zobowiązany.

Jednocześnie tut. organ wskazuje, że w treści interpretacji odniósł się do informacji zawartych we wniosku i nie prowadził czynności mających na celu ustalenie, czy umowa quoad usum została rzeczywiście zawarta i jaka była jej treść.

Stosownie bowiem do treści art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Wydając interpretację organ podatkowy dokonuje wykładni przepisów prawa jedynie na podstawie opisu przedstawionego przez Wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji. Organ podatkowy nie przeprowadza natomiast żadnego postępowania dowodowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. organ informuje, że zostały ono wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.