ILPB1/415-1169/14-2/AMN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 października 2014 r. (wg daty wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 16 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca (dalej: "Spółka") #8722; Spółka o zasięgu ogólnopolskim, zatrudnia na podstawie umów o pracę osoby fizyczne wykonujące pracę w terenie (tzw. pracowników mobilnych) (dalej: "Pracownik", "Pracownicy"). Każdy z takich Pracowników ma w umowie o pracę zdefiniowane miejsce pracy jako obszar, którego wielkość jest ustalona na podstawie przyjętego przez pracodawcę podziału terytorialnego kraju (niezależnego od podziału administracyjnego kraju) i uzależniona od przypisanych pracownikowi obowiązków. W szczególnych przypadkach miejsce pracy może obejmować terytorium całego kraju. Charakter zadań wykonywanych przez Pracowników w ramach stosunku pracy wiąże się z licznymi przejazdami w związku z wizytami w sklepach należących do Spółki, jak również spotkaniami z kontrahentami realizowanymi na terenie obszaru wskazanego w umowie o pracę konkretnego Pracownika.

Mając na uwadze fakt, że przejazdy odbywają się w granicach obszaru wskazanego w umowie o pracę jako miejsce wykonywania pracy przez Pracowników oraz stanowią nieodłączny i stały element wynikający z charakteru wykonywanych przez Pracowników obowiązków, Spółka nie traktuje tego typu przejazdów oraz wizyt jako podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Tym samym Pracownicy nie otrzymują diet i innych należności przysługujących z tytułu podróży służbowych w oparciu o rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

Uwzględniając zatem efektywność pracy wykonywanej przez Pracowników i ich mobilność, a także racjonalność ekonomiczną działalności prowadzonej przez Spółkę, w uzasadnionych przypadkach Pracownicy nie wracają do miejsca zamieszkania po zakończeniu pracy w danym dniu, lecz nocują w miejscu umożliwiającym efektywne zakończenie pracy jednego dnia i jej rozpoczęcie w dniu kolejnym, przy czym koszt takiego noclegu ponoszone są przez Spółkę. Codzienne powroty Pracowników do miejsca zamieszkania byłyby bowiem dla Spółki, jak również Pracowników nieuzasadnione ekonomicznie oraz powodowałyby konieczność spędzania każdego dnia dodatkowego czasu w podroży.

Ponoszenie omawianych kosztów noclegu przez Spółkę w pracy może przyjmować następujące formy:

1. Pracownik dokonuje rezerwacji i ponosi wydatek samodzielnie #8722; zwrot poniesionych wydatków przez Pracowników następuje na podstawie faktury, rachunku bądź też innego dokumentu wystawionego przez usługodawcę na rzecz Spółki;

2. Pracownik dokonuje rezerwacji i ponosi wydatek pokrywając go służbową kartą płatniczą #8722; płatność z tego tytułu obciąża zatem bezpośrednio Spółkę;

3. Pracownik dokonuje rezerwacji, a należność za nocleg zostaje uiszczona w terminie bezpośredniego przelewu przez Spółkę;

4. Spółka dokonuje rezerwacji oraz opłaca nocleg za Pracownika.

Jednocześnie w większości przypadków miejsce zamieszkania Pracowników jest położone poza miejscowością, w której znajduje się siedziba firmy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w przypadku uznania, że korzystanie przez pracowników z noclegów, których koszt jest efektywnie ponoszony przez spółkę będzie stanowić dla nich przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu p.d.o.f., spółka jako płatnik jest/będzie zobowiązana obliczyć, pobrać i odprowadzić z tego tytułu zaliczkę na p.d.o.f. z uwzględnieniem zwolnienia z opodatkowania p.d.o.f., o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, tj. wyłącznie od nadwyżki wartości świadczenia przekraczającej kwotę 500 PLN miesięcznie.

Zdaniem Wnioskodawcy, o ile korzystanie przez Pracowników z noclegów, których koszt jest efektywnie ponoszony przez spółkę stanowiłoby dla nich przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu p.d.o.f., Spółka jako płatnik jest/byłaby zobowiązana do obliczenia, pobrania i odprowadzenia z tego tytułu zaliczki na p.d.o.f. z uwzględnieniem zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o p.d.o.f.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednocześnie część otrzymywanych wypłat pieniężnych, wartości pieniężnych świadczeń w naturze, bądź ich ekwiwalentów może korzystać ze zwolnień z opodatkowania, o których mowa w art. 21 ustaw o p.d.o.f.

Odnosząc powyższe do opisanego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, zdaniem Spółki, korzystanie przez Pracowników z noclegów, których koszt jest efektywnie ponoszony przez Spółkę nie stanowi dla nich przychodu ze stosunku pracy. Tym samym. Spółka nie powinna w takim przypadku działać jako płatnik, a więc kalkulować, pobierać oraz odprowadzać zaliczki na p.d.o.f.

