ILPB1/415-1219/14-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 15 października 2014 r. (data wpływu 27 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* amortyzacji urządzenia wentylacji - jest prawidłowe,

* amortyzacji urządzenia klimatyzacji - jest prawidłowe,

* amortyzacji rozdzielni elektrycznych - jest prawidłowe,

* amortyzacji kurtyn dymowych - jest prawidłowe,

* amortyzacji zestawu hydroforowego instalacji p.poż. - jest prawidłowe"

* amortyzacji kotłów grzewczych - jest prawidłowe,

* amortyzacji wymienników ciepła - grzejników - jest prawidłowe,

* amortyzacji kurtyn cieplnych - jest prawidłowe,

* amortyzacji dźwigów osobowych - jest prawidłowe,

* amortyzacji oświetlenia wewnętrznego i zewnętrznego - sprzętu oświetleniowego - jest prawidłowe,

* amortyzacji urządzenia systemów elektronicznych - jest prawidłowe,

* amortyzacji szkieletu sieci teleinformatycznej - jest prawidłowe.

W dniu 27 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie: amortyzacji urządzenia wentylacji, amortyzacji urządzenia klimatyzacji, amortyzacji rozdzielni elektrycznych, amortyzacji kurtyn dymowych, amortyzacji zestawu hydroforowego instalacji p.poż., amortyzacji kotłów grzewczych, amortyzacji wymienników ciepła - grzejników, amortyzacji kurtyn cieplnych, amortyzacji dźwigów osobowych, amortyzacji oświetlenia wewnętrznego i zewnętrznego - sprzętu oświetleniowego, amortyzacji urządzenia systemów elektronicznych, amortyzacji szkieletu sieci teleinformatycznej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka komandytowa, której Wnioskodawca jest komplementariuszem, jest inwestorem w zakresie zrealizowanej przez nią inwestycji budowy budynku biurowo-usługowego (zwanej dalej Biurowcem). W związku z realizacją przedmiotowej inwestycji Spółka wyposażyła Biurowiec między innymi w następujące urządzenia techniczne:

Wszystkie wymienione urządzenia stanowią własność Spółki, zostały przez nią nabyte oraz są wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, zaś ich okres używania jest dłuższy niż rok. Wszystkie wymienione powyżej składniki majątkowe, wraz z niezbędnym wyposażeniem, stanowią kompletne i dające się wyodrębnić urządzenia zdatne do użytku w takiej postaci, w jakiej zostały zmontowane. Posiadają one wszystkie elementy konstrukcyjne, niezbędne do prawidłowego funkcjonowania, jako całość, zgodnie z przeznaczeniem. Ponadto możliwy jest demontaż tych urządzeń bez uszczerbku dla konstrukcji budynku ani też dla samych urządzeń, mogą one zostać ponownie zamontowane w innym obiekcie lub miejscu. Ich wartość przekracza 3500 zł. Ponadto stanowią one elementy szybciej zużywalne niż sam budynek i wymagają większych nakładów na konserwację i remonty bieżące.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne wymienionych w przedstawionym stanie faktycznym urządzeń, w części przypadającej proporcjonalnie do posiadanych udziałów w Spółce, w przypadku gdy urządzenia te zostały ujęte w ewidencji jako osobne środki trwałe i podlegają amortyzacji według odpowiednich stawek określonych w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1991 r. Nr 80, poz. 350 z późn. zm.).

Zdaniem Wnioskodawcy, urządzenia i systemy urządzeń będące przedmiotem niniejszego zapytania powinny być uznane za odrębne środki trwałe do celów amortyzacji podatkowej z uwagi na ich kompleksowość i wyodrębnienie oraz spełnienie innych wymaganych przez przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunków.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zatem z brzmienia powołanego przepisu wyraźnie wynika, iż Spółka komandytowa, której Wnioskodawca jest komplementariuszem prowadząca księgi handlowe i dokonująca odpisów amortyzacyjnych, powinna skrupulatnie przestrzegać zasad i stawek określonych w obowiązujących regulacjach podatkowych. Tym samym, jeżeli dane aktywo spełnia warunki pozwalające na uznanie go za środek trwały, Spółka powinna ustalić dla niego odpowiednią stawkę amortyzacyjną wynikającą z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz dokonywać odpisów amortyzacyjnych na zasadach określonych w tej ustawie.

Zgodnie z Załącznikiem 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie określenia stawek amortyzacyjnych, rodzaj środka trwałego należy ustalić w oparciu o Klasyfikację Środków Trwałych zawartą w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.) w sprawie klasyfikacji środków trwałych.

