IBPP3/4512-578/15/JP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 marca 2015 r. sygn. akt I FSK 472/14 uchylającym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 18 listopada 2013 r. sygn. akt III SA/Gl 1454/13 (data wpływu do Organu prawomocnego wyroku NSA 29 czerwca 2015 r.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 grudnia 2013 r. (data wpływu 7 stycznia 2013 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie wyłączenia z opodatkowania podatkiem VAT odpłatnego udostępniania przystanków komunikacyjnych oraz nie uznania Gminy za podatnika podatku VAT z tego tytułu - jest prawidłowe.

W dniu 7 stycznia 2013 r.r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie wyłączenia z opodatkowania podatkiem VAT odpłatnego udostępniania przystanków komunikacyjnych oraz nie uznania Gminy za podatnika podatku VAT z tego tytułu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 1 marca 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13 z późn. zm. dalej: p.t.z.). Zgodnie z art. 16 ww. ustawy za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego mogą być pobierane opłaty. Stawka opłaty jest ustalona w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego.

W związku z powyższym Rada Miasta, stosownie m.in. do art. 15 ust. 2 ustawy p.t.z. podjęła w dniu 22 sierpnia 2012 r. uchwałę Nr.. w sprawie określenia przystanków komunikacyjnych na terenie Gminy oraz ustalenia warunków i zasad korzystania z tych obiektów (Dz. Urz. Woj. Śl. z 2012 r., poz. 3789), określając tym samym przystanki komunikacyjne na terenie Gminy. Przedmiotową uchwałą określono również, w formie regulaminu, warunki i zasady korzystania z przystanków, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina, przez operatorów publicznego transportu zbiorowego i przewoźników.

Rada Miasta w oparciu o art. 16 ust. 4 i 5 ustawy p.t.z. podjęła również w dniu 22 sierpnia 2012 r. uchwałę Nr.. w sprawie stawek opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina (Dz. Urz. Woj. ŚI. z 2012 r" poz. 3788). Przedmiotowa uchwała wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2013 r. Opłatę ustalono w wysokości 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym. Stosownie do art. 16 ust. 7 ustawy p.t.z. w zw. z art. 18 ustawy p.t.z. opłaty te stanowią dochód Gminy z wyłącznym przeznaczeniem na utrzymanie przystanków komunikacyjnych, wiat przystankowych lub innych budynków służących pasażerom, posadowionym na miejscu przeznaczonym do wsiadania i wysiadania pasażerów. W związku z tym pobieranie opłat jest zadaniem własnym Gminy w zakresie publicznego transportu zbiorowego i będzie ewidencjonowane na rachunku dochodów Gminy. Wykonanie przedmiotowych uchwał Rady Miasta zostało powierzone Prezydentowi Miasta.

W związku z podjętą na podstawie art. 16 ust. 4 ustawy p.t.z. uchwałą w sprawie stawek opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych jednym z warunków korzystania z tych przystanków określonych z kolei w uchwale podjętej na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy p.t.z. tj. Nr.. w sprawie określenia przystanków komunikacyjnych na terenie Gminy oraz ustalenia warunków i zasad korzystania z tych obiektów (Dz. Urz. Woj. Śl. z 2012 r. poz. 3788), jest obowiązek ponoszenia przez podmioty świadczące usługi przewozowe przedmiotowej opłaty w wysokości wynikającej z ww. uchwały. Zatem udostępnianie przystanków komunikacyjnych oraz pobieranie opłat następować będzie poprzez wydane uzgodnienia zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych. Gmina nie przewiduje zawieranie umów cywilnoprawnych w celu pobierania opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych. Z kolei wysokość opłaty miesięcznej stanowić będzie iloczyn ilości zatrzymań w ciągu miesiąca przewidzianych w rozkładzie jazdy oraz stawki jednostkowej za zatrzymanie się na przystanku. Stąd każda zmiana rozkładu jazdy związana ze zmianą ilości zatrzymań środków transportowych na przystankach będzie wymagała powiadomienia Gminy celem aktualizacji wysokości opłaty miesięcznej. Stawki opłat będą automatycznie waloryzowane od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym będzie ogłoszona uchwała budżetowa na zasadach określonych w art. 16 ust. 6 ustawy p.t.z.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy pobierający opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych - Gmina-jest podatnikiem podatku od towarów i usług, czy też nie uznaje się jej za podatnika podatku VAT, stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.).