Niemniej jednak, w przypadku przyjęcia odmiennego stanowiska, w myśl którego takie noclegi powinny być jednak uznane za przychód ze stosunku pracy, nie mogłyby one korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o p.d.o.f., z zgodnie z którym wolne (w określonych limitach) od podatku dochodowego są m.in. diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika. Wynikałoby to przede wszystkim z faktu, że takie noclegi nie mogłyby być uznane za odbywane w ramach podróży służbowej Pracowników Spółki w ramach wskazanego w treści zawartej umowy o pracę obszaru, jako że brak byłoby spełnienia warunku wyjazdu poza miejsce zdefiniowane jako miejsce pracy wskazanego w umowie o pracę.

W związku z brakiem możliwości zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustaw o p.d.o.f., w przypadku gdyby zapewnianie noclegów, o których mowa w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku miało stanowić przychód ze stosunku pracy dla celów p.d.o.f., należy poddać analizie zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o p.d.o.f. Zgodnie ze wskazanym przepisem wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 PLN. Przy czym, zgodnie z ust. 14 ww. przepisu zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 19, ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, w przypadku spełnienia warunków określonych w art. 21 ust. 14 ustawy o p.d.o.f., tj. gdy miejsce zamieszkania Pracowników położone jest poza miejscowością, w której znajduje się ich zakład pracy, a jednocześnie Pracownik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 ustawy o p.d.o.f., wartość świadczeń z tytułu zakwaterowania, które nie przekraczają kwoty 500 PLN miesięcznie ponoszone przez Spółkę #8722; będzie korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o p.d.o.f.

Jednocześnie, należy wskazać, że zdaniem Spółki, obecne brzmienie przepisów dotyczących wskazanego zwolnienia nie ogranicza jego stosowania do konkretnego typu zakwaterowania. Tym samym miejsce, w którym odbywają się nocleg finansowany przez Spółkę, czy też jego częstotliwość, a także forma finansowania zakwaterowania zastosowana przez Spółkę nie mają jakiegokolwiek wpływu na możliwość zastosowania wskazanego zwolnienia.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Ministra Finansów, z których jako przykładowe można wymienić:

Reasumując, w przypadku, w którym Spółka będzie ponosić wydatki związane z zakwaterowaniem Pracowników, w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, które nie będą wykonywane w ramach podróży służbowych, to jeśli wartość świadczenia w postaci noclegów zapewnionych przez Spółkę będzie stanowić dla Pracowników przychód ze stosunku pracy, to ów przychód będzie równocześnie korzystał ze zwolnienia z p.d.o.f. określonego w art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, tj. do wysokości nieprzekraczającej kwoty 500 PLN miesięcznie (przy założeniu spełnienia warunków, o których mowa w art. 21 ust. 14 ustawy o p.d.o.f.).

W związku z powyższym, mając na uwadze treść art. 31 ustawy o p.d.o.f. (według którego osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej., zwane "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na p.d.o.f. od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej), w przypadku gdy korzystanie przez Pracowników z noclegów, których koszt jest efektywnie ponoszony przez Spółkę stanowiłoby dla nich przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu p.d.o.f., Spółka będzie zobowiązana jako płatnik do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek w związku z finansowaniem kosztów noclegów od nadwyżki ponad kwotę określoną w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.f., tj. kwotę 500 PLN miesięcznie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa "w szczególności" co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne czy też częściowo odpłatne lub świadczenia w naturze, skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umów o pracę osoby fizyczne wykonujące pracę w terenie (tzw. pracowników mobilnych), których miejsce pracy określone w umowie o pracę stanowi obszar którego wielkość jest ustalona na podstawie przyjętego przez pracodawcę podziału terytorialnego kraju i uzależniona od przypisanych pracownikowi obowiązków. W szczególnych przypadkach miejsce pracy może obejmować terytorium całego kraju. Charakter zadań wykonywanych przez Pracowników w ramach stosunku pracy wiąże się z licznymi przejazdami w związku z wizytami w sklepach należących do Spółki, jak również spotkaniami z kontrahentami realizowanymi na terenie obszaru wskazanego w umowie o pracę konkretnego Pracownika. Spółka nie traktuje tego typu przejazdów oraz wizyt jako podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Tym samym Pracownicy nie otrzymują diet i innych należności przysługujących z tytułu podróży służbowych w oparciu o rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. W uzasadnionych przypadkach Pracownicy nie wracają do miejsca zamieszkania po zakończeniu pracy w danym dniu, lecz nocują w miejscu umożliwiającym efektywne zakończenie pracy jednego dnia i jej rozpoczęcie w dniu kolejnym, przy czym koszty takiego noclegu ponoszone są przez Spółkę. Codzienne powroty Pracowników do miejsca zamieszkania byłyby bowiem dla Spółki, jak również Pracowników nieuzasadnione ekonomicznie oraz powodowałyby konieczność spędzania każdego dnia dodatkowego czasu w podroży.