Mając powyższe na uwadze, należy wskazać, iż zgodnie z objaśnieniami wstępnymi w Części I KŚT "za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług".

Jak potwierdza doktryna, jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się przyjęcie za pojedynczy obiekt tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych, zespoły komputerowe lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie osiedla, ulicy, zakładu pracy.

Zgodnie natomiast z art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu, inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W ocenie Wnioskodawcy, opisane poniżej, samodzielne urządzenia oraz urządzenia techniczne tworzące systemy jako nierozerwalną całość wykorzystywane w Biurowcu spełniają wymienione wyżej kryteria wymagane dla uznania ich za środki trwałe.

1. Urządzenia wentylacji

Urządzenia wentylacji, tj. wentylatory, kompletne centrale wentylacyjne z nagrzewnicami i chłodnicami, nawilżacze, wytwornice pary wraz z automatyką są to samodzielne kompleksowe urządzenia montowane w ramach całego systemu wentylacji dla obiektu na kondygnacji technicznej obiektu, w pomieszczeniach, szachtach lub na dachu. Urządzenia te wraz z siecią przewodów wentylacyjnych, okablowaniem, uzbrojeniem stanowią system wentylacji obiektu. Przy czym urządzenia te w przeciwieństwie do pozostałych elementów systemu wentylacji (np. sieci przewodów i kanałów, kratek kończących przewody wentylacyjne, okablowania) można jednoznacznie wyodrębnić jako samodzielne niezależne urządzenia, kompletne i zdatne do użytku niezależnie od miejsca ich zamontowania. Urządzenia te zaliczane są do podgrupy 65 Klasyfikacji Środków Trwałych, tj. Urządzenia przemysłowe rodzaj 652, jako urządzenie wentylacyjne.

Urządzenia te zamontowane są w sposób umożliwiający ich demontaż i odłączenie od budynku bez uszczerbku zarówno dla budynku, jak i samych urządzeń.

Mając powyższe na uwadze, z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji urządzeń wentylacji po ich ewentualnym demontażu, urządzenia te należałoby uznać za kompletne i w konsekwencji zdatne do dalszego użytku, również w przypadku ich ponownego montażu w innej lokalizacji czy w innym obiekcie.

2. Urządzenia klimatyzacji

Urządzenia klimatyzacji, tj. szafy klimatyzacyjne, agregaty, jednostki zewnętrzne i wewnętrzne wraz z niezbędnym wyposażeniem w systemy freonowe są to samodzielne kompleksowe urządzenia montowane w ramach całego systemu wentylacji dla obiektu na kondygnacji technicznej, w pomieszczeniach, szachtach, lub na dachu. Urządzenia te wraz z siecią przewodów klimatyzacji, okablowaniem, uzbrojeniem stanowią system klimatyzacji obiektu. Przy czym urządzenia te w przeciwieństwie do pozostałych elementów systemu klimatyzacji (np. sieci przewodów i kanałów, kratek kończących przewody, okablowania) można jednoznacznie wyodrębnić jako samodzielne niezależne urządzenia kompletne i zdatne do użytku niezależnie od miejsca ich zamontowania. Urządzenia te zaliczane są do podgrupy 65 Klasyfikacji Środków Trwałych, tj. Urządzenia przemysłowe rodzaj 653, jako urządzenie klimatyzacyjne.

Urządzenia te zamontowane są w sposób umożliwiający ich demontaż i odłączenie od budynku bez uszczerbku zarówno dla budynku, jak i samych urządzeń.

Mając powyższe na uwadze, z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji tych urządzeń po ich ewentualnym demontażu, urządzenia te należałoby uznać za kompletne i w konsekwencji zdatne do dalszego użytku, również w przypadku ich ponownego montażu w innej lokalizacji czy w innym obiekcie.

3. Rozdzielnie elektryczne

Rozdzielnie elektryczne są to kompleksowe urządzenia zamontowane w specjalnych wnękach wykonanych w konstrukcji budynku lub w pomieszczeniach zamkniętych wraz z wewnętrznym okablowaniem, stanowiące element składowy sieci elektrycznej zawierający urządzenia i podzespoły, służące do łączenia, przerywania oraz rozdziału obwodów elektrycznych i ich kombinacji. Są one zaliczane do podgrupy 61 Klasyfikacji Środków Trwałych, tj. Urządzenia i aparatura energii elektrycznej rodzaj 610, jako urządzenia rozdzielcze prądu zmiennego.

