ILPB1/415-1105/09-2/AK - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wykonanie elewacji w wyniku uznania reklamacji, przez przedsiębiorcę prowadzącego działalność w zakresie sprzedaży tynków zewnętrznych, farb oraz materiałów niezbędnych do położenia tynku elewacyjnego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 października 2009 r. (data wpływu 12 października 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 12 października 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi handlową działalność gospodarczą, polegającą głównie na sprzedaży tynków zewnętrznych, farb oraz materiałów niezbędnych do położenia tynku elewacyjnego, np. siatki elewacyjne, taśmy maskujące, pianki montażowe. Zainteresowany w 2006 r. sprzedał osobie fizycznej tynk elewacyjny wraz z materiałami montażowymi, między innymi folię, klej, profile, siatkę elewacyjną, taśmę. Przedmiotowa transakcja została opodatkowana zarówno podatkiem dochodowym i podatkiem VAT.

W 2008 r. nabywca towaru złożył reklamację - spękanie wyprawy tynkowej. W tym samym roku Wnioskodawca złożył reklamację do producenta farb, który reklamacji nie uznał stwierdzając, że przyczyną jest siatka elewacyjna, a nie tynk. Po przeprowadzeniu rozmów, negocjacji Wnioskodawca uznał reklamację, zobowiązując się do dostarczenia nowego towaru i pokrycia kosztów robocizny. Ustalono, że prace wykona firma wskazana przez reklamującego, która terminem dysponowała dopiero w sierpniu 2009 r. (prac zewnętrznych nie można prowadzić w niesprzyjających warunkach atmosferycznych). Prace zostały wykonane. Wnioskodawca dostarczył towar (tynk, siatkę, folie, klej, profil) oraz został obciążony bezpośrednio fakturą za wykonanie elewacji przez zakład ogólnobudowlany (faktura z 26 sierpnia 2009 r.). Podstawą dostarczenia towaru odbiorcy w 2006 r. było zlecenie, w którym podany był termin dostawy oraz rodzaj i ilość towaru. Uregulowań odnośnie ewentualnych kar umownych nie było.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle wyżej przedstawionego stanu faktycznego koszt wydanego towaru oraz koszt wykonania elewacji w wyniku uznania reklamacji jest kosztem uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z przepisów art. 556 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę zmniejszającą jej wartość lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia rzeczy, jeżeli rzecz nie ma właściwości, o których istnieniu zapewnił kupującego, albo rzecz została kupującemu wydana w stanie niezupełnym (rękojmia za wady fizyczne). Zatem, gdy przekazany towar okazuje się wadliwy, na sprzedawcy ciąży obowiązek prawny naprawy bądź wymiany na towar wolny od wad. Zdaniem Wnioskodawcy w tej sytuacji koszty wymiany towaru oraz koszt wykonania ponownie elewacji w ramach uznanej reklamacji stanowi koszt uzyskania przychodu. W omawianym przypadku nie mamy do czynienia z karą umowną, ani też z odszkodowaniem (art. 23 ust. 1 pkt 19).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu powinien, w myśl powołanych przepisów spełniać łącznie następujące warunki:

Artykuł 23 ww. ustawy określa negatywny katalog wydatków, które nie należą do kosztów uzyskania przychodu podatkowego. Kosztem uzyskania przychodów nie są bowiem wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Jednakże art. 23 ust. 1 pkt 19 stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Zgodnie z art. 556 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę zmniejszającą jej wartość lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub z przeznaczenia rzeczy, jeżeli rzecz nie ma właściwości, o których istnieniu zapewnił kupującego, albo jeżeli rzecz została kupującemu wydana w stanie niezupełnym (rękojmia za wady fizyczne). Stosownie zaś do treści art. 577 § 1 Kodeksu cywilnego, w wypadku, gdy kupujący otrzymał od sprzedawcy dokument gwarancyjny co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że wystawca dokumentu (gwarant) jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, jeżeli wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w gwarancji.

Z treści przytoczonych powyżej przepisów wynika, że w przypadku, gdy przekazany towar okazuje się wadliwy, na sprzedawcy ciąży obowiązek prawny naprawy bądź wymiany wadliwego towaru.

Z informacji wskazanych ze wniosku wynika, że Wnioskodawca w wyniku uznania reklamacji poniósł koszt wydanego towaru oraz został obciążony kosztem robocizny.

Zgodnie z wyżej powołanymi przepisami, wydatek ten będzie można uznać za koszt uzyskania przychodu, jeżeli zostanie spełniona dyspozycja zasadnicza przytoczonego na wstępie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli koszt napraw reklamacyjnych zostanie poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Musi mieć on również związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a w konsekwencji będzie miał wpływ na powstanie lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Należy zaznaczyć jednak, że wykazanie związku przyczynowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a wykonywaną działalnością gospodarczą oraz jego wpływ na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów spoczywa na podatniku.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny, należy podzielić stanowisko Wnioskodawcy w sprawie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, wydatków związanych z naprawą w ramach reklamacji wadliwego towaru. Wydatki te jak wskazuje Wnioskodawca nie stanowią ani kar umownych, ani odszkodowań o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - stanowią zatem koszt uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie mając na uwadze, iż wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczył stosowania przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), zaznacza się, iż interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla poszczególnych wspólników Spółki. Uregulowania tej ustawy dotyczą bowiem podatników, którymi są osoby fizyczne. Wniosek natomiast złożyła spółka, która w świetle zawartych w niej przepisów nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, podatnikami zaś są poszczególni wspólnicy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.