ILPB1/415-1172/11-4/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 10 października 2011 r. (data wpływu 12 października 2011 r.), uzupełnionym w dniu 27 grudnia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 12 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 16 grudnia 2011 r., znak ILPB1/415-1172/11-2/TW, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 20 grudnia 2011 r., a w dniu 27 grudnia 2011 r. wniosek uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (Spółka) posiada samochody służbowe, które udostępnia pracownikom w celu wykonywania przez nich zadań służbowych. Pracownicy korzystają z powierzonych im samochodów w celu przemieszczania się między siedzibą Spółki, a miejscami poza nią, w których wykonują obowiązki służbowe.

Równocześnie Spółka zobowiązała pracowników do należytego dbania o powierzone mienie i przyjęła oświadczenia od pracowników o przyjęciu za nie odpowiedzialności majątkowej.

W tym celu z pracownikami zawierane są umowy o używanie samochodów Spółki do celów służbowych, określające zasady korzystania, dbania oraz odpowiedzialności materialnej pracowników za powierzone im mienie. Charakter pracy wymaga od pracowników mobilności ze względu na częste wyjazdy w celach spotkań handlowych z obecnymi i przyszłymi kontrahentami. Czasami godzina spotkania jest wcześniejsza niż godzina rozpoczęcia pracy pracownika w siedzibie Spółki, a godzina powrotu ze spotkania późniejsza niż godzina zakończenia pracy. W związku z tym, w celu dobrej organizacji pracy i uniknięciu sytuacji, w której pracownicy zmuszeni byliby do przyjazdu do siedziby Spółki własnym transportem w celu wzięcia samochodu służbowego i do powrotnej drogi w celu spotkania się z klientem w innym miejscu lub sytuacji, gdy wracając w późnych godzinach nocnych z wyjazdu służbowego zmuszeni byliby do dostarczenia samochodu do siedziby Spółki, a następnie udania się do miejsca zamieszkania, Spółka ma zamiar wskazać w umowach o używanie samochodów służbowych, by miejsce parkowania udostępnianych samochodów znajdowało się w miejscu zamieszkania pracowników lub w siedzibie pracodawcy.

Spółka ma również zamiar w przyszłości dopuścić możliwość korzystania przez pracowników z powierzonych im samochodów także w celach prywatnych, każdorazowo na wniosek pracownika i za zgodą pracodawcy i w związku z tym doliczać do przychodów pracowników wartość przychodu wyliczoną zgodnie z art. 12 ust. 1 i 3 w powiązaniu z art. 11 ust. 2a pkt 4, tj. na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

W tym celu planuje wprowadzić regulamin określający między innymi warunki odpłatności za korzystanie z poszczególnych samochodów w celach prywatnych oraz zasady ich udostępniania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przejazd pracowników przydzielonymi im samochodami służbowymi w drodze pomiędzy siedzibą Spółki lub innym miejscem wykonywania pracy a miejscami parkowania, które ze względu na dobro Spółki znajdują się w pobliżu miejsca zamieszkania pracowników, z uwzględnieniem charakteru ich pracy i faktu przyjęcia odpowiedzialności za powierzone mienie, stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania (miejsca parkowania samochodu służbowego) do pracy oraz z pracy do miejsca zamieszkania nie uzyskują nieodpłatnego świadczenia ponieważ przejazdy te stanowią realizację celu służbowego, wynikającego z zawartych umów z pracownikami oraz z art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, jakim jest dbałość, odpowiedzialność za mienie służbowe powierzone celem wykonywania obowiązków służbowych i utrzymanie je w stałej gotowości do użytkowania w ramach działalności Spółki. Przejazdy te nie stanowią dla pracownika przysporzenia majątkowego, lecz umożliwiają jedynie prawidłowe wykonanie obowiązków. Pracodawca natomiast ma zapewnione bezpieczeństwo mienia oraz stałą gotowość do użytkowania go.

Stanowisko Spółki potwierdzają interpretacje organów podatkowych. Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 1 września 2011 r. ILPB2/415-642/11-2/JK: "przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania (miejscem zamieszkania), a miejscem pracy (siedzibą Spółki lub innym miejscem wykonywania pracy) - które będą realizacją zadań służbowych - nie będą stanowiły nieodpłatnego świadczenia, a zatem ich wartości nie będzie można uważać za podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychód pracowników ze stosunku pracy".

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 maja 2010 r. IPPB2/415-168/10-2/AS: "Reasumując należy stwierdzić, iż przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania, a miejscem, w którym znajduje się siedziba Spółki - o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z dojazdami pracowników do i z miejsca wykonywania pracy".

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 sierpnia 2009 r. IPPB2/415-361/09-4/MK: "Reasumując przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez płatnika miejsca garażowania w miejscu zamieszkania tych osób gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy o ile samochody te będą wykorzystywane w celach służbowych".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) wynika, iż pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów m.in. przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Spółka posiada samochody służbowe, które udostępnia pracownikom w celu wykonywania przez nich zadań służbowych. Pracownicy korzystają z powierzonych im samochodów w celu przemieszczania się między siedzibą Spółki, a miejscami poza nią, w których wykonują obowiązki służbowe. W celu dobrej organizacji pracy i uniknięciu sytuacji, w której pracownicy zmuszeni byliby do przyjazdu do siedziby Spółki własnym transportem w celu wzięcia samochodu służbowego i do powrotnej drogi w celu spotkania się z klientem w innym miejscu lub sytuacji, gdy wracając w późnych godzinach nocnych z wyjazdu służbowego zmuszeni byliby do dostarczenia samochodu do siedziby Spółki, a następnie udania się do miejsca zamieszkania, Spółka ma zamiar wskazać w umowach o używanie samochodów służbowych, by miejsce parkowania udostępnianych samochodów znajdowało się w miejscu zamieszkania pracowników lub w siedzibie pracodawcy.

Mając powyższe na uwadze wyjaśnić należy, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom do używania go w celach wykonywania wszelkich czynności służbowych oraz wyznaczenie przez płatnika miejsca garażowania w miejscu zamieszkania tych osób gwarantującym bezpieczeństwo samochodu, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy. W konsekwencji przejazdy z oraz do wyznaczonego przez pracodawcę miejsca garażowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Zainteresowanego wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania. Tym samym Wnioskodawca jako płatnik nie jest obowiązany do wypełnienia dyspozycji art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie, przejazd pracowników przydzielonymi im samochodami służbowymi w drodze pomiędzy siedzibą Spółki lub innym miejscem wykonywania pracy a miejscami parkowania, które ze względu na dobro Spółki znajdują się w pobliżu miejsca zamieszkania pracowników, z uwzględnieniem charakteru ich pracy i faktu przyjęcia odpowiedzialności za powierzone mienie, nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik do uwzględniania tego faktu przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.