Urządzenia te są przytwierdzone do konstrukcji budynku za pomocą haków, śrub, zaczepów itp. W związku z czym istnieje możliwość ich demontażu z Biurowca bez uszkodzenia elementów tych urządzeń oraz budynku. Mając powyższe na uwadze, z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji tych urządzeń po ich ewentualnym demontażu, urządzenia te należałoby uznać za kompletne i w konsekwencji zdatne do dalszego użytku, również w przypadku ich ponownego montażu w innej lokalizacji czy w innym obiekcie.

4. Kurtyny dymowe

Kurtyny dymowe są to przymocowane do ścian i stropów urządzenia mające na celu oddzielenie stref pożarowych i uniemożliwianie przedostawania się dymu powstałego podczas pożaru do innych części budynku. Są one zaliczane do podgrupy 66 Klasyfikacji Środków Trwałych, tj. Urządzenia nieprzemysłowe rodzaj 663, jako urządzenia przeciwpożarowe.

W ocenie Wnioskodawcy, są to samodzielne i odrębne środki trwałe, których funkcje są niezależne w stosunku do pozostałych urządzeń. Co więcej, nie są one trwale połączone i przypisane do budynku, gdyż można je łatwo wymontować bez uszczerbku dla nich i dla budynku oraz wymienić lub ponownie zainstalować w innym miejscu. Urządzenie to jest również bez wątpienia kompletne i zdatne do użytku w momencie przyjęcia do używania.

5. Zestaw hydroforowy instalacji p.poż.

Zestaw hydroforowy p.poż., na który składa się hydrofor wraz z osprzętem i zaworami - czyli kompleksowy zespół urządzeń zamontowanych w pomieszczeniu zamkniętym, stanowiący element składowy systemu przeciwpożarowego. Zestaw ten jest przytwierdzony do budynku za pomocą haków, śrub, zaczepów itp. W związku z czym istnieje możliwość jego demontażu z Biurowca bez uszkodzenia elementów tego zestawu oraz konstrukcji budynku i jego wykorzystania w innym miejscu. Zestaw ten jest zaliczany do podgrupy 66 Klasyfikacji Środków Trwałych, tj. Urządzenia nieprzemysłowe rodzaj 663, jako urządzenia przeciwpożarowe.

W ocenie Wnioskodawcy zestaw ten stanowi samodzielny i odrębny środek trwały, którego funkcje są niezależne w stosunku do pozostałych urządzeń. Zestaw ten jest bez wątpienia kompletny i zdatny do użytku w momencie przyjęcia do używania.

6. Kotły grzewcze

Kotły grzewcze, zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych, powinny być klasyfikowane jako odrębne środki trwałe. Został bowiem w grupie 3 (kotły i maszyny energetyczne), wyróżniony rodzaj 310 - kotły grzewcze. Z uwag dla całej grupy 3 wynika, że za odrębny obiekt uważa się każdy oddzielny kocioł. Ponadto z uwag do grupy 1, w której jest klasyfikowany budynek biurowo-usługowy wynika, że do wyposażenia budynku zalicza się wszystkie instalacje wbudowane w konstrukcję budynku na stałe, a kocioł grzewczy jest przyłączony do instalacji, natomiast nie jest wbudowany na stałe w konstrukcję budynku, ponieważ można go odłączyć nie uszkadzając zarówno budynku, jak i kotła. Wobec powyższego Wnioskodawca uważa, że będący wyposażeniem kotłowni kocioł grzewczy należy kwalifikować jako odrębny środek trwały i amortyzować wg właściwej dla niego stawki amortyzacyjnej. Jest to zasadne także z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ okres eksploatacji budynku jest dłuższy niż kotła, co znajduje swoje odbicie w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych załączonych do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

7. Grzejniki - wymienniki ciepła

Są to urządzenia indywidualne, które w każdej chwili mogą być wymontowane z budynku Biurowca, w którym są umieszczone, a następnie zainstalowane w innych budynkach, przy czym demontaż nie powoduje zniszczenia, uszkodzenia albo konieczności zmiany przeznaczenia użytkowego ani samego urządzenia ani też konstrukcji budynku. Są one zaliczane do podgrupy 46 Klasyfikacji Środków Trwałych, tj. Urządzenia do wymiany ciepła rodzaj 461, jako wymienniki przeponowe płaszczowo-rurkowe.

Mając powyższe na uwadze, z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji po demontażu, urządzenia należałoby uznać za kompletne i w konsekwencji zdatne do użytku.

