ILPB1/415-115/10-4/AGr

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 22 stycznia 2010 r. (data wpływu 25 stycznia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 1 kwietnia 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych - jest:

* prawidłowe - w zakresie obowiązków płatnika dotyczących pracowników, przebywających w Belgii przez okres krótszy niż 183 dni w danym roku podatkowym,

* nieprawidłowe - w zakresie obowiązków płatnika dotyczących pracowników, przebywających w Belgii przez okres dłuższy niż 183 dni w danym roku podatkowym.

W dniu 25 stycznia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 i § 4 oraz w art. 14f § 1 i § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 26 marca 2010 r. nr ILPB3/423-103/10-2/AP, ILPB1/415-115/10-2/AGr wezwano Zainteresowanego do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono 30 marca 2010 r., natomiast w dniu 1 kwietnia 2010 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca posiada siedzibę w Polsce. Wykonuje prace budowlane w kraju, a także w Belgii. Pracownicy firmy wysyłani są do pracy do Belgii, na podstawie umowy oddelegowania na konkretne kontrakty. Zdarza się, że w ciągu roku podatkowego pracownik wysyłany jest do Belgii kilkakrotnie na kilka krótszych kontraktów. Łączny okres oddelegowania w przypadku kilku pracowników przekracza pół roku.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. z 2000 r. Dz. U. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

* posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

* przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Pracownicy wysyłani do pracy do Belgii mają stałe zameldowanie w Polsce, mają tu swoje rodziny, majątek trwały. Comiesięczne płatności z tytułu wynagrodzenia za pracę dokonywane są w Polsce. W przypadku spółki analogicznie - firma posiada jedyną siedzibę w Polsce. Tu posiada także konto bankowe, na które przekazywane są należności z tytułu wykonanych prac w Belgii. Polska jest zatem dla nich centrum interesów osobistych i gospodarczych.

Wnioskodawca nie posiada ani zakładu ani stałej placówki na terenie Belgii, a wynagrodzenia dokonywane są na terytorium Polski.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji podpisanej w Warszawie dnia 20 sierpnia 2001 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 2004 r. Nr 211, poz. 2139) określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która, zgodnie z prawem tego Państwa, podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, wszystkie jego jednostki terytorialne lub organy lokalne. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego ze źródeł położonych tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się. zatem bezpośrednio do określenia "miejsce zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne form więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Od 1 stycznia 2007 r. ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera definicje miejsca zamieszkania osoby fizycznej do celów podatkowych (art. 3 ust. 1a ww. ustawy). Za osobę posiadającą w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych uważa się taką, która przebywa w Polsce przez więcej niż 183 dni w roku kalendarzowym albo posiada w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych. Analizując natomiast drugi warunek, czyli miejsce, gdzie znajduje się centrum interesów osobistych lub gospodarczych należy stwierdzić iż kraj, w którym przeważają powiązania osobiste, powinien być zasadniczo traktowany jako ośrodek interesów życiowych i osobistych.

Zarówno w przypadku spółki, jak i pracowników ośrodkiem interesów jest Polska. Tu płacony jest podatek dochodowy zarówno za spółkę, jak i pracowników.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy w oparciu o wymienione w pkt D.3.47 wniosku ORD-IN przepisy lub przepisy inne dotyczące płatności podatku dochodowego za spółkę, jak również za pracowników (osoby fizyczne) te płatności mają być dokonywane na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie przytoczonych przepisów podatek dochodowy zarówno za pracownika, jak i za spółkę powinien nadal być płacony w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

* prawidłowe - w zakresie obowiązków płatnika dotyczących pracowników, przebywających w Belgii przez okres krótszy niż 183 dni w danym roku podatkowym,

* nieprawidłowe - w zakresie obowiązków płatnika dotyczących pracowników, przebywających w Belgii przez okres dłuższy niż 183 dni w danym roku podatkowym.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. z 2010 r. Dz. U. Nr 51, poz. 307) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

* posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

* przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Zgodnie z brzmieniem art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Natomiast, w myśl art. 32 ust. 6 tej ustawy zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem, że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikaniu podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku podpisanej w Warszawie dnia 20 sierpnia 2001 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 211, poz. 2139) z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (Polska) otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba, że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie (Belgia). Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie (Belgia).

