ILPB1/415-1181/09-2/AMN - Sposób opodatkowania ekwiwalentu sędziowskiego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółka Akcyjna, przedstawione we wniosku z dnia 26 października 2009 r. (data wpływu 2 listopada 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania ekwiwalentu sędziowskiego - jest prawidłowe.

W dniu 2 listopada 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania ekwiwalentu sędziowskiego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (Spółka) prowadzi zawodową drużynę koszykarską, która rozgrywa mecze organizowane przez "A" S.A. zgodnie z terminarzem rozgrywek ustalonym przez PLK. W związku z rozgrywaniem meczów, Spółka ponosi wydatki z tytułu wypłacanych sędziom ekwiwalentów pieniężnych za sędziowanie meczów (tzw. delegacje sędziowskie). Spółka nie zawiera z sędziami żadnych umów cywilnoprawnych. Wysokość ekwiwalentów sędziowskich jest narzucona Spółce przez Polski Związek Koszykówki i zależy głównie od odległości, którą musi pokonać dany sędzia, aby dotrzeć na mecz ze swojego miejsca zamieszkania. Z reguły wysokość ekwiwalentu sędziowskiego nie przekracza kwoty 200 zł. W związku z wypłacanymi ekwiwalentami pieniężnymi Spółka staje się płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przy wypłacie sędziemu ekwiwalentu pieniężnego, którego wysokość nie przekracza kwoty 200 zł miesięcznie należy stosować przepis art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, przy wypłacie sędziemu ekwiwalentu pieniężnego, którego wysokość nie przekracza kwoty 200 zł miesięcznie nie należy stosować przepisu art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy PDF.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednym ze źródeł przychodów jest działalność wykonywana osobiście. Do przychodów z działalności wykonywanej osobiście zalicza się na podstawie art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych m.in. przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych. Stosownie do przepisu art. 30 ust. 1 pkt 5a i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od przychodów, o których mowa w art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pobiera się 18% zryczałtowany bezkosztowy podatek od przychodów, jeżeli suma należności określonych w umowie lub w umowach zawartych z osobą niebędącą pracownikiem płatnika z tego samego tytułu nie przekracza miesięcznie kwoty 200 zł. Co do zasady, przepis ten obejmuje również przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych. W ocenie Spółki, obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zaktualizuje się wyłącznie w sytuacji, w której zostaną spełnione wszystkie przesłanki zastosowania powyższego przepisu.

W szczególności, aby przepis art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mógł mieć zastosowanie, konieczne jest zawarcie z sędzią umowy, w której zostanie określona kwota wynagrodzenia za wykonanie świadczenia. W przedstawionym stanie faktycznym, Spółka nie zawiera z sędziami żadnych umów cywilnoprawnych, które określałyby wysokość wynagrodzenia. W związku z powyższym, wobec braku umowy cywilnoprawnej, nie można zastosować przepisu art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji Spółka powinna odliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy na podstawie ogólnych zasad przewidzianych przez art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, także wówczas, gdy wysokość wypłaconego sędziemu ekwiwalentu pieniężnego nie przekroczy kwoty 200 zł miesięcznie.

Wnioskodawca wskazał, że identyczne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 7 września 2009 r. Nr IBPBII/1/415-494/09/ASz.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów zwolnionych na podstawie art. 21, 52, 52a i 52c wymienionej ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 cytowanej ustawy identyfikuje jako osobne źródło przychodu działalność wykonywaną osobiście.

Do tej kategorii przychodów stosownie do treści art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy zakwalifikować przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na podstawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych.

Zakwalifikowanie przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 2 ww. ustawy powoduje, iż na osobach fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, osobach prawnych i jej jednostkach organizacyjnych oraz jednostkach organizacyjnych niemających osobowości prawnej, jako płatnikach dokonujących wypłat z powyższego tytułu ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl tego przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy).

Jednakże, w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2009 r., ustawodawca ukonstytuował w art. 30 ust. 1 pkt 5a ww. ustawy odmienne zasady opodatkowania dla przychodów z działalności wykonywanej osobiście spełniających określone warunki.

Zgodnie z tym przepisem od dochodów (przychodów) z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 lub pkt 5-9, jeżeli suma należności określonych w umowie lub w umowach zawartych z osobą niebędącą pracownikiem płatnika z tego samego tytułu nie przekracza miesięcznie od tego samego płatnika kwoty 200 zł pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 18% przychodu.

Zryczałtowany podatek od przychodów wymienionych wyżej pobierany jest bez pomniejszania tych przychodów o koszty ich uzyskania (art. 30 ust. 3 ww. ustawy). Dodatkowo, przychody te nie łączą się z dochodami podlegającymi opodatkowaniu według skali podatkowej, co wynika z art. 30 ust. 8 cytowanej ustawy.

Z kolei, przepis art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obliguje płatnika do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z ww. tytułu. Płatnik przekazuje kwoty zryczałtowanego podatku dochodowego w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano podatek - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby (art. 42 ust. 1 ww. ustawy).

Dodatkowo, płatnik do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym przesyła deklarację roczną o zryczałtowanym podatku dochodowym do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, co bezpośrednio wynika z art. 42 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca (Spółka) ponosi wydatki z tytułu wypłacanych sędziom ekwiwalentów pieniężnych za sędziowanie meczów (tzw. delegacje sędziowskie). Spółka nie zawiera z sędziami żadnych umów cywilnoprawnych. Wysokość ekwiwalentów sędziowskich jest narzucona Spółce przez Polski Związek Koszykówki i zależy głównie od odległości, którą musi pokonać dany sędzia, aby dotrzeć na mecz ze swojego miejsca zamieszkania. Z reguły wysokość ekwiwalentu sędziowskiego nie przekracza kwoty 200 zł.

Analiza normy wyrażonej w art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy wykazuje, że opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma miejsce gdy:

Przepis art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może mieć zastosowanie do dochodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2 lub pkt 5-9 cytowanej ustawy po spełnieniu wskazanych wyżej warunków. Zatem zryczałtowany podatek dochodowy należy pobrać od tych przychodów określonych w art. 13 pkt 2 lub 5-9 ustawy, co do których kwota miesięcznej należności jest określona.

W przedmiotowej sprawie należy uznać, iż kwota należności za przeprowadzone zawody nie jest kwotą należności miesięcznej. W kontekście przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego oznacza to, że przepis art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przedmiotowej sprawie nie będzie miał zastosowania.

Zatem od wypłat dokonywanych na rzecz osób fizycznych, o których mowa w treści art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości 200 zł miesięcznie, jeżeli kwota wypłacanego sędziom ekwiwalentu za wykonanie określonych czynności na rzecz Spółki nie jest określona jako należność za miesiąc, nie pobiera się zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 18% przychodu, a tym samym na Wnioskodawcy ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, w przypadku, gdy miesięczna suma wypłat dla sędziego sportowego z tytułu ekwiwalentu sędziowskiego nie przekracza kwoty 200 zł miesięcznie i nie jest określona należność miesięczna z tego tytułu, nie należy stosować art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, z dnia 7 września 2009 r., Nr IBPBII/1/415-494/09/ASz co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.