IBPP3/4512-331/15/EJ

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 3 lipca 2015 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPP3/4512-331/15/EJ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 22 kwietnia 2015 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 kwietnia 2015 r. (data wpływu 21 kwietnia 2015 r.) uzupełnionym pismem z 23 kwietnia 2015 r. (data wpływu 28 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę jako komplementariusza na rzecz spółki komandytowej oraz dokumentowania tych czynności fakturą VAT - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 kwietnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę jako komplementariusza na rzecz spółki komandytowej oraz dokumentowania tych czynności fakturą VAT. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 23 kwietnia 2015 r. (data wpływu 28 kwietnia 2015 r.).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Spółka z o.o.) jest komplementariuszem spółki z o.o. sp.k. ("spółka komandytowa"). Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca zawarł ze spółką komandytową umowę, której przedmiotem jest świadczenie usług polegających na stałym zarządzaniu przedsiębiorstwem tej spółki w zakresie jej reprezentowania, planowania, organizacji i kierowania oraz prowadzenia spraw spółki, w tym w szczególności:

a.

wyznaczania podstawowych celów działalności przedsiębiorstwa spółki,

b.

podejmowanie decyzji, uchwał i opiniowanie zamierzonych kierunków działalności spółki,

c.

oceny projektów, programów i celów przedkładanych do akceptacji przez spółki zależne spółki komandytowej,

d.

kształtowaniu polityki kadrowo-płacowej spółki,

e.

nadzorowanie działalności wszystkich spółek zależnych, powiązanych kapitałowo ze spółką, w zakresie tej działalności z celami grupy kapitałowej,

f.

reprezentacji spółki wobec kontrahentów,

g.

prowadzeniu negocjacji warunków umów handlowych zawieranych przez spółkę,

h.

prowadzenie czynności zmierzających do optymalizacji działalności przedsiębiorstwa spółki i maksymalizacji dodatniego wyniku finansowego,

i.

dbanie o renomę i dobry wizerunek spółki,

j.

podejmowanie kluczowych decyzji planistycznych,

k.

wykonywaniu innych czynności z zakresu reprezentacji i prowadzenia sprawę spółki wynikłych z bieżącej działalności spółki.

Faktycznym wykonywaniem ww. czynności zajmuje się w imieniu Wnioskodawcy jego zarząd i pracownicy. W celu sprawnego i skutecznego wykonywania ww. czynności, Wnioskodawca na podstawie zawartej umowy korzysta z samochodów, telefonów, komputerów i innych niezbędnych urządzeń, stanowiących własność spółki komandytowej. W zamian za świadczenie ww. usług, spółka komandytowa zobowiązała się do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy wynagrodzenia na podstawie wystawianych przez niego faktur VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opisane wyżej czynności wykonywane przez Wnioskodawcę, będącego komplementariuszem spółki komandytowej stanowią usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług co oznacza, że Wnioskodawca ma obowiązek wystawienia faktury VAT i wykazania w tej fakturze należnego podatku VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że świadczenie usług polegających na stałym zarządzaniu przedsiębiorstwem wykonywanych przez komplementariusza na rzecz spółki komandytowej na podstawie umowy cywilnoprawnej, są usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w związku z czym Wnioskodawca ma obowiązek wystawienia faktury VAT i wykazania w tej fakturze podatku VAT należnego.

UZASADNIENIE

Przez świadczenie usług - w świetle art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - rozumie się świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1.

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,

2.

zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,

3.

świadczenie usług zgodnie z nakazem władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Powołany przepis wskazuje, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się podatnika - niebędące dostawą towarów - na rzecz innego podmiotu.

Z informacji zawartych w opisie stanu faktycznego wynika, że spółka komandytowa będzie otrzymywać na koniec każdego miesiąca od Wnioskodawcy fakturę VAT za świadczone usługi stałego zarządzania. Zarówno Wnioskodawca jak i spółka komandytowa są czynnymi podatnikami VAT, posiadającymi siedziby w Polsce.

Na podstawie art. 117 i art. 121 Kodeksu spółek handlowych, komplementariusz wykonuje czynności zarządu i reprezentacji. Z kolei art. 46 k.s.h. w związku z art. 37 § 1 k.s.h. dopuszcza możliwość wynagrodzenia z tytułu czynności zarządu i reprezentacji na mocy zawartej w przyszłości umowy. Prawo do wynagrodzenia komplementariusza nie jest zależne od jego udziału w zysku spółki komandytowej.

Istotną uwagą natury ogólnej jest informacja, że Kodeks spółek handlowych nie przewiduje formy, w jakiej należy ustalić wynagrodzenie dla komplementariusza. W konsekwencji możliwe jest ustalenie wynagrodzenia za czynności zarządcze dla komplementariusza:

1.

w treści umowy spółki,

2.

uchwałą zgromadzenia wspólników spółki komandytowej,

3.

odrębną umową między spółką komandytową a komplementariuszem.

(A. Kidyba, komentarz aktualizowany do art. 46 Kodeksu spółek handlowych, Lec online 21015).