Stosownie do art. 15 ust. 2 tej konwencji bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (Polska) otrzymuje za pracę najemną wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie (Belgia), podlegają opodatkowaniu tylko w tym pierwszym Państwie (Polska), jeżeli:

* odbiorca przebywa w drugim Państwie (Belgia) przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, i

* wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie (Belgia), i

* wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie (Belgia).

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. Konwencji, wynagrodzenia pracowników mających miejsce zamieszkania w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba, że praca wykonywana jest na terytorium Belgii.

Natomiast art. 15 ust. 2 ww. Konwencji określają wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile zostaną łącznie spełnione określone w ww. przepisach warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu w tym państwie, w którym praca jest wykonywana (w Belgii) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce), przy zastosowaniu metod unikania podwójnego opodatkowania określonych w art. 23 powołanej Konwencji.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca posiada siedzibę w Polsce. Zainteresowany wykonuje prace budowlane w kraju, a także w Belgii. Zainteresowany oddelegowuje swoich pracowników do pracy w Belgii. W przypadku kilku pracowników łączny okres oddelegowania przekracza pół roku. Wnioskodawca nie posiada ani zakładu ani stałej placówki na terenie Belgii, a wynagrodzenia dokonywane są na terytorium Polski.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż w stosunku do oddelegowanych przez Wnioskodawcę pracowników, których łączny okres pobytu na terytorium Belgii nie przekroczył 183 dni, w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, po spełnieniu dwóch pozostałych warunków o których mowa w art. 15 ust. 2 ww. Konwencji, dochód z tytułu pracy wykonywanej w Belgii podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce. Tym samym nie występuje podwójne opodatkowanie i w tym przypadku nie znajduje zastosowania metoda unikania podwójnego opodatkowania. W związku z czym stanowisko Wnioskodawcy dotyczące obowiązku odprowadzania w Polsce zaliczek od wynagrodzeń tych pracowników jest prawidłowe.

Jeżeli z umowy zawartej z pracownikiem będzie wynikało, że pobyt w Belgii w związku ze świadczeniem pracy przekroczy 183 dni i tym samym nie zostanie spełniony warunek, o którym mowa w art. 15 ust. 2 lit. a) powołanej Konwencji pozwalający opodatkować ww. dochody pracowników tylko w Polsce, nawet gdy pozostałe warunki art. 15 ust. 2 ww. Konwencji są spełnione, to Wnioskodawca (pracodawca) winien odstąpić od poboru zaliczek na podatek dochodowy od pierwszego dnia wykonywania przez pracownika pracy na terenie Belgii, chyba że pracownik złoży wniosek o którym mowa w art. 32 ust. 6 zdanie drugie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli natomiast Wnioskodawca (pracodawca) nie wie "z góry" czy zatrudniony pracownik będzie przebywał w Belgii przez okres nieprzekraczający 183 dni, a pozostałe warunki art. 15 ust. 2 powołanej Konwencji będą spełnione, to do momentu nieprzekroczenia 183 dni w danym roku podatkowym, dochody pracownika Wnioskodawcy winny być opodatkowane zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. Konwencji, tj. w Polsce. W tym okresie Zainteresowany jako zakład pracy jest obowiązany obliczać i pobierać zaliczki na podatek dochodowy, zgodnie z art. 31 i następne ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast z chwilą przekroczenia tego okresu Wnioskodawca powinien zaprzestać poboru zaliczek na podatek dochodowy od przedmiotowych dochodów, z uwagi na fakt, iż od chwili przekroczenia tego okresu wynagrodzenie to podlega opodatkowaniu w Belgii według przepisów prawa belgijskiego, przy czym opodatkowaniu podlegać będzie dochód uzyskany od pierwszego dnia, w którym praca wykonywana była w Belgii.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy dotyczące obowiązku pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzeń pracowników, których pobyt na terytorium Belgii przekroczył 183 dni w danym roku podatkowym jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wniosek w części dotyczącej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zostanie rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.