IBPP3/443-824/11/PH - Opodatkowanie VAT dostawy gruntu zabudowanego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 14 lipca 2011 r. (data wpływu 20 lipca 2011 r.), uzupełnionym w dniu 22 września 2011 r. oraz pismem z dnia 12 października 2011 r. (data wpływu 13 października 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy gruntu zabudowanego - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 lipca 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy gruntu zabudowanego.

Ww. wniosek został uzupełniony w dniu 22 września 2011 r. oraz pismem z dnia 12 października 2011 r. (data wpływu 13 października 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

W dniu 25 stycznia 1996 r. na podstawie aktu notarialnego K. W. i K. R. jako osoby fizyczne pozostające w związku małżeńskim zakupiły w równych częściach tj. po 50% grunt. Grunt ten wydzierżawili na podstawie umowy dzierżawy z dn. 1 stycznia 2000 r. PPHU W. sp. j., w której byli wspólnikami, posiadającymi w niej każdy z nich udziały w wysokości 50%. W 2001 r. PPHU W. sp. j. wybudowała w ramach prowadzonej działalności na dzierżawionym gruncie budynek handlowo-usługowy. Pierwszą umowę wynajmu lokalu handlowego podpisano 28 maja 2002 r. W trakcie budowy PPHU W. sp. j. odliczał podatek VAT od zakupów związanych z tą budową.

K. R. i K. W. dokonali jako osoby fizyczne sprzedaży kilku działek i w związku z tym zarejestrowali się jako czynni podatnicy VAT. W związku z tym wystawiali za dzierżawę gruntu faktury VAT. W dn. 29 grudnia 2010 r. zmarł wspólnik PPHU W. sp. j. Pan K. W. Na podstawie umowy spółki i prawa spadkowego w jego miejsce wstąpili spadkobiercy: żona A. W. (nie prowadząca działalności jako os. fiz.), pełnoletnia córka S. W. (prowadząca działalności jako os. fiz. i będąca czynnym podatnikiem VAT) i pełnoletni syn P. W. (nie prowadzący działalności jako os. fiz.). Zgodnie z postanowieniem sądu z dnia 12 stycznia 2011 r. otrzymali spadek w równych częściach tj. po 1/3. Po śmierci K. W. sporządzono aneks do umowy dzierżawy ww. gruntu, w której spadkobiercy potwierdzili jej kontynuacje. W dniu 16 marca 2011 r. sporządzono akt notarialny, w którym dokonano przeniesienia prawa własności gruntu na podstawie art. 231 § 1 kodeksu cywilnego przez K. R., A. W., S. W., P. W. na rzecz PPHU W. sp. j. za wynagrodzenie, które zostanie zapłacone do dnia 31 grudnia 2011 r.

Za okres od 1 stycznia 2011 r. do 15 marca 2011 r.:

K. R., A. W., S. W., P. W. jako osoba fizyczna przy budowie budynku handlowo-usługowego nie odliczali podatku VAT to zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT oraz zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług, minęło 2 lata od pierwszego zasiedlenia lokalu handlowego to jest to dostawa zwolniona z podatku VAT.

W dniu 4 kwietnia 2011 r:

Ponadto w uzupełnieniu wniosku z dnia 12 października 2011 r. Wnioskodawca wskazał, iż nie jest podatnikiem podatku VAT i nigdy nie był.

Nieruchomość gruntowa będąca przedmiotem wniosku od momentu jej nabycia przez Wnioskodawcę drodze objęcia spadku była przez Wnioskodawcę dzierżawiona Spółce jawnej na podstawie umowy dzierżawy do dnia 16 marca 2011 r. czyli do dnia podpisania aktu notarialnego, w którym Wnioskodawca przeniósł wraz z innymi jej właścicielami prawo własności gruntu na podstawie art. 231 § 1 k.c. na rzecz ww. Spółki jawnej. Nie była przez Wnioskodawcę wykorzystywana do prowadzenia działalności rolniczej w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, Wnioskodawca nie dokonywał i nie dokonuje sprzedaży produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolnej tj. nie jest rolnikiem ryczałtowym.

W obecnej chwili Wnioskodawca nie jest w stanie przewidzieć na co zostaną przeznaczone środki finansowe uzyskane ze sprzedaży działki.

W ramach prawa spadkowego po mężu, który zmarł 29 grudnia 2011 r. Wnioskodawca otrzymał udział w wysokości 1/3 wartości:

* działki zabudowanej domem mieszkalnym,

* 3 mieszkań

oraz 1/3 udziałów z 50% udziałów w Spółce jawnej, której wspólnikiem był mąż Wnioskodawcy (spółka ta posiada grunty zakupione w celu prowadzenia działalności gospodarczej tj. 3 nieruchomości zabudowane).

