IBPP4/443-565/13/LG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z 5 listopada 2013 r. (data wpływu 12 listopada 2013 r.), uzupełnionym pismem z 14 lutego 2014 r. (data wpływu 20 lutego 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży stoisk handlowych - jest prawidłowe.

W dniu 12 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży stoisk handlowych.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 14 lutego 2014 r. będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 31 stycznia 2014 r. znak: IBPP4/443-565/13/LG.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W roku 2007 Wnioskodawca będący przedsiębiorcą - czynny podatnik podatku od towarów i usług (dalej: Podatnik lub Zbywca) zawarł z innym podatnikiem podatku od towarów i usług będącym przedsiębiorcą (dalej: Nabywca), umowę inwestycyjną (dalej: Umowa). Zbywca dla swojego przedsiębiorstwa sporządzał bilans.

Na podstawie umowy, Nabywca nabył od Zbywcy kilkanaście stoisk handlowych znajdujących się na terenie centrów handlowych.

Dla każdego spośród sprzedawanych stoisk Zbywca wystawiał fakturę VAT. Zaznaczyć należy, że każdorazowo odrębnie fakturowane przez Zbywcę były poszczególne elementy wchodzące w skład stoiska, takie jak: sama konstrukcja stoiska, sprzęt znajdujący się w stoisku, akcesoria elektroniczne (które zgodnie z postanowieniami umownymi Zbywca sprzedawał Nabywcy wraz ze stoiskiem), a także każdorazowo wystawiano odrębną fakturę VAT na samo odstępne za stoisko. W tym miejscu zaznaczyć należy również, że na cele umowy przedmiot sprzedaży określono w niej "zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa", niemniej jednak, Wnioskodawca ma wątpliwości czy była to zorganizowana część przedsiębiorstwa, a takie określenie przedmiotu umowy miało na celu jedynie uproszczenie jej konstrukcji.

Dla przedmiotu umowy Zbywca nie sporządzał bilansu.

W umowie, w zakresie wskazania ceny, strony określiły cenę jako kwotę netto powiększoną o należny podatek VAT. Ogólna cena określona została jako suma cen jednostkowych za stoisko. Cena miała zostać zapłacona w częściach. Ostatnia część ceny miała zostać zapłacona w połowie 2008 r.

Zgodnie z Umową, ze względu na dużą ilość poszczególnych składników (stoisk handlowych) przeniesienie ich posiadania na Nabywcę miało następować w częściach na podstawie protokołów wydania.

Zbywca wystawiał Nabywcy faktury VAT (wg stawki 22% obowiązującej w 2007 r.) obejmujące część umówionej ceny, obliczonej w sposób przedstawiony powyżej (odrębnie na stoisko, sprzęty elektroniczne, odstępne).

W roku 2007 Zbywca wydał Nabywcy przedmiot umowy w całości. W roku 2007 Zbywca nie wystawił Nabywcy faktur VAT na pozostałą, niezapłaconą jeszcze część ceny, a dotyczącą wydanego już przedmiotu umowy. Do czerwca 2013 r. Nabywca nie uiścił na rzecz Zbywcy części ceny, co w konsekwencji doprowadziło do wystąpienia przez Zbywcę na drogę sądową.

W lipcu 2013 r. Wnioskodawca i Nabywca zawarli porozumienie w którym ustalili na nowo terminy zapłaty pozostałej do zapłacenia części ceny. Zgodnie z treścią rzeczonego porozumienia Zbywca, każdorazowo po otrzymaniu zapłaty ma wystawić Nabywcy fakturę VAT na otrzymaną kwotę. Każdorazowo w danej fakturze VAT ujęta ma być zapłacona przez Nabywcę kwota, ale w wysokości brutto. Wnioskodawca i Nabywca nie zmienili przedmiotu Umowy.

W porozumieniu z lipca 2013 r., w zakresie wskazania pozostałej do zapłaty ceny - podobnie jak w Umowie, strony określiły cenę jako kwotę netto powiększoną o należny podatek VAT.

Ponadto w piśmie z 14 lutego 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że:

1. Z punktu widzenia księgowości stoiska handlowe, które były przedmiotem sprzedaży nie stanowiły samodzielnie funkcjonującego oddziału przedsiębiorstwa. Nie stanowiły one samodzielnie wyodrębnionej organizacyjnie i funkcjonalnie całości, a także nie stanowiły zespołu składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, a co za tym idzie nie mogłyby stanowić niezależnego przedsiębiorstwa samodzielnie realizującego określonych zadań gospodarczych.

2. Jedynym co możliwe było do przyporządkowania na podstawie odpowiedniej ewidencji zdarzeń gospodarczych wobec konkretnych stanowisk handlowych to takie pozycje jak: czynsz, wynagrodzenia pracowników, czy też przychód z kas fiskalnych umiejscowionych na danych stoiskach. Poszczególne stoiska nie spełniały kryterium wewnętrznej samodzielności finansowej. W myśl przepisów prawa dotyczących pracy oddziałów wchodzących w skład przedsiębiorstwa, stan ten nie spełniał określonych tam kryteriów.

3. Stoiska handlowe będące przedmiotem sprzedaży, nie posiadały zdolności do niezależnego działania gospodarczego jako samodzielny podmiot gospodarczy. Między innymi nie była prowadzona dla każdego stoiska odrębna księgowość.

4. Odnosząc się do roli sprzedawanych stoisk w przedsiębiorcy Wnioskodawcy, wskazać należy, że były to zwykłe punkty handlowe służące do rozszerzenia zasięgu terytorialnego działalności Wnioskodawcy, spełniały one jedynie funkcję kolejnych miejsc prowadzenia działalności gospodarczej. Potwierdza to struktura wpisów do CEIDG i REGON. Nie były to oddziały przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów prawa gospodarczego i handlowego.

5. Stosownie do informacji, jakie posiada Wnioskodawca, Nabywca wykorzystuje nabyte składniki w sposób zbliżony do tego, w jaki wykorzystywane były one przez Wnioskodawcę.

6. Zbyte składniki majątkowe, wchodzące w skład przedsiębiorstwa, nie pozostawały ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można było mówić o nich jako o zespole (jednolitej masie) realizujące określone zadania gospodarcze.

7. Jeżeli chodzi o funkcjonalność, tj. o fakt czy była możliwość wyodrębnienia tych stoisk z całości przedsiębiorstwa to wskazać należy, ze taka możliwość istniała, gdyż były to wyodrębnione miejsca, jeśli chodzi o lokalizacje, posiadające swoje wyposażenie i masę towarową. Jednakże formalnie do takiego wyodrębnienia nie doszło.

Składniki te nie spełniały definicji przedsiębiorstwa, o którym mowa w art. 55¹ k.c. Sprzedane stoiska handlowe nie stanowiły zorganizowanego zespołu składników materialnych i niematerialnych przeznaczonego do prowadzenia działalności gospodarczej. Składników tych nie dotyczyły w żadnym stopniu takie elementy jak:

1. Wierzytelności z papierów wartościowych i środki pieniężne;

2. Koncesje, licencje i zezwolenia;

3. Patenty i inne prawa własności przemysłowej;

4. Majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;

5. Tajemnice przedsiębiorstwa;

6. Księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej;

- natomiast prawa związane z umowami najmu oraz własnością towarów, materiałów i urządzeń dotyczyły wspólników spółki cywilnej pod firmą X s.c....

Poszczególne stoiska jako takie, jak również zbiór tych stoisk nie stanowiły przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ k.c.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy fakt, że Zbywca dokonując sprzedaży punktu handlowego wystawiał osobne faktury VAT na poszczególne elementy wchodzące w skład przedmiotu umowy tj. konstrukcję stoiska, sprzęt elektroniczny znajdujący się w stoisku, odstępne za samo stoisko, uzasadnia twierdzenie, że przedmiotem umowy była "zorganizowana część przedsiębiorstwa".

