IBPP4/4512-106/15/PK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku (data wpływu 20 marca 2015 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenie miejsca świadczenia usług pośrednictwa oraz skorygowania faktury - jest prawidłowe.

W dniu 20 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenie miejsca świadczenia usług pośrednictwa oraz skorygowania faktury.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 11 września 2013 r. Wnioskodawca zawarł dwie umowy z S.P.S. (E.) S.A. z siedzibą w Luksemburgu: Umowę najmu zestawu POS (terminale POS) oraz Umowę dotyczącą pośrednictwa usług S.P.S. (E.) S.A.

S.P.S. (E.) S.A. jest spółką będącą międzynarodowym dostawcą usług w zakresie płatności bezgotówkowych oraz unijną instytucją płatniczą w rozumieniu art. 4 pkt 4 Dyrektywy 2007/64/WE z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie usług płatniczych, posiada zezwolenie na wykonywanie usług płatniczych, o którym mowa w art. 10 ww. dyrektywy.

Na podstawie pierwszej z umów strony określiły zasady najmu przez Wnioskodawcę zestawów POS (urządzeń lub zestawów urządzeń wykorzystywanych do akceptacji kart płatniczych VI SA, VI SA Electron, MasterCard, JCB, China Union Pay, Diners Club i Discover, a także kart debetowych V Pay i Maestro) oraz instalacji i serwisu tych terminali u podmiotów, które je będą podnajmować od Wnioskodawcy.

Na podstawie drugiej, strony zobowiązały się do współpracy w zakresie tzw. statusu "pośrednika" i oferowania przez Wnioskodawcę asortymentu produktów S.P.S. (E.) S.A. - zostały określone m.in. zasady pośrednictwa usług akceptacyjnych S.P.S. (E.) S.A. (tekst jedn.: usług bezpiecznego rozliczania płatności dokonywanych za pomocą kart debetowych i/lub debetowych oraz prowadzenie systemu autoryzacji i rozliczeń), zasady pośrednictwa przy zawieraniu z podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą umów o akceptowaniu usług, rozwiązań płatniczych, oferowanych przez S.P.S. (E.) S.A.

Na podstawie tych umów Wnioskodawca zawierał następnie z partnerami handlowymi umowy o współpracy w zakresie obsługi kart płatniczych. Przedmiotem tych umów był tzw. pakiet, który obejmował:

* pośredniczenie przez partnera handlowego przy zawieraniu umów akceptacyjnych (umowa o przyjmowanie zapłaty przy użyciu elektronicznych instrumentów płatniczych przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą a S.P.S. (E.) S.A.;

* najem terminalu POS;

* przekazanie partnerowi handlowemu moduł obsługi kart płatniczych w systemie KS-AOW w celu dalszej dystrybucji.

Zgodnie z postanowieniami Umowy dotyczącej pośrednictwa usług S.P.S. (E.) S.A., Wnioskodawca z tytułu świadczeń wykonywanych na jej podstawie miał otrzymywać prowizję. Prowizja została ustalona jako procent marży pokrycia i miała być obliczana w stosunku do każdej zawartej za pośrednictwem Wnioskodawcy lub jego partnera handlowego umowy o przyjmowanie zapłaty przy użyciu elektronicznych instrumentów płatniczych przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą a S.P.S. (E.) S.A. i na podstawie kwot sprzedaży brutto. Przewidziano także dodatkowe wynagrodzenie w przypadku spełnienia dodatkowych kryteriów dotyczących m.in. miesięcznej sumy wszystkich transakcji i liczby zawartych umów za pośrednictwem Wnioskodawcy.

Zgodnie z umową, S.P.S. (E.) S.A. miał obliczać comiesięcznie prowizję należną Wnioskodawcy, a on w przypadku gdy nie ma uwag do rozliczenia, miał na tej podstawie wystawiać fakturę VAT.

Wnioskodawca omyłkowo wystawił pierwsze faktury na rzecz S.P.S. (E.) S.A. - Oddział w Polsce, który to został utworzony, w związku z rozwojem działalności Spółki macierzystej.

