IBPP3/443-888/11/BWo - Możliwość opodatkowania podatkiem VAT czynności przeniesienia własności nieruchomości tytułem spłaty kwoty wynikającej z dokonanego uprzednio podziału nieruchomości.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 12 sierpnia 2011 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPP3/443-888/11/BWo Możliwość opodatkowania podatkiem VAT czynności przeniesienia własności nieruchomości tytułem spłaty kwoty wynikającej z dokonanego uprzednio podziału nieruchomości.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 marca 2011 r. sygn. akt I FSK 417/10 oddalającym skargę kasacyjną Ministra Finansów od Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 12 października 2009 r. sygn. akt III SA/Gl 775/09 uchylającym interpretację indywidualną z dnia 30 marca 2009 r. znak IBPP3/443-76/09/BWo (data wpływu do BKIP prawomocnego orzeczenia 16 maja 2011 r.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 23 stycznia 2009 r. (data wpływu 30 stycznia 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 marca 2009 r. (data wpływu 18 marca 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności przeniesienia w trybie art. 453 kodeksu cywilnego (datio in solutum) nieruchomości tytułem spłaty kwoty wynikającej z dokonanego uprzednio podziału nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 stycznia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania czynności przeniesienia w trybie art. 453 kodeksu cywilnego (datio in solutum) nieruchomości tytułem spłaty kwoty wynikającej z dokonanego uprzednio podziału nieruchomości.

Pismem z dnia 6 marca 2009 r. znak: IBPP3/443-76/09/BWo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku ORD-IN. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 16 marca 2009 r. (data wpływu 18 marca 2009 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Podatnik planuje w najbliższym czasie zawrzeć w formie aktu notarialnego umowę zniesienia współwłasności nieruchomości objętej księgą wieczystą Sądu Rejonowego (na którą składają się działki oznaczone nr geodezyjnymi 399/3 i 341/3), w ten sposób, iż podatnik nabędzie na własność całą działkę oznaczoną nr geodezyjnym 341/3, natomiast pozostali dwaj współwłaściciele nabędą na własność po połowie działkę oznaczoną nr geodezyjnym 399/3. Podatnik nabycia dokona w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą pod nazwą Y. Przedmiotem działalności firmy podatnika jest m.in. obrót nieruchomościami.

W wyniku zniesienia współwłasności podatnik nabędzie nieruchomość o wartości przewyższającej wartość udziału we współwłasności o kwotę 185.000 zł W związku z powyższym strony zawrą ww. umowę z obowiązkiem spłaty przez Wnioskodawcę na rzecz pozostałych współwłaścicieli łącznej kwoty 185.000 zł.

Podatnik w celu zwolnienia się z zobowiązania tytułem spłaty, przeniesie w trybie art. 453 kodeksu cywilnego (datio in solutum) na rzecz pozostałych współwłaścicieli po połowie własność działki nr 361/2 z nieruchomości objętej księgą wieczystą o wartości 185.000 zł, a pozostali współwłaściciele wyrażą zgodę na przeniesienie na ich rzecz udziałów w nieruchomości.

Dodać należy, iż działka nr 361/2 stanowi własność podatnika na podstawie umowy częściowego zniesienia współwłasności z dnia 8 grudnia 2005 r. Pierwotne nabycie współwłasności nieruchomości, z której następnie została wydzielona działka nr 361/2 nastąpiło w roku 2004 w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, iż nastąpił błąd pisarski polegający na błędnym oznaczeniu działki mającej stać się własnością pozostałych współwłaścicieli. Zamiast działki 339/3 błędnie została wpisana działka 399/3.

Działki o nr 361/2 i 339/3 są działkami niezabudowanymi objętymi miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Działki 339/3 i 361/2 to działki położone na terenie opisanym w planie zagospodarowania przestrzennego jako: U, KS, ZU przeznaczone na cel usług z towarzyszącymi parkingami i zielenią urządzoną.

Powyższe reguluje Uchwała nr XII/216/07 Rady Miasta z dnia 25 czerwca 2007 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w zakresie wprowadzenia funkcji mieszkaniowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w niniejszym stanie faktycznym czynność przeniesienia w trybie art. 453 kodeksu cywilnego (datio in solutum) nieruchomości tytułem spłaty kwoty wynikającej z dokonanego uprzednio podziału nieruchomości będzie objęta zakresem ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), a jeżeli tak to jaką stawkę podatku VAT należy zastosować.

Zdaniem Wnioskodawcy, instytucja datio in solutum uregulowana w art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Przepis art. 453 K.c nie przewiduje żadnych ograniczeń co do rodzaju i charakteru świadczenia nowego. Celem niniejszego uregulowania jest wygaśnięcie istniejącego pomiędzy stronami zobowiązania (w tym przypadku powstałego z tytułu dokonanego podziału nieruchomości) poprzez spełnienie przez dłużnika świadczenia innego niż określone w treści pierwotnej umowy. Zobowiązanie wówczas wygasa tak, jakby wygasło przez zwykłe wykonanie (tj. przez zwykłą zapłatę wynikającej z podziału nieruchomości kwoty), przy czym konieczną przesłanką wygaśnięcia zobowiązania - poza umową stron - jest rzeczywiste dokonanie świadczenia przez dłużnika. Istotą i przedmiotem wskazanej przez podatnika (dłużnika) czynności jest przeniesienie prawa własności nieruchomości (inne świadczenie) w zamian za zwolnienie z obowiązku zapłaty kwoty wynikającej z umowy podziału innej nieruchomości (zapłata kwoty pieniężnej - świadczenie pierwotne, zgodne z treścią zobowiązania).

Tym samym stwierdzić należy, iż w niniejszym przypadku przeniesienie własności nieruchomości będzie równoznaczne i tożsame z zapłatą określonej kwoty pieniężnej w celu uregulowania długu.

Przechodząc do podatkowych aspektów opisanych czynności, zauważyć trzeba, że wszelka spłata długów czy też uiszczenie ceny jest dla dłużnika obojętne podatkowo. Nie można bowiem z faktu przeniesienia nieruchomości w zamian za wygaśnięcie ciążącego na dłużniku zobowiązania wywieść, że dłużnik uzyskuje jakąkolwiek korzyść, którą - realizując interes fiskalny Skarbu Państwa - należałoby opodatkować. Skoro przepisy prawa cywilnego dopuszczają taką formę regulacji długów, to ustawy podatkowe nie mogą wprowadzać dodatkowego obciążenia z tytułu spłaty zobowiązania w innej formie niż pieniądz.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie podatnika opisana czynność nie będzie objęta zakresem ustawy o podatku od towarów i usług (art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

W dniu 30 marca 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał interpretację przepisów prawa podatkowego znak: IBPP3/443-76/09/BWo dotyczącą podatku od towarów i usług, zakresie opodatkowania transakcji zniesienia współwłasności nieruchomości gruntowej niezabudowanej przeznaczonej pod zabudowę, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Pismem z dnia 11 kwietnia 2009 r. (data wpływu 16 kwietnia 2009 r.) złożonym na podstawie art. 52 § 3 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Wnioskodawca wezwał tut. organ do usunięcia naruszenia prawa poprzez zmianę indywidualnej pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 30 marca 2009 r. znak: IBPP3/443-76/09/BWo.

W odpowiedzi na wezwanie, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach pismem z dnia 12 maja 2009 r. znak: IBPP3/443W-19/09/BWo podtrzymał swoje stanowisko przedstawione w interpretacji indywidualnej z dnia 30 marca 2009 r. znak: IBPP3/443-76/09/BWo.

Wnioskodawca na pisemną interpretację indywidualną z dnia 30 marca 2009 r. znak: IBPP3/443-76/09/BWo złożył skargę z dnia 8 czerwca 2009 r. (data wpływu 15 czerwca 2009 r.), w której wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej z dnia 30 marca 2009 r. oraz o zasądzenie od organu na rzecz Skarżącego zwrotu kosztów postępowania na podstawie art. 200 p.p.s.a.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 12 października 2009 r. sygn. akt III SA/Gl 775/09 uchylił zaskarżoną interpretację.

Od powyższego wyroku Minister Finansów złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 4 marca 2011 r. sygn. akt I FSK 417/10 oddalił skargę kasacyjną od zaskarżonego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.

Mając na uwadze rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 marca 2011 r. sygn. akt I FSK 417/10 oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 12 października 2009 r. sygn. akt III SA/Gl 775/09 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1.

