ILPB1/415-1162/11-2/AG - Możliwość uznania za koszt uzyskania przychodu straty w środkach obrotowych powstałej w wyniku upadłości banku.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 3 października 2011 r. (data wpływu 7 października 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 7 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca posiadał konto firmowe w Banku, na które przelewane były należności od odbiorców.

W dniu 13 lipca 1994 r. Sąd Wojewódzki ogłosił upadłość Banku. W toku postępowania upadłościowego Wnioskodawca odzyskał część środków pieniężnych będących w momencie upadku banku na rachunku bieżącym. Na pozostałą część, tj. 42.119,72 zł został utworzony odpis aktualizujący wartość środków pieniężnych na rachunku bankowym w księgach rachunkowych.

W dniu 30 grudnia 2008 r. Sąd Okręgowy wydał postanowienie ukończenia postępowania upadłościowego, co jest jednoznaczne z brakiem możliwości odzyskania pozostałych środków pieniężnych, które były przechowywane na rachunku bankowym w ww. banku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może uznać za koszt uzyskania przychodu odpis aktualizujący, dotyczący nieodzyskanych w postępowaniu upadłościowym środków pieniężnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 22 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23

Artykuł 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. Wśród wymienionych w tym artykule wydatków nie ma strat w środkach pieniężnych (obrotowych).

Utracone środki pieniężne były przechowywane w instytucji zaufania publicznego oznacza to, że Przedsiębiorca przechowywał je w miejscu bezpiecznym, niemal wolnym od ryzyka związanego z kradzieżą. Z tego powodu można uznać, że strata Przedsiębiorcy nie nastąpiła z jego winy.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy można uznać stratę w środkach obrotowych wynikającą z upadku banku, w którym przechowywane były środki pieniężne otrzymane od kontrahentów. Tym samym można zaliczyć w koszty uzyskania przychodów odpis aktualizujący wartość rachunków bankowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W przypadku strat w środkach pieniężnych trudno mówić, że zmierzają one do osiągnięcia przychodów. Mogą one jednak co do zasady stanowić element kosztowy w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Możliwość zaliczenia poniesionej straty do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowana jest jednakże od spełnienia następujących warunków:

* strata musi być związana z całokształtem prowadzonej działalności,

* jej powstanie musi być spowodowane działaniem niezawinionym przez podatnika,

* musi być właściwie udokumentowana,

* podatnik winien wykazać, iż podjął właściwe działania zabezpieczające przed powstaniem tejże straty.

Przyjmuje się, iż dla celów podatkowych, tylko stratę powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot, można uznać za zdarzenie losowe, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Przy czym strata ta nie może być skutkiem działań lub zaniedbań podatnika np. niewłaściwego zabezpieczenia składników majątkowych. Ocena, czy podatnik dochował należytej staranności przy zabezpieczeniu składników majątkowych ma charakter indywidualny i jest uzależniona od konkretnych faktów i okoliczności towarzyszących powstałej stracie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca posiadał konto firmowe w Banku, na które przelewane były należności od odbiorców. Sąd Wojewódzki ogłosił upadłość Banku. W toku postępowania upadłościowego Wnioskodawca odzyskał część środków pieniężnych, a na pozostałą część został utworzony odpis aktualizujący wartość środków pieniężnych na rachunku bankowym w księgach rachunkowych. Sąd Okręgowy wydał postanowienie ukończenia postępowania upadłościowego, co jest jednoznaczne z brakiem możliwości odzyskania pozostałych środków pieniężnych, które były przechowywane na rachunku bankowym w ww. banku.

Utracone środki pieniężne były przechowywane w instytucji zaufania publicznego oznacza to, że Przedsiębiorca przechowywał je w miejscu bezpiecznym, niemal wolnym od ryzyka związanego z kradzieżą. Z tego powodu można uznać, że strata Przedsiębiorcy nie nastąpiła z jego winy.

Powyższa strata może być uznana za zdarzenie losowe, niezależne od woli Wnioskodawcy, a powstała w wyniku upadłości banku strata wiąże się niewątpliwie z całokształtem działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę.

Reasumując, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca może uznać za koszt uzyskania przychodu stratę w środkach obrotowych wynikającą z upadku banku, w którym przechowywane były środki pieniężne otrzymane od kontrahentów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.