IBPP3/443-840/10/PK - Określenie dokumentów uprawniających do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 16 sierpnia 2010 r. (data wpływu 23 sierpnia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentów uprawniających do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów - jest prawidłowe.

W dniu 23 sierpnia 2010 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentów uprawniających do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca produkuje i dostarcza butelki szklane do krajów Unii Europejskiej (m.in. Republika Włoska, Republika Węgierska i in.) w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (dalej WDT). Nabywcy towarów są podatnikami podatku od wartości dodanej, zarejestrowanymi na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych i posiadają ważny numer VAT UE. Spółka zleca transport profesjonalnemu przewoźnikowi. Przewóz towarów jest potwierdzany dokumentami "CMR" oraz dokumentami "Delivery Note" zawierającymi specyfikację ładunku.

Spółka jako potwierdzenie dostarczenia towarów do odbiorcy posiada:

Oprócz powyższych dowodów, Wnioskodawca jest też zwykle władny - w razie wątpliwości co do faktu dostawy - przedstawić potwierdzenie otrzymania należności za cały towar oraz korespondencję handlową w postaci zamówienia składanego przez kontrahenta. Zamówienie to jest szczegółowe i zawiera m.in. informacje o liczbie i rodzaju zamówionego asortymentu, dacie i miejscu dostawy.

Delivery Note, poza specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku, zawiera także numer samochodu przewoźnika oraz numer zamówienia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy posiadane dokumenty stanowią wystarczające dowody dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w rozumieniu art. 42 ust. 3 i 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z dnia 5 kwietnia 2004 r.) i tym samym uprawniają do zastosowania stawki 0%.

Zdaniem Wnioskodawcy, ww. dokumenty, potwierdzają jednoznacznie dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (zwanej dalej WDT) do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, tym samym stanowiąc dowody w rozumieniu art. 42 ust. 1 pkt 2) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z dnia 5 kwietnia 2004 r.), zwanej dalej "ustawą o VAT" i jako takie uprawniają do zastosowania stawki 0%.

Należy zauważyć, iż zgodnie z obowiązującymi przepisami obecnie nie ma obowiązku podpisywania faktury. Obowiązek umieszczania na fakturach VAT czytelnych podpisów osób uprawnionych do wystawienia i otrzymania faktur lub podpisów oraz imion i nazwisk tych osób istniał do końca kwietnia 2004 r. Wówczas, w przypadku braku podpisów tych osób organ podatkowy mógł zakwestionować zasadność odliczenia podatku VAT z faktury. Obecnie niezbędne dane, jakie powinna zawierać faktura VAT, określa rozporządzenie w sprawie faktur. Przepisy tego rozporządzenia nie stawiają wymogu umieszczania na fakturze VAT podpisu odbiorcy i nabywcy.

Na zasadzie wyjątku podpisy należy nanosić jedynie na fakturach wystawianych przez nabywców towarów i usług (§ 6 rozporządzenia w sprawie fakt ur), w tym również przez nabywców produktów rolnych (art. 116 ust. 2 pkt 13 ustawy o VAT).

Również specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku nie wymaga podpisu nabywcy. Ustawodawca nie określił bowiem wymogów, jakie ma spełniać specyfikacja. Oznacza to, że może być ona sporządzona w dowolnej formie (źródło: Poradnik VAT nr 14 z dnia 2010-07-20, nr kolejny 278 Wydawnictwo Podatkowe GOFIN sp. z o.o. ul. Owocowa 8, 66-400 Gorzów Wlkp., www.sgk.gofin.pl).

Zwolnienie dla dostawy towarów wywożonych do innego państwa członkowskiego jest fundamentalnym, konstrukcyjnym elementem zasad opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych. Dyrektywa nr 2006/112 WE (z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zwana dalej Dyrektywą o VAT) nakłada na państwa członkowskie obowiązek zwolnienia od podatku dostaw towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów. W polskim prawodawstwie - w celu uniknięcia wątpliwości i odróżnienia zwolnienia bez prawa do odliczenia od zwolnienia z prawem do odliczenia - określa się to ostatnie jako opodatkowane 0% stawką VAT.

Polskim odpowiednikiem art. 138 Dyrektywy o VAT jest art. 42 ustawy o VAT. Z kolei zgodnie z Traktatem Ustanawiającym Wspólnotę Europejską dyrektywy wiążą państwa członkowskie co do celu, jaki powinien zostać osiągnięty.

