II-2/423/3/2006 - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów przez spółkę z o.o. szkody w środkach obrotowych powstałej na skutek kradzieży

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 21 lutego 2006 r. Pierwszy Urząd Skarbowy w Zielonej Górze II-2/423/3/2006 Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów przez spółkę z o.o. szkody w środkach obrotowych powstałej na skutek kradzieży

Pytanie podatnika

Czy spółka z o. o. może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów szkodę w środkach obrotowych powstałą na skutek kradzieży?

Postanowienie

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.)

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Zielonej Górze postanawia uznać za nieprawidłowe stanowisko Spółki z o. o. wyrażone we wniosku z dnia 19 stycznia 2006 r. dotyczące zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów szkody poniesionej w środkach obrotowych.

Uzasadnienie

Zgodnie z zapisem art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Zielonej Górze na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W dniu 20 stycznia 2006 r. Spółka z o. o. złożyła wniosek dotyczący możliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodu poniesionej szkody w środkach obrotowych. Zgodnie ze stanem faktycznym przedstawionym ww. wniosku - Spółka z o. o. zawarła umowę z firmą jednoosobową zarejestrowaną w ewidencji działalności gospodarczej na usługi transportowe - polegające na dostarczeniu pieczywa i kasowaniu należności od odbiorców. Zleceniobiorca porzucając pracę nie rozliczył się z pobranych należności od odbiorców. Sąd uznał winę zleceniobiorcy i zasądził na rzecz Spółki pobraną kwotę wraz z kosztami komorniczymi. Komornik mimo usilnych działań, uznał powyższą kwotę za nieściągalną. Podatnik wyraża swoje stanowisko, że w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) pełna kwota utraconej gotówki w sytuacji, która wystąpiła w Spółce stanowi koszty uzyskania przychodów.

Odnosząc się do powyższego Naczelnik Urzędu Skarbowego informuje jak niżej:

Zgodnie z obowiązującymi przepisami w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych wszelkie wydatki na rzecz Spółki należałoby analizować na podstawie art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z ogólną definicją wyrażoną w art. 15 ust. 1 koszty uzyskania przychodów są to koszty poniesione w celu uzyskania przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zatem za koszty uzyskania przychodów należy uznać wszelkie wydatki po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, tj. wymienionych w negatywnym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami. Chodzi tu o koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanym przychodem oraz o koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, czyli związane z funkcjonowaniem firmy. Organ podatkowy potwierdza stanowisko podatnika, że straty w środkach obrotowych można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Celowi osiągnięcia przychodów służy sama działalność gospodarcza a straty są ubocznym skutkiem tej działalności. Wg organu podatkowego powstała sytuacja wymaga indywidualnej oceny. Przyjmuje się, że dla celów podatkowych tylko kradzież powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidzianych nie do uniknięcia, można uznać za zdarzenie losowe, które uzasadniają zaliczenie powstałej straty w środkach obrotowych w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Zdaniem organu podatkowego w tym konkretnym przypadku kradzieży pieniędzy przez zleceniobiorcę Spółki z o. o. nie można zaliczyć do kradzieży nieprzewidzianej, nie do uniknięcia, jako zdarzenie losowe, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Wprawdzie dowiedziono winę zleceniobiorcy - wyrokiem Sądu Rejonowego w Zielonej Górze Sygn. akt. NC 1043/03, jednak zdaniem organu podatkowego z przedstawionego stanu faktycznego nie wynika, by nie można było uniknąć tej kradzieży poprzez lepszą organizację pracy, np. w zakresie kontroli rozliczania zleceniobiorcy z pobranej gotówki za dostarczone pieczywo oraz z potwierdzonych przez kontrahentów faktur z tytułu dostaw pieczywa. Z § 1 zawartej w dniu 1 marca 2001 r. umowy ze zleceniobiorcą wynika, że zleceniobiorca miał obowiązek rozliczania się z pobranej gotówki za dostarczone pieczywo w każdym dniu z Kierownikiem Spedycji. Wobec powyższego tutejszy organ podatkowy stoi na stanowisku, że zaistniałe braki w środkach obrotowych zostały zawinione również przez samego podatnika, poprzez niedostateczne wypełnienie funkcji kontroli i nadzoru nad działaniami zleceniobiorcy.

Art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) stanowi, że "nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności które na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2 ww. artykułu". Zdaniem tutejszego organu podatkowego strata z tytułu niedoborów w pieniądzach poniesiona przez zleceniodawcę wynikająca z czynów przestępczych zleceniobiorcy w związku z bezskutecznością egzekucji z uwagi na brak majątku zleceniobiorcy, wynika jedynie z rozliczenia wewnętrznego Spółki z zleceniobiorcą, a tym samym nie ma związku z uzyskanym przez Spółkę przychodem na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) co jest warunkiem koniecznym do zaliczenia ww. straty w koszty uzyskania przychodu na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 tej ustawy. Tylko te wierzytelności nieściągalne mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, które wcześniej zaliczono do przychodów należnych. Roszczenie odszkodowawcze do zleceniobiorcy, takiego przychodu nie stanowiło. Reasumując tutejszy organ podatkowy stwierdza, że niedobory w pieniądzach poniesione przez zleceniodawcę nie mogą być uznane za straty w środkach obrotowych dla celów podatku dochodowego w sytuacji gdy Spółka poprzez niewłaściwą organizację, nadzór i podział zadań sama przyczyniła się do zaistnienia straty. Trudno też uznać, że tego rodzaju sytuacje są normalnym ubocznym następstwem działania w branży handlowej.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl