ILPB1/415-1050/14-2/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 9 września 2014 r. (data wpływu 11 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej znaku towarowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej znaku towarowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca wykonuje w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usługi doradztwa gospodarczego. Plany rozwojowe firmy przewidują zakup, a następnie oddanie w odpłatne używanie na podstawie stosownej umowy dzierżawy znaku towarowego, jako prawa określonego w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. "Prawo własności przemysłowej". Wnioskodawca jako następca prawny będzie uprawniony do korzystania z praw rejestracji znaku towarowego, jak też amortyzowania jego wartości i dysponowania nim na prawach własności. Przedmiotem do prawa z rejestracji znaku towarowego będzie znak słowno-graficzny o wyglądzie zaprezentowanym w świadectwie ochronnym, wydanym przez Urząd Patentowy. Nabycie znaku towarowego udokumentowane będzie fakturą VAT. Następnie planowana jest wycena wartości znaku towarowego przez biegłego, która miałaby na celu zweryfikowanie wartości nabycia z godziwą wartością rynkową. Aktualizacja wyceny może spowodować wzrost lub spadek wartości netto znaku towarowego. Ustalona w ten sposób wartość znaku towarowego byłaby podstawą dokonywanych odpisów amortyzacyjnych. Odpisy byłyby dokonywane od tej wartości począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano zwiększenia lub zmniejszenia wartości początkowej (aktualizacji wyceny).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy za wartość początkową znaku towarowego, stanowiącą podstawę amortyzacji, można przyjąć wartość zaktualizowaną, ustaloną na poziomie godziwej wartości rynkowej, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano aktualizacji wyceny.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z zapisem art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte i nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - "Prawo własności przemysłowej", o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy dzierżawy, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi. W myśl art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową wartości niematerialnych i prawnych, w razie odpłatnego nabycia, uważa się cenę ich nabycia. Zgodnie z ustawą o rachunkowości i Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości, znak towarowy jako wartość niematerialna i prawna, podlega wykazaniu w bilansie wartości rynkowej, pomniejszonej o umorzenie. Art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy o rachunkowości stanowi, że wartości niematerialne i prawne wycenia się nie rzadziej niż na dzień bilansowy według cen nabycia lub kosztów wytworzenia lub wartości przeszacowanej (po aktualizacji wyceny), pomniejszonych o odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe.

Zdaniem Wnioskodawcy, znak towarowy nabyty odpłatnie na podstawie faktury VAT, o wartości początkowej wyższej niż 3.500 zł i okresie używania dłuższym niż rok, stanowi wartość niematerialną i prawną, podlegającą odpisom amortyzacyjnym. Jednocześnie w myśl ww. przepisu ustawy o rachunkowości, znak towarowy jako wartość niematerialna i prawna, podlega wycenie, tj. aktualizacji swojej wartości, która jest podstawą do odpisów amortyzacyjnych, stanowiących koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano tej aktualizacji (zwiększenia lub zmniejszenia wartości początkowej).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Powyższe oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni lub pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodu, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak wynika z cytowanego unormowania, podlegającymi amortyzacji wartościami niematerialnymi i prawnymi są wskazane w jego treści prawa, licencje i know-how, które spełniają następujące warunki:

* zostały nabyte,

* nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres ich używania przekracza rok,

* są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych, na nabycie których wydatki rozpoznawane powinny być jako koszt podatkowy w formie odpisów amortyzacyjnych.

Oznacza to, że prawa, które nie zostały wymienione wprost w tej ustawie jako wartości niematerialne i prawne, nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii. Tym samym nie podlegają amortyzacji.

Należy również wskazać, że przepisy prawa podatkowego nie dają podstaw do amortyzowania znaków towarowych. Amortyzacji podatkowej podlegają nabyte prawa ochronne do znaków towarowych na zasadach wynikających z przepisów ustawy - Prawo własności przemysłowej. Prawo ochronne na znak towarowy powstaje na skutek wydania decyzji przez Urząd Patentowy, co oznacza, że prawo to nie istnieje przed wydaniem takiej decyzji.