W związku z powyższym, artykuł 42 polskiej ustawy - jako przepis wykonawczy wobec Dyrektywy - winien być interpretowany przez pryzmat jej celów. Sformułowanie art. 138 Dyrektywy o VAT jasno wskazuje na materialny warunek zastosowania przepisu - na gruncie polskiego prawodawstwa stawki 0% - jest nim po prostu faktyczne dokonanie dostawy. Warunki przewidziane w art. 42 ust. 1 i 2 ustawy o VAT są jedynie służebne i mają na celu zapobieżenie uchylaniu się od opodatkowania, unikaniu opodatkowania i nadużyć (art. 131 Dyrektywy o VAT). Przyjęte w tym zakresie rozwiązania nie mogą jednak prowadzić do podważania prawa do zwolnienia danej transakcji z opodatkowania. Zastrzeżenie przez ustawodawcę warunków w postaci posiadania numeru identyfikacyjnego przez nabywcę oraz określonych dokumentów przez podatnika ma - jak wskazuje literalne brzmienie przepisu - charakter dowodowy i wobec tego nie powinna stać na drodze zastosowaniu stawki 0%, jeżeli dostawa ta faktycznie nastąpiła. Potwierdzenie takiego poglądu można znaleźć w decyzji z dnia 28 maja 2010 r. (sygn. akt IPPP3-443-317/10-4/JF). Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zaaprobował w niej stanowisko podatnika, który w swoim uzasadnieniu podniósł, iż "Dyrektywa VAT nie wskazuje rodzaju dokumentów potwierdzających zasadność zastosowania ekonomicznego zwolnienia, jednak zgodnie z zasadami wyrażonymi w Dyrektywie ilość i szczegółowość wymaganych dokumentów nie powinna stać w sprzeczności z jednym z nadrzędnych celów przepisów Dyrektywy VAT jakim jest opodatkowanie dostawy towarów efektywnie w kraju faktycznej ich konsumpcji".

W związku z powyższym, art. 42 ust. 1, 3 i 11 należy interpretować w ten sposób, że podatnik, który dokonał WDT, jest uprawniony do zastosowania stawki 0%, o ile posiada w swojej dokumentacji takie dowody, które jednoznacznie tę dostawę potwierdzają przy czym ustawa nie uznaje żadnych dokumentów za wyłączne w tej kwestii. Takimi dowodami są po pierwsze:

Z kolei w przypadku, gdy ww. dokumenty nie potwierdzają jednoznacznie WDT, dowodami mogą być "inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Innymi słowy, kiedy dostawca, który faktycznie dokonał WDT, nie ma możliwości zgromadzenia dokumentów, o których mowa w ust. 3 omawianego artykułu, może posłużyć się dokumentami o których mowa w ust. 11 i zastosować preferencyjną stawkę 0%.

Przekonanie, że dla stosowania stawki 0% decydujące jest przede wszystkim dokonanie dostawy, zostało wyrażone w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 27 września 2007 r.: "Stosowanie stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie jest wyjątkiem od reguły, lecz regułą od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Oznacza to, że wykładnia przepisów dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej, powinna być rozszerzająca, a nie zawężająca, zaś wszelkie wątpliwości dotyczące opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów powinny być rozstrzygane na korzyść reguły ogólnej, czyli stosowania stawki 0%. (...) Zdaniem Sądu, jeżeli podatnik nie jest w stanie zgromadzić dokumentów wymienionych w katalogu podstawowym, powinien mieć prawo zastosowania dowodów pomocniczych, określonych w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w celu skorzystania ze stawki 0% VAT przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów. Nie ma również podstaw do odmawiania mocy dowodowej dokumentowi w formie elektronicznej lub przesłanemu faksem." Podobny pogląd można odnaleźć w wyroku WSA w Warszawie z dnia 6 maja 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 147/08). W uzasadnieniu Sąd uznał, że art. 42 ust. 3 nie nakłada obowiązku osiadania wszystkich dowodów wymienionych w tym przepisie. Sąd stwierdził, iż "ustawodawca nie postawił wymogu łącznego posiadania wszystkich wymienionych w tym przepisie dokumentów, lecz wymóg łącznego potwierdzenia stosownymi dowodami dostarczenie towarów."

Z kolei w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 grudnia 2009 r. (sygn. akt I FSK 1388/08). W uzasadnieniu stwierdzono, iż "na pełną akceptację zasługuje pogląd, że dla udowodnienia faktu wywozu towarów objętych dostawą za granicę, istotne znaczenie ma treść wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT dokumentów, a nie ich liczba."

Podobne stanowisko zaprezentował Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznając, iż z przepisów nie wynika wymóg posiadania wszystkich dokumentów określonych w art. 42 ust. 3 i 4 ustawy o VAT (III SA/Wa 155/08). Ponadto, zgodnie z cytowanym wyrokiem, do skorzystania z tego prawa wystarczy np. ksero dokumentu przewozowego lub kopia.

Z kolei Europejski Trybunał Sprawiedliwości w sprawie C 146/05 Albert Collee przeciwko Finanzamt Limburg an der Lahn stwierdził, iż "Przepis krajowy, który uzależnia w istocie prawo do zwolnienia od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej od spełnienia obowiązków formalnych, nie uwzględniając wymogów merytorycznych, a w szczególności nie biorąc pod uwagę kwestii, czy zostały one spełnione, wykracza poza to, co jest niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru podatku. Czynności powinny być bowiem opodatkowane z uwzględnieniem ich obiektywnych cech. (...). W konsekwencji, skoro fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny, zasada neutralności podatkowej wymaga, by zwolnienie od podatku zostało przyznane w razie spełnienia przesłanek merytorycznych, nawet jeśli podatnik pominął pewne wymogi formalne. Inaczej byłoby jedynie w przypadku, gdyby naruszenie tych wymogów formalnych uniemożliwiło przedstawienie przekonywującego dowodu spełnienia przesłanek merytorycznych."

Na szczególne podkreślenie zasługuje decyzja z dnia 9 września 2008 r. (IPPP2-443-1014/08-2/PW) Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, który również zajął stanowisko przychylne dokumentom uzupełniającym, uznając stanowisko Wnioskodawczyni w całości za prawidłowe i odstępując od uzasadnienia. Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w decyzji z dnia 28 maja 2010 r. (sygn. akt IPPP3-443-317/10-4/JF): " (...) Podatnik (dostawca) nie musi posiadać wszystkich typów dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3. Wystarczy, że ogół posiadanych przez niego dokumentów potwierdza łącznie, ale w sposób jednoznaczny fakt dostarczenia towarów wspólnotowemu nabywcy."

Takie stanowisko wydaje się też potwierdzać literalna wykładnia art. 42 ust. 1 pkt 2), gdzie posłużono się pojęciem "dowodów". Treść tego pojęcia znajduje dalej doprecyzowanie w ust. 3 tegoż artykułu poprzez przedstawienie listy odpowiednich dokumentów, a następnie w ust. 11 - poprzez dopuszczenie (w wypadku, jeśli dokumenty z ust. 3 okażą się niewystarczające) wszelkich innych dokumentów oraz poprzez wskazanie innych, przykładowych, często występujących w obrocie dokumentów. Warto podkreślić, że sam ust. 1 pkt 2) omawianego przepisu nie przesądza o tym, jakie dokumenty są "dowodami", stanowią o tym dopiero ustępy 3 i 11.

Ponadto należy podkreślić, że przepisy ustawy o VAT należy interpretować w świetle podstawowych zasad systemu VAT, takich jak jednokrotność opodatkowania oraz jego neutralność. Zgodnie z pierwszą z tych zasad, dana transakcja powinna być opodatkowana wyłącznie przez jedną ze stron. Z kolei zgodnie z zasadą neutralności podatku VAT nie jest dopuszczalne, aby podobne świadczenia, które w związku z tym są względem siebie konkurencyjne, były traktowane w różny sposób z podatkowego punktu widzenia.

Zdaniem Wnioskodawcy, ww. komplet dokumentów spełnia wymogi, aby uznać go za "dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju." Dokumenty te jednoznacznie potwierdzają dokonanie WDT, a tym samym każdorazowo uprawniają do zastosowania stawki 0%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

Stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97, z zastrzeżeniem ust. 7.

Przywołane powyżej przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkrety podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja - wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Zgodnie z art. 41 ust. 3 cyt. ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

W myśl art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Dowodami o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z ust. 3 powołanego artykułu, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

Natomiast w przypadku, gdy dokumenty wymienione w cyt. wyżej art. 42 ust. 3 nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami w świetle art. 42 ust. 11 cytowanej ustawy o VAT, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, a w szczególności:

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji - jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego.

Drugi z warunków o którym mowa wyżej, od którego spełnienia zależy potraktowanie danej dostawy jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, a właściwie opodatkowania tej transakcji stawką preferencyjną, dotyczy udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie przeznaczenia. Koncentruje się on zatem na faktycznych, a nie prawnych aspektach transakcji. Powyższy warunek został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym ważne jest to, aby przedmiotowe dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis.

W art. 42 ust. 11 jak już wcześniej wskazano przewidziano dowody uzupełniające. Z przepisu tego wynika, że jeśli dokumenty obowiązkowe nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski, dowodami potwierdzającymi dokonanie dostawy mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa. Wymienione w ust. 11 art. 42 dokumenty mają charakter subsydiarny i nie mogą same w sobie stanowić dokumentów potwierdzających dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Dokumentami takimi są bowiem tylko dokumenty wymienione w ust. 3 ww. artykułu, które łącznie potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (por. wyrok NSA z dnia 3 grudnia 2009 r. sygn. akt I FSK 1301/08).

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca będzie w posiadaniu następujących dokumentów:

Z powyższego wynik, iż Wnioskodawca będzie posiadał dokumenty wymienione w art. 43 ust. 3 ustawy o VAT. Dokumenty te wystarczająco uprawdopodobniają przemieszczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

Przenosząc powyżej przedstawione zdarzenie przyszłe na grunt przepisów ustawy o podatku od towarów i usług dotyczących uprawnienia do zastosowania preferencyjnej stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów należy uznać posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty wskazane we wniosku za dokumenty, które wystarczająco uprawdopodobniają przemieszczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Tym samym posiadanie łącznie ww. dokumentów uprawnia Wnioskodawcę zastosowania stawki podatku 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Mając powyższe na względzie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powoływanych we wniosku orzeczeń sądowych oraz wydanych interpretacji stwierdzić należy, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego interpretację.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w kwestii zastosowania 0% stawki podatku w przypadkach określonych w punktach 1-7 zawarta została w odrębnych rozstrzygnięciach

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.