IBPP4/443-160/13/LG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 4 kwietnia 2013 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania na zasadach ogólnych transakcji sprzedaży praw do Znaków Towarowych oraz określenie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu tej transakcji - jest prawidłowe.

W dniu 4 kwietnia 2013 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania na zasadach ogólnych transakcji sprzedaży praw do Znaków Towarowych oraz określenie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu tej transakcji.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Y Sp. z o.o. Sp. k. (dalej: "Spółka", "Sprzedający") jest spółką osobową prawa polskiego. Przedmiotem działalności Spółki jest:

(i) zarządzanie prawami do znaków towarowych będących własnością Spółki ("Znaki Towarowe");

(ii) budowanie wartości i rozpoznawalności Znaków Towarowych;

(iii) badanie i monitorowanie rynku oraz opinii publicznej;

(iv) odpłatne udzielanie (licencjonowanie) praw do korzystania ze Znaków Towarowych.

W związku z obecnie przewidywaną restrukturyzacją, planowana jest sprzedaż do X S.A. ("Kupujący") praw do Znaków Towarowych, które do tej pory były wykorzystywane przez Kupującego na podstawie stosownych umów licencyjnych zawartych ze Spółką.

W ramach transakcji sprzedaży przedmiotowych Znaków Towarowych na Kupującego przejdą wyłącznie wszelkie prawa związane z ww. znakami. Natomiast na Kupującego nie przejdą inne składniki/elementy przedsiębiorstwa Sprzedającego.

W szczególności, Kupujący nie nabędzie w wyniku ww. transakcji:

* nazwy (znaku handlowego) Sprzedającego,

* praw własności środków trwałych oraz wyposażenia,

* środków pieniężnych,

* należności i zobowiązań związanych z prowadzoną przez Sprzedającego działalnością gospodarczą,

* praw i obowiązków wynikających z dotychczasowych umów Sprzedającego z dostawcami,

* ksiąg i dokumentów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Również, w odniesieniu do pracowników Spółki, pozostaną oni zatrudnieni u Sprzedającego po dokonaniu sprzedaży praw do Znaków Towarowych.

Sprzedający nie wyklucza, że na moment sprzedaży zostanie dokonane przekształcenie jego formy prawnej na inną spółkę prawa handlowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy,

W zakresie pytania nr 1:

Dla celów przepisów Ustawy o VAT w opisanym zdarzeniu przyszłym nie dojdzie do zbycia przedsiębiorstwa ani jego zorganizowanej części, o których mowa w art. 6 ust. 1 tej ustawy. W konsekwencji, przedmiotowa transakcja będzie podlegać opodatkowaniu VAT na podstawie art. 5 ust. 1 Ustawy o VAT.

UZASADNIENIE stanowiska:

Zdaniem Wnioskodawcy, poszczególne składniki majątkowe, które zostaną sprzedane Kupującemu na skutek omawianej transakcji, nie będą stanowić przedsiębiorstwa, ani zorganizowanej części przedsiębiorstwa Sprzedającego.

Ustawa o VAT w art. 6 pkt 1 stanowi, iż przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Termin przedsiębiorstwo nie został jednak zdefiniowany w tej ustawie.

Ustalając znaczenie tego pojęcia należy więc odnieść się do przepisu art. 55<1> ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm., dalej "k.c."), zgodnie z którym przedsiębiorstwem jest zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem doktryny prawa cywilnego, nie wszystkie składniki materialne i niematerialne przedsiębiorstwa wymienione w art. 55<1> k.c. są na tyle istotne, aby bez ich zbycia nie można było mówić o zbyciu przedsiębiorstwa. O tym, jakie składniki muszą być przedmiotem transakcji, aby można było uznać, że nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa, decydują okoliczności faktyczne w danej sprawie. Takie stanowisko zaaprobowane zostało również w interpretacjach prawa podatkowego wydanych przez organy podatkowe. Jak zauważono w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 15 grudnia 2006 r. wydanym przez Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego Warszawa - Śródmieście (sygn. 1435/DP1/423-50/06/MP), "wydaje się, że najbardziej miarodajnym kryterium jest ustalenie, czy nabyto minimum środków, bez których kontynuowanie przez nabywcę działalności realizowanej przed zbyciem nie jest możliwe. Swoboda jednak w wyłączeniu poszczególnych składników jest ograniczona, tzn. zbyte powinny zostać co najmniej te składniki, które determinują funkcje spełniane przez przedsiębiorstwo". Podobne stanowisko zajęto w wyroku Sądu Najwyższego, Izba Cywilna z dnia 17 października 2000 r., sygn. I CKN 850/98. Teza ta potwierdzona została także w wyroku Sądu Najwyższego, Izba Cywilna z dnia 8 kwietnia 2003 r. (sygn. IV CKN 51/2001).

Ustawa o VAT z kolei zawiera własną definicję pojęcia "zorganizowanej części przedsiębiorstwa". Zgodnie z art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Zatem na gruncie Ustawy o VAT mamy do czynienia z zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeśli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

W rezultacie, zorganizowana część przedsiębiorstwa to przede wszystkim zespół składników materialnych i niematerialnych. Jak wskazał, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w indywidualnej interpretacji z dnia 30 października 2012 r., sygn. ITPP2/443-966/12/AK, "Zatem, aby w rozumieniu przepisów podatkowych, określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością, niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym".

Mając na uwadze powyższe definicje należy uznać, iż przedsiębiorstwo/zorganizowana część przedsiębiorstwa to całość, która jest wyodrębniona pod względem organizacyjnym, funkcjonalnym oraz finansowym. Składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa/zorganizowanej części przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze samodzielnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie/zorganizowanej części przedsiębiorstwa zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej.

W ocenie Spółki, zważywszy na fakt, iż w wyniku rozważanej transakcji na Kupującego nie przejdą m.in.:

* nazwa (znak handlowy) Sprzedającego,

* prawo własności środków trwałych oraz wyposażenia,

* środki pieniężne,należności i zobowiązania związane z prowadzoną przez Sprzedającego działalnością gospodarczą,

* prawa i obowiązki wynikające z dotychczasowych umów z dostawcami,

* księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej,

przedmiotowa transakcja nie będzie skutkować zbyciem przedsiębiorstwa/zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Już sam fakt, że w ramach przedmiotowej transakcji nie dojdzie do przeniesienia należności i zobowiązań związanych z prowadzoną przez Spółkę działalnością, które powstały/zostały zaciągnięte przed przeniesieniem praw do Znaków Towarowych na Spółkę powodować będzie, iż nie nastąpi nabycie przedsiębiorstwa/zorganizowanej części przedsiębiorstwa. W ramach powyższej restrukturyzacji, Spółka nie nabędzie bowiem "minimum środków, bez których kontynuowanie przez nabywcę działalności gospodarczej realizowanej przed zbyciem nie jest możliwe" (vide cytowany powyżej wyrok SN z 17 października 2000 r.).

Wyłączenie należności i zobowiązań z masy majątkowej przedsiębiorstwa będącej przedmiotem zbycia spowodowało, iż będący przedmiotem zbycia zespół składników majątkowych nie będzie posiadał potencjalnej zdolności do niezależnego działania gospodarczego, a tym samym wydzielony kompleks majątkowy pozbawiony będzie cech przedsiębiorstwa/zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w ugruntowanej linii interpretacyjnej prezentowanej przez organy podatkowe. Tak m.in.:

* Dyrektor IS w Bydgoszczy w interpretacji z 2 lutego 2010 r. (sygn. ITPB1/415-846b/09/MR),

* Dyrektor IS w Warszawie w interpretacji z 2 lutego 2011 r. (sygn. IPPB5/423-811/10-4/MB),

* Dyrektor IS w Warszawie w interpretacji z 18 sierpnia 2011 r. (sygn. IPPP1-443-895/11-2/EK),

* Dyrektor IS w Warszawie w interpretacji z 26 sierpnia 2011 r. (sygn. IPPP2/443-661/11-2/JW),

* Dyrektor IS w Katowicach w interpretacji z 1 września 2011 r. (sygn. IBPP3-634/11/AB),

* Dyrektor IS w Łodzi w interpretacji z 15 września 2011 r. (sygn. IPTPB3/423-93/11-2/IR).

