IBPP3/4512-236/15/JP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 marca 2015 r. (data wpływu 19 marca 2015 r.) o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z opodatkowania sprzedaży autobusu - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 marca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z opodatkowania sprzedaży autobusu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Gmina (dalej: "Gmina", "Zainteresowany" lub "Wnioskodawca") jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT).

Gmina wykonuje zadania nałożone na nią odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których została powołana. Zdecydowana większość z tych zadań jest realizowana przez Gminę w ramach reżimu publicznoprawnego.

Niemniej jednak, wybrane czynności Gmina wykonuje na podstawie zawieranych umów cywilnoprawnych i traktuje je jako podlegające regulacjom VAT.

Gmina realizuje zadania publiczne nie zastrzeżone przez Konstytucję lub ustawy dla organów innych władz publicznych. Zgodnie z treścią Konstytucji RP zadania publiczne służące zaspokajaniu potrzeb wspólnoty samorządowej są wykonywane przez jednostkę samorządu terytorialnego jako zadania własne.

Jednym z zadań realizowanych przez Gminę jest pomoc społeczna osobom uczęszczającym do ośrodków wsparcia zgodnie z art. 51, art. 51a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2013 r. poz. 182, z późn. zm.), dalej zwanej ustawą o pomocy społecznej. Gmina realizuje to zadanie poprzez powołaną jednostkę budżetową Środowiskowy Dom Samopomocyw B - Uchwała Rady Gminy Nr.. r. z 27 grudnia 2001 r. w sprawie utworzenia Środowiskowego Domu Samopomocy (dalej: ŚDS), któremu Uchwałą Rady Gminy. Nr.. z 27 grudnia 2001 r. z późn. zm. nadano statut.

ŚDS jest ośrodkiem wsparcia dla osób obojga płci z zaburzeniami psychicznymi. Do podstawowych jego zadań należy: reprezentowanie interesów niepełnosprawnych społeczności lokalnej; kształtowanie akceptacji postawy otoczenia wobec nich; dążenie do pełnej integracji społecznej osób niepełnosprawnych poprzez ich uczestnictwo w życiu politycznym, kulturowym i społecznym w lokalnym środowisku; prowadzenie rehabilitacji społecznej i zawodowej, zapewnienie wsparcia psychologicznego, terapeutycznego; rozwijanie i podtrzymywanie umiejętności wykonywania czynności dnia codziennego celem zapobiegania nawrotom społecznej dekompensacji.

W 2009 r. Gmina nabyła autobus przeznaczony na dowożenie do ŚDS osób korzystających z usług świadczonych w tym ośrodku wsparcia. Autobus wykorzystywany był wyłącznie do dowozu uczestników do ŚDS, a więc do realizacji zadań nałożonych na Gminę ustawami m.in. art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym oraz ustawy o pomocy społecznej. Osoby niepełnosprawne z Gminy bardzo często nie mają możliwości samodzielnego poruszania się w bliższym i dalszym środowisku, jak również brak jest środków komunikacji z miejsca zamieszkania, a co za tym idzie nie biorą udziału w życiu społecznym. W celu eliminacji tej sytuacji Gmina zapewnia im dowóz do ŚDS przy użyciu zakupionego autobusu, co pozwala im zaspokoić przynajmniej część niezbędnych potrzeb życiowych. Poprzez zakup nowego samochodu do przewozu osób niepełnosprawnych ŚDS ma możliwość świadczenia kompleksowej rehabilitacji społecznej i zawodowej dorosłych osób niepełnosprawnych. Dzięki stałej usłudze transportowej świadczonej przez ŚDS osoby uczestniczące mają możliwość systematycznego korzystania z pozostałej oferty tj. pomocy w dostępie do niezbędnych świadczeń zdrowotnych, poradnictwa psychologicznego, terapii ruchowej, pomocy w załatwianiu spraw urzędowych, treningów funkcjonowania w codziennym życiu, treningów umiejętności interpersonalnych, umiejętności spędzania czasu wolnego, posiłku, innych form pomocy przygotowujących do uczestnictwa w warsztatach terapii zajęciowej lub podjęcia zatrudnienia - celem zwiększenia samodzielności i zaradności osobistej i życiowej.

