ILPB1/415-1005/09-5/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 września 2009 r. (data wpływu 21 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 września 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 i art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej, w związku z czym wezwano Zainteresowanego do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 3 listopada 2009 r. (skutecznie doręczono 5 listopada 2009 r.), natomiast w dniu 10 listopada 2009 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w roku 2003 i 2004 prowadził działalność gospodarczą. Zainteresowany wykonał usługi budowlane, za które nie uzyskał zapłaty. Działalność była prowadzona od 1989 r. z powodu braku zapłaty Wnioskodawca zmuszony został do zaprzestania prowadzonej działalności. Zainteresowany działalność gospodarczą zlikwidował 21 maja 2004 r. i od tej daty nie prowadzi już działalności gospodarczej. Przed rozwiązaniem firmy Wnioskodawca wystąpił do Sądu Rejonowego o nakaz zapłaty. Prawomocne wyroki zasądzające od pozwanego zapłatę zapadły dnia 6 września 2004 r. i 30 listopada 2004 r. Wyroki mają tak późną datę, gdyż pozwany odwoływał się od wcześniejszych wyroków sądowych. Wnioskodawca wystąpił do komornika sądowego o przeprowadzenie egzekucji, który mimo licznych zajęć nie odzyskał należnych Zainteresowanemu kwot. Komornik sądowy, który prowadził egzekucję zawiesił ją na podstawie art. 146 prawa upadłościowego i naprawczego. Dłużnik ogłosił upadłość dnia 30 grudnia 2004 r.

Od dnia zawieszenia działalności Wnioskodawca ponosił dodatkowe koszty sądowe i egzekucyjne w kwocie 16.778,82 zł. Koszty sądowe i egzekucyjne, o których mowa we wniosku zostały poniesione w roku 2004.

Postępowanie upadłościowe dłużnika zakończone zostało 29 maja 2009 r. i jest prawomocne.

Kwoty wierzytelności ustalone w postępowaniu upadłościowym to:

* należność główna: 35.408,90 zł

* odsetki do dnia 24 maja 2005 r.: 3.000 zł

* koszty: 16.778,81 zł

Razem: 55.187,81 zł.

W 2003 r. Zainteresowany rozliczał się samodzielnie uzyskując podstawę do opodatkowania w wysokości 14.306 zł i opłacił podatek w wysokości 688,20 zł.

W latach 2004-2008 r. Wnioskodawca rozliczał się wraz z żoną uzyskując łącznie podstawę do opodatkowania w wysokości 115.467 zł i zapłacili łącznie podatek dochodowy w wysokości 13.038,90 zł. Od kwot niezapłaconych faktur Wnioskodawca zapłacił podatek dochodowy i VAT od kwoty 35.408,90 zł. Zainteresowany kosztów sądowych i egzekucyjnych oraz należnych odsetek nie odliczał od uzyskanych dochodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy poniesione koszty sądowe i egzekucyjne Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu za rok 2009.

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na fakt zaprzestania przez Zainteresowanego prowadzenia działalności gospodarczej nie mógł On uwzględnić niezapłaconych faktur w rozliczeniu podatku dochodowego. Wnioskodawca uważa, iż zapłacone podatki winny zostać mu zwrócone i uwzględnione w rozliczeniach za lata po zaprzestaniu prowadzenia działalności. Koszty sądowe i egzekucyjne może zaliczyć w koszty uzyskania przychodu za rok 2009.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku z przychodem lub ze źródłem przychodu, tj. być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się w katalogu kosztów nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą oraz okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów.

W zakresie momentu potrącalności kosztów należy mieć na uwadze, że w myśl art. 22 ust. 4 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Zgodnie zaś z art. 22 ust. 5 ww. ustawy, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Stosownie do art. 22 ust. 5c ww. ustawy koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z art. 22 ust. 6 cytowanej ustawy zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

Stosownie do art. 22 ust. 6b ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, w przypadku podatników, którzy prowadzą podatkową księgę przychodów i rozchodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba i 6 bb, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca działalność gospodarczą zlikwidował 31 maja 2004 r. Koszty sądowe i egzekucyjne zostały poniesione w roku 2004 r.

Mając na uwadze ww. uregulowania prawne oraz przedstawiony stan faktyczny, należy stwierdzić, że przedmiotowe koszty są potrącalne w dacie ich poniesienia. w związku z powyższym Wnioskodawca poniesione koszty sądowe i egzekucyjne nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów za rok 2009, gdyż zostały poniesione w roku 2004.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wniosek w części dotyczącej ustawy o podatku od towarów i usług rozstrzygnięto w dniu 20 listopada 2009 r. interpretacją indywidualną nr ILPP2/443-1254/09-4/SJ.

Wniosek w części dotyczącej ustawy - Ordynacja podatkowa rozstrzygnięto w dniu 11 grudnia 2009 r. interpretacją indywidualną nr ILPB1/415-1005/09-4/AK.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.