ILPB1/415-1191/14-4/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 17 października 2014 r. (data wpływu 21 października 2014 r.), uzupełnionym w dniu 9 stycznia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 21 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Jedyny udziałowiec spółki "A", "B" posiada w Europie kilka tzw. resortów wakacyjnych (właścicielami są spółki w poszczególnych krajach Hiszpania, Włochy, Szwajcaria, Anglia). Ich koszty spółki te refakturują na organizację regionalną (obecnie "Cx" z siedzibą w Szwajcarii, a wcześniej "Cy" z siedzibą w Wielkiej Brytanii). "A" sp. z o.o. nie jest w żadnej formie obciążana kosztami korzystania przez pracowników z owych resortów.

1. "B" na poziomie europejskim stwarza grupie wybranych pracowników (zależnie od poziomu stanowiska) możliwość nieodpłatnego korzystania z tygodniowego pobytu w resorcie. Pracownik zobowiązany jest zapewnić sobie dojazd i wyżywienie. Do resortu może zaprosić dodatkowo 3 do 5 osób, jednak konieczna jest jego osobista obecność. Przydział resortów wygląda następująco:

a. Europejski koordynator 2 razy w roku wysyła kalendarz na najbliższe 6 miesięcy gdzie, od kiedy, do kiedy przypadają pobyty. Kalendarz ten trafia do krajowych koordynatorów, którzy wiedząc, kto z pracowników ma uprawnienie do ubiegania się o pobyt, przesyłają taki harmonogram do właściwych osób.

b. Poinformowani pracownicy wypełniają aplikację z informacją o preferowanych datach i miejscach pobytu. Aplikacja ta musi zostać podpisana przez pracownika i jego przełożonego, a następnie jest wysyłana przez krajowego koordynatora do koordynatora europejskiego.

c. Na poziomie europejskim zostaje dokonany przydział osób do preferowanych miejsc i dat bywa, że dane lokalizacje i terminy są pożądane przez więcej niż jednego pracownika, zatem okazuje się, że dana osoba nie otrzymuje "przydziału" na żaden z typowanych resortów. Koordynator europejski wysyła informację do koordynatorów krajowych, kto jaki przydział resortu otrzymał. Koordynator krajowy przysyła indywidualne potwierdzenie bądź informację o braku przydziału do zainteresowanych pracowników.

2. Uprawnienie do korzystania z resortów nie wynika z żadnych regulaminów obowiązujących w "A" ani też z umów o pracę zawartych z pracownikami. Uprawnienie to wynika wyłącznie z dokumentów wydanych przez centralne podmioty z Grupy "C". Pracownicy Spółki potencjalnie uprawnieni do skorzystania z resortów są polskimi rezydentami podatkowymi.

Jedną z postaci przychodu jest świadczenie w naturze oraz inne nieodpłatne świadczenia o czym przesądza art. 11 ust. 2 i 2a ustawy o PIT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy "A" sp. z o.o. jest obowiązana pobrać zaliczki na podatek z tytułu przychodu osiągniętego przez pracownika, zważywszy, że nieodpłatny pobyt w resorcie niewątpliwie jest dla pracownika przychodem.

2. Czy analizowane przychody pracowników "A" sp. z o.o. są przychodami ze stosunku pracy z "A" sp. z o.o....

3. Czy otrzymane przez pracownika "A" sp. z o.o. przysporzenie od podmiotu, który nie jest jego pracodawcą i nie jest ono finansowane przez pracodawcę, stanowi jego przychód ze stosunku pracy.

