ILPB1/415-1062/10-5/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Izby, przedstawione we wniosku z dnia 1 września 2010 r. (data wpływu 20 września 2010 r.), uzupełnionym w dniach 8 grudnia 2010 r. i 29 grudnia 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania odszkodowania - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 września 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania odszkodowania.

Z uwagi na fakt, iż przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 1 oraz art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 29 listopada 2010 r. nr ILPB1/415-1062/10-2/AP, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku.

Wezwanie wysłano w dniu 29 listopada 2010 r. (skutecznie doręczono w dniu 7 grudnia 2010 r.), natomiast w dniu 15 grudnia 2010 r. (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 9 grudnia 2010 r.) oraz w dniu 29 grudnia 2010 r. Zainteresowany uzupełnił ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Izba na mocy wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych została zobligowana do wypłaty odszkodowania wobec pracownika. Wyrok został wydany po rozpoznaniu sprawy z powództwa pracownika przeciwko Dyrektorowi Izby o odszkodowanie za naruszenie zasad równego traktowania w zatrudnieniu. Na mocy wyroku Sąd zasądził od pozwanego - Izby - na przecz powoda kwotę odszkodowania w wysokości 1330 zł. Powód nadal jest pracownikiem Izby Celnej. Minimalne wynagrodzenie w 2010 r. wynosi 1317 zł.

Sąd, uznając że pracodawca naruszył wobec powoda zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, o której mowa w art. 18.3b § 1 pkt 2 Kodeksu pracy, zasądził od pozwanego na rzecz powoda tytułem odszkodowania kwotę 1330 zł, która jest równowartością podwyżki za okres od października 2008 r. do końca kwietnia 2010 r. w wysokości po 70 zł miesięcznie, której powód został pozbawiony na skutek nieawansowania.

W opinii Wnioskodawcy, wysokość lub zasady ustalenia zasądzonego odszkodowania nie wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, iż przedmiotem zapytania jest kwestia opodatkowania odszkodowania w zakresie ciążących na Wnioskodawcy obowiązków płatnika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego powyżej stanu faktycznego zasądzone wyrokiem Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych odszkodowanie za naruszenie zasad równego traktowania w zatrudnieniu na podstawie art. 18^3b Kodeksu pracy korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 76, poz. 176 z późn. zm.).

Zdaniem Wnioskodawcy, bezspornym jest fakt, że odszkodowanie zostało zasądzone na podstawie przepisów odrębnych - tj. Kodeksu pracy, natomiast jego wysokość wynika de facto bezpośrednio z samego wyroku sądowego, w którym to Sąd, przeprowadzając przewód sądowy po dogłębnej analizie sprawy określił wysokość odszkodowania i ustalił zasady jego naliczenia.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku są otrzymane odszkodowania, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Nie ulega wątpliwości, że ustawa - Kodeks pracy ani wydane do niej przepisy wykonawcze nie zawierają zasad ustalania odszkodowań z tego tytułu, ani ich wysokości, jedynie w art. 18^3d Kodeksu pracy ustawodawca określił dolną granicę wypłacanego odszkodowania, które nie może być niższe niż minimalne wynagrodzenie za pracę.

W opinii Wnioskodawcy, zwolnienie przedmiotowe na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wyżej wymienionego odszkodowania nie ma zastosowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Za przychód ze stosunku pracy, w myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do regulacji zawartej w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Należy jednak zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 objęte są tylko odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw (poza wyjątkami wymienionymi w lit. a)-g) tego przepisu).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, na mocy wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, został zobligowany do wypłaty odszkodowania na rzecz Jego pracownika za naruszenie zasad równego traktowania w zatrudnieniu na podstawie art. 18^{3b §} 1 pkt 2 Kodeksu pracy.

Wskazać przy tym należy, że w myśl art. 18^{3b §} 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu, z zastrzeżeniem § 2-4, uważa się różnicowanie przez pracodawcę sytuacji pracownika z jednej lub kilku przyczyn określonych w art. 18^{3a §} 1, którego skutkiem jest w szczególności niekorzystne ukształtowanie wynagrodzenia za pracę lub innych warunków zatrudnienia albo pominięcie przy awansowaniu lub przyznawaniu innych świadczeń związanych z pracą.

W myśl art. 18^3d Kodeksu pracy, osoba, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, ma prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów.

Nie można zatem zgodzić się z opinią Wnioskodawcy, iż wysokość lub zasady ustalenia zasądzonego odszkodowania nie wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Wobec powyższego wskazać należy, że zasądzone wyrokiem Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych odszkodowanie za naruszenie zasad równego traktowania w zatrudnieniu, na podstawie art. 18^3b Kodeksu pracy, korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.