Mając powyższe na uwadze należy uznać, iż będące przedmiotem zbycia prawa do Znaków Towarowych nie będą posiadały potencjalnej zdolności do niezależnego działania gospodarczego, a tym samym pozbawione będą cech przedsiębiorstwa/zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Taki pogląd wyraził m.in.:

* Dyrektor IS w Bydgoszczy w interpretacji z 30 października 2012 r. (sygn. ITPP2/443-966/12/AK),

* Dyrektor IS w Warszawie w interpretacji z 6 listopada 2012 r. (sygn. PP1/443-923/12-4/IGo).

Stanowisko, iż w rezultacie ww. transakcji nie dojdzie do zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa Sprzedającego jest uzasadnione również faktem, iż na Kupującego nie przejdą też pozostałe elementy związane z działalnością Spółki jak środki trwałe, wyposażenie, środki pieniężne, księgi i dokumenty. Co więcej w ramach transakcji do Kupującego nie zostaną przeniesieni pracownicy Sprzedającego.

W świetle powyższego, w analizowanym zdarzeniu przyszłym, prawa do Znaków Towarowych Sprzedającego, które zostaną przeniesione na Kupującego stanowić będą jedynie zbiór samodzielnych elementów, gdyż nie będą istniały pomiędzy nimi relacje umożliwiające uznanie ich za zorganizowany zespół.

Podsumowując, w ocenie Sprzedającego, w sytuacji opisanej powyżej, nie dojdzie do zbycia przedsiębiorstwa/zorganizowanej części przedsiębiorstwa Spółki. W konsekwencji transakcja wskazana w opisie zdarzenia przyszłego nie będzie stanowiła zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, o których mowa w art. 6 pkt 1 Ustawy o VAT, a w rezultacie na podstawie tego przepisu nie będzie wyłączona z opodatkowania VAT. Tym samym, sprzedaż praw do Znaków Towarowych podlegać będzie przepisom Ustawy o VAT. W rezultacie przedmiotowa sprzedaż będzie podlegała opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

W zakresie pytania nr 2:

Zakładając, że odpowiedź na pytanie numer 1 będzie pozytywna (tekst jedn.: sprzedaż Znaków Towarowych podlega opodatkowaniu VAT), to na podstawie przepisów Ustawy o VAT obowiązek podatkowy z tytułu sprzedaży Znaków Towarowych powstanie dopiero w momencie otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu sprzedaży Znaków Towarowych, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub na wystawionych przez Sprzedawcę fakturach.

UZASADNIENIE stanowiska:

Zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 9 Ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze - z tytułu świadczenia na terytorium kraju usług, o których mowa w art. 28I pkt 1.

W art. 28I pkt 1 ustawy o VAT zostały wymienione takie czynności jak: sprzedaż praw lub udzielanie licencji i sublicencji, przeniesienie lub cesja praw autorskich, patentów, praw do znaków fabrycznych, handlowych, oddanie do używania wspólnego znaku towarowego albo wspólnego znaku towarowego gwarancyjnego, albo innych pokrewnych praw.

Wobec powyższego, zakładając, że sprzedaż Znaków Towarowych w opisanym zdarzeniu przyszłym podlegać będzie opodatkowaniu VAT (co zdaniem Spółki nie powinno budzić wątpliwości w świetle argumentacji przedstawionej w punkcie 1 powyżej), obowiązek podatkowy z tytułu tej sprzedaży powstanie w dniu otrzymania przez Spółkę zapłaty (całości lub części) od Kupującego, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego przez strony transakcji w umowie lub fakturach wystawionych przez Sprzedającego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Natomiast przez świadczenie usług - w świetle art. 8 ust. 1 ww. ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stosownie do postanowień art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

W niniejszej sprawie kwestią wymagającą rozstrzygnięcia jest ustalenie istnienia lub nieistnienia podstaw do zastosowania przepisu art. 6 ust. 1 ustawy.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ww. ustawy, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy o VAT.

Ponieważ przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji "przedsiębiorstwa" posłużyć należy w tym zakresie się definicją sformułowaną w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Według art. 55¹ Kodeksu cywilnego przedsiębiorstwo stanowi zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej, który obejmuje w szczególności:

Zatem składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, iż można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej. Powyższa definicja opisuje przedsiębiorstwo w ujęciu przedmiotowym jako zespół niematerialnych i materialnych składników stanowiący przedmiot prawa w szerokim znaczeniu. Przedsiębiorstwo jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, iż najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, iż zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu. W tym miejscu należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 552 Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych. Przepis ten odgrywa szczególnie istotną rolę, gdyż konstytuuje on zasadę, iż przedsiębiorstwo może stanowić przedmiot obrotu prawnego jako jednolita całość.

Natomiast zgodnie z przepisem art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, pod pojęciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Istotne znaczenie w powyższej definicji ma końcowy jej fragment. W celu ustalenia zatem, czy mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, zbadać należy, czy zespół składników majątkowych stanowić mógłby samodzielnie działające przedsiębiorstwo. Wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalne, niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Ponadto wymogiem do uznania, aby zespół składników stanowił zorganizowaną część przedsiębiorstwa, jest to by stanowił on zespół składników materialnych i niematerialnych - w tym zobowiązań. Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych). Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp. Przy czym w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

Zatem, aby w rozumieniu przepisów podatkowych, określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym. Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego. Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy więc do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

Tę ostatnią przesłankę rozumie się zazwyczaj jako potencjalną zdolność (zorganizowanej części przedsiębiorstwa) do niezależnego działania gospodarczego jako samodzielnego podmiotu gospodarczego i to jeszcze w ramach istniejącego przedsiębiorstwa. Winno ono mieć również zdolność zaistnienia jako niezależne przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu Cywilnego.

W związku z powyższym, zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których w przyszłości będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz pewnym zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywały w funkcjonowaniu istniejącego przedsiębiorstwa.

Dlatego należy uznać, że nie jest wystarczające, aby zbywane składniki majątkowe utworzyły przedsiębiorstwo u nabywcy. Zbywane składniki majątkowe muszą stanowić zorganizowaną część przedsiębiorstwa u zbywcy.

W ocenie tut. organu wskazany wyżej przepis art. 2 pkt 27e ustawy o VAT powinien być interpretowany z uwzględnieniem wyroku Trybunału Sprawiedliwości WE w sprawie C-497/01 odnoszącego się do treści art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L.Nr 347, poz. 1 z późn. zm.)

W myśl tej regulacji prawa unijnego, w przypadku przekazania odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary będzie traktowana jako następca prawny przekazującego.

Należy zauważyć, iż prawodawca unijny stanowiąc regulację ww. art. 19 Dyrektywy 112 nie zdefiniował jednak użytego w niej pojęcia prawnego "całości lub części majątku".

W wyroku C-497/01 w sprawie Zita Modes przeciwko Administration de lenregistrement et des domaines (publ.: "Przegląd Podatkowy" 2004/4/50, ECR 2003/11B/I-14393) Trybunał zwracając uwagę, iż niezgodne z przepisami Dyrektywy jest wprowadzanie przez państwo członkowskie jakichkolwiek ograniczeń - innych niż te, o których mowa w Dyrektywie podkreślił, iż pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, że obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, włącznie z jego rzeczowymi składnikami oraz - w zależności od konkretnego przypadku - składnikami niematerialnymi, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości należy stwierdzić, że zawarta w art. 2 pkt 27e ustawy definicja legalna zorganizowanej części przedsiębiorstwa musi być interpretowana przez pryzmat treści art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE i w powiązaniu z rozumieniem pojęcia "przekazania całości lub części majątku", wyłożonym przez Trybunał w ww. orzeczeniu. Trybunał Sprawiedliwości główny nacisk kładzie na badanie konkretnego przypadku, dopuszczając w pewnych przypadkach zbycie samych składników rzeczowych. Tym samym, w myśl orzecznictwa Trybunału, składniki niematerialne nie stanowią konstytutywnego elementu uznania części majątku za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w każdym przypadku. Tym bardziej, elementem tym nie mogą być obciążające zorganizowaną część przedsiębiorstwa zobowiązania. W tym zakresie Trybunał uznał bowiem, że pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, iż obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie tut. organu, dla uznania, że zbywana część przedsiębiorstwa stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa, istotne znaczenie ma ocena, czy ta zbywana część przedsiębiorstwa jest zdolna do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka zamierza dokonać sprzedaży praw do Znaków Towarowych, które do tej pory były wykorzystywane przez przyszłego Kupującego na podstawie umów licencyjnych. Poza przedmiotowymi prawa inne składniki czy elementy przedsiębiorstwa nie będą przedmiotem zbycia.

W świetle powyższego stwierdzić należy jednoznacznie, że Wnioskodawca nie dokonuje zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa, ponieważ przedmiotem zbycia są tylko poszczególne prawa do Znaków Towarowych, nie można więc stwierdzić, że prawa te u nabywcy mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo zdolne do samodzielnego realizowania pewnych zadań gospodarczych.

Wnioskodawca nie dokonuje też zbycia całego przedsiębiorstwa, gdyż jak wspomniano wyżej sprzedaż praw do Znaków Towarowych nie stanowi zwartego zespołu, który mógłby posłużyć u nabywcy kontynuowaniu zadań określonej działalności gospodarczej, przedmiotem sprzedaży są pojedyncze składniki wchodzące w skład przedsiębiorstwa u zbywcy.

Z powyższego wynika, że Wnioskodawca nie dokonuje sprzedaży całego swojego przedsiębiorstwa w rozumieniu wyżej powołanych przepisów Kodeksu cywilnego, jak również przedmiotu zbycia nie można zaliczyć do zorganizowanej części przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 2 pkt 27e ustawy.

Reasumując uznać należy, iż w okolicznościach przedstawionych przez Wnioskodawcę wymienione składniki majątku mające być przedmiotem zbycia nie mieszczą się w pojęciu przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, a tym samym do transakcji zbycia ww. składników majątkowych nie będzie miał zastosowania art. 6 pkt 1 ustawy, co stanowi zarazem, iż przedstawiona transakcja zbycia to transakcja odpłatnej sprzedaży towarów i będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy w powyższej kwestii, należy uznać za prawidłowe.

Drugą kwestią pozostającą do rozstrzygnięcia w niniejszej interpretacji jest określenie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży ww. praw do Znaków towarowych.

Zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 9 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze - z tytułu świadczenia na terytorium kraju usług, o których mowa w art. 28I pkt 1, a więc w przypadku sprzedaży praw lub udzielania licencji i sublicencji, przeniesienia lub cesji praw autorskich, patentów, praw do znaków fabrycznych, handlowych, oddania do używania wspólnego znaku towarowego albo wspólnego znaku towarowego gwarancyjnego, albo innych pokrewnych praw.

Natomiast na podstawie art. 19 ust. 15 ustawy, w przypadkach określonych w ust. 10 oraz ust. 13 pkt 2-4 i 7-10 otrzymanie części zapłaty (ceny) lub części wkładu budowlanego i mieszkaniowego powoduje powstanie obowiązku podatkowego w tej części.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że w przypadku sprzedaży praw lub udzielania licencji i sublicencji obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania części lub całości zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze. W przypadku otrzymania części zapłaty obowiązek podatkowy powstaje do tej części w dniu jej otrzymania.

Zatem prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że obowiązek podatkowy w przedmiotowej sprawie (sprzedaży praw do Znaków Towarowych) powstanie w dniu otrzymania zapłaty przez Wnioskodawcę (całości lub części), nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego na fakturze lub w umowie dotyczącej przedmiotowej transakcji.

Zatem oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należy uznać je za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.