8. Kurtyny cieplne wodne

Kurtyna cieplna wodna jest urządzeniem, które wytwarza niewidoczną barierą aerodynamiczną. Jej zasada działania jest podobna do grzejników przy czym ma dodatkowo zamontowany system nadmuchowy. Kurtyny są zainstalowane przy wejściach do Biurowca. Stanowią one odrębne urządzenia przytwierdzone do budynku za pomocą śrub, haków i zaczepów. Po ewentualnym demontażu mogą zostać zainstalowane w innym miejscu bez utraty ich właściwości użytkowych. Są one zaliczane do podgrupy 46 Klasyfikacji Środków Trwałych, tj. Urządzenia do wymiany ciepła rodzaj 461, jako wymienniki przeponowe płaszczowo-rurkowe.

9. Dźwigi osobowe

Dźwigi osobowe są urządzeniami zamontowanymi w Biurowcu, które zostały poddane procedurze odbioru technicznego i dopuszczone do użytku przez właściwy Urząd Dozoru Technicznego. Zgodnie z KŚT, do grupy 6 rodzaj 640 zalicza się dźwigi osobowe i towarowe. Wyszczególnienie to wyraźnie sugeruje możliwą odrębność ewidencyjną wymienionych urządzeń. Ponadto, Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż dźwig osobowy nie musi być definitywnie przypisany tylko do jednego budynku. Sama winda jest urządzeniem kompletnym, które może być wymontowane bez uszczerbku dla budynku oraz tego urządzenia, a następnie zamontowane także w innych budynkach, bez zmiany jego przeznaczenia.

10. Oświetlenie wewnętrzne i zewnętrzne - sprzęt oświetleniowy

Oświetlenie wewnątrz budynku (sprzęt oświetleniowy - lampy), stanowi odrębne i w pełni demontowalne elementy wyposażenia ruchomego (można je odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynków, jak również samych lamp oświetleniowych). Ponadto, oświetlenie to stanowi wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania, jako całość, zgodnie z przeznaczeniem, i jest zdatne do użytku niezależnie od zmiany miejsca ich instalacji. Również oświetlenie umieszczone na zewnątrz budynków (lampy na elewacji, lampy oświetlenia parkingu wraz ze słupami) powinno być uznane za odrębne środki trwałe z uwagi na możliwość ich demontażu oraz fakt, iż spełniają swoje funkcje niezależnie od miejsca ich montażu czyli stanowią w pełni demontowalne elementy wyposażenia ruchomego. Ponadto, posiadają one wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania, jako całość, zgodnie z przeznaczeniem, i zdatne do użytku niezależnie od zmiany miejsca ich instalacji. Ponadto, oprawy te stanowią element szybciej zużywalny niż sam budynek.

Oświetlenie to, nie może być uznane za element konstrukcyjny budynku, stanowiący wraz z nim konstrukcyjną i nierozerwalną całość, są to bowiem niezależne środki trwałe, podobnie jak inne wyposażenie ruchome, np. meble. Ponadto zostało ono jednoznacznie wskazane jako rodzaj 808 KŚT tj. narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie pozostałe - sprzęt oświetleniowy.

11. Urządzenia systemów elektronicznych

Systemy te stanowią zespoły urządzeń służących:

* zabezpieczeniu budynku Biurowca przed pożarem sklasyfikowane jako rodzaj 663 KŚT w tym: system alarmu pożaru SAP, system gaszenia gazem SGG i system detekcji i sterowania gaszenia gazem SUG,

* zabezpieczeniu budynku Biurowca przed włamaniem w tym: system kontroli dostępu SKD sklasyfikowany jako rodzaj 669 KŚT i system sygnalizacji włamania i napadu SSWiN sklasyfikowany jako rodzaj 624 KŚT oraz system monitoringu i telewizji dozorowej CCTV sklasyfikowany jako rodzaj 623 KŚT. Systemy te stanowią zabezpieczenie obiektu przed ingerencją osób niepowołanych zarówno z zewnętrznego otoczenia firmy, jak i wewnątrz obiektu.