Nieruchomości będących własnością prywatną w najbliższej przyszłości Wnioskodawca nie zamierza sprzedawać. Natomiast nieruchomości będące składnikiem Spółki jawnej są częściowo sprzedawane ponieważ Spółka jawna wybudowała na nim budynek usługowo-biurowo-mieszkalny i mieszkania te są obecnie w trakcie sprzedaży.

Wnioskodawca jako osoba fizyczna nigdy nie dokonywał sprzedaży gruntów, nie odprowadzał podatku VAT oraz nie składał deklaracji VAT-7 i nie składał zgłoszenia rejestracyjnego VAT-R.

Jako wspólnik Spółki jawnej Wnioskodawca oświadcza, że spółka dokonuje sprzedaży mieszkań wraz z częścią ułamkową gruntu, ale podatek od sprzedaży wykazywany jest w całości przez Spółkę jawną.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zasadnie wystawiono rachunek bez VAT dokumentujący dostawę gruntu.

Zdaniem Wnioskodawcy, wystawił on w dniu 4 kwietnia 2011 r. rachunek z datą sprzedaży 16 marca 2011 r. z tyt. przeniesienia prawa własności gruntu na podstawie Aktu notarialnego z dn. 16 marca 2011 r. na 1/3 kwoty 35.000,00 tj. 11.666,66 zł. Nie dokonano jeszcze zapłaty za ww. rachunek. P. W. nie ma obowiązku dokonania zgłoszenia i opodatkowania podatkiem VAT tej dostawy nabytej w drodze spadku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących na dzień opisanego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego, tj. 16 marca 2011 r.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisem, grunt spełnia definicję towaru, a jego dostawa jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Ponadto stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy, przez pojęcie sprzedaży - rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ustawy o VAT, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności. O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

Jak wynika z wniosku, w dniu 25 stycznia 1996 r. na podstawie aktu notarialnego K. W. i K. R. jako osoby fizyczne pozostające w związku małżeńskim zakupiły w równych częściach tj. po 50% grunt. Grunt ten wydzierżawili na podstawie umowy dzierżawy z dn. 1 stycznia 2000 r. PPHU W. sp. j., w której byli wspólnikami, posiadającymi w niej każdy z nich udziały w wysokości 50%. W 2001 r. PPHU W. sp. j. wybudowała w ramach prowadzonej działalności na dzierżawionym gruncie budynek handlowo-usługowy. Pierwszą umowę wynajmu lokalu handlowego podpisano 28 maja 2002 r. W trakcie budowy PPHU W. sp. j. odliczał podatek VAT od zakupów związanych z tą budową.

Nieruchomość gruntowa będąca przedmiotem wniosku od momentu jej nabycia przez Wnioskodawcę w drodze objęcia spadku była przez Wnioskodawcę dzierżawiona Spółce jawnej na podstawie umowy dzierżawy do dnia 16 marca 2011 r. czyli do dnia podpisania aktu notarialnego, w którym Wnioskodawca przeniósł wraz z innymi jej właścicielami prawo własności gruntu na podstawie art. 231 § 1 k.c. na rzecz ww. spółki jawnej.

Dokonując oceny stanowiska Wnioskodawcy należy zwrócić uwagę, iż przedmiotowy grunt był wykorzystywany przez Wnioskodawcę w celach zarobkowych od 1 stycznia 2011 r. do 15 marca 2011 r., zaś z opisu sprawy w żaden sposób nie wynika, żeby przedmiotowa nieruchomość była w jakikolwiek sposób wykorzystywana przez Wnioskodawcę na potrzeby osobiste.

Trudno zatem uznać, że przedmiotowa nieruchomość stanowiła majątek osobisty Wnioskodawcy. Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca niezwłocznie po objęciu spadku z dniem 1 stycznia 2011 r. wydzierżawił grunt spółce jawnej i do 15 marca 2011 r. czerpał korzyści z zawartej umowy dzierżawy gruntu, co niewątpliwie potwierdza jej zarobkowy charakter. Następnie 16 marca 2011 r. dokonał dostawy przedmiotowego gruntu na rzecz spółki, w której był udziałowcem. Zatem należy przyjąć, iż grunt cały okres od nabycia spadku był wykorzystywany w celu uzyskania korzyści majątkowej czyli do działalności gospodarczej.