Na wstępie podkreślić należy, że na gruncie przepisów prawa pracy nie ma przeszkód, aby katalog świadczeń związanych z pracą obowiązujący u danego pracodawcy przewidywał zapewnienie pracownikowi noclegu związanego z wykonywaniem zadań służbowych poza miejscowością zamieszkania pracownika.

Nie oznacza to jednak, że zapewnienie tego rodzaju świadczeń należy do obowiązków pracodawcy. Stąd zwrot pracownikowi zwiększonych kosztów wykonywania pracy, stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy.

Świadczenia w postaci zapewnienia pracownikowi noclegu nie można jednak utożsamiać z ustawowymi obowiązkami pracodawcy związanymi z porządkiem w zakładzie pracy, w tym z organizacją pracy lub wyposażeniem pracowników w narzędzia i materiały niezbędne do wykonywania pracy. Czym innym jest bowiem organizacja stanowiska pracy polegająca na udostępnieniu pracownikowi biurka, materiałów budowlanych czy pokrywanie przez pracodawcę wydatków związanych z zużyciem prądu lub eksploatacją samochodu służbowego podczas godzin pracy, czym innym natomiast zapewnienie pracownikowi noclegu w sytuacji gdy pracownik nie przebywa w podróży służbowej, a na pracodawcy nie ciąży ustawowy obowiązek finansowania wydatków noclegowych czy żywieniowych pracownika, dla którego - zgodnie z zawartą umową o pracę - wyjazdy są nieodłącznym i stałym elementem wykonywania obowiązków służbowych.

Zasadą jest, że wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sam sposób opodatkowywane, tj. wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym zostały pracownikowi przekazane, chyba że korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W katalogu zwolnień ustawodawca jednoznacznie określił, które dochody (m.in. uzyskiwane przez pracownika) korzystają ze zwolnienia. Zatem skoro umieścił w nich również te świadczenia, które pracownik uzyskuje w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, to należy uznać, że wszelkiego rodzaju świadczenia uzyskane w ramach stosunku pracy stanowią przychód pracownika - opodatkowany lub korzystający ze zwolnienia. Zaznaczyć bowiem należy, że gdyby ustawodawca zamierzał nie zaliczać do przychodu pracownika świadczeń uzyskiwanych w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, to dałby temu jednoznaczny wyraz w przepisach. Skoro tak nie jest, to brak jest podstaw, aby twierdzić przeciwnie. Za potwierdzeniem stanowiska zajętego w niniejszej interpretacji przemawia fakt, że w katalogu zwolnień zawarte są dochody (świadczenia), które pracownik otrzymuje w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

#8722; do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach. Oznacza to, że zwolnienie przysługuje wyłącznie pod warunkiem, że pracownik odbywa podróż służbową w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Pracodawca wysyłając pracownika w podróż służbową zobowiązany jest wypłacić pracownikowi dietę oraz inne należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

W przypadku, gdy pracownik nie jest w podróży służbowej - tak jak to ma miejsce w przedmiotowej sprawie, gdyż wyjazdy pracownika wykonującego pracę w terenie (którego miejscem wykonywania pracy będzie pewien obszar geograficzny) nie stanowią podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy - nie ma możliwości zastosowania do ww. świadczeń zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 cytowanej ustawy.

Mając na uwadze opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku oraz powołany wyżej stan prawny, stwierdzić należy, że świadczenia z tytułu efektywnego ponoszenia przez Spółkę kosztu noclegu Pracownika stanowić będą dla Pracownika - niebędącego w podróży służbowej - przychód.

Zatem wartość ponoszonych przez Spółkę kosztów noclegu Pracownika przebywającego w podróży stanowią dla niego przychód ze stosunku pracy, od którego Wnioskodawca winien obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy zgodnie z dyspozycją art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tego rodzaju świadczenia otrzymywane przez pracownika mają dla niego charakter osobisty, niezależnie od celu i okoliczności w jakich zostały mu one przekazane.

Nadmienić jednak należy, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 14 cytowanej ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 19, ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4.

Zatem, wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę w związku z zapewnieniem pracownikowi noclegu może korzystać ze zwolnienia od podatku - przy zachowaniu warunków w granicach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, stwierdzić należy, że świadczenia polegające na ponoszeniu przez Wnioskodawcę jako pracodawcę kosztów noclegu, stanowi/stanowić będzie dla Pracowników przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość ww. świadczeń otrzymanych przez Pracowników, niebędących w podróży służbowej - przy uwzględnieniu zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 19 cytowanej ustawy podatkowej, jeśli zostaną spełnione warunki do jego zastosowania (tekst jedn.: nadwyżkę wartości świadczenia przekraczającego kwotę 500 PLN) - Wnioskodawca ma/będzie miał obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.