2. Czy sprzedaż kilkunastu stoisk handlowych, za cenę określoną jako iloczyn ilości stoisk, i ceny jednostkowej za jedno stoisko (z uwzględnieniem odrębnego sposobu wystawiania faktur opisanego w poprzedniej rubryce) należy traktować jako sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

3. Czy w przypadku przyjęcia, że mamy do czynienia ze sprzedażą zorganizowanej części przedsiębiorstwa, w związku z zawartym porozumieniem w lipcu 2013 r. - pomimo zapisu w zakresie określenia ceny jako kwoty netto powiększonej o należny podatek VAT - Zbywca ma obowiązek wystawić podatnikowi fakturę VAT.

4. Jeżeli Zbywca zorganizowanej części przedsiębiorstwa wystawi w 2013 r. fakturę VAT, to czy będzie mógł odliczyć u siebie podatek należny VAT wskazany na tej fakturze od podatku naliczonego.

5. Czy Zbywca zorganizowanej części przedsiębiorstwa ma prawo wystawić podatnikowi fakturę VAT z tego tytułu, a Nabywca ma obowiązek zapłacenia kwoty odpowiadającej równowartości podatku VAT.

6. Czy jeżeli dla zbywanej w 2007 r. części przedsiębiorstwa Zbywca nie sporządzał osobnego bilansu, to czy transakcja zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa będzie objęta przepisami Ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym w 2007.

7. Czy jeżeli dla zbywanej w 2007 r. części przedsiębiorstwa Zbywca nie sporządzał osobnego bilansu to czy transakcja zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa będzie objęta przepisami Ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym od 2008 r.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Przedmiotem opodatkowania podatkiem VAT jest w interesującym zakresie odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W artykule 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług z 2007 r. (czyt. w brzmieniu w roku 2007) wskazano, że poza regulacją tą ustawą była sprzedaż przedsiębiorstwa lub zakładu samodzielnie sporządzającego bilans. Jak wynika ze stanu faktycznego, Zbywca dla swojego przedsiębiorstwa sporządzał bilans. Stąd, na powyższej podstawie (art. 6 pkt 1) nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług z 2007.

Z powyższego wynika, że w dacie zawarcia Umowy, pomimo nie objęcia przedmiotu umowy opodatkowaniem VAT, co koresponduje z brakiem obowiązku wystawienia faktury VAT, zarówno Zbywca jak i Nabywca, mogli dokonać właściwych rozliczeń należnego i naliczonego na fakturze podatku VAT. Możliwe to było wyłącznie dlatego, że kwota wykazana na fakturze VAT została zapłacona. Brak zapłaty skutkowałby brakiem możliwości rozliczenia przez Zbywcę, jak i Nabywcę, podatku wskazanego na takiej fakturze VAT.

Ze względów niżej podanych, wskazać dodatkowo należy, że Ustawa o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2008 r. w treści artykułu 6 pkt 1 uległa zmianie poprzez wskazanie, że przepisów Ustawy o podatku od towarów i usług nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa. W stosunku do opisanej wyżej regulacji sprzed 2008 r. skreśleniu uległo wskazanie, że chodzi o jednostki które sporządzają bilans. Obecnie nie ma to znaczenia z punktu widzenia przepisów ustawy o VAT.

W konsekwencji, jeżeli przedmiotem umowy jest przedsiębiorstwo lub zorganizowana część przedsiębiorstwa, wówczas dla takiej transakcji nie stosuje się przepisów ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu z 2008 r. i lat następnych. Co z kolei implikuje brak obowiązku - wskazujący na brak podstaw prawnych - do wystawienia faktury VAT. Jak również doliczenia do kwoty netto podatku VAT według właściwej stawki tego podatku.

Nie można oczywiście wykluczyć, że Zbywca fakturę VAT wystawi. Jednakże z punktu widzenia omawianych przepisów, powiększenie kwoty netto o podatek VAT będzie pozbawione podstaw prawnych. W tym bowiem względzie nie występuje opodatkowanie podatkiem VAT. W konsekwencji, Zbywca jak i Nabywca, nie będą mogli dokonać właściwych rozliczeń należnego i naliczonego na takiej fakturze podatku VAT.

W porównaniu do regulacji obowiązującej do końca 2007 r., w Ustawie o podatku od towarów i usług z 2008 (czyt. w brzmieniu w roku 2008) nie ma zapisu o możliwości - mimo braku opodatkowania podatkiem VAT transakcji zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa - odliczenia przez Nabywcę podatku naliczonego. Analogicznie, Zbywca nie może uwzględnić podatku należnego z takiej faktury VAT w rozliczeniu z podatkiem naliczonym z innych tytułów.

Od stycznia 2008 r. obowiązuje regulacja artykułu 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, z treści którego wynika, że nie stanowi podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku. Przypomnieć jedynie w tym miejscu należy - co opisano powyżej - że regulacja obowiązująca w 2007 dopuszczała taką możliwość, jeżeli kwota wykazana na fakturze została zapłacona.

Podkreślić należy, że obowiązujący od stycznia 2008 r. zapis Ustawy o podatku od towarów i usług z 2008 r., pozbawia Zbywcę i Nabywcę zorganizowanej części przedsiębiorstwa stosowania mechanizmu - odpowiednio - odliczenia od podatku należnego podatku naliczonego przy takiej transakcji i odliczenia przez nabywcę podatku naliczonego w takiej transakcji od podatku należnego. Niemniej jednak wskazać należy, że w niniejszej sprawie nie jest to zorganizowana część przedsiębiorstwa, albowiem przedmiotem wystawianych faktur VAT były każdorazowo poszczególne punkty, a także odrębne faktury wystawiano na sprzęt elektroniczny znajdujący się w stoiskach, jak również na samo odstępne, podczas gdy w przypadku sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa wystawiana jest jedna faktura VAT, na wszystko.

Stosownie do regulacji art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikiem jest podmiot wykonujący czynności podlegające opodatkowaniu VAT z dalszym obowiązkami. A objęcie danej czynności tym podatkiem kwalifikowane jest również poprzez jej przedmiot i to bez względu na samodzielną decyzję w tym względzie.

Wskazanie stawki podatku VAT, w sytuacji braku zapłaty ceny upoważnia Zbywcę do żądania od podatnika zapłaty tego podatku.

Ze względu na wydanie nabywcy przedmiotu umowy w 2007, obowiązek wystawienia faktury VAT powstał - przyjmując założenie, że zostaną spełnione przesłanki z artykułu 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług z 2007 r. - w ciągu 7 dni od wydania przedmiotu umowy. Nie wystawienie takiej faktury w 2007 r., również do chwili obecnej, upoważnia Zbywcę do wystawienia faktury VAT i powiększenia nie zapłaconej ceny o podatek VAT wg obowiązującej stawki tego podatku w dniu wystawienia faktury.

W przedmiotowej sprawie przedmiotem czynności sprzedaży do której doszło pomiędzy stronami nie była zorganizowana część przedsiębiorstwa, dlatego też Zbywca słusznie wystawiając faktury VAT nalicza również należny podatek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja wydana została w oparciu o stan prawny obowiązujący w dacie zaistnienia zdarzenia (sprzedaży stoisk handlowych) będącego przedmiotem interpretacji, tj. obowiązujący w 2007 r.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary - w świetle art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Natomiast przez świadczenie usług - w świetle art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy -. rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans.

Ponieważ przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia "przedsiębiorstwa" należy tutaj odnieść się do Kodeksu cywilnego, który w art. 55¹ przedsiębiorstwo definiuje jako zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych, przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

Należy zauważyć, że użyte w ww. artykule określenie "w szczególności" wskazuje jedynie na przykładowe wyliczenie składników przedsiębiorstwa. Oznacza to, że z jednej strony w jego skład mogą wchodzić inne elementy, niewymienione w tym artykule, a z drugiej brak któregoś z tych elementów nie musi pozbawiać zespołu rzeczy i praw przymiotu przedsiębiorstwa.

Z kolei, o tym, czy nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa lub zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilnas, decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik jest obowiązany do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności.

Zatem, składniki materialne i niematerialne, wchodzące w skład przedsiębiorstwa, powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, iż można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej.

Należy tu wskazać również art. 55² Kodeksu cywilnego, w którym ustawodawca wprowadza zasadę, że czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba, że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Zatem tylko przedsiębiorstwo rozumiane jako całość nie jest towarem w świetle definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Przepisy ustawy o VAT również nie definiują pojęcia "zakładu (oddziału)". W celu jego określenia należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 z późn. zm.). Art. 5 pkt 4 tej ustawy stanowi, że oddziałem (zakładem) jest wyodrębniona i samodzielna organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywanej przez przedsiębiorcę poza siedzibą lub głównym miejscem wykonywania działalności.

A zatem, w przypadku, gdy przedmiotem transakcji jest zbycie przedsiębiorstwa lub zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans, czynność ta nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Pojęcie "transakcja zbycia" należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu "dostawa towarów" w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. "zbycie" obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, np.: sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu. Zbycie przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, a więc może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej.

Wyłączenie stosowania ustawy o podatku od towarów i usług przewidziane w przepisie art. 6 pkt 1 ustawy obejmuje jednakże tylko te czynności zrównane z pojęciem dostawy towarów, których przedmiotem jest przedsiębiorstwo lub zakład (oddział) samodzielnie sporządzający bilans.

Zgodnie z przedstawionym opisem sprawy Wnioskodawca zawarł w 2007 r. umowę inwestycyjną z tzw. Nabywcą. Przedmiotem umowy było zbycie kilkunastu stoisk handlowych zlokalizowanych na terenie centrów handlowych. Wnioskodawca dla każdego sprzedawanego stoiska wystawiał faktury VAT. Przy czym odrębnie były fakturowane elementy wchodzące w skład stoiska, tj. jego konstrukcja, sprzęt znajdujący siew stoisku, akcesoria elektroniczne oraz osobno tzw. odstępne za dane stoisko. W umowie do przedmiotu sprzedaży użyto określenia zorganizowana część przedsiębiorstwa oraz określono ogólną cenę neto sprzedaży powiększoną o podatek VAT jako sumę cen jednostkowych za stoiska, która miała zostać dokonana w częściach aż do połowy 2008 r. Przeniesienie na Nabywcę posiadania stoisk handlowych miało następować w częściach na podstawie protokołów wydania. Wnioskodawca wydał całość przedmiotu umowy w 2007 r., przy czym Wnioskodawca nie wystawił faktur VAT na niezapłaconą część transakcji sprzedaży. Do czerwca 2013 r. Nabywca nie dokonał części należnej zapłaty za nabyte stosika handlowe, co doprowadziło do wystąpienia przez Wnioskodawcę na drogę sądową. W lipcu 2013 r. strony transakcji, tj. Wnioskodawca i Nabywca, zawarli porozumienie, w którym ustalili terminy zapłaty kwoty będącej przedmiotem roszczenia. Ponadto porozumienie określiło, że Wnioskodawca każdorazowo, po otrzymaniu zapłaty, ma wystawić fakturę VAT obejmująca kwotę brutto (wraz z podatkiem należnym VAT).

Dla przedmiotu zbycia Wnioskodawca nie sporządzał bilansu. Bilans Wnioskodawca sporządzał dla całego swojego przedsiębiorstwa.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, ze składniki majątkowe będąc przedmiotem sprzedaży nie stanowiły przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ k.c. Jednocześnie stoiska handlowe, nie stanowiły zorganizowanego zespołu składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, nie mogłyby stanowić niezależnego przedsiębiorstwa samodzielnie realizującego określonych zadań gospodarczych.

Jedynym co możliwe było do przyporządkowania na podstawie odpowiedniej ewidencji zdarzeń gospodarczych wobec konkretnych stanowisk handlowych to takie pozycje jak: czynsz, wynagrodzenia pracowników, czy też przychód z kas fiskalnych umiejscowionych na danych stoiskach. Poszczególne stoiska nie spełniały kryterium wewnętrznej samodzielności finansowej. W myśl przepisów prawa dotyczących pracy oddziałów wchodzących w skład przedsiębiorstwa, stan ten nie spełniał określonych tam kryteriów. Stoiska handlowe będące przedmiotem sprzedaży, nie posiadały zdolności do niezależnego działania gospodarczego jako samodzielny podmiot gospodarczy. Między innymi nie była prowadzona dla każdego stoiska odrębna księgowość. Nabywca wykorzystuje nabyte składniki w sposób zbliżony do tego, w jaki wykorzystywane były one przez Wnioskodawcę. Zbyte składniki majątkowe, wchodzące w skład przedsiębiorstwa, nie pozostawały ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można było mówić o nich jako o zespole (jednolitej masie) realizujące określone zadania gospodarcze.

Stoiska handlowe to były punkty handlowe służące do rozszerzenia zasięgu terytorialnego działalności Wnioskodawcy, tzw. miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Mając na uwadze przepisy obowiązujące w 2007 r. oraz opis sprawy należy stwierdzić, że u Wnioskodawcy nie doszło do zbycia zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans. Dla przedmiotu umowy sprzedaży - stoisk handlowych nie był sporządzany bilans. Wnioskodawca sporządzał bilans dla całego swojego przedsiębiorstwa.

Wnioskodawca nie dokonał też zbycia całego przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ k.c.

Reasumując należy uznać, że do sprzedaży składników majątku - stoisk handlowych nie będących przedsiębiorstwem w rozumieniu definicji art. 55¹ k.c. oraz nie stanowiących zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans nie będzie miał zastosowania art. 6 pkt 1 ustawy, co stanowi zarazem, że przedstawiona transakcja zbycia będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Stosownie do postanowień § 13 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie maja zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798), fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 14 i 15.

Zgodnie z § 14 ust. 1 ww. rozporządzenia, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część lub całość należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia, w którym otrzymano część lub całość należności od nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2.

Fakturę wystawia się również nie później niż siódmego dnia od dnia, w którym pobrano przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi każdą kolejną część należności (zaliczkę, przedpłatę, zadatek, ratę) - § 14 ust. 2.

Wnioskodawca dla każdego sprzedawanego stoiska wystawiał faktury VAT. Przy czym odrębnie były fakturowane elementy wchodzące w skład stoiska, tj. jego konstrukcja, sprzęt znajdujący się w stoisku, akcesoria elektroniczne oraz osobno tzw. odstępne za dane stoisko.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy czy odrębne fakturowanie przedmiotu sprzedaży jest argumentem przemawiającym za tym, że nie doszło do zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa oraz czy w związku z tym doszło do sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Zgodzić należy się z Wnioskodawcą, że zbycie przedsiębiorstwa (zorganizowanej części przedsiębiorstwa) winno być udokumentowane jedną fakturą VAT. Jednakże sposób udokumentowania transakcji zbycia przedsiębiorstwa (zorganizowanej części przedsiębiorstwa) nie przesądza o przedmiocie tej transakcji. O tym czy doszło do zbycia przedsiębiorstwa (zorganizowanej części przedsiębiorstwa) świadczy bowiem ogół okoliczności danej transakcji a nie sposób jej dokumentowania.

W tej sprawie, zgodnie z jej opisem, nie mamy do czynienia z transakcją zbycia zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Do transakcji sprzedaży stoisk handlowych mają zastosowanie przepisy z 2007 r., czyli w okresie w którym dokonano przedmiotowej dostawy, a w konsekwencji w okresie, w którym powstał obowiązek podatkowy.

Co istotne, Wnioskodawca zgodnie z ww. przepisami winien był wystawić faktury dokumentujące transakcję do 7 dni od dnia wydania towaru.

Nie wystawienie faktury VAT w obowiązującym terminie nie zwalnia podatnika z obowiązku wystawienia takiej faktury.

W świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, że prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy w zakresie wystawienia faktury VAT. Jednakże należy mieć na uwadze przepisy dotyczące przedawnienia zobowiązania podatkowego uregulowanego w ustawie - Ordynacja podatkowa.

Reasumując należy stwierdzić, że stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Zaznacza się także, że pytania od nr 3 do nr 7 są bezprzedmiotowe, bowiem w sprawie nie wystąpiła sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Natomiast określone we wniosku jako pytanie nr 4 zostało objęte odrębnym rozstrzygnięciem, tj. IBPP4/443-58/14/LG z 12 lutego 2014 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.