Dodatkowo podkreślić należy, iż Wnioskodawca przyjmując w drodze spadku przedmiotową nieruchomość nabył jednocześnie prawo do rozporządzania tym gruntem jak właściciel. Zatem od tej chwili był uprawniony do podjęcia decyzji o innej niż dotychczasowa formie korzystania z posiadanej nieruchomości. Tym samym podpisując aneks do umowy dzierżawy gruntu podjął suwerenną decyzję co do wykorzystania tej nieruchomości do czynności noszących znamiona działalności gospodarczej i jednocześnie wykluczył możliwość uznania posiadanej nieruchomości za swój majątek osobisty.

W przedmiotowej sprawie analiza przepisów art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT prowadzi do konkluzji, iż w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca działał jako podatnik wykonujący działalność gospodarczą. Wnioskodawca jest bowiem osobą fizyczną, która wykorzystywała towar - w postaci gruntu - w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem w ocenie tut. organu nie można uznać przedmiotowej dostawy za dostawę dokonywaną z majątku osobistego, gdyż grunt od momentu, kiedy Wnioskodawca stał się jego właścicielem (jak również wcześniej oraz później) służył działalności gospodarczej, a więc dokonane przez Wnioskodawcę zbycie przedmiotowego gruntu mieści się w definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy, a co za tym idzie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania dostawy przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, iż majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Natomiast za podatnika, zgodnie z orzecznictwem TSUE, należy uznać również osobę, która zadeklarowała prowadzenie działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, a nawet jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta (wyrok Trybunału w sprawie 268/83, podobnie w sprawie C-110/94, C-97/90 czy też C-400/98). Tak więc brak ostatecznego rozpoczęcia działalności gospodarczej nie ma znaczenia w sprawie, albowiem wystarczy zamiar prowadzenia takiej działalności, a skoro sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej powiązany z zakupami dokonywanymi w tym celu nadaje podmiotowi status podatnika VAT, to dostawa (dostawa działki wchodzącej w skład majątku związanego z działalnością gospodarczą) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji należy stwierdzić, iż z tytułu dokonanej dostawy nieruchomości, o której mowa we wniosku, w postaci przeniesienia prawa własności gruntu na podstawie art. 231 § 1 Kodeksu cywilnego, wykonanej przez Wnioskodawcę - jak wskazano powyżej - w ramach działalności gospodarczej, podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, Wnioskodawca występuje jako podatnik podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 i ust. 4 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

A zatem Wnioskodawca był zobowiązany do wystawienia faktury oraz do ustalenia stawki podatkowej dla dokonanej transakcji.

Co do zasady, stosownie do art. 41 ust. 1 ww. ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, ustawodawca zwolnił od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Przedmiotem dostawy jest sam grunt tj. działka budowlana, bowiem wszelkie nakłady na posadowione na gruncie obiekty poniosła spółka W. Spółka ta również dokonała odliczenia podatku naliczonego w związku z tymi nakładami. Ustawa nie przewiduje zwolnienia od podatku dla dostaw działek budowlanych, zatem dokonana przez Wnioskodawcę dostawa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej, tj. 23% na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Natomiast w myśl art. 96 ust. 1 ustawy, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Reasumując powyższe, powołane powyżej przepisy wprowadzają obowiązek dokumentowania dostawy za pomocą faktury VAT na rzecz podmiotów innych niż osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej. Mając na uwadze, iż przedmiotowa dostawa jest opodatkowana stawką VAT w wysokości 23% i została dokonana na rzecz Spółki jawnej (przez podmiot działający w charakterze podatnika), Wnioskodawca zamiast wystawienia rachunku, powinien był udokumentować transakcję ze stawką VAT 23%.

Powyższe znajduje również potwierdzenie w linii orzeczniczej. I tak przykładowo Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10 lutego 2009 r. (sygn. I FSK 1831/2007) stwierdził, iż "Nie ma znaczenia, dla uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług, dopełnienie przez niego obowiązku rejestracji przewidzianego w art. 96 ustawy o VAT. Istotne jest jedynie, czy podmiot ten spełnia kryteria określone w art. 15. Jeżeli tak, to jest podatnikiem podatku od towarów i usług w sensie obiektywnym, a więc niezależnie od spełnienia wymogu formalnego, jakim jest rejestracja". Mając na uwadze powołane orzeczenie, za warunek uznania danego podmiotu za podatnika VAT, należy uznać podejmowanie czynności w ramach wykonywanej działalności gospodarczej. Wobec tego uznanie danej osoby za podatnika VAT wymaga wykazania związku pomiędzy wykonaną czynnością i prowadzoną działalnością gospodarczą.

Mając powyższe na uwadze stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.