IBPP3/443-930/14/AZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 5 sierpnia 2014 r. (data wpływu 8 sierpnia 2014 r.), uzupełnionym pismem 8 października 2014 r. (data wpływu 13 października 2014 r.) oraz pismem z 10 października 2014 r. (data wpływu 14 października 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi dzierżawy, prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakupy związane z budową/modernizacją infrastruktury, która będzie przedmiotem dzierżawy oraz sposobu dokonania tego odliczenia - jest prawidłowe.

W dniu 8 sierpnia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania usługi dzierżawy, prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakupy związane z budową/modernizacją infrastruktury, która będzie przedmiotem dzierżawy oraz sposobu dokonania tego odliczenia. Wniosek został uzupełniony pismem z 8 października 2014 r. (data wpływu 13 października 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie organu z 29 września 2014 r. znak IBPP3/443-930/14/AZ oraz pismem z 10 października 2014 r. (data wpływu 14 października 2014 r.).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe:

Gmina B. (dalej: "Gmina"), będąca podatnikiem VAT zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny, realizuje inwestycję polegającą na budowie i modernizacji sieci wodociągowej (dalej: "infrastruktura") w miejscowości W., B. i Z. Z tego tytułu Gmina ponosi obecnie wydatki inwestycyjne. Wnioskodawca otrzymuje wystawione na Gminę, dokumentujące poniesione wydatki faktury z naliczonym podatkiem VAT.

Dla realizowanej inwestycji Gmina otrzymała dotację netto z Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich (dalej: PROW).

Po zakończeniu inwestycji, Gmina będzie zarządzać swoim majątkiem w ten sposób, że przedmiotowa infrastruktura będzie wykorzystywana przez Gospodarkę Komunalną w B. sp. z o.o. (dalej: "GKB", "Spółka") w oparciu o umowę dzierżawy, na podstawie której Gmina udostępni GKB przedmiotową infrastrukturę za wynagrodzeniem. W rezultacie, na podstawie umowy dzierżawy. Gmina będzie pobierać z tego tytułu wynagrodzenie od GKB. Stosowna umowa pomiędzy Gminą a GKB potwierdzi prawo GKB do używania infrastruktury i pobierania pożytków z tego tytułu w szczególności w formie opłat za doprowadzanie wody. Gmina z tego tytułu zamierza wystawiać na GKB faktury VAT z zastosowaniem podstawowej stawki VAT.

GKB jest spółką kapitałową, w której Wnioskodawca jest jedynym udziałowcem. Spółka jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. Wybudowana infrastruktura sanitarna pozostanie własnością Gminy. Za jej pomocą Spółka będzie świadczyć na terenie Gminy odpłatne usługi doprowadzania wody. Będą one dokumentowane fakturami VAT z wykazanym podatkiem VAT wystawianymi na odbiorców przedmiotowych usług. Do GKB należeć również będzie bieżące utrzymanie przedmiotowej infrastruktury (usuwanie awarii, remonty itd.)

Gmina podkreśla, że od początku realizuje przedmiotową inwestycję z zamiarem jej udostępniana do GKB odpłatnie na podstawie umowy dzierżawy.

Wartość wybudowanych przez Gminę poszczególnych obiektów infrastruktury sanitarnej każdorazowo przekracza / będzie przekraczać 15 tys. zł.

W piśmie z 8 października 2014 r. Wnioskodawca wyjaśnił, że przedmiotem wniosku jest inwestycja polegająca na budowie i modernizacji sieci wodociągowej w miejscowościach W., B. i Z. Wnioskodawca posługując się w dalszej części wniosku o interpretację określeniem "infrastruktura sanitarna" rozumie właśnie inwestycję w zakresie sieci wodociągowej we wskazanych w zdaniu pierwszym miejscowościach.

Inwestycja, której dotyczy wniosek jest realizowana od czerwca 2014 r. (tzn. w czerwcu 2014 r. dokonano pierwszego zakupu w zakresie robót budowlanych).

Gmina dokonuje zakupów związanych z inwestycją od czerwca 2014 r. Pierwszy zakup w zakresie robót budowlanych został dokonany 6 czerwca 2014 r. Inwestycja nadal jest w trakcie realizacji i do dziś nie została jeszcze ukończona. Zakupy z tytułu realizacji inwestycji udokumentowane są (będą) fakturami VAT, w których Gmina figuruje jako nabywca.