Zespoły urządzeń ww. systemów obejmują samodzielne urządzenia systemowe zamontowane w sposób umożliwiający ich rozmontowanie i odłączenie od budynku bez uszczerbku zarówno dla budynku, jak i samych urządzeń. Urządzenia te w przypadku ich demontażu mogą działać w nowej lokalizacji. Przy czym urządzenia te w przeciwieństwie do pozostałych elementów poszczególnych systemów (np. sieci przewodów, okablowania itp.) można jednoznacznie wyodrębnić jako samodzielne niezależne urządzenia kompletne i zdatne do użytku niezależnie od miejsca ich zamontowania. SAP - system sygnalizacji pożarowej stanowi podstawowy element kompleksowego wyposażenia obiektu w systemy bezpieczeństwa pożarowego umożliwiające: wykrycie pożaru, wydzielenie zagrożonej pożarem strefy, udrożnienie dróg ewakuacyjnych, przekazanie informacji o zagrożeniu i zainicjowanie ewakuacji ludzi z obiektu. Jako niezależny środek trwały wydzielono komplet samodzielnych urządzeń tego systemu takich jak czujki, przyciski, moduły, centralki, sygnalizatory akustyczne i optyczne, wskaźniki, akumulatory wraz z kompletną automatyką całego systemu bez okablowania.

SGG - system gaszenia gazem - przewidziany dla serwerowni i współpracujący z systemem SAP w budynku, którego zadaniem jest zabezpieczenie tego obszaru przed pożarem poprzez jego ugaszenie w przypadku wystąpienia. Jako niezależny środek trwały wydzielono kompletną instalację gaszenia gazem wraz ze wszystkimi urządzeniami i wyposażeniem, zdatną do demontażu bez ingerencji w konstrukcję budynku i sam system oraz zdatna do ponownego montażu w nowej lokalizacji.

SUG - system detekcji i sterowania gaszenia gazem - przeznaczony jest do ciągłego monitorowania obszarów zagrożonych obecnością gazu oraz sterowania zewnętrznymi elementami systemu lokalnego zabezpieczenia. Układ umożliwia lokalną oraz zdalną sygnalizację przekroczenia progów alarmowych. Jako niezależny środek trwały wydzielono komplet samodzielnych urządzeń tego systemu takich jak centrala, czujki, akumulatory, sygnalizatory i przyciski wraz z kompletną automatyką całego systemu, bez okablowania.

SKD - system kontroli dostępu - jest źródłem informacji o stanie zajętości pomieszczeń, zamknięciu lub otwarciu danych drzwi, próbach siłowego ich otwarcia, użycia innych kart dostępu. Dostarcza także informacji, gdzie aktualnie przebywa personel. Stanowi on połączenie mechanicznych i elektronicznych urządzeń służących do zabezpieczenia wejść do budynku, jego stref, poszczególnych lokali i pomieszczeń. Jako niezależny środek trwały wydzielono komplet samodzielnych urządzeń tego systemu takich jak karty, czytniki kart, moduły, centrale, przyciski, zwory i zamki elektromagnetyczne, interfejsy, wideodomofony, akumulatory, zasilacze jednak bez okablowania.

SSWiN - system sygnalizacji włamania i napadu - jest kompleksem urządzeń zabezpieczających przed ewentualnym wtargnięciem osób niepożądanych do obiektu czy poszczególnych jego stref. Jako niezależny środek trwały wydzielono komplet samodzielnych urządzeń tego systemu takich jak czujki, kontaktrony, przyciski, koncentratory, sygnalizatory, zasilacze wraz z oprogramowaniem całego systemu bez okablowania.

CCTV - system monitoringu i telewizji dozorowej - dostarcza informacje (w technologii cyfrowej IP) o sytuacji na podstawowych ciągach komunikacyjnych wewnątrz budynku, w jego otoczeniu zewnętrznym (wejścia główne, elewacje) oraz na obszarze parkingu. Jako niezależny środek trwały wydzielono komplet samodzielnych urządzeń tego systemu takich jak kamery, mediakonwertery wraz z kompletną automatyką całego systemu bez okablowania.

12. Szkielet sieci teleinformatycznej

SST - szkielet sieci teleinformatycznej - to zespól urządzeń elektronicznych związany bezpośrednio z funkcją biurową budynku, zapewniający sprawne działanie i współdziałanie komputerowych urządzeń biurowych stanowiących wyposażenie biur w budynku Biurowca, sklasyfikowany jako rodzaj 491 KŚT- zespoły komputerowe.

Jako niezależny środek trwały wydzielono komplet urządzeń mikroprocesorowych tego systemu takich jak: routery, switch-e, access point, szafy krosownicze MDF i IDF, przełączniki wraz z okablowaniem łączącym te urządzenia w sieć, oraz z urządzeniem zasilającym UPS-em podtrzymującym sprawność szkieletu tej sieci w przypadku zaniku prądu, jednak bez serwerów (które stanowią niezależne oddzielne i samodzielne środki trwałe tak jak np. zespoły komputerowe, sklasyfikowane wprawdzie jako ten sam rodzaj 491 KŚT, jednak całkowicie niezależne od tego systemu tak samo jak np. komputery czy drukarki).