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2.

eksport towarów;

3.

import towarów;

4.

wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5.

wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty (art. 2 pkt 6).

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez świadczenie usług - w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z powołanych powyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 8 ust. 1 wymienionej ustawy, nie wynika, że odpłatność za czynności dostawy towarów lub świadczenia usług musi mieć postać pieniężną. Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową - zapłatą może być inny towar lub usługa, albo mieszaną - zapłata w części pieniężna a w części rzeczowa. Innymi słowy, dla uznania czynności za odpłatą, wystarczające jest, by istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za tą czynność.

Z przepisu art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) wynika, iż własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności.

Z kolei zgodnie z art. 196 Kodeksu cywilnego współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. Współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, jako wyłącznego prawa współwłaściciela, zasadą jest, że każdy ze współwłaścieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 k.c.). Współwłaściciele są zatem odrębnymi podmiotami prawa.

Zgodnie z art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż lat pięć. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze lat pięć; przedłużenie można ponowić. Z powyższej normy wynika więc, że każdy że współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Ustawodawca przyznaje więc każdemu ze współwłaścicieli roszczenie o zniesienie współwłasności. Jego zaspokojenie może nastąpić w trybie umownego zniesienia współwłasności lub na drodze orzeczenia sądowego. Żaden ze współwłaścicieli nie może zaś skutecznie sprzeciwiać się zniesieniu współwłasności.

Podsumowując instytucję współwłasności za wyrokiem Sądu z dnia 12 października 2009 r. sygn. akt III SA/Gl 775/09 należy wskazać, że "jej istotą jest to, że każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział ten, jak wskazano, jest prawem majątkowym, który należy wyłącznie do współwłaściciela. Wyraża on zakres uprawnień względem rzeczy wspólnej. Żadnemu ze współwłaścicieli nie przysługuje wyłączne prawo do fizycznie określonej części rzeczy. Ze współwłasności wynika niepodzielność prawa własności do rzeczy. Przedmiotem zbycia w takim przypadku jest udział we własności rzeczy jako prawo majątkowe, a nie rzecz. Z udziału we współwłasności nie można tworzyć odrębnego prawa rzeczowego. Jest to uprawnienie wszystkich współwłaścicieli wobec jednej rzeczy (zob. E. Gniewek, Kodeks cywilny. Księga druga. Własność i inne prawa rzeczowe, Zakamycze 2001).

Zniesienie tak ukształtowanej współwłasności może nastąpić na drodze umownej lub sądowej. Jeżeli w wyniku zniesienia współwłasności rzecz zostaje przyznana jednemu ze współwłaścicieli, to pozostali otrzymują spłaty wartości swojego udziału (art. 212 § 2 k.c). Natomiast, jeśli następuje podział rzeczy wspólnej w ten sposób, że niektórzy współwłaściciele otrzymują część rzeczy o wartości przewyższającej wartość ich udziału, to pozostałym współwłaścicielom, którzy uzyskali w wyniku podziału część rzeczy o mniejszej wartości niż ich udział należą się dopłaty pieniężne (art. 212 § 1 k.c). Jeśli byłemu współwłaścicielowi przysługuje spłata, to oznacza, że w wyniku zniesienia współwłasności przeniósł swój udział w całości na rzecz innego lub innych współwłaścicieli, a jeśli przysługuje dopłata, to że przeniósł część swojego udziału na rzecz innego lub innych współwłaścicieli. Spłata lub dopłata jest formą ekwiwalentu za przeniesiony w całości lub w części udział. W związku z tym na gruncie przepisów podatku od towarów i usług współwłaściciela, któremu przysługuje spłata lub dopłata, należy uznać za podmiot świadczący usługę i jeśli można przyjąć, że czynności te są wykonywane w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 u.p.t.u. z 2004 r., to również za podatnika podatku od towarów i usług. Wówczas konsumentem jest współwłaściciel, który jest zobowiązany do spłaty lub dopłaty. W takiej sytuacji spłata lub dopłata jest formą zapłaty i kosztem świadczenia usług stanowiącym podstawę opodatkowania w rozumieniu art. 29 ust. 12 u.p.t.u. z 2004 r.

Natomiast zniesienie współwłasności w drodze podziału rzeczy w sposób uwzględniający wartość poszczególnych udziałów bez spłat i dopłat oznacza, że nie następuje przeniesienie praw w postaci udziałów we współwłasności na inny podmiot. Tym samym nie występuje czynność świadczenia usług.

W sytuacji, gdy współwłaściciel zobowiązany do świadczenia pieniężnego z tytułu spłaty lub dopłaty spełnia, na zasadzie art. 453 k.c, za zgodą wierzyciela (uprawnionego do spłaty lub dopłaty) inne świadczenie, np. w postaci przeniesienia własności rzeczy lub zbycia udziału w innej rzeczy, na gruncie prawa cywilnego zobowiązanie to wygaśnie. W takim przypadku w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług zobowiązany współwłaściciel przenosząc własność rzeczy będzie dokonywał ze swej strony dostawy towarów, czyli wystąpi zamiana usługi na towar. Natomiast, gdy przeniesie udział w innej rzeczy, będzie dokonywał ze swej strony świadczenia usług, czyli wystąpi zamiana usługi na usługę. Podobnie jak wcześniej, jeśli czynności te będą wykonywane w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 u.p.t.u. z 2004 r., to również podmiot ten będzie musiał być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Jeśli zamiana będzie dokonywana między podatnikami podatku od towarów i usług obowiązek podatkowy powstanie u obydwu stron czynności (...).

Z okoliczności otrzymania przez Wnioskodawcę własności całej działki nr 341/3 o wartości przewyższającej wartość jego udziału we współwłasności o kwotę 185.000 zł wynika, że nie przeniesie on swojego udziału na pozostałych współwłaścicieli, tylko zachowa go i dodatkowo uzyska część udziału pozostałych współwłaścicieli i w efekcie otrzyma działkę o większej wartości niż wartość jego udziału, dlatego będzie zobowiązany do dopłaty na rzecz pozostałych współwłaścicieli. Natomiast ci współwłaściciele, którzy otrzymają na współwłasność w częściach równych działkę o nr 339/3, mającą niższą wartości, będą mieli wyrównaną wartość przekazanego udziału poprzez dopłatę. Z tego należy wnosić, że w wyniku takiego podziału część swojego udziału przeniosą na rzecz Wnioskodawcy otrzymującego działkę o większej wartości, czyli że będą świadczyć usługę, a jeśli wystąpią określone warunki wymienione w art. 15 u.p.tu. z 2004 r., to będą podatnikami podatku od towarów i usług.

Jeśli chodzi o działkę nr 361/2 stanowiącą odrębną nieruchomość i własność Wnioskodawcy w całości, to przekazując ją współwłaścicielom po połowie w zamian świadczenia pieniężnego w postaci dopłaty na podstawie art. 453 k.c. Wnioskodawca będzie świadczył usługę, a nie dostawę towaru. Wynika to z tego, że nie przeniesie własności nieruchomości, czyli towaru w całości na rzecz jednego współwłaściciela, ale przeniesie udział w częściach równych na rzecz dwóch współwłaścicieli. Tym samym ze swej strony będzie świadczył usługę. Z podanych okoliczności wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod firmą Y, której przedmiotem jest między innymi obrót nieruchomościami, a nabycie działki nr 361/2 nastąpiło w 2004 r. w związku z prowadzona przez niego działalnością gospodarczą. Tym samym świadcząc taką usługę będzie miał status podatnika podatku od towarów i usług".

Mając zatem powyższe rozstrzygniecie Sądu należy stwierdzić, że czynność przeniesienia w trybie art. 453 Kodeksu cywilnego (datio in solutum) nieruchomości tytułem dopłaty kwoty wynikającej z dokonanego uprzednio podziału nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług.

W kwestii opodatkowania przedmiotowej usługi należy wskazać, że co do zasady stawka podatku - na podstawie art. 41 ust. 1 cytowanej ustawy - wynosi 22%. Co prawda ustawodawca zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub w ogóle zwolnienie z opodatkowania jednakże preferencje te nie dotyczą przedmiotowych usług. Zatem przedmiotowa usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług stawką podstawową w wysokości 22%.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, iż opisana czynność nie będzie objęta zakresem ustawy o podatku od towarów i usług należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania zaskarżonej interpretacji indywidualnej tj. w dniu 30 marca 2009 r., która następnie została uchylona w postępowaniu sądowym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl