ILPB1/415-1059/11-2/IM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 30 sierpnia 2011 r. (data wpływu 1 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 1 września 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą od 1988 r. w zakresie transportu drogowego towarów. Rozlicza się na zasadach ogólnych prowadząc książkę przychodów i rozchodów opłacając podatek liniowy. Od czerwca 2008 r. współpracował z firmą - Sp. z o.o. świadcząc dla tej spółki usługi transportowe. Współpraca układała się dobrze, usługi nie były kwestionowane, faktury wystawione na spółkę również byty akceptowane. W 2010 r. od sierpnia do listopada Wnioskodawca świadczył usługi transportowe i wystawił faktury na łączną kwotę 92.435,35 zł brutto, z czego kwota netto to 75.766,68 zł oraz podatek VAT (22%) 16.668,67 zł.

Usługi w tych miesiącach oraz faktury wystawione za te usługi nie były przez spółkę kwestionowane. Kwotę netto wszystkich faktur Wnioskodawca wykazał w książce przychodów i rozchodów jako przychód i odprowadził podatek dochodowy, natomiast w deklaracjach Vat za ww. miesiące wykazano te wierzytelności jako obrót opodatkowany i odprowadzono Vat należny. Faktury wystawione w miesiącu sierpniu były wystawione z terminem płatności 60 dni i te płatności, które przypadały na październik 2010 nie zostały już uregulowane. W związku z tym Zainteresowany przestał świadczyć usługi dla tej spółki w listopadzie 2010 r. zaraz jak tylko okazało się że spółka nie zamierza uregulować należności Wnioskodawcy. Pomimo wielokrotnych wezwań do zapłaty nie otrzymał zapłaty za swoje usługi i w grudniu 2010 r. Wnioskodawca wystąpił do Sądu Rejonowego o nakaz zapłaty. W maju 2011 r. otrzymał postanowienie Sądu Rejonowego (postanowienie z dnia 17 maja 2011 r.) o umorzeniu postępowania w sprawie z uzasadnieniem, że dnia 5 kwietnia 2011 r. ten sam Sąd Rejonowy ogłosił upadłość obejmującą likwidację majątku firmy Sp. z o.o. Spółka nie jest też już czynnym podatnikiem Vat. Po rozmowie z syndykiem, który przeprowadza likwidację ww. spółki Zainteresowany otrzymał informację, że jego wierzytelności nie zostaną zaspokojone z uwagi na znaczne przewyższenie kwot wierzytelności do spłaty nad majątek spółki oraz pierwszeństwo w spłacie innych wierzycieli (Urząd Skarbowy, ZUS i inne).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 20 i załączonego postanowienia sądu o umorzeniu postępowania w sprawie nakazu zapłaty Wnioskodawca może zaliczyć w koszty uzyskania przychodu kwotę netto niezapłaconych faktur.

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kwotę netto niezapłaconych faktur może zaliczyć w koszty uzyskania przychodów z uwagi na to, że zostały one uprzednio zaliczone do przychodów na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz z uwagi na ich nieściągalność, która została uprawdopodobniona postanowieniem Sądu Rejonowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Jak stanowi art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 cyt. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z przepisu tego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku z przychodami, w tym służą zachowaniu lub zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

W świetle art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Z treści art. 23 ust. 2 ww. ustawy wynika, iż za wierzytelności, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 20 uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

Należy jednak zauważyć, iż ustawodawca uzależnił możliwość zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów określonej wierzytelności od kumulatywnego spełnienia konkretnych warunków. Co do zasady bowiem wierzytelności odpisane jako nieściągalne nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów.

Przede wszystkim wierzytelności określone jako nieściągalne muszą być wcześniej zarachowane jako przychody należne, zgodnie z art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto wierzytelności określone jako nieściągalne, powinny zostać udokumentowane w sposób wskazany w art. 23 ust. 2 tej ustawy. Jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w art. 23 ust. 2 ww. ustawy nie może udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności. Poza tym wierzytelności te mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie uległy przedawnieniu.

Podstawą do zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów nie może być postanowienie o umorzeniu postępowania jak i inne postanowienia organów egzekucyjnych z treści których nie wynika jednoznacznie iż podstawą nieściągalności wierzytelności był brak majątku dłużnika.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz stanowiska Wnioskodawcy wynika, iż Wnioskodawca wystąpił do Sądu Rejonowego o nakaz zapłaty. W maju 2011 r. otrzymał postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 17 maja 2011 r. o umorzeniu postępowania w sprawie z uzasadnieniem, że dnia 5 kwietnia 2011 r. ten sam Sąd Rejonowy ogłosił upadłość obejmującą likwidację majątku firmy Sp. z o.o. Po rozmowie z syndykiem, który przeprowadza likwidację ww. spółki Zainteresowany otrzymał informację, że jego wierzytelności nie zostaną zaspokojone z uwagi na znaczne przewyższenie kwot wierzytelności do spłaty nad majątek spółki oraz pierwszeństwo w spłacie innych wierzycieli (Urząd Skarbowy, ZUS i inne).

Z związku z powyższym, Wnioskodawca nie otrzymał postanowienia o umorzeniu postępowania określonego w art. 23 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tylko postanowienie sądu o umorzeniu postępowania w sprawie dotyczącej nakazu zapłaty.

Reasumując, Wnioskodawca nie może zaliczyć kwoty netto niezapłaconych faktur w koszty uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.