Po analizie Wnioskodawca, doszedł jednak do wniosku - iż w związku z faktem, iż oddział ten zajmuje się jedynie promocją usług Spółki macierzystej, pozyskiwaniem nowych klientów oraz posprzedażowym wsparciem klientów, a co najważniejsze, nie świadczy usług, w pośredniczeniu których uczestniczy Wnioskodawca - że faktury z tytułu prowizji powinny być wystawione na rzecz Spółki macierzystej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy właściwym będzie w przedstawionym stanie faktycznym zastosowanie art. 28b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług do ustalenia miejsca świadczenia usług, co oznacza, że prowizja przysługująca Wnioskodawcy nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.

2. Czy Wnioskodawca prawidłowo uznał, iż Oddział Spółki jego kontrahenta nie powinien zostać uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu art. 28b ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

3. W przypadku, gdy na powyższe pytania zostaną udzielone odpowiedzi twierdzące, czy Wnioskodawca prawidłowo uznał, że faktury już wystawione należy skorygować, w ten sposób, że jako nabywca zostanie wskazany S.P.S. (E.) S.A. z siedzibą w Luksemburgu.

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium Polski. W celu stwierdzenia, że w danym przypadku mamy do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług podlegającym opodatkowaniu VAT w Polsce, konieczne jest ustalenie miejsca świadczenia usług na terytorium Polski.

Stosownie do art. 28b ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania. Jednocześnie, według ust. 2 ww. przepisu, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to miejsce prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to miejsce prowadzenia działalności.

Z ww. regulacji wyraźnie wynika, że prawidłowe ustalenie miejsca świadczenia usług wymaga w pierwszej kolejności zdefiniowania pojęcia "stałe miejsce prowadzenia działalności".

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności. Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym (tekst jedn.: wynikającym wprost z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r., Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. oraz Rozporządzenia Wykonawczego Rady nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r.) i jako takie było wielokrotnie przedmiotem rozważań Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE).

Zgodnie z art. 11 ww. Rozporządzenia, na potrzeby stosowania art. 44 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej: "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce, inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednia strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Znajduje to potwierdzenie, także w ugruntowanym stanowisku TSUE, dawniej ETS (wyrok ETS z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt, sygn. C-I 68/84, wyrok EIS z dnia 2 maja 1996 w sprawie Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg, sygn. C-231/94, wyrok ETS z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Belgii, sygn. C-390/96; wyrok ETS z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease ßV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen Amsterdam, sygn. C-I 90/95, wyrok ETS z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg przeciwko Bundeszentralamt für Steuern, sygn. C-73/06), zgodnie z nim ze stałym miejscem prowadzenia działalności mamy do czynienia wówczas, gdy łącznie spełnione są następujące warunki:

* w danym miejscu istnieje stałe zaplecze techniczne i ludzkie niezbędne do świadczenia usług określonego rodzaju;

* istniejące zaplecze techniczne i ludzkie umożliwia świadczenie ww. usług w sposób niezależny od działalności głównego podmiotu (niezależność decyzyjna);

* działalność prowadzona przez stałe miejsce prowadzenia działalności jest wykonywana w pewnym minimalnym zakresie.

W przypadku, gdy nie jest spełnione chociażby jedno z ww. kryteriów nie można uznać, że obecność danego podmiotu na terytorium państwa członkowskiego nosi znamiona stałego miejsca prowadzenia działalności.

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sytuacji stwierdzić należy, że S.P.S. (E.) S.A. posiada co prawda oddział w Polsce, jednakże nie można go uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Po pierwsze, oddział nie posiada odpowiedniego zaplecza technicznego i ludzkiego, niezbędnego do świadczenia i odbioru usług. Jak wskazano personel oraz cała infrastruktura techniczne (serwery oraz pozostały sprzęt wraz z oprogramowaniem) niezbędne do przetworzenia i rozliczenia dokonanych transakcji zostały zlokalizowane w Luksemburgu. Także niezbędne w celu świadczenia usług licencje organizacji płatniczych (VISA i MasterCard) przyznane zostały Spółce, nie Oddziałowi. Zgodnie zaś ze stanowiskiem doktryny "stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności" (Bartosiewicz A., Kubacki R., Komentarz VAT, LEX 2012).

Po drugie, usługi świadczone przez Wnioskodawcę nigdy nie były świadczone na rzecz jego oddziału a dla spółki macierzystej z siedzibą w Munsbach, Luksemburg. Prowizja przysługująca Wnioskodawcy, wynika z umowy dotyczącej pośrednictwa usług S.P.S. (E.) S.A. Umowę tę Wnioskodawca zawarł ze spółką macierzystą S.P.S. (E.) S.A., a nie jego oddziałem w Polsce. To spółka macierzysta negocjowała z Wnioskodawcą jej warunki. Powyższe pokazuje iż oddział nie posiada niezależności decyzyjnej.

