ILPB1/415-1000/14-2/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 sierpnia 2014 r. (data wpływu 1 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów:

* w części dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od samochodu osobowego - jest prawidłowe,

* w części dotyczącej rozliczania wydatków eksploatacyjnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 1 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług zwolnionym przedmiotowo, ponieważ świadczy usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego zgodnie z klasyfikacją PKD 66.22.Z. Nie wykonuje żadnych czynności opodatkowanych innymi stawkami VAT niż zwolnione. W dniu 29 stycznia 2013 r. zakupił i wprowadził do ewidencji środków trwałych samochód osobowy za kwotę 66.985,11 zł, który amortyzuje wg stawki liniowej 20% rocznie tj. 13.397,02 zł. Od 1 kwietnia 2014 r. między innymi zmieniły się przepisy w zakresie podatku VAT dotyczące odliczeń samochodów osobowych. Zgodnie z art. 86a pkt 1 i 2 Ustawy o VAT wg stanu prawnego na dzień 1 kwietnia 2014 r. koszty eksploatacji samochodu osobowego rozlicza w 50%, ponieważ nie ma czasu na prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu. Jest to bardzo utrudnione, przy bardzo szybkim tempie życia. Przepisy zmieniały się tylko w zakresie podatku VAT, nie dotyczyły te przepisy podatku dochodowego od osób fizycznych. Decydując się dokonywać zaliczenia w koszty uzyskania przychodu 50% wydatków, zdaniem Wnioskodawcy ma to odniesienie do podatku dochodowego od osób fizycznych. Z tego względu od 1 kwietnia 2014 r. Wnioskodawca zmniejszył odpisy amortyzacyjne ww. samochodu do wysokości 50%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Jak należy rozliczać odpisy amortyzacyjne w podatku dochodowym od osób fizycznych, gdy dla potrzeb podatku od towarów i usług Wnioskodawca stosuje zasadę przy odliczaniu kosztów eksploatacji 50% na potrzeby działalności gospodarczej i 50% na potrzeby własne podatnika.

2. Czy przy sprzedaży tego samochodu osobowego można w 100% zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość nieumorzoną.

3. Czy przy zakupie nowego samochodu osobowego Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych w 100%, przy stosowaniu zasady odliczania kosztów eksploatacyjnych 50% koszty działalności gospodarczej i 50% potrzeby własne podatnika.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytania nr 1 i nr 3, tj. w zakresie kosztów uzyskania przychodów, natomiast wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej wartości samochodu osobowego stanowiącego środek trwały, w dniu 1 grudnia 2014 r., został rozstrzygnięty odrębną interpretacją indywidualną nr ILPB1/415-1000/14-3/AA.

Ad.1

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z faktem, iż zakupił samochód przed dniem 1 kwietnia 2014 r. uważa, że należy się pełny odpis amortyzacyjny, ponieważ korzysta z prawa nabytego.

Ad.2

Wnioskodawca uważa, iż przy sprzedaży tego samochodu osobowego zalicza w koszty uzyskania przychodu całość wartości nieumorzonej, a w przychód zalicza też całość wartości sprzedaży samochodu osobowego.

Ad. 3

Ponadto Wnioskodawca uważa, że ma prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych w 100%, ponieważ zmiany były dokonane w przepisach podatku od towarów i usług, a ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ulegała zmianie. Dobrowolnie koszty eksploatacyjne Zainteresowany będzie stosował wg zasady 50% jako koszty uzyskania przychodów oraz 50% na potrzeby własne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w części dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od samochodu osobowego jest prawidłowe, w części dotyczącej rozliczania wydatków eksploatacyjnych jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków, należy wziąć pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Przepisy prawa nie ograniczają możliwości zakupu na potrzeby działalności gospodarczej różnych środków transportu osobowego.

Osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, wykorzystująca samochód osobowy na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, wydatki związane z jego eksploatacją może rozliczać zaliczając je w całości bezpośrednio do kosztów podatkowych w sytuacji, gdy samochód ten jest środkiem trwałym ujętym w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Definicja środka trwałego - dla potrzeb podatku dochodowego od osób fizycznych - zawarta została w art. 22a ust. 1 ww. ustawy. Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Powyższe oznacza, że (co do zasady) wydatki poniesione przez podatnika na nabycie środków trwałych podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej pośrednio - poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług zwolnionym przedmiotowo, nie wykonuje żadnych czynności opodatkowanych innymi stawkami VAT niż zwolnione.

Wnioskodawca w styczniu 2013 r. zakupił i wprowadził do ewidencji środków trwałych samochód osobowy. Ponadto w przyszłości planuje zakupić nowy samochód osobowy.

Ww. samochody są/będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę częściowo do działalności gospodarczej, a częściowo w celach prywatnych.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że skoro samochody, o których mowa we wniosku wykorzystywane są/będą przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej i stanowią jego własność (współwłasność), to zgodnie z definicją zawartą w art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, spełniają definicję środka trwałego.

W związku z powyższym, nie ma przeszkód prawnych, aby Wnioskodawca do kosztów uzyskania przychodu zaliczał odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej do wysokości limitu wskazanego w ww. ustawie. Pamiętać bowiem należy o ograniczeniu kwotowym dotyczącym ww. odpisów amortyzacyjnych, wprowadzonym przepisem art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłoszonego przez NBP z dnia przekazania samochodu do używania.

Wobec powyższego w tej części stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej wydatków związanych z eksploatacją samochodu, wskazać należy, że wydatki te będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w części, w jakiej faktycznie służą uzyskiwaniu przychodów z działalności gospodarczej. Jedynie takie wydatki, które rzeczywiście związane są z wykorzystywaniem samochodu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, spełniają warunki określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego w części dotyczącej rozliczania wydatków eksploatacyjnych stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za nieprawidłowe. Kosztem uzyskania przychodów, nie będą dobrowolnie przyjęte przez Wnioskodawcę wydatki eksploatacyjne w wysokości 50%, lecz tylko te, które rzeczywiście związane są z wykorzystywaniem samochodu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.