Urządzenia wskazane w pkt 1-10 oraz systemy urządzeń wskazane w pkt 11 są zamontowane w sposób umożliwiający ich rozmontowanie i odłączenie od budynku bez uszczerbku zarówno dla budynku, jak i samych urządzeń.

W tym miejscu należy podkreślić, iż wymienione wyżej urządzenia powinny być wyodrębnione jako samodzielne środki trwałe bez towarzyszącego im okablowania czy orurowania, które zostało przypisane do wartości samego budynku Biurowca, gdyż okablowanie takie i orurowanie nie może stanowić niezależnego samodzielnego i kompletnego środka trwałego zgodnie z jego definicją zawartą w Klasyfikacji Środków Trwałych. Wprawdzie - okablowanie takie jest przeważnie prowadzone w szachtach tuż pod sufitem w przestrzeni między sufitem podwieszanym, a stropem, zamocowane do ścian za pomocą uchwytów, a kable nie są montowane pod tynkiem tylko prowadzone na wierzchu i w każdej chwili można je zdemontować bez zniszczenia budynku czy pomieszczenia i podobnie wygląda montaż kanałów wentylacyjnych, które to prowadzone są także w przestrzeni między sufitem podwieszanym a stropem, jednak nie można uznać, iż te elementy instalacji mogłyby działać w innej lokalizacji bez konieczności ich przeróbek. Z tego względu wyodrębnione zostały jedynie samodzielne urządzenia wymienione w KŚT bez towarzyszącego im okablowania i orurowania, gdyż urządzenia te jako samodzielne i kompletne mogą działać również w innej / nowej lokalizacji.

Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkim urządzeniem można przypisać cechy kompletności i zdatności do użytku w momencie przyjęcia do używania, zawierają one wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające funkcjonowanie zgodne z przeznaczeniem. Ponadto są to urządzenia nabyte przez Spółkę i wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą.

Dodatkowo Wnioskodawca pragnie zauważyć, iż wymienione urządzenia połączone są z budynkiem tylko do okresowego użytku, gdyż zużywają się nieporównywalnie szybciej niż budynek i mogą być wymienione. Podlegają one również bieżącym remontom w związku z ich szybkim zużywaniem się. Mają one więc znacznie krótszy okres trwałości i eksploatacji niż ma to miejsce w przypadku budynku, w którym zostały zamontowane. W przypadku systemów urządzeń elektronicznych wskazanych w pkt 11, mamy ponadto do czynienia ze znacznie szybszym zużyciem technicznym gdyż stale wzrastające potrzeby systemów elektronicznych, wymagają ciągłej rozbudowy lub wymiany na bardziej wydajne urządzenia.

Za ujęciem wszystkich omawianych urządzeń jako odrębnych środków trwałych przemawia również fakt, iż zostały one zaklasyfikowane odrębnie w Klasyfikacji Środków Trwałych i przypisuje się im osobne stawki amortyzacyjne zgodnie z Załącznikiem nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto Wnioskodawca wyjaśnia, iż wydzielenie szkieletu sieci teleinformatycznej SST- wskazanej w pkt 12, jako odrębnego kompletnego środka trwałego nastąpiło zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2010 r. Nr 242, poz. 1622 z późn. zm.) w którym rodzaj "zespoły komputerowe" (KŚT 491) obejmuje maszyny i urządzenia do wprowadzania, przetwarzania, przechowywania i wyprowadzania informacji cyfrowych i analogowych, w szczególności:

* jednostki centralne,

* jednostki pamięci,

* jednostki zasilające,

* urządzenia wejścia, w tym m.in. rejestratory, skanery,

* urządzenia wyjścia,

* urządzenia wejścia - wyjścia: konsole operatorskie, monitory ekranowe,

* urządzenia transmisji i ochrony danych.

Obiektem może być cały zespół służący do przetwarzania informacji, złożony z jednostki centralnej i podłączonych do niej jednostek zewnętrznych, względnie poszczególna maszyna i urządzenie wydzielone w osobne jednostki.

Jak wynika z przedstawionego powyżej opisu szczegółowego, urządzenia mikroprocesorowe typu: router, switch, konwerter, access point, UPS, łączące je szafy krosownicze czy przełączniki itp. połączone przewodami zapewniającymi prawidłowe funkcjonowanie tych urządzeń, zgodnie z ich przeznaczeniem, tj. w celu transmisji sygnału, stanowią zespoły komputerowe, które wspólnie tworzą sieć teleinformatyczno-komputerową. Poszczególne elementy takiej sieci nie spełniają wszystkich wymogów zaliczenia ich do środków trwałych. Dopiero cala sieć jako całość techniczno-użytkowa wraz z instalacjami i urządzeniami stanowi kompletny środek trwały.

O poszczególnych podzespołach, elementach składowych sieci, czy jej odcinkach, nie można powiedzieć, że są zdatne do użytku, gdyż samodzielnie, w oderwaniu od reszty (przewodów i urządzeń), nie wypełniają przeznaczonych im funkcji. Na kompletność i zdatność do użytku należy patrzeć przede wszystkim przez pryzmat wykorzystania środka trwałego na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Poszczególne urządzenia czy odcinki sieci w oderwaniu od całości jaką stanowi szkielet sieci teleinformatyczno-komputerowej nie mają możliwości samoistnego działania, co przesądza o niekompletności środka trwałego, gdyż nie spełniają przeznaczonych im funkcji - zapewnienia dostępu do sieci pracownikom Spółki.

Środek trwały należy uznać za kompletny, jeśli nie posiada braków, jest całkowity. Zwrócił na to uwagę również WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 1 sierpnia 2007 r. I SA/Wr 808/07 - Środki trwałe "kompletne" to takie, które stanowią komplet, niemający braków, obejmujący całość z danego zakresu; całkowity, zupełny, natomiast "zdatne do użytku" to takie, które nadają się do czegoś; odpowiednie, stosowne, przydatne, innymi słowy, aby można uznać rzecz za środek trwały kompletny i "zdatny do użytku" musi ona spełniać funkcję, do jakiej zastała wytworzona.

W ocenie Wnioskodawcy, rozważanie podzespołów sieciowych jako odrębnych środków trwałych jest niepoprawne, gdyż samodzielnie nie mogą one spełniać swoich funkcji. Przeznaczeniem urządzeń sieciowych typu: router, switch, konwerter, access point, UPS, szaf krosowniczych czy przełączników itp. jest wzmacnianie, przetwarzanie i przekazywanie za pośrednictwem przewodu - sygnału sieciowego. Dopiero właściwie skonfigurowane urządzenia, połączone przewodami są gwarancją funkcjonowania tych obiektów zgodnie z ich przeznaczeniem - umożliwiają one wówczas przekazywanie sygnału w ramach infrastruktury sieciowej, bezpieczeństwo i podtrzymanie ciągłości funkcjonowania. Odłączenie kabla lub zdemontowanie routera lub switch-a czy UPS-a czy szafy krosowniczej spowodowałoby zakłócenie funkcjonowania sieci teleinformatycznej (np. ograniczone funkcjonalności, dostępność usług lub bezpieczeństwo). Wszystkie instalacje tego szkieletu są tak zamontowane, że można je bez problemu odłączyć od konstrukcji budynku bez ingerencji w jego czy ich konstrukcję. Wyjaśnić należy, iż sieć przewodów łączących urządzenia tego szkieletu prowadzona jest w szachtach, w przestrzeni między sufitem podwieszanym a stropem czy też pod podłogą techniczną. Przewody tego szkieletu nie są montowane pod tynkiem tylko są prowadzone na wierzchu i w każdej chwili można je zdemontować bez zniszczenia konstrukcji budynku czy pomieszczenia.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, szkielet sieci teleinformatycznej może być uznany jako odrębny środek trwały i można mu przypisać cechy kompletności i zdatności do użytku w momencie przyjęcia do używania, gdyż zawiera on wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem. Ponadto elementy składowe tego szkieletu zostały nabyte przez Spółkę i wykorzystywane są na potrzeby związane z działalnością gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

* amortyzacji urządzenia wentylacji - jest prawidłowe,

* amortyzacji urządzenia klimatyzacji - jest prawidłowe,

* amortyzacji rozdzielni elektrycznych - jest prawidłowe,

* amortyzacji kurtyn dymowych - jest prawidłowe,

* amortyzacji zestawu hydroforowego instalacji p.poż. - jest prawidłowe,

* amortyzacji kotłów grzewczych - jest prawidłowe,

* amortyzacji wymienników ciepła - grzejników - jest prawidłowe,

* amortyzacji kurtyn cieplnych - jest prawidłowe,

* amortyzacji dźwigów osobowych - jest prawidłowe,

* amortyzacji oświetlenia wewnętrznego i zewnętrznego - sprzętu oświetleniowego - jest prawidłowe,

* amortyzacji urządzenia systemów elektronicznych - jest prawidłowe,

* amortyzacji szkieletu sieci teleinformatycznej - jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kwalifikując zatem wydatek w koszty podatkowe trzeba stwierdzić, że spełnia on dwa warunki: wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów oraz nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym, wymienionym w przepisie art. 23 ustawy.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z przytoczonych przepisów wynika, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są m.in. nabyte przedmioty, o ile spełniają następujące warunki:

* stanowią własność lub współwłasność podatnika,

* są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,

* są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, bądź też najmem.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy).

Jednocześnie wskazać należy, że amortyzacji środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (art. 22i ww. ustawy), stanowiącym załącznik nr 1 do ww. ustawy, który odwołuje się do odpowiedniego symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych, która została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2010 r. Nr 242, poz. 1622 z późn. zm.). Klasyfikując środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się ww. Klasyfikacją Środków trwałych.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla lub zespoły komputerowe (część I - objaśnienia uwagi wstępne KŚT).

W kwestii rozstrzygnięcia, czy poszczególne urządzenia wymienione we wniosku stanowić mogą odrębne środki trwałe, istotne znaczenie ma ustalenie, czy elementy te można uznać za kompletne i zdatne do użytku.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że spółka komandytowa, której Wnioskodawca jest komplementariuszem, jest inwestorem w zakresie zrealizowanej przez nią inwestycji budowy budynku biurowo-usługowego. W związku z realizacją przedmiotowej inwestycji Spółka wyposażyła Biurowiec między innymi w następujące urządzenia techniczne:

Opisując stan faktyczny Wnioskodawca wskazał, że wszystkie wymienione urządzenia stanowią własność Spółki, zostały przez nią nabyte oraz są wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, zaś ich okres używania jest dłuższy niż rok. Wszystkie wymienione powyżej składniki majątkowe, wraz z niezbędnym wyposażeniem, stanowią kompletne i dające się wyodrębnić urządzenia zdatne do użytku w takiej postaci, w jakiej zostały zmontowane. Posiadają one wszystkie elementy konstrukcyjne, niezbędne do prawidłowego funkcjonowania, jako całość, zgodnie z przeznaczeniem.

Na podstawie opisu stanu faktycznego, mając na uwadze powyższe objaśnienia przyjęto za Wnioskodawcą, że wskazane urządzenia techniczne stanowią odrębne środki trwałe, spełniają bowiem - opierając się na treści wniosku - przesłanki konieczne dla uznania ich za środki trwałe w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wskazane w opisie składniki majątkowe, stanowiące elementy wyposażenia budynku biurowo-usługowego, podlegać będą zatem amortyzacji, według stawek określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako odrębne środki trwałe.

Zatem, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne wymienionych w przedstawionym stanie faktycznym urządzeń, w części przypadającej proporcjonalnie do posiadanych udziałów w Spółce, w przypadku gdy urządzenia te zostały ujęte w ewidencji jako osobne środki trwałe i podlegają amortyzacji według odpowiednich stawek określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie: amortyzacji urządzenia wentylacji, amortyzacji urządzenia klimatyzacji, amortyzacji rozdzielni elektrycznych, amortyzacji kurtyn dymowych, amortyzacji zestawu hydroforowego instalacji p.poż., amortyzacji kotłów grzewczych, amortyzacji wymienników ciepła - grzejników, amortyzacji kurtyn cieplnych, amortyzacji dźwigów osobowych, amortyzacji oświetlenia wewnętrznego i zewnętrznego - sprzętu oświetleniowego, amortyzacji urządzenia systemów elektronicznych, amortyzacji szkieletu sieci teleinformatycznej, uznano więc za prawidłowe.

Dodatkowo tut. Organ wskazuje, że zgodnie z treścią art. 14b § 1 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zatem interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy i nie ma zastosowania do pozostałych wspólników spółki komandytowej.

Końcowo należy stwierdzić, że to podatnik dokonuje klasyfikacji do odpowiedniej grupy środków trwałych stosownie do obowiązujących przepisów prawa a mianowicie w oparciu o ww. rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych. Po dokonaniu zaś takiej klasyfikacji to na podatniku spoczywa ciężar udowodnienia faktu, że dany obiekt podlega odpowiedniej klasyfikacji, jako na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest więc ocena prawidłowości dokonanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji w oparciu o definicje zawarte w ww. rozporządzeniu.

W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania, Zainteresowany jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.