Ponadto wskazać należy, że wyłącznie Spółka macierzysta jest zdolna do świadczenia usług, w których pośredniczeniu udział bierze Wnioskodawca, z tytułu czego przysługuje mu prowizja. Za oferowane usługi, kompleksowego rozliczania transakcji odpowiada wyłącznie Spółka macierzysta, poza terytorium Polski znajduje się personel oraz cała infrastruktura techniczne (serwery oraz pozostały sprzęt wraz z oprogramowaniem) oraz niezbędne do przetworzenia i rozliczenia dokonanych transakcji. To również ona posiada stosowne licencje.

Spółka macierzysta to też podmiot, który z tytułu umów zawartych z Wnioskodawcą uzyskuje wymierną korzyść w postaci zintensyfikowanej sprzedaży swoich usług, a co za tym idzie, zysku.

Na marginesie wskazać można, ze faktury z tytułu najmu zestawów POS przez Wnioskodawcę, które następnie były podnajmowane partnerom handlowym lub podmiotom gospodarczym, były wystawiane przez spółkę macierzystą S.P.S. (E.) S.A. Również umowy akceptacyjne - o przyjmowanie zapłaty przy użyciu elektronicznych instrumentów płatniczych - przy zawieraniu, których pośredniczył Wnioskodawca lub na podstawie umowy o współpracę, jego partner handlowy, były zawierane przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą a spółką macierzystą S.P.S. (E.) S.A.

Po trzecie. Oddział nie prowadzi działalności w co najmniej minimalnym zakresie. Jak już zostało wspomniane oddział nie posiada nawet środków, które umożliwiłyby świadczenie usług w zakresie płatności bezgotówkowych, tym samym nie można uznać go za nabywcę usług świadczonych przez Wnioskodawcę. Oddział podejmuje czynności wyłączne wspierające świadczenie usług przez Spółkę w Luksemburgu, prowadząc przede wszystkim działalność marketingową oraz polegające na bezpośrednim kontakcie z klientem.

W związku z powyższym, w opinii Wnioskodawcy fakt utworzenia oddziału w Polsce przez S.P.S. (E.) S.A. nie może przesądzać automatycznie o tym, iż podatnik posiada tu stałe miejsce prowadzenia działalności. Każdorazowo powinno być to weryfikowane w oparciu o indywidualne cechy danej struktury. Te zaś w niniejszej sprawie jednoznacznie wskazują, iż Oddział nie stanowi stałego miejsca prowadzenia działalności.

Przedmiotowy problem był już przedmiotem interpretacji indywidualnej z dnia 17 grudnia 2012 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie działającego w imieniu Ministra Finansów IPPP3/443-983/12-2/k.c., w której uznano za prawidłowe stanowisko tożsame do stanowiska Wnioskodawcy.

Podsumowując - ze względu na fakt, że oddział nie prowadzi działalności sprzedażowej na terytorium Polski, nie posiada zaplecza technicznego i ludzkiego niezbędnego do świadczenia usług Spółki macierzystej oraz nie przyznano mu niezależności decyzyjnej - nie można uznać, że jego siedziba stanowi stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu art. 28b ust. 2 ustawy o VAT. W rezultacie miejscem świadczenia usług wykonywanych przez polskich podatników VAT na rzecz S.P.S. (E.) S.A. będzie kraj jej siedziby, czyli Luksemburg. Co oznacza, że w przedmiotowej sprawie prowizja nie będzie podlegała opodatkowaniu w Polsce.

Tym samym zdaniem Wnioskodawcy, będzie on zobowiązany także do dokonania stosownych korekt w zakresie wystawionych omyłkowo na rzecz Oddziału Spółki faktur, ten sposób, że jako nabywca zostanie wskazany S.P.S. (E.) S.A. z siedzibą w Luksemburgu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei, w myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

W przypadku świadczenia usług, bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Kwestia określenia miejsca świadczenia przy świadczeniu usług została uregulowana w Rozdziale 3 Dział V ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 28a ustawy o VAT, na potrzeby stosowania Rozdziału 3 "Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług":

W myśl art. 15 ust. 2 cyt. ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy o VAT, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Należy zauważyć, że dla uznania danego podmiotu za podatnika nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży. Za podatnika należy uznać także osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, a nawet w sytuacji, jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 i 2 ww. ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 i art. 28n.

