IBPP3/443-901/13/KG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 lipca 2013 r. (data wpływu 17 lipca 2013 r.), uzupełnionym pismem z 12 września 2013 r. (data wpływu 16 września 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu oznaczania sprzedawanych towarów na paragonach fiskalnych jest:

* prawidłowe w części dotyczącej sposobu oznaczania na paragonach fiskalnych odzieży używanej sprzedawanej na wagę oraz butów i biżuterii,

* nieprawidłowe w części dotyczącej sposobu oznaczania na paragonach fiskalnych odzieży używanej sprzedawanej na sztuki oraz artykułów przemysłowych i galanterii.

W dniu 17 lipca 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu oznaczania sprzedawanych towarów na paragonach fiskalnych. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 12 września 2013 r. (data wpływu 16 września 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP3/4443-901/13/KG z dnia 5 września 2013 r.

W przedmiotowym wniosku, uzupełnionym pismem z 12 września 2013 r., został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest sprzedaż odzieży używanej. Wnioskodawca dokonuje zakupu odzieży używanej w kilogramach (1000 kg, 3000 kg) trudno określić ile sztuk danej odzieży mieści się w zakupionych kilogramach. Wnioskodawca dzieli odzież według kategorii zużycia, trendów panujących w modzie, koloru, który w danym sezonie jest modny. Rzeczy w dobrym stanie są sprzedawane w sztukach, np. po 8 zł, 10 zł, 12 zł, 30 zł, 45 zł, natomiast te bardziej zużyte w kilogramach. Jeśli Wnioskodawca nie sprzeda odzieży, która została przeznaczona na sprzedaż w sztukach wówczas ta odzież jest sprzedawana w kilogramach. Sporadycznie zdarza się, że w zakupionym towarze znajdują się akcesoria takie jak obuwie, bielizna i tym podobne. Trudno określić co może się znaleźć w danej dostawie.

Wnioskodawca nie przyjmuje również zwrotów zakupionego towaru od klientów, gdyż trudno stwierdzić, czy dany używany towar jest tym samym towarem, który zakupił klient. Wnioskodawca korzysta z prawa, iż sprzedaje towar niepełnowartościowy i taki towar nie podlega zwrotowi. Informacja o tym, iż Wnioskodawca nie przyjmuje zwrotów znajduje się na tablicach w sklepie. We wszystkich grupach towaru oferowanego asortymentu Wnioskodawca stosuje stawkę 23% VAT.

W chwili obecnej towar w kasie fiskalnej zakodowany jest: odzież używana wagowa jako odzież używana 19, odzież używana wyceniona jako odzież używana, art. przemysłowe, galanteria, obuwie oraz biżuteria. Służy to jedynie dla celów wewnętrznych do określenia rentowności.

W grupie artykułów przemysłowych znajduje się asortyment posiadający angielską nazwę "bric a brac" jest to towar, w którym znajdują się pojedyncze sztuki różnego rodzaju artykułów domowego użytku bądź zabawki. W asortymencie tym mogą znaleźć się takie towary jak: porcelana, szkło (np. szklanka talerz), ramki, lampy, lokówki, latarki, zabawki twarde, maskotki. Natomiast w skład grupy galanterii wchodzą m.in.: pasek, torebka, siatka, plecak, etui, portfel, kosmetyczka.

Cena odzieży używanej sprzedawanej na wagę (w kilogramach) jest zawsze taka sama. Ulega ona zmianie jedynie podczas akcji promocyjnych bądź sezonowej wyprzedaży towaru, wówczas może się zdarzyć, że cena jednego rodzaju kilograma odzieży, np. odzież zimowa wynosi 19 zł/kg, a innego, np. odzież letnia 16 zł/kg.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wystarczającym jest przyjęte przez Wnioskodawcę kodowe oznaczenie towaru jako odzież używana, artykuły przemysłowe, galanteria, buty oraz biżuteria, bez podziału na poszczególny asortyment, jeśli firma stosuje stawkę 23% VAT do wszystkich grup towarowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, niemożliwe jest dalsze rozbudowanie nazw towaru ze względu na szeroki asortyment odzieży i biżuterii oferowanej przez firmę. Spore trudności powodowałoby ważenie każdego asortymentu oddzielnie, jeśli jego cena jest taka sama, np. 19 zł dla odzieży z wagi dlatego towar ten jest ważony łącznie. Dzielenie go na poszczególne kategorie, np. spódnica, spodnie, bluzka, a następnie ważenie i kasowanie oddzielnie wydłuży czas obsługi klientów szczególnie uciążliwe byłoby to w dni w które do sklepu trafia nowa dostawa towaru. Ustawodawca nie określił katalogu nazw, które podatnik może stosować. Tym samym Wnioskodawca uważa, że w przepisie § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia nazwa towaru lub usługi powinna spełniać dwa cele: 1) umożliwić organowi podatkowemu weryfikację prawidłowości zastosowanej stawki podatku, 2) zapewnić kupującemu możliwość kontroli zakupów. Według stanowiska Wnioskodawcy, nazwy oferowanych asortymentów są prawidłowe, gdyż organ podatkowy ma podaną stawkę 23% VAT, na paragonie natomiast klient ma wyszczególnione, że jest to odzież używana.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

* prawidłowe w części dotyczącej sposobu oznaczania na paragonach fiskalnych odzieży używanej sprzedawanej na wagę oraz butów i biżuterii,

* nieprawidłowe w części dotyczącej sposobu oznaczania na paragonach fiskalnych odzieży używanej sprzedawanej na sztuki oraz artykułów przemysłowych i galanterii.

Obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z art. 111 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT. W myśl ust. 1 tego przepisu, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani do prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem kryterium decydującym o obowiązku stosowania do ewidencjonowania kas rejestrujących jest status nabywcy towarów lub wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Według § 7 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania (Dz. U. Nr 212, poz. 1338, z późn. zm.), obowiązującego do dnia 31 marca 2013 r., zwanego dalej rozporządzeniem, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2, są obowiązani spełniać następujące warunki przy prowadzeniu ewidencji przy zastosowaniu kas - dokonywać ewidencji każdej sprzedaży oraz wydruku paragonu fiskalnego lub faktury VAT z każdej sprzedaży, jak również wydawać oryginał wydrukowanego dokumentu nabywcy.

Wyżej powołany przepis art. 111 ust. 3a pkt 1 wprowadzony został do ustawy o podatku od towarów i usług za pomocą przepisu art. 1 pkt 25 lit. a ustawy z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy - Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332). Zgodnie z art. 11 pkt 1 tej ustawy, ustawa weszła w życie z dniem 1 kwietnia 2011 r., z wyjątkiem art. 1 pkt 25, art. 2 i 9, które wchodzą w życie z dniem 1 września 2011 r.

Według art. 9 ust. 7 ww. ustawy, dotychczasowe przepisy wykonawcze, wydane na podstawie art. 111 ust. 9 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 111 ust. 7a i 9 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż przez 24 miesiące od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

W myśl § 2 pkt 11 rozporządzenia, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r., przez paragon fiskalny rozumie się wydrukowany dla nabywcy przez kasę w momencie sprzedaży dokument fiskalny z dokonanej sprzedaży.

Jak wynika z § 5 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia, paragon fiskalny drukowany przez kasę musi zawierać następujące informacje:

Ponadto, w § 5 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia wskazano, że paragon musi być czytelny i zawierać wszystkie dane, o których mowa w pkt 6, pozwalające nabywcy na sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji (...).

Zgodnie z art. 111 ust. 3a pkt 2 i pkt 9 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać niezwłocznie zgłoszenia właściwemu podmiotowi prowadzącemu serwis kas rejestrujących każdej nieprawidłowości w pracy kasy oraz prowadzić i przechowywać dokumentację o przebiegu eksploatacji kasy rejestrującej, z uwzględnieniem przepisów wydanych na podstawie ust. 7a i ust. 9 pkt 1.

W myśl art. 111 ust. 7a pkt 1 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia sposób prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, w tym o zastosowaniu specjalnym dla specyficznego rodzaju działalności, oraz warunki używania kas przez podatników, uwzględniając potrzebę właściwego ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących przez podatników, o których mowa w ust. 1, oraz potrzebę przeciwdziałania nieewidencjonowaniu obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas przez tych podatników, jak również zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku (...).

Jak stanowi art. 111 ust. 9 pkt 1 ustawy, minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia szczegółowe kryteria i warunki techniczne, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące, oraz sposób oznaczania pamięci fiskalnej kas rejestrujących numerami unikatowymi, warunki ich przydzielania oraz dokumenty, które powinny być dołączone do kasy rejestrującej przy wprowadzaniu jej do obrotu.

W § 7 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia wskazano, że podatnicy prowadzący ewidencję przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani do weryfikacji poprawności pracy kasy, ze szczególnym uwzględnieniem prawidłowego zaprogramowania nazw towarów i usług oraz ich właściwego przyporządkowania do stawek podatku oraz niezwłocznego zgłaszania prowadzącemu serwis kas każdej nieprawidłowości w jej pracy.

Należy wskazać, że od dnia 1 kwietnia 2013 r. obowiązują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r. poz. 363), zwanego dalej rozporządzeniem w sprawie kas rejestrujących.

Stosownie do § 2 pkt 12 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, przez paragon fiskalny rozumie się wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną transakcję sprzedaży.

Jak wynika z § 8 ust. 1 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, paragon fiskalny zawiera co najmniej:

Paragon fiskalny musi być czytelny i umożliwiać nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji. Paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy, o której mowa w ust. 1 pkt 6, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy (§ 8 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących).

Zatem z przytoczonych przepisów wynika, jakie wymagania musi spełniać paragon fiskalny. Jednym z nich jest wymóg zawarcia na wydruku nazwy towaru lub usługi. Sprzedawca zobowiązany jest więc do wskazania nazwy towaru lub usługi tak, aby możliwe było przyporządkowanie temu towarowi lub usłudze odpowiedniej stawki podatku VAT.

Wprawdzie przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia "nazwa towaru/usługi" oraz nie określają źródła stosowania tych nazw, jednakże przez nazwę towaru lub usługi należy rozumieć, zgodnie ze "Słownikiem Języka Polskiego" (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005) nazwę jednostkową, tj. nazwę mającą tylko jeden desygnat.

Zgodnie z powołanym powyżej zapisem § 8 ust. 1 pkt 6 i ust. 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, paragon fiskalny powinien zawierać m.in. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację. Dodatkowo, zgodnie z brzmieniem ust. 2 § 8 ww. rozporządzenia, paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy. Wyżej wymienione przepisy stanowią doprecyzowanie i uszczegółowienie przepisów obowiązujących do 31 marca 2013 r. Ich wprowadzenie miało służyć, co do zasady, wyeliminowaniu sytuacji, w których podatnicy dla celów prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej posługują się nazwami (grupującymi oferowane towary i usługi), niezapewniającymi właściwej identyfikacji dostarczanych towarów i usług. Paragon fiskalny spełnia określone funkcje (kontrolną, ochronną, informacyjną - co jest szczególnie istotne z punktu widzenia nabywcy będącego konsumentem), których realizacja jest możliwa jedynie wtedy, gdy zawiera on wprowadzone w sposób prawidłowy dane wymienione w § 8 ust. 1 i 2 rozporządzenia z 2013 r.