W kontekście stwierdzenia Gminy w treści wniosku, że Gmina od początku realizuje inwestycję z zamiarem jej udostępnienia do GKB odpłatnie na podstawie umowy dzierżawy - organ zwrócił się do Wnioskodawcy w wezwaniu do uzupełnienia opisu zdarzenia przyszłego - z prośbą o wskazanie z jakich dokumentów przeznaczenie to wynika oraz o podanie daty oraz nazwy dokumentu.

W odpowiedzi na tak zadane pytanie Wnioskodawca wskazał, co następuje; "Gmina pragnie wskazać, że w zakresie stanu faktycznego wniosku o interpretację indywidualną Minister Finansów (w jego imieniu Izba Skarbowa) nie jest uprawniony do prowadzenia jakiegokolwiek postępowania dowodowego, w tym również przez wzywanie wnioskodawcy, aby przedstawił dowody na okoliczności wskazane jako stan faktyczny we wniosku. Również przepisy art. 86 ust. 1 ustawy o VAT nie wskazują na konieczność udokumentowania zamiaru wykorzystania towarów i usług do czynności opodatkowanych.

Aby jednak udzielić odpowiedzi na zadane pytanie, Gmina pragnie wskazać, że decyzja o oddaniu inwestycji do GKB na podstawie umowy dzierżawy była rozważana i podejmowana na przestrzeni określonego odcinka czasu. W rozmowach dotyczących sposobu zarządzania przedmiotową infrastrukturą brało udział szereg osób podczas wielu spotkań na przestrzeni od ostatnich miesięcy 2013 r. do pierwszych miesięcy 2014 r. Dlatego też faktami, które mogą świadczyć o "zamiarze" Gminy mogą być przede wszystkim te rozmowy. Organ podatkowy w postępowaniu podatkowym będzie uprawniony do przeprowadzenia dowodu na te okoliczności.

Niemniej jednak - w odniesieniu do samych dokumentów - zamiar udostępniania inwestycji do GKB odpłatnie na podstawie umowy dzierżawy wynika m.in. z następujących dokumentów:

* Protokołów posiedzeń rady nadzorczej GKB z dnia 27 lutego 2014 r., 27 marca 2014 r., 29 kwietnia 2014 r., z których wynika, że GKB wyraża chęć zawarcia umowy dzierżawy dot. przedmiotowej infrastruktury z Gminą;

* Umowy z kancelarią prawną z dnia 3 września 2013 r., której przedmiotem jest świadczenie usług prawniczych, w efekcie których prawnicy z tej kancelarii brali udział w rozmowach dotyczących możliwych form oddania do używania infrastruktury na rzecz GKB;

* Raportu z dnia 7 marca 2014 r. przygotowanego przez kancelarię prawną, który przewiduje różne prawne możliwości udostępnienia przedmiotowej infrastruktury do GKB - w tym rekomenduje wydzierżawienie infrastruktury.

Gmina złożyła wniosek o dofinansowanie z Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich inwestycji będącej przedmiotem wniosku w dniu 14 listopada 2011 r. Wniosek taki o dofinansowanie Gmina złożyła na długi czas przed podjęciem decyzji o rozpoczęciu inwestycji ponieważ jej rozpoczęcie w dużej mierze uzależniała od otrzymania dofinansowania.

Umowa o dofinansowanie została podpisana w dniu 29 sierpnia 2013 r. Gmina nadmienia, że wniosek o dofinansowanie tego typu infrastruktury z PROW nie zawiera informacji na temat tego, w jakiej formie ta infrastruktura ma być następnie używana (tekst jedn.: w szczególności, w jakiej formie ma być ona udostępniona Spółce). Instytucja finansująca nie wymaga bowiem od beneficjentów tego typu informacji na etapie wnioskowania. Gmina otrzymała dofinansowanie w kwotach netto inwestycji (tekst jedn.: VAT nie był kosztem kwalifikowanym inwestycji).

Umowa dzierżawy zostanie zawarta bezpośrednio po oddaniu sieci do użytkowania. Gmina z chwilą nabycia towarów i usług związanych z realizowaną inwestycją zamierzała wykorzystywać będące jej efektem sieci dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia I 1 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.).

Gmina nie odliczała podatku VAT wynikającego z zakupów związanych z inwestycją.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 1 19 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W konsekwencji odliczenie VAT jest prawem podatnika, a nie stanowi jego obowiązku.

Ponadto zgodnie z art. 86 ust. 13 ustawy o VAT, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, I0d, I0e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku podatkowego, w którym powstało prawo do obniżenia podatku należnego, zastrzeżeniem ust. 13a.

Zgodnie z art. 14m § 1 Ordynacji podatkowej zastosowanie się do interpretacji, która następnie została zmieniona lub nie została uwzględniona w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej, powoduje zwolnienie z obowiązku zapłaty podatku w zakresie wynikającym ze zdarzenia będącego przedmiotem interpretacji, jeżeli:

Korzystając z uprawnień przewidzianych powyższymi przepisami Gmina podjęła decyzję o tym, że w pierwszej kolejności wystąpi do Ministra Finansów o wydanie interpretacji indywidualnej, a dopiero po otrzymaniu odpowiedzi dokona korekty podatku naliczonego, a nie będzie dokonywać odliczenia "na bieżąco".

W odpowiedzi na prośbę organu o wskazanie przesłanek, którymi Gmina kierowała się nie dokonując odliczenia podatku VAT z tytułu zakupów inwestycyjnych Wnioskodawca wyjaśnił, że motywy, dla których Gmina nie dokonywała odliczenia podatku VAT zostały przedstawione wyżej.

Gmina podkreśla jednocześnie, że przepisy o VAT nie przewidują obowiązku odliczenia podatku "od razu" "na bieżąco" pod rygorem utraty prawa do odliczenia.

Gmina od początku realizacji inwestycji zmierzała do potwierdzenia ewentualnych problemowych zagadnień związanych z kwestią odliczenia VAT w celu ograniczenia ryzyka konieczności zwrotu odliczonej kwoty VAT do urzędu skarbowego.

W konsekwencji, Gmina mając na uwadze ewentualną odpowiedzialność za naruszenie dyscypliny finansów publicznych, przed dokonaniem odliczenia VAT zmierzała do skompletowania wszystkich niezbędnych dokumentów i potwierdzeń dotyczących kwestii odliczenia VAT w tym dotyczących m.in.:

a. Konsultacji z kancelarią prawną (w tym opracowania raportu, o którym mowa wyżej);

b. Potwierdzenia możliwości odzyskania VAT w drodze interpretacji indywidualnej Ministra Finansów.

Gmina podkreśla, że nie odliczała do tej pory podatku VAT pragnąc dochować należytej staranności, mając na uwadze powyższe przesłanki. W związku z zaangażowaniem wielu stron (poszczególni pracownicy GKB, pracownicy Gminy - w tym Skarbnik, Wójt. przedstawiciele działów inwestycji i księgowości, pracownicy kancelarii prawnej), potwierdzenie możliwości odzyskania VAT jest procesem długotrwałym.

Ww. zakupy inwestycyjne nie były ujmowane w prowadzonych przez Gminę ewidencjach podatkowych - w tym nie były ewidencjonowane w rejestrach zakupów VAT w związku z przesłankami określonymi w odpowiedzi na pyt. 9 i 10, ponieważ przepisy prawa nie przewidują takiego obowiązku.

W odpowiedzi na zadane pytania Organu dotyczące zamiaru dzierżawy inwestycji po zakończeniu prac budowlanych, Gmina pragnie podkreślić, że orzecznictwo sądowe, konsekwentnie wskazuje, że:..organy podatkowe nic są uprawnione do prowadzenia w zakresie stanu faktycznego wniosku jakiegokolwiek postępowania dowodowego, w tym również przez wzywanie wnioskodawcy, aby coś udowodnił, na jakąś okoliczność przedstawił dowody itp.

Organ wydający interpretację nie może też zmienić jej stanu faktycznego ani też żądać tego od strony postępowania. Dążenie do usunięcia wadliwości wniosku polegającej na niedostatecznie wyczerpującym przedstawieniu stanu faktycznego nie jest równoznaczne z uprawnieniem do wymagania od wnioskodawcy, aby zaprezentowany stan faktyczny merytorycznie skorygował albo przekształcił (tak np. NSA w wyroku z 18 lipca 2014 r., sygn. II FSK 1935/12).

W piśmie z 10 października 2014 r. Wnioskodawca dodatkowo uzupełnił opis zdarzenia przyszłego przez wyjaśnienie, że poza dokumentami wskazanymi dotychczas w pismach Wnioskodawcy, realizacje inwestycji z zamiarem jej udostępnienia do GKB odpłatnie na podstawie umowy dzierżawy potwierdza również:

* korespondencja mailowa pomiędzy Gminą i kancelarią prawną z początku 2014 r. zawierającą podsumowanie konsekwencji prawnych planowanej przez Gminę dzierżawy infrastruktury wodnej i kanalizacyjnej do zewnętrznego podmiotu;

* list intencyjny z dnia 31 stycznia 2014 r. zawarty pomiędzy Gminą i GKB potwierdzający wcześniejsze ustalenia stron w zakresie dzierżawy całości infrastruktury wodnej i kanalizacyjnej na terenie Gminy do GKB (a zatem również infrastruktury wodnej będącej przedmiotem wniosku o interpretację indywidualną).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy usługa dzierżawy infrastruktury, jaka będzie świadczona przez Gminę na rzecz Spółki, będzie podlegać opodatkowaniu VAT.

2. Czy Gmina ma/będzie miała prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur VAT dokumentujących wydatki na budowę/modernizację infrastruktury, która będzie przedmiotem dzierżawy na rzecz Spółki.

3. W rozliczeniu za jakie okresy Gmina powinna dokonać odliczenia podatku VAT od wydatków inwestycyjnych.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Pytanie nr 1: Usługa dzierżawy infrastruktury, jaka będzie świadczona przez Gminę na rzecz Spółki, będzie podlegać opodatkowaniu VAT.

Pytanie nr 2: Gmina ma/będzie miała prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur VAT dokumentujących wydatki na budowę/modernizacje infrastruktury, która będzie przedmiotem dzierżawy na rzecz Spółki.

Pytanie nr 3: Gmina stoi na stanowisku, że powinna dokonać odliczenia VAT w oparciu o zasadę ogólną, tj. zasadniczo art. 86 ust. 10 i I0b ustawy o VAT, czyli co do zasady w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych towarów i usług powstał obowiązek podatkowy i Gmina otrzymała fakturę za wydatki inwestycyjne. Przy czym w obu przypadkach należy mieć również na uwadze przepis art. 86 ust. 13 ustawy o VAT.

Pytanie nr 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z kolei art. 7 ust. 1 tej ustawy stanowi, że przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stosownie natomiast do art. 8 ust. I ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

W konsekwencji, w związku z faktem, że czynność dzierżawy/wynajmu nie stanowi dostawy towaru, stanowi ona usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy o VAT za podatników uznaje się osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2. bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie natomiast z ust. 6 tej regulacji, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zatem, w świetle powyższych regulacji, w przypadku działań podejmowanych przez Gminę na podstawie umowy cywilnoprawnej, działa ona w roli podatnika VAT. Jednocześnie, mając na uwadze, że umowa dzierżawy/wynajmu jest niewątpliwie umową cywilnoprawną uregulowaną w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. 1964.16.93 z późn. zm.), w opinii Gminy w ramach wykonywania przedmiotowych czynności, tj. dzierżawy infrastruktury na rzecz Spółki, na podstawie zawartej z nią umowy, Gmina będzie działać w roli podatnika VAT.

Konsekwentnie, mając na uwadze, że Gmina wykonywać będzie usługę dzierżawy na rzecz Spółki za wynagrodzeniem i tym samym działać w tym zakresie w roli podatnika VAT, przedmiotowa transakcja będzie podlegać opodatkowaniu VAT. W opinii Gminy transakcja ta nie będzie korzystać również ze zwolnienia z VAT, gdyż ani ustawa o VAT, ani też rozporządzenia wykonawcze nie przewidują w takim przypadku zwolnienia z podatku.

Powyższe stanowisko Gminy znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach wydawanych w imieniu Ministra Finansów. Przykładowo w analogicznej sytuacji w interpretacji indywidualnej z dnia 24 lutego 2012 r., sygn. IPTPPI/443-1003/11-5/RG, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi uznał, że,. (...) urnowa dzierżawy jest umową cywilnoprawnej, a więc zawarcie jej przez jednostkę samorządu terytorialnego (tekst jedn.: Gminę) podlega wyłączeniu ze zwolnienia od podatku VA T na mocy cyt. wyżej § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia, a tym samym będzie skutkowało opodatkowaniu tej czynności na zasadach ogólnych".

Pytanie nr 2

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z pewnymi zastrzeżeniami, które nie mają zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Z treści powyższej regulacji wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje podatnikom VAT w sytuacji, gdy towary i usługi, przy nabyciu których został naliczony podatek, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Dla oceny możliwości skorzystania z prawa do odliczenia, w każdym przypadku istotne jest więc ustalenie, czy towary i usługi, przy zakupie których naliczono VAT:

* zostały nabyte przez podatnika tego podatku oraz

* pozostają w bezspornym związku z wykonywanymi przez niego czynnościami opodatkowanymi.