Należy zatem wskazać, że prawa ochronne na znaki towarowe udzielane są na warunkach określonych w ustawie - Prawo własności przemysłowej (art. 6 ust. 1 tej ustawy).

Znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa (art. 120 ust. 1 ww. ustawy).

Znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy (art. 120 ust. 2 ustawy - Prawo własności przemysłowej).

W myśl art. 121 ww. ustawy, na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne.

Przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej (art. 153 ust. 1 ustawy - Prawo własności przemysłowej).

Procedurę uzyskania tego prawa rozpoczyna zgłoszenie znaku towarowego w Urzędzie Patentowym.

Wydanie decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy następuje po sprawdzeniu przez Urząd Patentowy, czy są spełnione ustawowe warunki wymagane dla uzyskania prawa (art. 144 ww. ustawy).

Udzielone prawa ochronne na znaki towarowe podlegają wpisowi do rejestru znaków towarowych (art. 149 ustawy - Prawo własności przemysłowej).

Udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy stwierdza się przez wydanie świadectwa ochronnego na znak towarowy (art. 150 ww. ustawy).

Mając na uwadze przytoczone regulacje prawne, należy wskazać, że znak towarowy, na który wydano prawo ochronne, mieści się w kategorii praw określonych w ustawie - Prawo własności przemysłowej, wskazanych w art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto, odnosząc się do zawartych w omawianej ustawie przepisów o amortyzacji, należy zauważyć, że ustawodawca przewiduje dwa sposoby wejścia podatnika w posiadanie składników majątkowych podlegających amortyzacji - wytworzenie we własnym zakresie i nabycie, przy czym status podlegających amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych mogą mieć wyłącznie składniki majątku nabyte, a nie wytworzone przez podatnika (art. 22a-22b ww. ustawy).

Nabycie prawa własności składnika majątku może zatem nastąpić w formie sprzedaży, zamiany, wkładu niepieniężnego, darowizny, spadku, na podstawie innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości.

Stosownie do art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa, której zasady ustalania zawarto w art. 22g ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca zakupi znak towarowy wraz z prawem ochronnym do znaku towarowego. Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą. Znak towarowy będzie wykorzystany w prowadzonej działalności gospodarczej (np. poprzez oddanie w odpłatne używanie na podstawie stosownej umowy dzierżawy, jako prawa określonego w ustawie - Prawo własności przemysłowej), w związku z tym zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy w celu dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Z informacji zawartych we wniosku wynika zatem, że Wnioskodawca zamierza dokonywać odpisów amortyzacyjnych od znaku towarowego objętego prawem ochronnym udzielonym decyzją Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej, nabytego w drodze zakupu.

W związku z tym, zakupiony przez Wnioskodawcę znak towarowy, który posiada prawa potwierdzone wydaną przez Urząd Patentowy decyzją, stanowi - w myśl art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że Wnioskodawca będzie uprawniony do ustalenia wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej (wskazanego we wniosku prawa ochronnego na znak towarowy), wprowadzenia do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych w wysokości wynikającej z dyspozycji art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w wysokości ceny nabycia. Następnie Zainteresowany będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od tej wartości niematerialnej i prawnej w oparciu o art. 22 ust. 8 ww. ustawy.

Zatem tut. Organ nie może zgodzić się z Zainteresowanym, że za wartość początkową znaku towarowego, stanowiącą podstawę amortyzacji, można przyjąć wartość zaktualizowaną, ustaloną na poziomie godziwej wartości rynkowej, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano aktualizacji wyceny.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo zasadnym jest podkreślić, że w niniejszej sprawie zasady ustalania wartości początkowej (tu: znaku towarowego) wynikają wyłącznie z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie z przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330, z późn. zm.). Należy bowiem zauważyć, iż przepisy rachunkowe nie są podatkotwórcze, tak więc nie mogą zmieniać zasad zawartych w ustawach podatkowych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.