ILPB1/415-1065/09-6/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 29 września 2009 r. (data wpływu 5 października 2009 r.), uzupełnionym w dniach 24 listopada 2009 r. i 4 grudnia 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

W dniu 5 października 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 17 listopada 2009 r., znak ILPB1/415-1065/09-2/AA, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 19 listopada 2009 r., a w dniu 24 listopada 2009 r. wniosek uzupełniono o brakujące informacje.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni w sierpniu 2001 r. zakupiła nieruchomość (hotel) wraz z gruntem. Ponieważ Zainteresowana prowadzi działalność gospodarczą, budynek wprowadziła do ewidencji środków trwałych, przyjmując dziesięcioletni okres amortyzacji. Budynek jest wykorzystywany w działalności jako hotel.

Wnioskodawczyni podaje, że ze względu na zły stan techniczny budynku oraz niską jego jakość - standard, w 2005 r. Zainteresowana przeprowadziła remont budynku i adaptację strychu na pokoje hotelowe. Wydatki poniesione na adaptację powiększały wartość początkową nieruchomości, amortyzację nadal liczono w okresie 10 letnim.

Wnioskodawczyni informuje, że mając dużą powierzchnię gruntu zdecydowała rozbudować hotel, dobudowując pokoje hotelowe, biura oraz garaż podziemny. Obecnie zbliża się zakończenie inwestycji, powstał jednolity budynek, składający się z części hotelowo-biurowej. Wydatki poniesione na rozbudowę również powiększą wartość początkową budynku. Wnioskodawczyni przewiduje amortyzację na 10 lat.

Uzupełniając wniosek, Zainteresowana podała ponadto, iż budynek został zakupiony w dniu 31 sierpnia 2001 r., przed zakupem był użytkowany ponad 60 miesięcy. Przedmiotowa nieruchomość mieści się w grupie 1, podgrupa 10, rodzaj 109 Klasyfikacji Środków Trwałych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W jakim okresie należy zamortyzować nieruchomość, która tworzy całość po rozbudowie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, amortyzacja winna być liczona w okresie 10 lat. Budynek zakupiono w 2001 r., w 2005 r. dokonano adaptacji strychu, a w 2008 r. budynek rozbudowano. Powyższe wydatki powiększyły wartość początkową budynku. Jest to całość nieruchomości powstałej na tym samym gruncie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

Stosownie do treści art. 22g ust. 17 powołanej ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Podstawą do zwiększenia wartości początkowej środków trwałych o wartość wydatków poniesionych na ich ulepszenie, co wiąże się z brakiem możliwości zaliczenia tych wydatków bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, jest spełnienie warunków zawartych w wyżej powołanym przepisie, tzn. musi nastąpić ulepszenie środków trwałych, a suma wydatków z tego tytułu musi przekroczyć 3.500 zł w danym roku podatkowym.

Ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową rekonstrukcją adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek.

Z ugruntowanego piśmiennictwa i orzecznictwa wynika, iż:

* przebudowa to rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury,

* rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku,

* rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych,

* adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił,

* modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

W świetle powyższych przepisów, nakłady związane z ulepszeniem środka trwałego podwyższają wartość środka trwałego stanowiącą podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych. Natomiast wydatki poniesione na remont środka trwałego - mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. o kwalifikacji prac do remontu lub ulepszenia decyduje przy tym zakres przeprowadzonych przez podatnika robót.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawczyni w 2001 r. zakupiła nieruchomość wraz z gruntem, którą wprowadziła do ewidencji środków trwałych, rozliczając okres amortyzacji na 10 lat. w 2005 r. nastąpiła adaptacja strychu, a w 2008 r. dokonano rozbudowy - dobudowując pokoje hotelowe, biura oraz garaż podziemny.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 powołanej ustawy, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przez rozpoczęciem ich amortyzacji, wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika.

Mając na względzie przedstawione informacje we wniosku oraz powołane powyżej przepisy należy stwierdzić, że nakłady poniesione przez Wnioskodawczynię powodują wzrost wartości użytkowej przedmiotowej nieruchomości. Zatem poniesione nakłady zwiększają wartość początkową środka trwałego i od tak ustalonej wartości początkowej Wnioskodawczyni może dokonywać odpisów amortyzacyjnych według przyjętej stawki amortyzacyjnej do pełnego zamortyzowania, jeżeli stawka ta została ustalona stosownie do wymogów określonych w cyt. powyżej przepisach.

Zatem poniesione przez Wnioskodawczynię nakłady dotyczące środka trwałego wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej będą skutkowały koniecznością podwyższenia jego wartości początkowej i kontynuowaniem odpisów amortyzacyjnych według przyjętej dla tego środka trwałego metody stawki amortyzacji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.