Gmina prowadząc działalność w zakresie pomocy społecznej realizuje obowiązek nałożony przez wyżej wymienione przepisy prawa, zatem spełnia przesłanki do uznania jej za "nie podatnika VAT" w świetle art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm., zwanej ustawą o VAT).

Gmina dokonuje sprzedaży opodatkowanej jak i zwolnionej z opodatkowania np. działek pod zabudowę, działek rolnych, wynajmuje/wydzierżawia nieruchomości, lokale na cele działalności gospodarczej jak i mieszkaniowej, dokonuje refaktur tzw. mediów związanych z dzierżawionymi lokalami, etc. Transakcje te Gmina dokumentuje fakturami i/lub paragonami oraz wykazuje w rejestrach sprzedaży i deklaracjach VAT. W chwili obecnej Gmina jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Działalność Gminy w zakresie pomocy społecznej tj. dowozu osób do ŚDS w B nie jest działalnością podlegającą VAT, Gminie z tytułu nabycia ww. autobusu nie przysługiwało prawo odliczenia podatku VAT.

W grudniu 2014 r. ww. autobus został przez Gminę sprzedany w drodze licytacji za cenę 92.000,00 zł. Z tytułu sprzedaży, Gmina zapłaciła podatek VAT w wysokości 23%, tj. kwotę 17.203,25 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego Gmina sprzedając autobus zakupiony w 2009 r. będący środkiem trwałym, od którego przy nabyciu nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, gdyż autobus ten zakupiony był do działalności niepodlegającej VAT, ma prawo zastosować art. 15 ust. 6 ustawy o VAT i art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady i zaliczyć tę sprzedaż do niepodlegającej opodatkowaniu według ustawy o VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Sprzedając autobus Gmina ma prawo nie opodatkowywać sprzedaży podatkiem VAT i skorzystać ze zwolnienia, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), art. 13 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L347, poz. 1 z póź.zm.).

UZASADNIENIE własnego stanowiska

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT opodatkowaniu VAT podlegają:

Przy pomocy powyższych przepisów ustawodawca w sposób precyzyjny ustalił, jakie czynności podlegają opodatkowaniu VAT. Tak więc opodatkowanie konkretnej czynności możliwe jest wyłącznie w przypadku uznania jej za czynność podlegającą VAT, wymienioną w katalogu art. 5 ustawy o VAT. Nie jest natomiast możliwe rozszerzenie opodatkowania VAT na inne, niewymienione w ustawie czynności lub zdarzenia.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT poprzez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

Zdaniem Gminy, z tytułu sprzedaży środka trwałego - autobusu wykorzystywanego do działalności niepodlegającej VAT, braku prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy jego zakupie, nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1.

Gmina zakupiła autobus do działalności publicznoprawnej i nie działa w charakterze podatnika VAT, a to oznacza, że jego sprzedaż nie podlega opodatkowaniu VAT.

Dodatkowo, zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

Zdaniem Gminy, z tytułu sprzedaży autobusu będącego środkiem trwałym, jako zdarzenia spoza zakresu VAT, a także w oparciu o przepis art. 8 ust. 2 tej ustawy, nie jest ona zobowiązana do naliczania podatku należnego.

W szczególności należy podkreślić, że już sama literalna wykładnia powyższej regulacji eliminuje ewentualne zastosowanie jej pkt 2. Sprzedaż środka trwałego - autobusu z pewnością nie stanowi nieodpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy. W przypadku tego typu świadczenia nie występuje nieodpłatne świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT. W przedmiotowej sytuacji miejsce ma jedynie sprzedaż środka trwałego - autobusu wykorzystywanego wyłącznie do dowozu uczestników do ŚDS a więc do realizacji zadań nałożonych na Gminę ustawami. Nie sposób tego zdarzenia postrzegać jako świadczenie usług.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast wg art. 15 ust. 2 działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosowanie do art. 15 ust. 6 ustawy o VAT nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Powyższy przepis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz, UE L 347, poz. 1 z póż.zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, państwa członkowskie mogą uznać działalność podmiotów prawa publicznego, zwolnioną na podstawie art. 132,135,136 i 371, art. 374-377, art. 378 ust. 2, art. 379 ust. 2 lub art. 380-390b (Dyrektywy 2006/112/WE), za działalność, którą podmioty te podejmują jako organy władzy publicznej.