Odnosząc się do pierwszego ze wskazanych powyżej warunków, tj. nabywania towarów i usług przez podatnika, jak wskazano powyżej, kwestia ta została uregulowana w art. 15 ustawy o VAT. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, za podatników uznaje się osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Stosownie natomiast do ust. 6 tej regulacji, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W świetle powyższego uznać należy, że z tytułu dzierżawy infrastruktury Gmina będzie podatnikiem VAT, gdyż świadczenia wykonywane będą na podstawie umowy cywilnoprawnej, zawartej pomiędzy Gminą a Spółką. W konsekwencji uznać należy, że Gmina dokonywać będzie odpłatnego świadczenia usług na terytorium kraju, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Ponadto, jak wskazano powyżej, zdaniem Gminy usługa ta nie będzie korzystać ze zwolnienia z VAT. W rezultacie, zdaniem Gminy, pierwszy z ww. warunków zawartych w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT należy uznać za spełniony.

Odnosząc się natomiast do drugiej ze wskazanych powyżej przesłanek warunkujących możliwość skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego, tj. związku ponoszonych wydatków z wykonywaniem czynności opodatkowanych, jak już zostało wskazane powyżej, umowa dzierżawy stanowi umowę cywilnoprawną i w konsekwencji Gmina, która będzie działać w roli podatnika, zobligowana będzie do odprowadzania podatku należnego z tego tytułu. Zdaniem Gminy istnieje zatem bezsprzeczny i bezpośredni związek pomiędzy wydatkami na budowę/modernizacje infrastruktury z wykonywaniem czynności opodatkowanych w postaci usługi dzierżawy. Gdyby bowiem Gmina nie ponosiła wydatków na budowę infrastruktury, nie powstałby przedmiot dzierżawy i tym samym Gmina nie miałaby w ogóle możliwości świadczenia podlegającej opodatkowaniu VAT usługi dzierżawy. Również wydatki ponoszone na modernizację infrastruktury będą ściśle związane ze świadczoną usługą. Dzierżawienie infrastruktury pozostającej np. w stanie zaniedbania byłoby znacznie utrudnione lub niemożliwe.

Wobec powyższego, w ocenie Gminy także drugą z ww. przesłanek, warunkującą możliwość skorzystania z prawa do odliczenia VAT, należy uznać za spełnioną.

Konsekwentnie, w ocenie Gminy, ma/będzie miała ona prawo do odliczenia VAT z tytułu wydatków zarówno na budowę, jak i modernizacje infrastruktury, która będzie przedmiotem dzierżawy na rzecz Spółki.

Dodatkowo Gmina pragnie wskazać, że przedstawione przez nią stanowisko znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych, wydawanych w imieniu Ministra Finansów przez dyrektorów izb skarbowych.

W tym miejscu Pełnomocnik Wnioskodawcy przytacza fragmenty następujących interpretacji indywidualnych:

* interpretacji indywidualnej z dnia 24 lutego 2012 r., sygn. IPTPP1/443-1003/11-7/RG, wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi,

* interpretacji indywidualnej z dnia 19 maja 2011 r. sygn. ITPP1/443-611/11/IK wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy,

* interpretacji indywidualnej z dnia 28 kwietnia 2011 r., sygn. IPPP1/443-172/11-2/AK wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu,

* interpretacji indywidualnej z dnia 13 września 2011 r., sygn. IPTPP1/443-398/11-4/JM wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi,

* interpretacji indywidualnej z dnia 23 sierpnia 201 I r., sygn. IPTPP1/443-643/11-3/JM wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi,

* interpretacji indywidualnej z dnia 19 czerwca 2009 r., sygn. IBPP4/443-562/09/KG wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach,

Pytanie nr 3

Jak wynika ze stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 2, Gminie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Należy w takiej sytuacji ustalić sposób skorzystania przez Gminę z tego prawa tj. w szczególności to, w jakiej wysokości i za który okres rozliczeniowy Gmina będzie uprawniona do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z dokonanych zakupów.

Zgodnie z art. 86 ust. 10 i 10b pkt 1 ustawy o VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy oraz podatnik otrzymał fakturę.

W świetle zaś art. 86 ust. 13 ww. ustawy, jeżeli podatnik nic dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, w terminach o których mowa w ust. 10, I0d, I0e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia podatku należnego.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Gminy, Gmina powinna dokonywać zasadniczo odliczenia w oparciu o art. 86 ust. 10 ustawy o VAT, tj. co do zasady, w rozliczeniu za okres, w którym otrzymała fakturę dokumentującą wydatki inwestycyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do ust. 2 pkt 1 lit. a ww. artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z treści powołanych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje pod warunkiem spełnienia zarówno przesłanek pozytywnych, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy także stwierdzić, że użycie przez ustawodawcę w art. 86 ustawy o VAT słowa "prawo" do odliczenia, należy rozumieć jako wskazanie podatnikowi kiedy i w jaki sposób ma odliczenia dokonać, tj. że może odliczyć tylko to co służy działalności opodatkowanej i tylko w rozliczeniu za okresy określone przez ustawodawcę, czyli, że w inny sposób i w innych terminach odliczenia nie może dokonać. Odliczenie podatku naliczonego jest bowiem elementem konstrukcji podatku VAT, nierozerwalnie związanym z podatkiem należnym. Istotą podatku od towarów i usług, jako podatku od wartości dodanej jest jego neutralność gospodarcza. Każdy przedsiębiorca, niezależnie od celu i rezultatu prowadzonej działalności, ma prawo do przerzucania podatku na nabywcę jego towarów i usług, pod warunkiem jednak, że prowadzona przez niego działalność podlega opodatkowaniu. Jest to integralny element konstrukcji rozpatrywanego podatku, przesądzający o podmiocie, który ponosi rzeczywisty (ekonomiczny) ciężar opodatkowania. Pozbawienie podatnika prawa do odliczenia podatku naliczonego od podatku należnego stanowi de facto nałożenie na niego ciężaru podatkowego - uczynienie go podmiotem ekonomicznym opodatkowania - a tym samym zakłócenie mechanizmu analizowanego podatku oraz celu, jaki przyświecał prawodawcy co do rozkładu ciężaru podatkowego - nałożeniu go na konsumenta. Neutralność podatkowa VAT nie może być osiągnięta przy niepełnej realizacji fundamentalnej zasady, że podatnik ma prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z jego działalnością, zaś każdy przypadek pozbawienia go tego prawa musi jednoznacznie wynikać z przepisów prawa. Takie przypadki powinno się, zatem rozpatrywać w tych samych kategoriach co obciążenie określonego podmiotu obowiązkiem podatkowym, które musi być jednoznacznie przewidziane w ustawie.

W systemie podatku od towarów i usług obowiązuje zasada niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że istotna jest intencja nabycia. Jeżeli dany towar lub usługa ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas - po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych - odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście, jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych. Jeżeli natomiast ma służyć czynnościom nieuprawniającym do odliczenia podatku od towarów i usług (niepodlegającym opodatkowaniu lub zwolnionym od podatku) w momencie dokonywania zakupu podatnik nie ma prawa do odliczenia tego podatku.

Na podstawie art. 86 ust. 10 pkt 1 ww. ustawy - w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r. - prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Zgodnie z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r. art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a - powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych, o czym stanowi ust. 11 tego artykułu, w brzmieniu obowiązującym od ww. daty.

Na podstawie art. 86 ust. 13 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od ww. daty, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.

Do uprawnienia, o którym mowa w ust. 13, stosuje się odpowiednio art. 81b Ordynacji podatkowej (ust. 15 cyt. artykułu).

W art. 81 § 1 ustawy. Ordynacja podatkowa stwierdzono, że jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Przepis § 2 tego artykułu wskazuje, że skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z regulacji art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Według uregulowania art. 8 ust. 1 tej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W myśl art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Należy zauważyć, że umowa dzierżawy jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie dzierżawcy polegające na płaceniu umówionego czynszu. A zatem, umówiony pomiędzy stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy (pobierania pożytków) i stanowi świadczenie wzajemne.

Analiza powyższych przepisów prawa w odniesieniu do przedstawionego zdarzenia przyszłego prowadzi do stwierdzenia, że dzierżawa infrastruktury wodnej i kanalizacyjnej stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu.

Jednakże, aby uznać czynność za podlegającą opodatkowaniu, w pierwszej kolejności podmiot wykonujący tę czynność winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go dla tej czynności za podatnika podatku od towarów i usług, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - w świetle ust. 2 ww. artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi ust. 6 tego artykułu, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - (Dz.Urz.UE.L Nr 347), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku I, chyba że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte.

Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 594 z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy m.in. w zakresie wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz (art. 7 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy o samorządzie gminnym).

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

W świetle powołanych powyżej przepisów, odpłatnie realizowane w ramach umów cywilnoprawnych świadczenie usług przez jednostki samorządu terytorialnego podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Czynności wykonywane na podstawie zawartych przez Gminę umów cywilnoprawnych nie podlegają wyłączeniu z opodatkowania na mocy powołanego wyżej art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, co skutkuje opodatkowaniem tej czynności.

Tym samym, odpłatne udostępnianie infrastruktury wodnej i kanalizacyjnej na rzecz Gospodarki Komunalnej w B.sp. z o.o. na podstawie umowy cywilnoprawnej, skutkujące uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie Gminy, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Gmina dla tej czynności niewątpliwie występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, bowiem czynność ta wykonywana jest w sferze cywilnoprawnej. W konsekwencji oznacza to, że świadczenie realizowane na mocy zawartej przez Gminę umowy dzierżawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy na zasadach ogólnych, bowiem ani w treści ustawy, ani w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca nie przewidział dla takiej czynności preferencji podatkowej bądź zwolnienia.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym, usługa dzierżawy infrastruktury, jaka będzie świadczona przez Gminę na rzecz Spółki, podlega opodatkowaniu VAT, jest prawidłowe.

W kontekście powyższych ustaleń, odnosząc się do kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego, należy przywołać art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r., zgodnie z którym, jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia - od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić - VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika.

Należy zauważyć, że z ugruntowanego orzecznictwa TSUE wynika, że aby podmiot miał prawo do odliczenia VAT, musi on być podatnikiem w rozumieniu przepisów dyrektywy, a po drugie - towary i usługi powinny być używane do celów transakcji podlegających opodatkowaniu (zob. np. wyrok z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C-137/02, pkt 24).

Tezę tą potwierdzają również postanowienia pkt 8-9 wyroku w sprawie C-97/90 Lennartz, w których TSUE stwierdził, że prawo do odliczeń powstaje w momencie, gdy podlegający odliczeniu podatek staje się wymagalny. W konsekwencji o istnieniu tego prawa do odliczeń może zadecydować jedynie charakter, w jakim osoba występuje w danym czasie. Zgodnie z art. 17 (2) szóstej dyrektywy, o ile podatnik, działający w tym charakterze, używa towarów dla celów czynności podlegających opodatkowaniu, jest on uprawniony do odliczania podatku należnego lub zapłaconego od takich towarów. Jeżeli towary nie są używane do celów działalności gospodarczej podatnika w rozumieniu art. 4, lecz do celów prywatnej konsumpcji, nie powstaje żadne prawo do odliczeń.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowoprawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Z okoliczności sprawy wynika, że Gmina, realizuje inwestycję polegającą na budowie i modernizacji cieci wodnej i kanalizacyjnej w trzech miejscowościach Gminy. Gmina podkreśla, że od początku realizuje przedmiotową inwestycję z zamiarem jej udostępniana do GKB odpłatnie na podstawie umowy dzierżawy. Gmina dokonuje zakupów związanych z inwestycją od czerwca 2014 r. Inwestycja nadal jest w trakcie realizacji i do dziś nie została jeszcze ukończona.

Zamiar udostępniania inwestycji do GKB odpłatnie na podstawie umowy dzierżawy wynika m.in. z następujących dokumentów:

* Protokołów posiedzeń rady nadzorczej GKB z dnia 27 lutego 2014 r., 27 marca 2014 r., 29 kwietnia 2014 r., z których wynika, że GKB wyraża chęć zawarcia umowy dzierżawy dot. przedmiotowej infrastruktury z Gminą;

* Umowy z kancelarią prawną z dnia 3 września 2013 r., której przedmiotem jest świadczenie usług prawniczych, w efekcie których prawnicy z tej kancelarii brali udział w rozmowach dotyczących możliwych form oddania do używania infrastruktury na rzecz GKB;

* Raportu z dnia 7 marca 2014 r. przygotowanego przez kancelarię prawną, który przewiduje różne prawne możliwości udostępnienia przedmiotowej infrastruktury do GKB - w tym rekomenduje wydzierżawienie infrastruktury.

Umowa dzierżawy zostanie zawarta bezpośrednio po oddaniu sieci do użytkowania. Gmina z chwilą nabycia towarów i usług związanych z realizowaną inwestycją zamierzała wykorzystywać będące jej efektem sieci dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia I 1 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.).

Realizacje inwestycji z zamiarem jej udostępnienia do GKB odpłatnie na podstawie umowy dzierżawy potwierdza również:

* korespondencja mailowa pomiędzy Gminą i kancelarią prawną z początku 2014 r. zawierającą podsumowanie konsekwencji prawnych planowanej przez Gminę dzierżawy infrastruktury wodnej i kanalizacyjnej do zewnętrznego podmiotu;

* list intencyjny z dnia 31 stycznia 2014 r. zawarty pomiędzy Gminą i GKB potwierdzający wcześniejsze ustalenia stron w zakresie dzierżawy całości infrastruktury wodnej i kanalizacyjnej na terenie Gminy do GKB (a zatem również infrastruktury wodnej będącej przedmiotem wniosku o interpretację indywidualną).

Analiza przywołanych powyżej regulacji prawnych, a także orzecznictwa TSUE zaprezentowanego w cytowanych wyrokach prowadzi do stwierdzenia, że w sytuacji gdy Gmina przed rozpoczęciem ww. inwestycji podjęła decyzję o przeznaczeniu infrastruktury powstałej w wyniku realizowanej inwestycji do działalności gospodarczej (dzierżawy), to przysługiwać jej będzie prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupów towarów i usług związanych z budową i modernizacją tej infrastruktury.

Przechodząc do kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakupy w związku ze świadczeniem usług wydzierżawienia ww. infrastruktury, należy zauważyć, że ze względu na związek dokonanych zakupów z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT, Gminie przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT wynikającego z tych faktur pod warunkiem nieistnienia przesłanek negatywnych ograniczeń wskazanych w art. 88 ustawy.

Analiza przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy oraz treści powołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w cenie towarów i usług nabywanych w związku z budową i modernizacją infrastruktury, którą Gmina bezpośrednio po oddaniu do użytkowania planuje udostępnić na rzecz spółki na podstawie umowy dzierżawy - będzie mogła zrealizować - "na bieżąco", na podstawie ogólnych zasad dotyczących odliczenia, określonych w art. 86 ustawy, tj. w miesiącach, w których w odniesieniu do nabytych towarów i usług u sprzedawcy powstanie obowiązek podatkowy, nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym otrzyma fakturę.

Jeżeli Wnioskodawca nie dokonał odliczenia podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym wystąpiło prawo do odliczenia podatku naliczonego (art. 86 ust. 10 ustawy) lub w jednym z dwóch następnych okresów rozliczeniowych (art. 86 ust. 11 ustawy), ma prawo dokonać korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, o czym stanowi art. 86 ust. 13 ustawy. Należy podkreślić, że Wnioskodawca może dokonać korekty deklaracji jedynie za ten miesiąc, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie mając wyboru złożenia korekty za kolejne dwa okresy rozliczeniowe.

Podsumowując, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Należy wskazać, że przedmiotowa interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Odnosząc się do uwag Pełnomocnika Wnioskodawcy w kwestii nieuprawnionego wzywania Wnioskodawcy przez Organ, do uzupełnienia opisu zdarzenia przyszłego podkreślenia wymaga, że to na podatniku spoczywa ciężar wyczerpującej prezentacji stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i zobowiązany jest on to uczynić we wniosku o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Wynika to wprost z zapisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej. W przypadku gdy stan faktyczny przedstawiony przez wnioskodawcę, nie został wyczerpująco przedstawiony organ podatkowy zobowiązany jest do wezwania strony do usunięcia braków formalnych takiego wniosku, w trybie art. 169 w związku z art. 14h Ordynacji podatkowej. W przedmiotowej sprawie organ podatkowy uznał, że wniosek z dnia 5 sierpnia 2014 r. o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, co uniemożliwiało organowi wydanie interpretacji indywidualnej, w związku z czym pismem z dnia 29 września 2014 r. wezwał Wnioskodawcę uzupełnienia opisu zdarzenia przyszłego przez wskazanie informacji zgodnie z pytaniami 1-11 sformułowanymi przez organ. Wbrew twierdzeniu Pełnomocnika organ nie wzywał Wnioskodawcy do przedstawienia dowodów lecz do uzupełnienia opisu zdarzenia przyszłego przez udzielenie odpowiedzi na zadane pytania. Tylko bowiem treść wniosku stanowi podstawę faktyczną dla wydawanego aktu. Żadne inne dowody, w tym dokumenty nie mogą stanowić kanwy udzielonej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.