W opisanym stanie faktycznym, zgodnie z zawartą umową, Wnioskodawca otrzymywać będzie wynagrodzenie za świadczenie usług stałego zarządzania przedsiębiorstwem spółki komandytowej od tejże spółki komandytowej. Istnieje bezsprzeczny związek pomiędzy wykonywanymi usługami a otrzymywanym przez komplementariusza wynagrodzeniem. Relacje pomiędzy spółką komandytową a komplementariuszem wykraczać będą poza zwykłe relacje spółka - wspólnik, uregulowane w Kodeksie spółek handlowych. W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, zasadne jest uznanie, ze strony łączy stosunek cywilnoprawny (umowa), wynikający z podjętego przez Wnioskodawcę zobowiązania do prowadzenia czynności stałego zarządzania przedsiębiorstwem spółki komandytowej oraz zobowiązania spółki komandytowej do wypłacania wynagrodzenia na rzecz komplementariusza z tytułu wykonywanych przez niego usług.

Taka interpretacja wynika z interpretacji indywidualnych:

1.

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi wydana w imieniu Ministra Finansów z 27 stycznia 2014 r. nr IPTPP4/443-800/13-4/JM - "Czynności polegające na prowadzeniu spraw i reprezentowaniu spółki komandytowej przez jej komplementariusza będącego spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, wykonywane za wynagrodzeniem, są usługami w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług, a w konsekwencji podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług".

2.

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi wydana w imieniu Ministra Finansów z 14 lipca 2014 r. nr IPTPP2/443-306/14-5/KW - "Czynności zarządu i reprezentowania spółki z o.o. spółki komandytowej przez jej komplementariusza wykonywane za wynagrodzeniem, są usługami w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. W konsekwencji komplementariusz jest obowiązany wystawić fakturę, dokumentującą świadczenie ww. usług na rzecz spółki z o.o. spółki komandytowej".

Zatem, wykonywane za wynagrodzeniem przez komplementariusza czynności polegających na stałym zarządzaniu przedsiębiorstwem spółki komandytowej, są usługami w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, wykonywanymi przez podatnika prowadzącego samodzielnie działalność gospodarczą, a w konsekwencji podlegają opodatkowaniu tym podatkiem. Tym samym świadczone usługi winny być udokumentowane za pomocą faktury VAT wystawionej przez komplementariusza (zarejestrowanego czynnego podatnika podatku VAT) na rzecz spółki komandytowej, z wykazaną w jej treści kwotą podatku należnego obliczoną według właściwej stawki podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast w świetle przepisu art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1.

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2.

zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3.

świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Powołany przepis wskazuje, że pojęcie "świadczenia usług" ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się podatnika - niebędące dostawą towarów - na rzecz innego podmiotu. Ponadto dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione łącznie następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Dana usługa podlega więc opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Warto w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przykładowo w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie podkreślono, że usługi świadczone są za wynagrodzeniem, wyłącznie jeżeli istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez świadczącego usługę stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy.

Aby zatem uznać dane świadczenie za świadczenie odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a beneficjentem, i w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Zatem pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług należy rozumieć prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). Tym samym, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jednakże, zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy - opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy - czynności te muszą być wykonywane przez podatnika.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższa definicja "podatnika" ma zatem charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w obrocie gospodarczym. Jednakże należy zauważyć, że status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, żeby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ponadto, że dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

W efekcie opodatkowaniu mogą podlegać te czynności, w przypadku których spełniony został zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy zakres opodatkowania, tzn. zaistniała czynność określona jako opodatkowana, która została wykonana przez podmiot mający cechę podatnika. Należy podkreślić, że obie te przesłanki powinny zostać spełnione jednocześnie, co oznacza, że w odniesieniu do danej czynności konkretny podmiot powinien występować w charakterze podatnika. Tak więc wykonanie czynności podlegającej opodatkowaniu przez podmiot niewystępujący w tym przypadku w charakterze podatnika - nawet jeśli jest on podatnikiem z innego tytułu - pozostaje poza zakresem opodatkowania.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy wykonywane na rzecz spółki komandytowej usługi podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT co oznacza, że Wnioskodawca ma obowiązek wystawienia faktury VAT i wykazania w tej fakturze należnego podatku VAT.

Zgodnie z art. 102 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1030 z późn. zm.), zwanej dalej k.s.h., spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Spółkę reprezentują komplementariusze, których z mocy umowy spółki albo prawomocnego orzeczenia sądu nie pozbawiono prawa reprezentowania spółki (art. 117 k.s.h.).

Komplementariusz jest zatem, co do zasady, przedstawicielem ustawowym spółki komandytowej i ma obowiązek reprezentowania spółki.

Z kolei, art. 121 § 1 k.s.h. stanowi, że komandytariusz nie ma prawa ani obowiązku prowadzenia spraw spółki, chyba że umowa spółki stanowi inaczej.

W myśl art. 103 k.s.h., w sprawach nieuregulowanych w niniejszym dziale do spółki komandytowej stosuje się odpowiednio przepisy o spółce jawnej, chyba że ustawa stanowi inaczej. Dlatego też zastosowanie będzie miał przepis art. 39 § 1 k.s.h., zgodnie z którym każdy wspólnik ma prawo i obowiązek prowadzenia spraw spółki. Komplementariusz ma zatem ustawowe prawo i obowiązek prowadzenia spraw spółki. Zgodnie natomiast z art. 46 k.s.h., za prowadzenie spraw spółki wspólnik nie otrzymuje wynagrodzenia.

Z przywołanych uregulowań prawnych wynika, że Kodeks spółek handlowych przyznaje komplementariuszom prawo i obowiązek prowadzenia spraw spółki. Jednocześnie k.s.h. stanowi, że z tytułu realizacji powyższego uprawnienia wspólnik nie otrzymuje wynagrodzenia.

W analizowanej sprawie, Wnioskodawcy za prowadzenie spraw Spółki komandytowej, jako komplementariuszowi przysługuje wynagrodzenie. Spółka komandytowa zobowiązała się do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy wynagrodzenia. Prawo komplementariusza (Wnioskodawcy) do otrzymania wynagrodzenia za świadczenie usług polegających na stałym zarządzaniu przedsiębiorstwem spółki komandytowej przewiduje zawarta ze spółką komandytową umowa. Zatem w tej sytuacji relacje pomiędzy spółką komandytową a Wnioskodawcą wykroczyły poza zwykłe relacje spółka - wspólnik, uregulowane w Kodeksie spółek handlowych.

W związku z powyższym, uznać należy, że strony łączy stosunek cywilnoprawny (umowa), wynikający z podjętego przez Wnioskodawcę zobowiązania do prowadzenia spraw i reprezentacji spółki komandytowej oraz ze zobowiązania się przez spółkę komandytową do wypłacania wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy z tytułu wykonywanych przez niego usług.

Zgodnie z art. 31 § 1 k.s.h., wierzyciel spółki może prowadzić egzekucję z majątku wspólnika w przypadku, gdy egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna (subsydiarna odpowiedzialność wspólnika).

Powyższe oznacza, że komplementariusz odpowiada wobec osób trzecich za zobowiązania spółki solidarnie w sposób subsydiarny, lecz bez ograniczeń (stosownie do cytowanego wyżej art. 102 k.s.h.), ponosząc ryzyko ekonomiczne.

Zważywszy na taki sposób uregulowania odpowiedzialności w Kodeksie spółek handlowych stwierdzić należy, że działalność usługodawcy będącego komplementariuszem powoduje odpowiedzialność u niego wobec osób trzecich za zobowiązania spółki komandytowej. Wskazanie na powyższe jest istotne, bowiem kwestia ponoszenia ryzyka ekonomicznego jest jednym z wyróżników prowadzenia działalności gospodarczej.

W wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie C 210/04 Trybunał orzekł, że stały zakład mający siedzibę w innym państwie członkowskim, niebędący pod względem prawnym podmiotem odrębnym od spółki, do której należy, na rzecz którego spółka świadczy usługi, nie może być uznany za podatnika ze względu na obciążenie go kosztami z tytułu świadczenia tych usług. W pierwszej kolejności Trybunał stwierdził, że świadczenie usług podlega opodatkowaniu tylko wtedy, gdy pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, na podstawie którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych. Po analizie stanu faktycznego, Trybunał stwierdził, że oddział nie ponosi sam ryzyka gospodarczego związanego z działalnością instytucji kredytowej, takiego jak na przykład ryzyko niespłacenia kredytu przez klienta. Ryzyko to ponosi bank jako osoba prawna i z tego powodu podlega kontroli stabilności finansowej i wypłacalności w państwie członkowskim swego pochodzenia.

Zatem również w orzecznictwie TSUE kwestia ponoszenia ryzyka ekonomicznego prowadzonej działalności jest istotnym czynnikiem branym pod uwagę, jeżeli istnieją wątpliwości co do prowadzenia działalności gospodarczej w sposób samodzielny.

W świetle powyższych regulacji prawnych oraz odnosząc się do opisu sprawy należy stwierdzić, że czynności wykonywane przez Wnioskodawcę na rzecz spółki komandytowej, za które Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie stanowią działalność gospodarczą zdefiniowaną w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

W konsekwencji, czynności polegające na stałym zarządzaniu przedsiębiorstwem spółki komandytowej przez jej komplementariusza (Wnioskodawcę), wykonywane za wynagrodzeniem, są usługami w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, świadczonymi przez podatnika prowadzącego samodzielnie działalność gospodarczą i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

W tym miejscu wskazać należy, że powyższy pogląd został potwierdzony w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 czerwca 2014 r. sygn. I FSK 876/13 oraz w wyroku NSA z 9 grudnia 2014 r. sygn. I FSK 1908/13.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Przez pojęcie sprzedaży - według art. 2 pkt 22 ustawy o VAT - rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W związku z powyższym, Wnioskodawca jako podatnik VAT, świadczący za wynagrodzeniem na rzecz spółki komandytowej usługę polegającą na stałym zarządzaniu przedsiębiorstwem spółki, powinien udokumentować wyświadczenie tej usługi przez wystawienie faktury VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.) Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl