ILPB1/415-1157/09-3/AA - Ustalenie dla potrzeb amortyzacji wartości początkowej budynku w części przeznaczonej na prowadzenie przez podatnika działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2009 r. (data wpływu 26 października 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego - jest prawidłowe.

W dniu 26 października 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiono zdarzenie przyszłe oraz następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni od 1 września 2008 r. prowadzi niepubliczną działalność oświatową - szkolne schronisko młodzieżowe w dzierżawionym obiekcie, na podstawie wpisu do ewidencji szkół i placówek niepublicznych powiatu. Jest to działalność jednoosobowa rozliczana na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów na zasadach ogólnych, wg skali podatkowej.

Wnioskodawczyni informuje, że od 1 września 2009 r. rozszerzyła działalność. Rozszerzenie polegało na otwarciu drugiego schroniska, również szkolnego, młodzieżowego.

Zainteresowana uzyskała stosowny wpis w ewidencji niepublicznych szkół i placówek, a także dodatkowo wpis do ewidencji działalności gospodarczej oraz wszystkie zezwolenia i pozytywne opinie stosownych służb.

Wnioskodawczyni podaje, że wszystkie Jej wątpliwości co do prawidłowego zastosowania prawa podatkowego są związane właśnie z nowym miejscem wykonywania działalności gospodarczej.

Budynek wskazany jako drugie miejsce świadczenia usług, zakwaterowania od 1 września 2009 r., jest własnością Zainteresowanej. Budowa została ukończona w 2008 r.

Z tytułu wybudowania ww. budynku Wnioskodawczyni korzystała z tzw. dużej ulgi budowlanej, na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2002 r. oraz korzysta nadal na zasadzie praw nabytych, ponieważ spełniała wszystkie warunki do objęcia Jej tą ulgą.

Począwszy od rozliczenia za 2000 r. do rozliczenia za 2008 r. Zainteresowana zawsze otrzymywała (wraz z mężem) zwrot nadpłaconego podatku z tytułu dużej ulgi budowlanej. Natomiast nie korzystała z tzw. ulgi odsetkowej.

Maż Wnioskodawczyni zmarł w 2008 r. Małżonkowie mieli wspólność majątkową.

Obecnie od 1 września 2009 r. część budynku, a ściśle 49,5% całkowitej powierzchni użytkowej budynku mieszkalnego (w związku z którym Zainteresowana korzystała z ulgi budowlanej) Wnioskodawczyni przeznaczyła na cele działalności gospodarczej, pozostawiając sobie pozostałe 50,5% powierzchni użytkowej na własne cele mieszkaniowe.

Charakter i konstrukcja budynku nie wymagały żadnych zmian budowlanych na potrzeby usług świadczonych przez szkolne schronisko młodzieżowe, toteż nie było zmiany dokumentacji technicznej budynku, nie zmienił się projekt budynku, ani jego pierwotne przeznaczenie, chociaż w części służącej działalności gospodarczej nie jest użytkowany zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem. Jednakże nie było potrzeby przeprowadzania żadnych robót adaptacyjno-budowlanych, ani innych, które na stałe zmieniłyby pierwotne przeznaczenie budynku.

Wnioskodawczyni zamierza amortyzować podatkowo część budynku przeznaczoną na cele użytkowe. Ustalenie wartości początkowej zamierza powierzyć biegłemu, ponieważ nie posiada potrzebnych umiejętności, ani wszystkich potrzebnych dokumentów do ustalenia kosztu wytworzenia budynku. Po ustaleniu wartości początkowej Zainteresowana wprowadzi nieruchomość do ewidencji środków trwałych i będzie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne w części związanej z działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Tutejszy Organ informuje, że niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy opisanego zdarzenia przyszłego i jest odpowiedzią na pytanie Nr 2 i Nr 3 wniosku. W przedmiocie zaistniałego stanu faktycznego (pytanie Nr 1) została wydana w dniu 15 stycznia 2010 r. odrębna interpretacja Nr ILPB1/415-1157/09-2/AA oraz w przedmiocie opisanego zdarzenia przyszłego (pytanie Nr 4) została wydana w dniu 15 stycznia 2010 r. odrębna interpretacja Nr ILPB1/415-1157/09-4/AA.

Zdaniem Wnioskodawczyni, ponieważ nie posiada kompletnych dokumentów na zakup materiałów i usług na budowę domu, brakuje tych najstarszych sprzed 2003 r., dlatego też wycena powinna być dokonana przez powołanego przez Zainteresowaną niezależnego biegłego, zgodnie z art. 22g ust. 9 aktualnie obowiązującej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto Wnioskodawczyni uważa, że punktem wyjścia jest ustalenie wartości początkowej całej nieruchomości, z wyodrębnieniem wartości gruntu, co zdaniem Zainteresowanej może i powinna powierzyć biegłemu. Wartość tę Wnioskodawczyni zamierza pomniejszyć o wartość gruntu oraz o kwoty z tytułu dużej ulgi budowlanej odliczone od podatku za lata do 2008 r. oraz kwotę, jaka pozostała do odliczenia w latach następnych. Podstawa odpisów amortyzacyjnych podatkowa będzie wyliczona na podstawie udziału powierzchni użytkowej przeznaczonej na cele działalności gospodarczej w całkowitej powierzchni użytkowej budynku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 powołanej ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, za wartość początkową środka trwałego, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

Stosownie do art. 22g ust. 4 ww. ustawy za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Natomiast zgodnie art. 22g ust. 9 powołanej ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Z treści wyżej cytowanych przepisów wynika, iż podatnik ma możliwość ustalenia wartości początkowej wytworzonego środka trwałego na podstawie dokonanej przez biegłego jedynie w sytuacji gdy nie można ustalić kosztu wytworzenia.

Ma to miejsce wówczas gdy podatnik pomimo dołożenia należytej staranności, w wyniku zaistnienia obiektywnych okoliczności nie jest w stanie ustalić tego kosztu.

Wycena biegłego ma z reguły zastosowanie w sytuacji, gdy podatnik wytworzył składnik majątkowy dla celów osobistych, a następnie uznał go za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż w takiej sytuacji nie był zobowiązany do gromadzenia rachunków, faktur dokumentujących wydatki na jego wytworzenie.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż przedmiotowy budynek został wybudowany do celów prywatnych - mieszkaniowych, a następnie część budynku Wnioskodawczyni zamierza przeznaczyć na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni z uwagi na fakt, że przedmiotowy budynek wybudowała wraz z mężem do celów osobistych i nie gromadziła wszystkich dokumentów związanych z budową tego budynku, gdyż nie była to tego zobowiązana, może ustalić wartość początkową budynku, w części przeznaczonego na potrzeby działalności gospodarczej w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia, przez biegłego, powołanego przez Zainteresowaną.

Ponadto zgodnie z art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Zgodnie z art. 22c pkt 1 ww. ustawy amortyzacji nie polegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

W związku z powyższym należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawczyni, iż ustalając wartość początkową budynku w części przeznaczonego na potrzeby działalności gospodarczej należy wartość tę pomniejszyć o wartość gruntu związanego z tą częścią budynku oraz o kwoty odliczone od podatku w ramach tzw. dużej ulgi budowlanej oraz o kwotę, jaka pozostała do odliczenia w latach następnych w ramach powołanej ulgi. Natomiast stosownie do powołanego wyżej art. 22f ust. 4 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej budynku odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej do ogólnej powierzchni użytkowej budynku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.