IBPP3/443-90/07/KO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Przedsiębiorstwa, przedstawione we wniosku z dnia 11 września 2007 r. (data wpływu 18 września 2007 r.) uzupełnionym pismem z dnia 20 listopada 2007 r. (data wpływu 20 listopada 2007 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowej-jest prawidłowe.

W dniu 18 września 2007 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 20 listopada 2007 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie sprzedaży nieruchomości gruntowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 2 sierpnia 2007 r. Wnioskodawca sprzedał Skarbowi Państwa - Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, nieruchomość gruntową o pow. 0,046 ha z przeznaczeniem pod budowę drogi obwodowej. W chwili sprzedaży, przez wymienioną działkę przebiegały dwie sieci wodociągowe oraz wiązka przewodów wysokiego napięcia. Przedmiotowe urządzenia nie były przedmiotem sprzedaży, ponieważ nie stanowią one części składowych gruntu lecz wchodzą w skład Przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. W ewidencji gruntów, działka będąca przedmiotem sprzedaży, była oznaczona jako nieużytek. Z uwagi na brak planu zagospodarowania przestrzennego, dla inwestycji dotyczącej budowy drogi obwodowej wydano decyzję o ustaleniu lokalizacji celu publicznego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż przedmiotowej nieruchomości jest zwolniona od podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż działki, przeznaczonej pod budowę drogi obwodowej, nie może korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w przepisach art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ przedmiotowa działka została sprzedana z przeznaczeniem pod budowę drogi obwodowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W myśl art. 47 § 1 i 2, art. 48 i art. 49 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania wody, pary, gazu, prądu elektrycznego oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych gruntu lub budynku, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa lub zakładu.

Z treści wniosku wynika, iż przebiegające przez nieruchomość gruntową dwie sieci wodociągowe oraz wiązka przewodów wysokiego napięcia wchodzą w skład przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Zatem w świetle cyt. wyżej przepisów Kodeksu cywilnego nie stanowią one części składowych gruntu. W konsekwencji uznać należy, iż przedmiotem transakcji, o której mowa we wniosku, jest dostawa nieruchomości gruntowej niezabudowanej.

Wysokość opodatkowania regulują przepisy Działu VIII ustawy o podatku od towarów i usług (art. 41-85). Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W postanowieniach art. 43 ustawy, zawarto ponadto katalog czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług. Wśród nich, w regulacjach art. 43 ust. 1 pkt 9, wymieniono dostawę terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

W świetle wskazanego przepisu, dostawa gruntów niezabudowanych, takich jak grunty rolne i leśne lub nieużytki, korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, jednakże z dwoma wyłączeniami. Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają bowiem dostawy gruntów niezabudowanych będących terenami budowlanymi lub terenami przeznaczonymi pod zabudowę.

Należy zaznaczyć, iż ustawodawca formułując warunki zwolnienia z podatku od towarów i usług dla dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, nie sprecyzował kryteriów, którymi należy kierować się przy ustalaniu rodzaju gruntu. O charakterze danego gruntu winien zatem rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu, nie sporządzono planu zagospodarowania przestrzennego, jak ma to miejsce w stanie faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawcę, należy wziąć pod uwagę wszystkie możliwe kryteria, które pozwolą na rzeczywiste określenie przeznaczenia gruntu w momencie dostawy. Ustalając przeznaczenie gruntu, można pośrednio posiłkować się również ewidencją gruntów i budynków, w której jak podaje Wnioskodawca, działka będąca przedmiotem dostawy, została oznaczona jako nieużytek. Koniecznym jest jednak wzięcie pod uwagę również innych okoliczności faktycznych, dotyczących danej transakcji. W stanie faktycznym przedstawionym we wniosku, znaczenie decydujące będzie miała decyzja o ustaleniu lokalizacji celu publicznego, na mocy której działka będąca przedmiotem dostawy, została przeznaczona pod budowę drogi obwodowej.

Zgodnie z postanowieniami art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu, następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Jednakże w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w myśl art. 4 ust. 2 ww. ustawy, określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego, natomiast sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji, ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Potwierdzeniem powyższego są ponadto regulacje art. 50 ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym inwestycja celu publicznego jest lokalizowana na podstawie planu miejscowego, a w przypadku jego braku - w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji celu publicznego.

Decyzja o ustaleniu lokalizacji celu publicznego, zastępuje tym samym plan zagospodarowania przestrzennego, a w konsekwencji rozstrzyga o charakterze danego gruntu.

W przepisach ustawy o podatku od towarów i usług nie zostało zdefiniowane pojęcie "terenu pod zabudowę". Rozstrzygnięcie, czy teren przeznaczony pod budowę drogi obwodowej, będzie terenem przeznaczonym pod zabudowę, o którym mowa w postanowieniach art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, wymaga odwołania się również do norm prawa budowlanego. Według art. 3 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.), pod pojęciem budowy należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego. Obiektem budowlanym, w myśl art. 3 pkt 1 ww. ustawy, jest budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi, budowla stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami lub obiekt małej architektury. Z kolei przez budowlę, zgodnie z art. 3 pkt 3 ww. ustawy, należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne itp.

W konsekwencji teren przeznaczony pod budowę drogi, będącej obiektem budowlanym w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, należy uznać za teren przeznaczony pod zabudowę. Uznanie danego terenu za teren przeznaczony pod zabudowę, wyklucza możliwość zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, wskazanego w przepisach art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Dostawa terenu przeznaczonego pod budowę drogi obwodowej, o której mowa w złożonym wniosku, będzie zatem podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej, wynoszącej 22%. Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w przedmiotowym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.