Nazwa towaru lub usługi ma spełniać cele, dla jakich podatnik został zobowiązany do ewidencjonowania obrotu. Sprzedawca jest zobowiązany na paragonie opisać każdy towar (usługę), podać jego nazwę, ale też, nie może być to nazwa bardzo ogólna. Umieszczona na paragonie fiskalnym nazwa towaru (usługi) winna oznaczać nazwę jednostkową sprzedawanego towaru (usługi), a nie określoną grupę asortymentową sprzedawanego towaru (usługi), tak aby do każdego towaru możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatkowej i aby użyta nazwa była, co do istoty, zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem (usługą), a ponadto by powiązanie tej nazwy z ceną pozwoliło na indywidualne określenie sprzedanego towaru (usługi).

Jak wskazano powyżej, sposób przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług określa sam sprzedawca uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług. Przy czym nazwa towaru (usługi) winna oznaczać nazwę jednostkową sprzedawanego towaru (usługi), zatem Wnioskodawca zobowiązany jest do szczegółowego określenia nazw towarów (usług) na paragonie fiskalnym w celu ich prawidłowej identyfikacji.

Sposób "jednoznacznego" identyfikowania towarów i usług jest ściśle związany z asortymentem towarów i usług, jakie podatnik oferuje. Jeżeli podatnik dokonuje sprzedaży określonego rodzaju towarów lub świadczy określonego rodzaju usługi i wszystkie towary lub wszystkie usługi z danej kategorii mają jedną stawkę podatku VAT, podatnik może co do zasady, zaprogramować w kasie nazwę tego towaru lub usługi zgodnie z nazwą tej kategorii. Jeżeli jednak podatnik sprzedaje różne towary i usługi należące do różnych kategorii towarów lub usług, pomimo, że mają one taką samą stawkę podatku VAT, to podatnik powinien, co do zasady, oddzielnie je identyfikować. Sposób prowadzenia jednoznacznej identyfikacji ma zatem ścisły związek z asortymentem oferowanym przez podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest sprzedaż odzieży używanej. Wnioskodawca dokonuje zakupu odzieży używanej w kilogramach i dzieli odzież według kategorii zużycia, trendów panujących w modzie, koloru, który w danym sezonie jest modny. Rzeczy w dobrym stanie są sprzedawane w sztukach, np. po 8 zł, 10 zł, 12 zł, 30 zł, 45 zł natomiast te bardziej zużyte w kilogramach. Jeśli Wnioskodawca nie sprzeda odzieży, która została przeznaczona na sprzedaż w sztukach wówczas ta odzież jest sprzedawana w kilogramach. We wszystkich grupach towaru oferowanego asortymentu Wnioskodawca stosuje stawkę 23% VAT. Cena odzieży używanej sprzedawanej na wagę (w kilogramach) jest zawsze taka sama. Ulega ona zmianie jedynie podczas akcji promocyjnych bądź sezonowej wyprzedaży towaru, wówczas może się zdarzyć, że cena jednego rodzaju kilograma odzieży, np. odzież zimowa wynosi 19 zł/kg, a innego np. odzież letnia 16 zł/kg.

Ponadto z treści wniosku wynika, Wnioskodawca stosuje następujące kody (nazwy) dla sprzedawanego towaru:

* odzież używana 19 (odzież używana wagowa - sprzedawana w kilogramach);

* odzież używana (odzież używana wyceniona sprzedawana w sztukach);

* art. przemysłowe;

* galanteria;

* obuwie;

* biżuteria.

W grupie artykułów przemysłowych znajdują się pojedyncze sztuki różnego rodzaju artykułów domowego użytku bądź zabawki. W asortymencie tym mogą znaleźć się takie towary jak: porcelana, szkło (np. szklanka talerz), ramki, lampy, lokówki, latarki, zabawki twarde, maskotki. Natomiast w skład grupy galanterii wchodzą m.in.: pasek, torebka, siatka, plecak, etui, portfel, kosmetyczka.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą oceny czy przyjęte przez niego kodowe oznaczenie jako odzież używana, artykuły przemysłowe, galanteria, buty oraz biżuteria, bez podziału na poszczególny asortyment jeśli firma stosuje stawkę 23% VAT do wszystkich grup towarowych jest wystarczające.