Czy czynność poboru opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych objęta jest zwolnieniem przewidzianym w § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 73, poz. 392 z późn. zm.).

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w piśmie z dnia 14 sierpnia 2012 r.):

Podstawą ustanowienia opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych jest uchwała organu stanowiącego właściwej jednostki samorządu terytorialnego a w niniejszej sprawie uchwała nr. Rady Miasta z dnia 22 sierpnia 2012 r. w sprawie stawek opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina (Dz. Urz. Woj. Śl. z 2012 r., poz. 3789), wydana na podstawie art. 16 ust. 4 ustawy z dnia 16 grudnia 2011 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13 z późn. zm., dalej: p.t.z.). Uchwała ta stanowi akt prawa miejscowego o charakterze ogólnym, w związku z czym każdy podmiot podejmujący się wykonywania usług przewozowych i korzystania z przystanków w odniesieniu do którego ustanowiona została opłata, jest zobligowany do jej ponoszenia w wysokości określonej w uchwale. Powyższy sposób wprowadzania przedmiotowej opłaty przewidziany w ustawie o publicznym transporcie zbiorowym, jak również określenie w art. 16 ust. 5 ww. ustawy maksymalnej jej wysokości wskazuje, iż ma ona charakter opłaty administracyjnej.

Ponadto jednym z warunków określonych w uchwale Nr.. Rady Miasta z dnia 22 sierpnia 2012 r. w sprawie określenia przystanków komunikacyjnych na terenie Gminy oraz ustalenia warunków i zasad korzystania z tych obiektów (Dz. Urz. Woj. Śl. z 2012 r., poz. 3788), wydanej na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy p.t.z. jest obowiązek ponoszenia opłaty przez operatorów publicznego transportu zbiorowego i przewoźników korzystających z przystanków komunikacyjnych w oparciu o wydane przez Gminę uzgodnienia zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych. W tym miejscu należy wyraźnie podkreślić, iż podstawą do korzystania przez podmioty wykonujące regularne przewozy osób jest uprzednie uzyskanie przez ten podmiot potwierdzenia uzgodnienia zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych położonych w granicach administracyjnych Gminy.

Wskazać również należy, iż zgodnie z art. 16 ust. 7 ustawy p.t.z. opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na:

Zatem opłata za korzystanie z przystanków komunikacyjnych jest pobierana w związku z konkretnym, wskazanym w ww. przepisie celem. Gmina więc nie ma swobody wydatkowania dochodów uzyskanych z opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem albo zarządzającym jest Gmina. Środki te mogą być wydatkowane wyłącznie na cele wskazane w ustawie o publicznym transporcie zbiorowym, co przemawia za stanowiskiem, iż opłata za korzystanie z przystanków jest daniną publiczną.

W związku z powyższym podstawą nałożenia przedmiotowej opłaty jest przepis prawa miejscowego, uchwała Rady Miasta, którego uchwalenie leży w zakresie uprawnień organów administracji publicznej. Wskazane przepisy są określone na tyle dokładnie, że z samej treści przepisów prawa da się w pełni ustalić zarówno podmiot, na którym obowiązek spoczywa, jak i jego treść.

Mając na uwadze przedstawioną argumentację prawną w zakresie charakteru prawnego opłaty za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych stanowiących własność lub będące w zarządzaniu Gminy i położonych na terenie administracyjnym Gminy świadczy, że pobierający tą opłatę nie jest podatnikiem podatku od towaru i usług. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powyższego przepisu wynika, że organy oraz urzędy administracji publicznej wówczas działają w charakterze podatników, gdy:

* wykonują czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach ich zadań,

* wykonują czynności mieszczące się w ramach ich zadań, ale czynią to na podstawie umów cywilnoprawnych.

W przedmiotowej sprawie powyższe przesłanki nie zachodzą, gdyż podejmowane czynności mieszczą się w granicach zadań własnych i realizuje je jako organ władzy publicznej na podstawie aktu prawa miejscowego tj. uchwały Rady Miasta a nie na podstawie umów cywilnoprawnych zawartych ze stosownymi podmiotami. W związku z powyższym Gmina, która wykonuje przedmiotowe czynności jako organ władzy publicznej nie może być uznana za podatnika podatku od towarów i usług.

Ponadto w tym miejscu należy również wskazać, iż w związku z tym, że przedmiotowa opłata pobierana jest na podstawie aktu prawa miejscowego, to znajdzie w tym przypadku także zastosowanie zwolnienie przewidziane w § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 73, poz. 392 z późn. zm.). Zgodnie bowiem z tym przepisem zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Mając powyższe na uwadze, należy wyraźnie podkreślić, iż ustalanie i pobieranie przedmiotowych opłat tj. danin publicznych za korzystanie z przystanków komunikacyjnych jest formą sprawowania władztwa publicznego a tym samym nie można uznać w tym przypadku Gminy podatnikiem podatku od towarów i usług a w przypadku odmiennego stanowiska na pewno wówczas znajdzie zastosowanie zwolnienie przewidziane w § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia.

W świetle więc powyższego należy uznać, że opłata za korzystanie przez operatora i przewoźników z przystanków komunikacyjnych, określona uchwałą Rady Miasta, będąc dochodem publicznym, ma charakter daniny publicznej, jest świadczeniem o charakterze publicznoprawnym zatem nie podlega przepisom o podatku od towarów i usług. Powyższe stanowisko podzieliło Ministerstwo Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w piśmie z dnia 30 grudnia 2011 r. (znak pisma: TD-1 k-024-1/11) wskazując w nim również na zbliżony charakter opłaty za korzystanie z "samorządowych" obiektów przystankowych do opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania. Ponadto powyższy pogląd podzielił również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 25 stycznia 2012 r. w sprawie I SA/Kr 1966/11 oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 5 września 2012 r. w sprawie I SA/Łd 792/12.

W dniu 5 kwietnia 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IBPP3/443-19/13/JP uznając, że stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Pismem z 19 kwietnia 2013 r. złożonym na podstawie art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) Wnioskodawca wezwał Organ do usunięcia naruszenia prawa w ww. indywidualnej interpretacji.

W odpowiedzi na ww. wezwanie, pismem z 21 maja 2013 r. znak: IBPP3/4432-8/13/JP - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach podtrzymał swoje stanowisko zawarte w indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 5 kwietnia 2013 r. znak: IBPP3/443-19/13/JP.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z 5 kwietnia 2013 r. znak: IBPP3/443-19/13/JP złożył skargę z 20 czerwca 2013 r. (data wpływu 24 czerwca 2013 r.), w której wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej.

Wyrokiem z 18 listopada 2013 r. sygn. akt III SA/Gl 1454/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę na interpretację indywidualną Gminy.

Od ww. wyroku Gmina wniosła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wyrokiem z 26 marca 2015 r. sygn. akt I FSK 472/14 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok w całości i uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W dniu 29 czerwca 2015 r. do Organu wpłynął prawomocny wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 marca 2015 r. sygn. akt I FSK 472/14.

W myśl art. 153 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organ, którego działanie lub bezczynność była przedmiotem zaskarżenia.

Mając na uwadze ocenę prawną wyrażoną w wyroku NSA z 26 marca 2015 r. sygn. akt I FSK 472/14 oraz stan prawny mający w sprawie zastosowanie, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego w zakresie wyłączenia z opodatkowania podatkiem VAT odpłatnego udostępniania przystanków komunikacyjnych oraz nie uznania Gminy za podatnika podatku VAT z tego tytułu jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania interpretacji z 5 kwietnia 2013 r. nr IBPP4/443-19/13/JP, gdyż we wniosku z 28 grudnia 2013 r. (data wpływu 7 stycznia 2013 r.), Wnioskodawca wskazał, że sprawa dotyczy przedstawionego zdarzenia przyszłego, a niniejsza interpretacja została wydana w wyniku ponownego rozpatrzenia tej sprawy i zastępuje uchyloną interpretację.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT lub świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych.

Na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 z późn. zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Jak wynika z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników ma charakter wyłączenia podmiotowo - przedmiotowego.

Aby to wyłączenie miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami VAT jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

W świetle art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast, zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy lokalnego transportu zbiorowego (art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy o samorządzie gminnym).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13) publiczny transport zbiorowy, w zależności od obszaru działania lub zasięgu przewozów, jest organizowany przez: gminę, związek międzygminny, powiat, związek powiatów, województwo lub ministra właściwego do spraw transportu.

Ustawa o publicznym transporcie zbiorowym (art. 4 ust. 1 pkt 8) przewiduje różny status prawny podmiotów, które realizują zadania operatora publicznego transportu zbiorowego. W świetle tej regulacji może to być samorządowy zakład budżetowy oraz przedsiębiorca uprawniony do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób, który zawarł z organizatorem publicznego transportu zbiorowego umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, na linii komunikacyjnej określonej w umowie.

Zgodnie z art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, mogą być pobierane opłaty. Stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym określenie przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, udostępnionych dla wszystkich operatorów i przewoźników oraz warunków korzystania z tych obiektów, następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego podstawę pobierania opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych stanowiących własność lub będące w zarządzaniu Gminy i położonych na terenie administracyjnym Gminy stanowi Uchwała Rady Miasta, która ustala warunki i zasady korzystania z tych obiektów.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 26 marca 2015 r. sygn. akt I FSK 472/14 wskazał, że "uchwała ta ma status aktu prawa miejscowego. Zatem czynności prawne objęte zapytaniem skarżącej należą do imperium uprawnionego organu zarządzającego daną drogą publiczną oraz organizującego publiczny transport zbiorowy. Wynika to z ustawowego powołania jednostki samorządu terytorialnego do realizacji wymienionych zadań publicznych. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z powołanych przepisów wynika, że regulowanie zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych lub dworców należy do sfery władztwa publicznego (imperium), w które wyposażono gminę w celu zaspokajania potrzeb wspólnoty. Stronami tego stosunku są bowiem: gmina, która działa w charakterze organu władzy publicznej oraz podmiot, któremu przepisy prawa umożliwiają korzystanie z mienia komunalnego w ramach zasad określonych w przepisach regulujących organizację publicznego transportu zbiorowego. Ponadto tryb ustalania wysokości opłaty wskazuje, że mamy tu do czynienia z opłatą zbliżoną do daniny publicznej, a nie z ceną ustalaną w realiach rynkowych.

Reasumując, stosunek prawny łączący skarżącą oraz podmioty korzystające z jej mienia komunalnego powstaje w dominującym stopniu w oparciu o administracyjnoprawną metodę regulacji, która na plan dalszy spycha cywilnoprawny charakter zawieranych umów. Strony tego stosunku nie mają bowiem pełnej swobody co do ustalania jego treści, albowiem ograniczają je przepisy powszechnie obowiązującego prawa administracyjnego. Ponadto podstawą do prowadzenia egzekucji administracyjnej w celu przymusowego wykonania obowiązku zapłaty opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych jest przepis art. 3 § 1 u.p.e.a. (zob. wyrok WSA w Bydgoszczy z 5 listopada 2012 r., I SA/Bd 786/12."

Odnośnie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług Sąd stwierdził, że uregulowanie podustawowe, nie może w okolicznościach sprawy ani wyprzedzać ani też podważać unormowań ustawowych, na które wskazywał zarówno pytający jak i Sąd pierwszej instancji. Z tych względów jako zbędną Sąd uznał analizę treści § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia wykonawczego, gdyż wyłączenie z opodatkowania czynności objętych wnioskiem wynikało wprost z ustawy o podatku od towarów i usług. Skoro bowiem uznano, że Wnioskodawca, w zakresie spornych świadczeń, nie jest podatnikiem podatku VAT, nie zaszła konieczność badania, czy sporne świadczenia, w oparciu o przepis rozporządzenia wykonawczego, były zwolnione przedmiotowo. Organ ten bowiem, w świetle art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie ma obowiązku naliczać i odprowadzać należnego podatku oraz dokumentować tych świadczeń fakturami VAT, gdyż nie jest w tym przypadku podatnikiem tego podatku.

Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego, powołany wyżej wyrok NSA z 26 marca 2015 r. sygn. akt I FSK 472/14 oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny stwierdzić należy, że czynności udostępniania przystanków, za które pobierana jest przez Gminę opłata nie podlegają przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast Gminy, która wykonuje te czynności jako organ władzy publicznej, nie można uznać za podatnika podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.