Zdaniem Wnioskodawcy, źródłem przychodów jest m.in. stosunek pracy (art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT). Ustawa o PIT nie zawiera jednoznacznego wskazania, które przychody są przychodami ze stosunku pracy, wskazuje tylko, jaką postać mogą mieć przychody ze stosunku pracy. Jednak kwestię tą można wyinterpretować z samego sformułowania "przychody ze stosunku pracy". Przychody ze stosunku pracy, to przychody wynikające z tego stosunku prawnego łączącego pracownika i pracodawcę. Zatem muszą to być takie przychody, które są wypłacane lub stawiane do dyspozycji przez pracodawcę na podstawie stosunku pracy łączącego go z pracownikiem. Stosunek pracy jest regulowany przede wszystkim umową o pracę, ale także aktami prawnymi o charakterze generalnym takimi jak porozumienia zbiorowe, regulaminy wynagradzania czy regulaminy pracy. Jeśli przychód pochodzi ze stosunku pracy, to zobowiązanie do jego wypłaty (postawienia do dyspozycji) przez pracodawcę musi wynikać z określonej umowy czy aktu prawnego obowiązującego w danym stosunku pracy. Konkludując, uprawnienie do uzyskania świadczenia stanowiącego przychód ze stosunku pracy musi wynikać z regulacji umownych lub regulaminowych dotyczących danego stosunku pracy. Jeśli pracownikowi w odniesieniu do danego świadczenia nie przysługiwałoby roszczenie wywodzące się ze stosunku pracy, to zdaniem Wnioskodawcy uzyskane świadczenie nie powinno być uznane za przychód ze stosunku pracy.

W realiach stanu faktycznego należy podkreślić, że uprawnienie określonych pracowników "A" sp. z o.o do korzystania z resortów nie wynika z jakichkolwiek umów indywidualnych czy regulaminów wiążących spółkę. Świadczenie w tym zakresie nie jest finansowane przez spółkę i nie pochodzi od niej. Spółka pełni jedynie pewne funkcje administracyjne związane z analizowanym programem. Tym samym przychód pracowników spółki z tytułu nieodpłatnego korzystania z resortów nie powinien być klasyfikowany jako przychód ze stosunku pracy. Nie pochodzi on bowiem od pracodawcy i nie wynika ze stosunku pracy. Przychód ten wiąże się z faktem pozostawania w stosunku pracy ze spółką, ale związek ten z punktu widzenia analizowanych skutków podatkowych nie jest relewantny.

Zdaniem Wnioskodawcy, opisany przychód pracownika z tytułu nieodpłatnego korzystania z resortów należy zaklasyfikować jako przychód z pozostałych źródeł (art. 20 ustawy o PIT). Tak również klasyfikować go należy na gruncie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (w umowach tych mowa jest o innych dochodach) zgodnie z którymi podlega on opodatkowaniu wyłącznie w Polsce (zatem nie będzie podstaw do odliczenia podatku zagranicznego czy zwolnienia z opodatkowania w Polsce).

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że w ocenie Wnioskodawcy zakład pracy (Wnioskodawca) nie jest zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy z tytułu nieodpłatnego korzystania z resortów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy wyjaśnić, że niniejsza interpretacja indywidualna stanowi ocenę stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do zadanych pytań w zakresie obowiązków płatnika ciążących na Spółce.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z uwagi na powyższe na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki podatkowe, tj.:

- podatku, zaliczki lub raty.

Z kolei płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8 Ordynacji podatkowej, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony, o czym stanowi art. 30 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa.

Przechodząc na grunt przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy wskazać, że w myśl art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 cyt. ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Tut. Organ zauważa, że treść ww. przepisu jest zgodna ze zmianą wprowadzoną ustawą z dnia 26 września 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 1563), która weszła w życie 1 stycznia 2015 r. i ma zastosowanie do dochodów uzyskanych (poniesionych strat) począwszy od dnia 1 stycznia 2014 r.

Na podstawie treści powyższych przepisów należy stwierdzić, że warunkiem istnienia obowiązków płatnika dla określonego podmiotu jest fakt dokonywania świadczeń przez ten podmiot na rzecz osób będących pracownikami tego podmiotu.

Jednocześnie wymaga podkreślenia, że zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione w art. 12 ust. 1 ww. ustawy kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia, a więc każda forma przysporzenia majątkowego (tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna) mająca swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy, a zatem, wszystko co pracownik otrzymuje od swojego pracodawcy - o ile nie stanowi wymienionego w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochodu zwolnionego od podatku lub dochodu, od którego został zaniechany pobór podatku na podstawie przepisów Ordynacja podatkowa - podlega opodatkowaniu ze źródła przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przesłanką zakwalifikowania przychodu do źródła określonego, jako "stosunek pracy" jest to, aby przychód stanowił wynagrodzenie w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy, czyli musi wiązać się z wykonywaniem określonej pracy na rzecz podmiotu wypłacającego to świadczenie. Świadczenie, które nie wynika ze stosunku pracy, otrzymane od osoby trzeciej - nawet jeżeli jako kryterium stanowiące podstawę jego przyznania zostanie określony fakt istnienia stosunku pracy z określonym podmiotem, nie może stanowić podstawy do uznania takiego świadczenia jako pochodzącego ze stosunku pracy. Przychód taki ocenić należy jako świadczenie otrzymane od podmiotu, z którym podatnika otrzymującego to świadczenie nie łączy stosunek pracy.

Ponadto, jak stanowi art. 20 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie "w szczególności" dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ww. ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

W myśl natomiast art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który został zmieniony powoływaną ustawą z dnia 26 września 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw, która weszła w życie 1 stycznia 2015 r. i ma zastosowanie do dochodów uzyskanych (poniesionych strat) począwszy od dnia 1 stycznia 2014 r., osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Mając na uwadze powyższe przepisy należy wskazać, że warunkiem istnienia obowiązków informacyjnych dla określonego podmiotu jest fakt dokonywania świadczeń przez ten podmiot na rzecz tych osób.

Z treści wniosku wynika, że udziałowiec Spółki (Wnioskodawcy) - "B" - posiada w Europie kilka tzw. resortów wakacyjnych, których właścicielami są spółki w poszczególnych krajach. Ich koszty spółki te refakturują na organizację regionalną. Natomiast Wnioskodawca nie jest w żadnej formie obciążany kosztami korzystania przez pracowników z tych resortów. "B" na poziomie europejskim stwarza grupie wybranych pracowników możliwość nieodpłatnego korzystania z tygodniowego pobytu w resorcie. Jak wskazano, uprawnienie do korzystania z resortów nie wynika z żadnych regulaminów obowiązujących w Spółce (Wnioskodawcy) ani też z umów o pracę zawartych z pracownikami. Uprawnienie to wynika wyłącznie z dokumentów wydanych przez centralne podmioty z Grupy "C".

Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz przytoczone regulacje prawne, należy wskazać, że w związku z nieodpłatnym pobytem pracowników Wnioskodawcy w resorcie po ich stronie nie powstaną przychody ze źródła, jakim jest stosunek pracy łączący Zainteresowanego z tymi pracownikami. W związku z tym na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy z tego tytułu. Ponadto, z uwagi na brak dokonywania świadczeń przez Wnioskodawcę na rzecz pracowników, na Wnioskodawcy nie będą również ciążyły obowiązki informacyjne.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy - w odniesieniu do wykonywania obowiązków płatnika wobec swoich pracowników w zakresie, o którym mowa we wniosku - jest prawidłowe.

Końcowo należy wskazać, że w rozpatrywanej sprawie nieuprawniona jest kwalifikacja przychodów z tytułu przysporzeń na rzecz pracowników Wnioskodawcy uzyskiwanych od podmiotu innego niż Wnioskodawca. W konsekwencji Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu nie dokonał w tym zakresie oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie bowiem z art. 14b § 1 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Ww. przepis wprowadza bardzo istotne ograniczenie w zakresie możliwości wystąpienia o interpretację. Mianowicie, wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej może złożyć zainteresowany podmiot w swojej indywidualnej sprawie dotyczącej określonych przepisów prawa podatkowego, kształtujących prawa lub obowiązki zainteresowanego w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym.

Status zainteresowanego posiada zatem każdy podmiot, który chce uzyskać interpretację indywidualną w celu prawidłowej realizacji swoich praw i obowiązków w sferze prawa podatkowego - w celu wyjaśnienia, bądź ułożenia, swoich interesów w sferze prawa podatkowego. Innymi słowy, do uzyskania interpretacji indywidualnej legitymowany jest podmiot, dla którego określony stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe może rodzić konsekwencje w sferze stosunków podatkowoprawnych.

Przekładając powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, stwierdzić należy, że - w świetle ww. art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - Wnioskodawca nie posiada statusu podmiotu zainteresowanego w kwestii ustalenia źródła przychodu uzyskiwanego przez pracownika Wnioskodawcy od podmiotu innego niż Wnioskodawca.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.