ILPB1/415-116/11-2/AA

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 27 kwietnia 2011 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB1/415-116/11-2/AA

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2011 r. (data wpływu 31 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Od 2008 r. Wnioskodawca świadczył usługi, na powierzonym materiale, dla holenderskiej firmy. Niestety w 2010 r. firma ta nie zapłaciła za część wykonanej pracy, ponieważ nie miała na to środków i ogłoszono jej upadłość.

W listopadzie 2010 r. Zainteresowany otrzymał wydruk z wyciągu z rejestru handlowego Izby Przemysłowo-Handlowej, z którego wynika, że wyrokiem sądu z dnia 20 lipca 2010 r. ogłoszono upadłość dla tej firmy i działalność została zawieszona.

W grudniu 2010 r. Wnioskodawca dostał postanowienie Sądu - Wydział Cywilny, Izba Zwyczajna nr podania data orzeczenia: 20 lipca 2010 r., które postanowiło o ogłoszeniu upadłości spółki, ponieważ podczas rozpatrywania żądania o wydanie orzeczenia o stanie upadłości, wykazano prawo wierzyciela oraz fakty i okoliczności, które udowadniają że dłużnik znajduje się w stanie zaprzestania płatności.

Są to jedyne dokumenty, które Wnioskodawca jest w stanie uzyskać z Holandii, potwierdzające fakt, że spółka ta już nie prowadzi działalności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy ta wierzytelność na podstawie uzyskanych dokumentów może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodu w miesiącu grudniu 2010 r....

Zdaniem Wnioskodawcy, wierzytelność ta może być kosztem uzyskania przychodu, ponieważ wartość usług wykonanych została zaliczona do przychodów i podlegała opodatkowaniu.

Zgodnie z postępowaniem w Holandii sprawa ta jest już zakończona. Firma nie prowadzi działalności. Wnioskodawca wskazuje, że nigdy tych pieniędzy nie otrzyma, ponieważ był to tylko pośrednik nie mający majątku trwałego i nie posiadający środków pieniężnych.

W związku z otrzymaniem postanowienia sądu w grudniu 2010 r., Zainteresowany uważa, że w tym terminie może zaliczyć wierzytelność w koszty i wpisać do książki przychodów i rozchodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 20 powołanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Z treści art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że za wierzytelności, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 20 uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1.

postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo

2.

postanowieniem sądu o:

a.

oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub

b.

umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub

c.

ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo

3.

protokołem sporządzonym przez podatnika stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe lub wyższe od jej kwoty.

Wymieniony katalog jest katalogiem zamkniętym i w sposób jednoznaczny określa rodzaj dokumentów, które są niezbędne do tego, aby wierzytelność nieściągalna mogła zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Oznacza to, że jakikolwiek inny dokument niż wymieniony wyżej nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności. Bez znaczenia jest też to, czy postanowienie sądu zostało wydane przez sąd polski, czy zagraniczny. Wnioskodawca dla celów dowodowych powinien dysponować oryginalnym dokumentem wydanym przez właściwy sąd, przetłumaczony na język polski.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Analiza przytoczonych przepisów prowadzi do wniosku, że co do zasady, wierzytelności odpisane jako nieściągalne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, jednak w ściśle określonych sytuacjach mogą one stanowić koszt podatkowy, o ile nie uległy przedawnieniu.

Aby więc wierzytelności odpisane jako nieściągalne mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, niezbędne jest wcześniejsze zarachowanie tych wierzytelności do przychodów należnych, zgodnie z art. 14 ustawy, a także udokumentowanie ich nieściągalności w sposób wskazany w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym istotne jest łączne spełnienie tych przesłanek.

Ze złożonego wniosku wynika, że w listopadzie 2010 r. Zainteresowany otrzymał wydruk z wyciągu z rejestru handlowego Izby Przemysłowo-Handlowej, z którego wynika, że wyrokiem sądu z dnia 20 lipca 2010 r. ogłoszono upadłość dla dłużnika i działalność została zawieszona. Natomiast w grudniu 2010 r. Wnioskodawca otrzymał postanowienie Sądu Wydział Cywilny, które stanowiło o ogłoszeniu upadłości spółki, ponieważ podczas rozpatrywania żądania o wydanie orzeczenia o stanie upadłości, wykazano prawo wierzyciela oraz fakty i okoliczności, które udowadniają że dłużnik znajduje się w stanie zaprzestania płatności. Ponadto Wnioskodawca podaje, że przedmiotowe wierzytelności zaliczył do przychodów.

W takim zatem przypadku posiadany przez Wnioskodawcę dokument - postanowienie sądu holenderskiego, z którego wynika, że ogłoszono upadłość firmy i zawieszono jej działalność, nie spełnia przesłanek, o których mowa w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym wierzytelność nie może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów na podstawie posiadanych przez Wnioskodawcę dokumentów.

Z tej zatem przyczyny bezpodstawnym jest rozważenie momentu zaliczenia przedawnionych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów. Tut. organ zauważa jednakże, iż udokumentowanie nieściągalności wierzytelności na podstawie postanowień sądu dotyczących postępowania upadłościowego, o których mowa w art. 23 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, następuje w dacie uprawomocnienia się tych postanowień. W tym przypadku nie ma istotnego znaczenia data wydania postanowienia sądu o ukończeniu postępowania upadłościowego dłużnika. Dopiero data uprawomocnienia się postanowienia wydanego przez sąd daje Wnioskodawcy możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl