ILPB1/415-117/10-2/AGr

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 stycznia 2010 r. (data wpływu 25 stycznia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie ustalenia zakładu na terytorium Norwegii - jest prawidłowe.

W dniu 25 stycznia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie ustalenia zakładu na terytorium Norwegii.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu x 2008 r. Wnioskodawca otworzył działalność gospodarczą w Polsce, którą prowadzi na terytorium Norwegii (od x 2008 r.). Przedmiotem działalności Zainteresowanego są usługi ogólnobudowlane. Wnioskodawca posiada kontrakt podpisany 1 maja 2008 r. z partnerem norweskim. Przez cały czas Zainteresowany prowadzi działalność w zakresie usług budowlanych wykorzystując m.in. własny sprzęt. W Polsce Wnioskodawca opodatkowany jest zryczałtowanym podatkiem dochodowym w wysokości 5,5%. Zainteresowany odprowadza również podatek do urzędu skarbowego w Norwegii. Zgodnie z przepisami norweskimi podatek dochodowy na terytorium Polski Wnioskodawca może opłacać jedynie przez 18 miesięcy. Zainteresowany w Polsce nie świadczy żadnych usług. W miesiącu styczniu 2009 r. Wnioskodawca zaczął chorować. Na zwolnieniu lekarskim Zainteresowany był od stycznia do x 2009 r. Dnia 16 maja Wnioskodawca wrócił do pracy i nadal świadczy usługi dla tej samej firmy norweskiej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z opisaną sytuacją okres 18-tu miesięcy upłynął wraz z chorobowym, tj. z końcem października 2009 r.

Zdaniem Wnioskodawcy, do okresu 18 miesięcy wlicza się chorobowe, ponieważ Zainteresowany nie zawiesił działalności gospodarczej, a przerwa spowodowana była chorobą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. z 2010 r. Dz. U. Nr 51, poz. 307) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie natomiast do art. 4a ww. ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Jednocześnie zgodnie z art. 7 ust. 1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Oslo w dniu 24 maja 1977 r. (Dz. U. z 1979 r. Nr 27, poz. 157 z późn. zm.), zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Umawiającym się Państwie, jednak tylko do takiej wysokości, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Przy czym w myśl art. 3 ust. 1 pkt d) ww. umowy, jeżeli z treści przepisu nic innego nie wynika określenia "przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa" i "przedsiębiorstwo drugiego Umawiającego się Państwa" oznaczają odpowiednio przedsiębiorstwo prowadzone przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym Umawiającym się Państwie albo przedsiębiorstwo prowadzone przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie.

Natomiast określenie "zakład" zgodnie z art. 5 ust. 1 i 2 ww. umowy oznacza stałą placówkę, w której całkowicie albo częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa, w szczególności:

Przepis art. 5 ust. 3 ww. umowy stanowi natomiast, że określenie "zakład" nie obejmuje:

Wskazać należy, że wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę stanowi Modelowa Konwencja, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Warunek określony w art. 5 ust. 2 lit. g) umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku należy interpretować zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD). Zgodnie z pkt 19 ww. Komentarza do art. 5 ww. umowy plac budowy istnieje od dnia, w którym przedsiębiorca rozpoczyna swoją działalność, co obejmuje wszelkie prace przygotowawcze wykonane w państwie, w którym ma być wzniesiona budowla (...). W zasadzie plac budowy istnieje do czasu zakończenia budowy lub całkowitego jej zaniechania. Nie można uważać, że plac budowy przestaje istnieć, jeżeli prace są przerwane czasowo. Sezonowe lub inne czasowe przerwy powinny wchodzić w okres liczony jako trwanie placu budowy. Sezonowe przerwy mogą być spowodowane złą pogodą. Czasowe przerwy mogą być spowodowane na przykład brakiem materiałów lub brakiem siły roboczej. (...).

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż od x 2008 r. Zainteresowany rozpoczął działalność gospodarczą w Polsce, opodatkowaną zryczałtowanym podatkiem dochodowym w wysokości 5,5%. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy są usługi ogólnobudowlane. W Polsce nie świadczy żadnych usług. Natomiast Zainteresowany świadczy usługi na terytorium Norwegii. Wnioskodawca od stycznia do x 2009 r. był na zwolnieniu lekarskim.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż okres w którym Wnioskodawca był na zwolnieniu lekarskim, tj. od stycznia do 15 maja 2009 r. należy uwzględnić przy określeniu zakładu, o którym mowa w art. 5 ust. 2 lit. g) ww. umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku. W przedmiotowej sprawie okres 18 - tu miesięcy upłynął wraz z chorobowym, tj. z końcem października 2009 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.