W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Ww. przepisy wiążą miejsce świadczenia usług z siedzibą usługobiorcy, który winien być podatnikiem tj. podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, a w sytuacji gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności usługobiorcy to z tym miejscem.

Przepisy w zakresie podatku VAT nie definiują stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Niemniej w orzecznictwie jak i w doktrynie za stałe miejsce prowadzenia działalności przyjęto uznawać jakiekolwiek miejsce (formę) prowadzenia działalności o minimalnych rozmiarach, wyposażone w stale tam obecne wystarczające zasoby ludzkie i techniczne, umożliwiające nabywanie i wykorzystywanie usług świadczonych do takiego miejsca.

Jak wynika z wniosku Wnioskodawca zawarł umowę z firmą z Luxemburga (spółką będącą międzynarodowym dostawcą usług w zakresie płatności bezgotówkowych oraz unijną instytucją płatniczą w rozumieniu art. 4 pkt 4 Dyrektywy 2007/64/WE z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie usług płatniczych, posiada zezwolenie na wykonywanie usług płatniczych, o którym mowa w art. 10 ww. dyrektywy) na świadczenie usług pośrednictwa i oferowania przez Wnioskodawcę asortymentu produktów kontrahenta z Luksemburga - zostały określone m.in. zasady pośrednictwa usług akceptacyjnych (tekst jedn.: usług bezpiecznego rozliczania płatności dokonywanych za pomocą kart debetowych i/lub debetowych oraz prowadzenie systemu autoryzacji i rozliczeń), zasady pośrednictwa przy zawieraniu z podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą umów o akceptowaniu usług, rozwiązań płatniczych, oferowanych przez kontrahenta z Luksemburga.

Ponadto jak wynika z wniosku ww. kontrahent posiada na terytorium kraju Oddział, który to został utworzony, w związku z rozwojem działalności Spółki macierzystej. Oddział ten zajmuje się jedynie promocją usług Spółki macierzystej, pozyskiwaniem nowych klientów oraz posprzedażowym wsparciem klientów, a co najważniejsze, nie świadczy usług, w pośredniczeniu których uczestniczy Wnioskodawca.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w odniesieniu do opisanych usług miejscem świadczenia jest Luxemburg (kraj siedziby usługobiorcy). Trzeba podkreślić, że fakt posiadania przez usługobiorcę na terytorium kraju oddziału nie ma wpływu na ustalenie miejsca świadczenia. Jak wynika z wniosku Wnioskodawca nie świadczy usług dla tego oddziału, jak też sam oddział nie świadczy usług, w pośredniczeniu których uczestniczy Wnioskodawca.

Z uwagi na powyższe to czy oddział ten stanowi stałe miejsce prowadzenia działalności czy też nie, nie ma znaczenia dla sprawy.

Tym samym kwestia czy Odział kontrahenta z Luksemburga stanowi stałe miejsce prowadzenia działalności jest bezprzedmiotowa.

Reasumując, świadczone przez Wnioskodawcę usługi - w opisanym stanie faktycznym - podlegają opodatkowaniu w kraju siedziby usługobiorcy. Tym samym od otrzymanych przez Wnioskodawcę prowizji nie będzie on naliczał podatku VAT w kraju (nie będzie ich opodatkowywał w Polsce).

Zgodnie z art. 106a ustawy przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

Na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Stosownie do art. 106e ust. 1 pkt 3 ustawy faktura powinna zawierać m.in. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy.

Na podstawie art. 106j ust. 1 pkt 5 w przypadku gdy po wystawieniu faktury podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury - podatnik wystawia fakturę korygującą.

Mając na uwadze, że dane identyfikacyjne nabywcy usługi (towarów) winny być obowiązkowo umieszczone na fakturze, w tym również dla nabywców (podatników) z innych krajów członkowskich to w sytuacji, takiej jak ta, gdy błędnie podano - zamiast siedziby oddział nabywcy - to Wnioskodawca winien wystawić fakturę korygującą w której jako nabywcę wykaże siedzibę kontrahenta.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.