IBPP4/443-1557/09/JP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2009 r. (data wpływu 1 grudnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i udokumentowania fakturą wewnętrzną usługi diagnostycznej świadczonej na swoją rzecz oraz prawa do odliczenia podatku VAT wynikającego z nabycia tej usługi - jest prawidłowe.

W dniu 1 grudnia 2009 r. wpłynął do tut. organu wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i udokumentowania fakturą wewnętrzną usługi diagnostycznej świadczonej na swoją rzecz oraz prawa do odliczenia podatku VAT wynikającego z nabycia tej usługi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest..., który w głównej mierze świadczy usługi medyczne sklasyfikowane w PKWiU 85, objęte zwolnieniem przedmiotowym (art. 43 ust. 1 pkt 1). Ponadto Wnioskodawca prowadzi działalność opodatkowaną, która obejmuje między innymi sprzedaż: usług diagnostycznych, usług ksero, usług parkingowych, najmu lokali na rzecz osób prawnych oraz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej.

W ramach sprzedaży usług diagnostycznych dla podmiotów gospodarczych oraz osób fizycznych, Wnioskodawca przeprowadza okresowe badania techniczne pojazdu ze stawką 22%. Jednocześnie korzysta z usług diagnostycznych w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, dokonując okresowych badań technicznych swoich uprzywilejowanych samochodów sanitarnych (karetek), wykorzystywanych na potrzeby działalności medycznej, zwolnionej z podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z wykorzystywaniem usług diagnostycznych na potrzeby własnej działalności, Wnioskodawca powinien je opodatkować stawką VAT 22% i udokumentować fakturą wewnętrzną (art. 106 ust. 7) oraz czy w związku z tym przysługiwałoby mu prawo do odliczenia tego podatku.

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie usług diagnostycznych w ramach własnej działalności gospodarczej nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z czym Wnioskodawca nie powinien dokumentować usługi fakturą wewnętrzną i nie będzie mu przysługiwało prawo do odliczenia VAT z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej podatkiem, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (art. 8 ust. 1 cyt. ustawy o VAT).

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług.

Pojęcie "świadczenie" - składające się na istotę usługi - należy interpretować zgodnie z jego cywilistycznym rozumieniem. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Świadczenie zakłada istnienie podmiotu będącego jego odbiorcą (konsumentem usługi). Musi to być podmiot inny niż wykonujący usługę. Świadczenie na własną rzecz nie jest więc usługą, gdyż nie występuje wówczas konsument usługi (odbiorca świadczenia).

O tym, że usługa musi być wykonywana na rzecz podmiotu innego niż świadczący usługę, świadczy również brzmienie regulacji art. 27 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie ogólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L, Nr 347, s. 1) (przedtem art. 6 (3) VI Dyrektywy), który tylko wyjątkowo i to pod warunkiem konsultacji z ciałami doradczymi Unii (komitetem ds. Podatku od wartości dodanej), dopuszcza możliwość uznania za usługę, usług świadczonych dla samego siebie, ale tylko wówczas, gdyby w przypadku nabycia takich usług od innego podmiotu podatek nie podlegałby odliczeniu.

Skoro brak takich wyjątkowych regulacji w ustawie, to dokonywanie świadczeń na rzecz swojej własnej działalności nie stanowi usługi. Nie dotyczy to przypadków, gdy usługa bądź towar zostały przekazane na potrzeby osobiste, o których mowa w art. 7 ust. 2 oraz art. 8 ust. 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której Wnioskodawca będący... świadczy usługi medyczne sklasyfikowane w PKWiU 85, objęte zwolnieniem przedmiotowym oraz prowadzi działalność opodatkowaną, która obejmuje między innymi sprzedaż usług diagnostycznych, usług ksero, usług parkingowych, najmu lokali na rzecz osób prawnych oraz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej.

W ramach sprzedaży usług diagnostycznych dla podmiotów gospodarczych oraz osób fizycznych, Wnioskodawca przeprowadza okresowe badania techniczne pojazdu ze stawką 22%. Jednocześnie sam korzysta z usług diagnostycznych w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, dokonując okresowych badań technicznych swoich uprzywilejowanych samochodów sanitarnych (karetek), wykorzystywanych na potrzeby działalności medycznej, zwolnionej z podatku od towarów i usług.

Jak wcześniej wykazano świadczenie na własną rzecz nie jest usługą. Świadczenie usług nie może mieć miejsca bez ustalenia konsumenta, tj. podmiotu będącego beneficjentem danej usługi. Tym samym w przedmiotowej sytuacji nie występuje czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT. W konsekwencji czynność ta nie podlega obowiązkowi udokumentowania jej fakturą VAT.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 i 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7 suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Skoro wykonywane przez Wnioskodawcę na własną rzecz badania diagnostyczne nie są czynnością podlegającą opodatkowaniu i nie będą dokumentowane fakturą VAT, to nie wystąpią przesłanki uprawniające do odliczenia podatku VAT, o których mowa w powołanym art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym nie powinien dokumentować usługi fakturą wewnętrzną i nie będzie mu przysługiwało prawo do odliczenia VAT z tego tytułu, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.