W powyższym zakresie wypowiadały się także sądy administracyjne oraz doktryna nt. uznały, że gminy są organami władzy publicznej o których mowa nt. w ww. przepisach prawa i w związku z tym nie są podatnikami VAT w zakresie realizowanych zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla których zostały one powołane (por. Wyrok WSP w Bydgoszczy z dnia 16 września 2014 r., I SA/Bd 653/14, LEX 1524730; wyrok we Wrocławiu z dnia 5 marca 2009 r., I SA/Wr 1045/08, LEX nr 491808; Adam Bartosiewicz VAT. Komentarz opublikowany w LEX, 2014 stan prawny: 1 kwietnia 2014 r.).

Obecnie, obowiązujący art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT zwalnia od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W związku z powyższym Gmina uważa, że sprzedając środek trwały - autobus nie powinna naliczać podatku należnego w wysokości 23% na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Gmina dokonując sprzedaży nabytego autobusu potrzebnego do wykonywania działalności nałożonej ustawami służącej do wykonywania działalności publiczno-prawnej nie działa w charakterze podatnika VAT, a to oznacza, że jego sprzedaż nie podlega opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Organ pragnie tutaj zwrócić uwagę, że wśród czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT wyróżnić należy czynności zwolnione z VAT i czynności opodatkowane tym podatkiem. Natomiast czynności niepodlegające opodatkowaniu odróżnić należy od czynności zwolnionych z VAT. Pojęcia "czynności zwolnione od podatku" oraz "czynności niepodlegające opodatkowaniu" nie są pojęciami tożsamymi. Przez zwolnienie rozumieć należy sytuację, w której czynności nie są opodatkowane stawką podatku ale podlegają przepisom ustawy. Czynności nieopodatkowane zaś to takie czynności, które nie są w ogóle objęte przedmiotem opodatkowania i względem których nie występuje obowiązek podatkowy.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika działającego w takim charakterze.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 594, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy pomocy społecznej, w tym ośrodków i zakładów opiekuńczych (art. 7 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 163) obowiązek zapewnienia realizacji zadań pomocy społecznej spoczywa na jednostkach samorządu terytorialnego oraz na organach administracji rządowej w zakresie ustalonym ustawą.

Gmina i powiat, obowiązane zgodnie z przepisami ustawy do wykonywania zadań pomocy społecznej, nie mogą odmówić pomocy osobie potrzebującej, mimo istniejącego obowiązku osób fizycznych lub osób prawnych do zaspokajania jej niezbędnych potrzeb życiowych (art. 16 ust. 2 ustawy).

W celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 ww. ustawy).

Gmina oraz inna gminna osoba prawna może prowadzić działalność gospodarczą wykraczającą poza zadania o charakterze użyteczności publicznej wyłącznie w przypadkach określonych w odrębnej ustawie (art. 9 ust. 2 cyt. ustawy).

Trybunał w dniu 20 marca 2014 r. wydał postanowienie w sprawie C-72/13 Gmina Wrocław przeciwko Ministrowi Finansów, w którym orzekł, że "dyrektywę 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona opodatkowaniu podatkiem VAT transakcji takich jak te zamierzone przez gminę Wrocław, o ile sąd odsyłający stwierdzi, iż transakcje te stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 tej dyrektywy oraz iż nie są wykonywane przez rzeczoną gminę w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit pierwszy owej dyrektywy. Jeśli jednak należałoby uznać te transakcje za wykonywane przez wspomnianą gminę działającą w charakterze organu władzy publicznej, przepisy dyrektywy 2006/112 nie sprzeciwiałyby się ich opodatkowaniu, gdyby sąd odsyłający stwierdził, że ich zwolnienie mogłoby prowadzić do znaczących zakłóceń konkurencji w rozumieniu art. 13 ust. 2 tej dyrektywy."

Mając na względzie powyższe należy każdorazowo badać, czy sprzedaż majątku gminnego podlega wyłączeniu z VAT. Należy pamiętać, że w każdym przypadku konieczna jest ocena spełniania przesłanek art. 9 i 13 dyrektywy 2006/112/WE (odpowiednio art. 15 ustawy o VAT) w konkretnych okolicznościach faktycznych sprawy.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Gmina w 2009 r. nabyła autobus przeznaczony na dowożenie do ŚDS osób korzystających z usług świadczonych w tym ośrodku wsparcia. Autobus wykorzystywany był wyłącznie do dowozu uczestników do Środowiskowego Domu Społecznej, a więc do realizacji zadań nałożonych na Gminę ustawami m.in. art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy o samorządzie gminnym oraz ustawy o pomocy społecznej. Gmina prowadząc działalność w zakresie pomocy społecznej realizuje obowiązek nałożony przez wyżej wymienione przepisy prawa, zatem spełnia przesłanki do uznania jej za "nie podatnika VAT" w świetle art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Osoby niepełnosprawne z Gminy bardzo często nie mają możliwości samodzielnego poruszania się w bliższym i dalszym środowisku, jak również brak jest środków komunikacji z miejsca zamieszkania, a co za tym idzie nie biorą udziału w życiu społecznym. W celu eliminacji tej sytuacji Gmina zapewnia im dowóz do ŚDS przy użyciu zakupionego autobusu, co pozwala im zaspokoić przynajmniej część niezbędnych potrzeb życiowych. Działalność Gminy w zakresie pomocy społecznej tj. dowozu osób do ŚDS nie jest działalnością podlegającą VAT, Gminie z tytułu nabycia ww. autobusu nie przysługiwało prawo odliczenia podatku VAT. W grudniu 2014 r. ww. autobus został przez Gminę sprzedany.

Analizując okoliczności faktyczne sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa, należy stwierdzić, że skoro środek trwały, tj. autobus, używany przez Gminę w ramach realizacji zadań własnych Gminy, nie został nabyty na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu VAT, autobus był faktycznie użytkowany dla realizacji celów, które stanowią działalność publicznoprawną (pozostającą poza VAT), to w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej należy uznać, że Gmina sprzedając przedmiotowy autobus nie działa w charakterze podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, zatem sprzedaż autobusu nie podlega opodatkowaniu VAT.

Wobec powyższego, oceniając stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać je za nieprawidłowe.

Jakkolwiek Gmina w uzasadnieniu stanowiska własnego prawidłowo wywiodła, że sprzedaż autobusu "nie podlega opodatkowaniu", to jednakże Organ dokonując rozstrzygnięcia obowiązany jest do oceny całościowego stanowiska prezentowanego przez Wnioskodawcę. Tym samym Organ nie mógł zaaprobować stwierdzenia, że Gmina ma prawo "skorzystać ze zwolnienia, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT", przepis ten bowiem nie odnosi się do zwolnień od podatku.

Należy zaznaczyć, że w myśl art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Podany we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) stanowi jedyną faktyczną podstawę udzielonej interpretacji i tym samym wyznacza granice, w jakich interpretacja będzie mogła wywoływać określone w ustawie skutki prawne.

Dlatego też, wydając niniejszą interpretację Organ oparł się ściśle na przedstawionym opisie stanu faktycznego i nie analizował możliwości wystąpienia czynności opodatkowanych w związku z wykorzystywaniem przez Gminę autobusu. Okoliczność, że autobus był wykorzystywany wyłącznie do realizowania zadań nałożonych ustawą o samorządzie gminnym i ustawy o pomocy społecznej została przyjęta jako element przedstawionego stanu faktycznego. Zatem gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej przedstawione zdarzenie przyszłe zostanie określone odmienne, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.