IIUSpbIA/1/415-77/111a/49/06/B - Ujęcie zestawu fotograficznego w ewidencji środków trwałych.

Z przedstawionego w piśmie stanu faktycznego wynika, iż zestaw fotograficzny, w skład którego wchodzą: lustrzanka cyfrowa, obiektyw, lampa błyskowa i nośnik pamięci został zakupiony jako używany w 2005 r. za kwotę 6.500,- zł (całość) bez faktur i dowodu zakupu ze względu, iż w tamtym okresie nie myślał Pan o prowadzeniu działalności.

W tym stanie faktycznym w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostało postawione następujące pytanie: czy jest możliwość z punktu prawnego wciągnięcia sprzętu (zestawu fotograficznego) na ewidencję środków trwałych oraz na jakiej podstawie należy dokonać wpisu do ewidencji środków trwałych?

"Z mojego punktu widzenia jest możliwość wciągnięcia w ewidencję środków trwałych powyższego zestawu.

Nie wiem jednak na jakiej podstawie dokonuje się powyższego wpisu?".

OCENA PRAWNA STANOWISKA PYTAJĄCEGO Z PRZYTOCZENIEM PRZEPISÓW PRAWA

W świetle art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późń. zm.) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

3) inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Mając na uwadze cytowany wyżej przepis należy stwierdzić, iż składnik majątku staje się środkiem trwałym dopiero wówczas, gdy spełnia warunki określone w art. 22a ust. 1 ustawy.

Stosownie do zapisu art. 22f ust. 1 ustawy podatkowej podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych, określa art. 22g ustawy podatkowej.

Prawidłowe ustalenie wartości początkowej jest więc bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych. Stosownie do przepisów art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy podatkowej za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia.

W myśl przepisu art. 22g ust. 8 ustawy podatkowej, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Artykuł 22n ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż podatnicy prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów są obowiązani do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zawierającej, z zastrzeżeniem ust. 3, co najmniej:

1) liczbę porządkową,

2) datę nabycia,

3) datę przyjęcia do używania,

4) określenie dokumentu stwierdzającego nabycie,

5) określenie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,

6) symbol Klasyfikacji Środków Trwałych,

7) wartość początkową,

8) stawkę amortyzacyjną,

9) kwotę odpisu amortyzacyjnego za dany rok podatkowy i narastająco za okres dokonywania tych odpisów, w tym także, gdy składnik majątku był kiedykolwiek wprowadzony do ewidencji (wykazu), a następnie z niej wykreślony i ponownie wprowadzony,

10) zaktualizowana wartość początkową,

11) zaktualizowaną kwotę odpisów amortyzacyjnych,

12) wartość ulepszenia zwiększającą wartość początkową,

13) datę likwidacji oraz jej przyczynę albo datę zbycia.

Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 22n ust. 4 ustawy o podatku dochodowym zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W razie braku ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane odpisy nie stanowią kosztów uzyskania przychodów (art. 22n ust. 6 ustawy).

Zatem wprowadzenie środków trwałych do ewidencji jest warunkiem niezbędnym do zaliczania odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów.

W przedstawionym stanie faktycznym, zdaniem tut. organu podatkowego, zastosowanie będzie miał cytowany wyżej przepis art. 22g ust. 8 ustawy podatkowej. Powyższe oznacza, że wprowadzając środek trwały, tj. zestaw fotograficzny, do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wartość początkową tegoż środka należy przyjąć w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez Pana, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia ich zużycia. Natomiast rodzaj oraz forma dokumentu potwierdzającego fakt przekazania zestawu fotograficznego, zakupionego przed rozpoczęciem działalności gospodarczej, na potrzeby prowadzonej działalności może być dowolna. Dokument taki musi jednak zawierać dane potwierdzające fakt dokonania takiej operacji, określać: datę jej dokonania, rodzaj środka trwałego będącego przedmiotem przekazania oraz inne dane niezbędne do wprowadzenia środka trwałego do ewidencji środków trwałych i prawidłowego ustalenia odpisów amortyzacyjnych.

W związku z powyższym Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Białymstoku stwierdza, iż stanowisko przedstawione w przedmiotowej sprawie jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.