Z powołanych wcześniej przepisów wynika, że to sprzedawca obowiązany jest dołożyć wszelkich starań aby nazwa towaru lub usługi na paragonie była tak skonstruowana, aby można było na jej podstawie dokładnie określić indywidualnie zakupiony towar lub usługę oraz aby umożliwiała ich właściwe przyporządkowanie do stawki podatku. Oznacza to, że podatnik powinien wystawiać paragony zawierające nazwy towarów na tyle szczegółowe, żeby z jednej strony pozwalały one organowi podatkowemu na weryfikacje prawidłowego rozliczenia podatku, a z drugiej strony zapewniły konsumentowi możliwość kontroli dokonywanych zakupów. Klient powinien mieć możliwość weryfikacji, czy cena deklarowana przez sprzedawcę jest taka sama jak cena wyszczególniona na paragonie. Podatnik powinien zadbać o takie zaprogramowanie kasy rejestrującej, aby konsument otrzymywał paragony z konkretnymi nazwami jednostkowymi towarów lub usług, pozwalającymi na ich jednoznaczną identyfikację.

Przy czym, nie oznacza to, że każdy towar powinien mieć odrębne kodowanie w kasie rejestrującej. Jak wyżej wskazano, można pogrupować towary według kategorii. Stosowanie jednej nazwy jest dozwolone również wtedy, gdy towary są oferowane po różnych cenach, z zastrzeżeniem przypadku, gdy podatnik ma w swojej ofercie towary objęte różnymi stawkami podatku VAT. Jednocześnie nazwa usługi (towaru) na paragonie musi być tak skonstruowana, aby można było na tej podstawie w połączeniu z ceną dokładnie określić jaki został zakupiony towar czy usługa. Dopiero powyższe skutecznie zagwarantuje konsumentowi prawo do otrzymania dowodu nabycia towarów lub usług z uwidocznioną kwotą podatku oraz możliwość kontroli przez klienta czynności dotyczących prawidłowego ewidencjonowania transakcji i wystawienia dowodu potwierdzającego jej wykonanie. Zauważyć również należy, że im szerszy jest wybór towarów lub usług w danej grupie, to wymaga on bardziej szczegółowego określenia nazwy towaru lub usługi w celu ich prawidłowej identyfikacji.

Zaznaczenia wymaga, że sprzedaż odzieży używanej "na wagę", czyli w kilogramach jest swoistą sprzedażą, bowiem z założenia nie jest to sprzedaż określonego asortymentu odzieży lecz wszystkich rodzajów odzieży. Specyfika tej sprzedaży polega więc na tym, że cena nie jest zależna od asortymentu i w tej grupie może znaleźć się każdy rodzaj odzieży. Można zatem uznać, że odzież używana sprzedawana w kilogramach jest określoną kategorią towarów. W świetle powyższego, dla towarów z tej kategorii można zastosować jedną nazwę. Zatem w przypadku sprzedaży odzieży używanej na wagę (w kilogramach) w sytuacji, gdy nie występuje zróżnicowanie cenowe pomiędzy konkretnymi sztukami odzieży używanej tj. ustalana jest jedna cena za kilogram bez względu na rodzaj nabywanego towaru uznać należy, że przyjęcie nazwy "odzież używana 19" jest prawidłowe, jako że uszczegółowienie na rodzaj i nazwę rodzajową nabywanej sztuki odzieży nie ma wpływu na ustalenie stawki VAT oraz wysokości podstawy opodatkowania. W świetle powyższego dla artykułów takich jak buty oraz biżuteria również prawidłowa będzie nazwa towaru stosowana przez Wnioskodawcę, czyli nazwa kategorii towarów.

Należy jednak zauważyć, że w świetle powyższych przepisów doprecyzowania wymaga nazwa w postaci "odzież używana" w przypadku sprzedaży odzieży używanej wycenionej (na sztuki). W przypadku tej sprzedaży, samo oznaczenie na paragonie "odzież używana" w żaden sposób nie identyfikuje towaru zakupionego przez klienta. Nie jest to już bowiem sprzedaż odzieży z kategorii "na wagę", a tym samym konieczna jest bardziej precyzyjna nazwa, która pozwoli klientowi na jednoznaczne określenie kupionego produktu. W tej sytuacji konsument dokonuje zakupu konkretnej wycenionej części garderoby. Tym samym nazwa towaru na paragonie fiskalnym zawierająca tylko sformułowanie treści "odzież używana" bez podania jakiego towaru dotyczy nie jest wystarczająca dla dokładnego określenia wymogu postawionego przez powołany przepis dotyczący jednoznacznej identyfikacji towaru. Podobnie każdy artykuł przemysłowy i galanteryjny powinien posiadać swój desygnat, bowiem pojęcia te obejmują szeroką gamę produktów, co nie pozwala nawet na przybliżoną identyfikację towaru.

Wnioskodawca powinien więc użyć oznaczenia nazw towarów do oferowanego asortymentu nie tylko tak, aby do użytej nazwy towaru możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatku, ale również mając na uwadze, aby użyta nazwa była zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem, przy czym wprowadzony w przepisie § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia z 2013 r. wymóg "jednoznaczności" wyłącza możliwość stosowania nazw grup towarów. Oznacza to, że podatnik stosujący nazewnictwo spełniające wymóg "jednoznaczności", o którym mowa w przepisie § 8 ust. 1 pkt 6 ww. rozporządzenia, zamiast posługiwać się takimi określeniami (właściwymi dla nazwy określonych grup towarów) jak odzież używana, powinien stosować nazwy konkretnych części garderoby.

Wnioskodawca ma więc obowiązek oddzielnie identyfikować rodzaj sprzedawanego towaru i na paragonie umieścić jego nazwę umożliwiającą nabywcy kontrolę dokonanych zakupów, np. poprzez uszczegółowienie nazwy. Odzież używana sprzedawana na wagę musi mieć inne oznaczenie niż odzież używana sprzedawana na sztuki, a w obrębie grupy odzieży używanej sprzedawanej na sztuki odrębnie należy wyróżnić nazwy towarów (odzieży używanej) w zależności od asortymentu.

Końcowo wskazać należy na przepis § 37 rozporządzenia z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r. poz. 363), zgodnie z którym, do dnia 30 września 2013 r. podatnicy mogą prowadzić ewidencję oraz zapewnić spełnienie warunków używania kas zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 111 ust. 9 ustawy obowiązującymi na dzień 31 marca 2013 r.

A zatem, rozporządzenie to jedynie wskazuje, że z upływem 30 września 2013 r. podatnicy będą zobowiązani w pełni realizować przewidziany w przepisie wymóg wskazywania nazwy, która pozwoli na jednoznaczną identyfikację towaru lub usługi. Nie oznacza to jednak, że obecnie akceptowane było prowadzenie ewidencji i stosowanie nazewnictwa bazującego, np. na grupach towarowych (grupach usług) w sposób niepozwalający na jednoznaczną identyfikację sprzedawanych towarów lub świadczonych usług.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie sposobu oznaczania sprzedawanych towarów na paragonach fiskalnych jest:

* prawidłowe w części dotyczącej sposobu oznaczania na paragonach fiskalnych odzieży używanej sprzedawanej na wagę oraz butów i biżuterii,

* nieprawidłowe w części dotyczącej sposobu oznaczania na paragonach fiskalnych odzieży używanej sprzedawanej na sztuki oraz artykułów przemysłowych i galanterii.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślić wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.