IBPP3/443-764/09/BWo

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 7 grudnia 2009 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPP3/443-764/09/BWo

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 października 2009 r. (data wpływu 8 października 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 października 2009 r. (data wpływu 14 października 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania z tytułu świadczenia usług wymiany walut oraz obrotu papierami wartościowymi - jest prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 8 października 2009 r. wpłynął ww. wniosek uzupełnionym pismem z dnia 8 października 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania z tytułu świadczenia usług wymiany walut oraz obrotu papierami wartościowymi.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Bank świadczy usługi pośrednictwa finansowego, m.in. usługi pośrednictwa w zakresie kupna i sprzedaży walut oraz dokonuje obrotu papierami wartościowymi.

Dla celów VAT usługi wymiany walut Bank traktuje jako usługi pośrednictwa finansowego. Podobnie są traktowane transakcje dotyczące obrotu papierami wartościowymi (z wyjątkiem transakcji będących wyłącznie realizacją praw właścicielskich do papierów wartościowych; w zakresie tych czynności Bank nie działa w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Bank zamierza dokonywać odliczenia podatku naliczonego proporcją, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług (współczynnik).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Bank wyliczając proporcję, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, powinien uwzględniać obrót z tytułu usług wymiany walut oraz obrotu papierami wartościowymi jako:

* dodatnią różnicę między wartością waluty sprzedanej przez Bank a waluty kupionej w danym okresie rozliczeniowym - czyli jako tzw. ogólny dodatni wynik zrealizowany na zawieranych transakcjach walutowych w danym okresie;

* dodatnią różnicę między ceną sprzedaży i zakupu papieru wartościowego (dotyczy transakcji na papierach wartościowych podlegających opodatkowaniu VAT).

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Powyższy przepis nakazuje przy kalkulacji współczynnika uwzględniać roczny obrót zrealizowany z tytułu poszczególnego rodzaju czynności występujących u podatnika.

Definicja obrotu zawarta jest w art. 29 ust. 1 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, podstawą opodatkowania jest co do zasady obrót, tj. kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy.

Artykuł 30 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT modyfikuje zasadę ogólną, stanowiąc, że podstawę opodatkowania czynności maklerskich, czynności wynikających z zarządzania funduszami inwestycyjnymi, czynności wynikających z umowy agencyjnej lub zlecenia, pośrednictwa, umowy komisu lub innych usług o podobnym charakterze stanowi dla prowadzącego przedsiębiorstwo maklerskie, zarządzającego funduszami inwestycyjnymi, agenta, zleceniobiorcy lub innej osoby świadczącej usługi o podobnym charakterze - kwota prowizji lub innych postaci wynagrodzeń za wykonanie usługi, pomniejszona o kwotę podatku.

W przypadku usług wymiany walut Bank pośredniczy między Klientami chcącymi nabyć daną walutą a klientami, którzy daną walutę chcą sprzedać. Bank - co do zasady - nie pobiera od Klienta z tego tytułu opłat czy prowizji. Wynagrodzeniem/zyskiem/zarobkiem Banku jest kwota różnicy między niższą ceną kupna waluty a wyższą ceną jej sprzedaży (tzw. marża). Jako, że w danym przypadku Bank świadczy usługi pośrednictwa, na gruncie art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT uznać należy, że marża stanowi dla niego "kwotę prowizji oraz innych postaci wynagrodzeń za wykonane usługi".

Z uwagi na fakt, iż brak jest możliwości zidentyfikowania takiej różnicy (marży) na poszczególnych, pojedynczych transakcjach, należy ustalać wynik na bazie sumy transakcji walutowych sprzedażowych i zakupowych, zrealizowanych w danym okresie rozliczeniowym.

Powyższe stanowisko potwierdza wyrok ETS w sprawie First National Bank of Chicago (C-172/96). Ponadto, WSA w Warszawie w wyrokach z 24 czerwca 2008 r. (III SA/Wa 480-481/08) wydanych na gruncie zbliżonego stanu faktycznego uznał, że "w przypadku transakcji walutowych wynagrodzenie podmiotu świadczącego usługi sprzedaży czy skupu walut wynika jedynie z różnicy pomiędzy ceną zakupu a sprzedaży waluty. Ze względów praktycznych jedynym sposobem określenia tego wynagrodzenia jest obliczenie zysku z tej działalności w danym okresie czasu". Następnie Sąd stwierdził, że "organy podatkowe dla usług pośrednictwa przy transakcjach walutowych powinny przyjąć sposób ustalania podstawy opodatkowania określony w art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy o VA T.

Zatem w opinii Banku jednym z elementów budujących współczynnik jest roczny obrót z tytułu transakcji wymiany walut rozumiany jako suma dodatniej różnicy między wartością waluty sprzedanej przez Bank a waluty kupionej w poszczególnych okresach rozliczeniowych.

Bank dokonuje także m.in. kupna i sprzedaży akcji i innych papierów wartościowych we własnym imieniu i na własny rachunek. Efektywnym wynagrodzeniem/zyskiem/zarobkiem Banku jest zysk zrealizowany na przedmiotowych transakcjach, tj. dodatnia różnica pomiędzy ceną zbycia a ceną nabycia osiągnięta przy ich sprzedaży. Zdaniem Banku tak ustalony zysk stanowi obrót, który winien być uwzględniony w kalkulacji współczynnika.

W przypadku obrotu akcjami lub innymi papierami wartościowymi istnieje możliwość identyfikacji sprzedawanych papierów wartościowych (tj. możliwość ustalenia ceny nabycia). Zatem przy kalkulacji współczynnika należy uwzględnić obrót nie jako ogólny dodatni wynik uzyskany w danym okresie, ale jako dokładną dodatnią różnicę pomiędzy ceną sprzedaży a ceną nabycia (ew. przy zastosowaniu odpowiednich metod rachunkowych - FIFO, LIFO, średnia ważona).

Natomiast w przypadku akcji (udziałów), które są nabywane i utrzymywane nie w celach handlowych, lecz w celu wykonywania praw właścicielskich z nich wynikających (np. akcje i udziały w jednostkach zależnych, współzależnych, stowarzyszonych i udziały mniejszościowe klasyfikowane jako aktywa trwałe) - ich nabycie i sprzedaż nie powinno być traktowane w kategorii świadczenia usług przez podatnika działającego w takim charakterze w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, lecz jako wykonywanie praw właścicielskich. Transakcje takie nie stanowią zdaniem Banku przedmiotu regulacji ustawy o podatku od towarów i usług. W związku z tym, nie powinny być uwzględniane przy kalkulacji współczynnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ww. ustawy o z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Przepis art. 90 ust. 1 i 2 ustawy o VAT stanowi, że w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku, z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku, z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określania kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami w stosunku, do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1. podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Zgodnie z art. 90 ust. 3 i 4 ustawy o VAT proporcję tę ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo. Proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

Do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności oraz obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących nieruchomości lub usług w zakresie pośrednictwa finansowego jeżeli czynności te są dokonywane sporadycznie (art. 90 ust. 5 i 6 ustawy o VAT).

W myśl art. 90 ust. 10 ustawy o VAT w przypadku gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8:

* przekroczyła 98% - podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2;

* nie przekroczyła 2% - podatnik nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2.

Ze wskazanych powyżej przepisów wynika, iż proporcja ustalana jest w oparciu o obrót.

Stosownie do art. 29 ust. 1 powołanej ustawy podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Natomiast zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy, podstawę opodatkowania czynności maklerskich, czynności wynikających z zarządzania funduszami inwestycyjnymi, czynności wynikających z umowy agencyjnej lub zlecenia, pośrednictwa, umowy komisu lub innych usług o podobnym charakterze stanowi dla prowadzącego przedsiębiorstwo maklerskie, zarządzającego funduszami inwestycyjnymi, agenta, zleceniobiorcy lub innej osoby świadczącej usługi o podobnym charakterze - kwota prowizji lub innych postaci wynagrodzeń za wykonanie usługi, pomniejszona o kwotę podatku, z zastrzeżeniem ust. 3.

Zatem, przy obliczaniu proporcji istotne jest ustalenie, czy analizowane czynności stanowią podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług, a więc czy stanowią obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy. W sytuacji, gdy są to czynności nieopodatkowane (nie stanowiące obrotu, tj. czynności niepodlegające opodatkowaniu) - wówczas nie uwzględnia się ich przy ustalaniu proporcji.

W odniesieniu do przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz powołanego powyżej stanu prawnego należy uznać, iż w ustawie o podatku od towarów i usług brak przepisu, który jednoznacznie określałby podstawę opodatkowania przy usługach pośrednictwa opisanych przez Bank.

Z analizy porównawczej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług mających stanowić implementację przepisów wspólnotowych z przepisami poszczególnych Dyrektyw regulujących konstrukcję podatku od wartości dodanej jednoznacznie wynika, iż brzmienie art. 29 ust. 1 ustawy o VAT znacząco różni się od brzmienia odpowiadającego mu odpowiednio art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1). Powołany powyżej przepis stanowi bowiem, że podstawę opodatkowania, co do zasady, stanowi wszystko, co stanowi wartość otrzymanego wynagrodzenia rozumianego jako zapłata, które dostawca lub świadczący usługi otrzymuje lub powinien otrzymać od nabywcy, klienta lub osoby trzeciej, z tytułu takich dostaw, łącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takich dostaw. Przyjąć zatem należy, iż w przypadku transakcji dokonywanych przez podatnika podstawą opodatkowania będzie zatem zapłata - wynagrodzenie ustalone przez strony transakcji.

W celu rozstrzygnięcia wątpliwości co do rozumienia tych pojęć, w szczególności wobec zdarzeń prawnych związanych z nietypowymi rodzajami usług finansowych należy odwołać się w tym zakresie do orzecznictwa ETS tj. do sposobu przyjmowania podstawy opodatkowania przy usługach pośrednictwa finansowego związanego z transakcjami wymiany walut, w których jedynym zyskiem instytucji finansowej jest marża związana z takimi transakcjami. W sprawie C-172/96 ETS wskazał w uzasadnieniu wyroku, iż zgodnie podstawą opodatkowania, w odniesieniu do świadczenia usług jest to co stanowi wynagrodzenie, jakie usługodawca otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy takich usług.

Ustalenie wynagrodzenia sprowadza się zatem do tego, co Bank otrzymuje z tytułu transakcji wymiany walut, to znaczy co jest wynagrodzeniem za transakcje wymiany walut, które może on pobrać. ETS podkreślił, iż w tym zakresie, marża stanowiąca różnicę pomiędzy ceną kupna a ceną sprzedaży jest jedynym odpowiednikiem ceny, jaką Bank uzyskałby, gdyby miał zawrzeć w tej samej chwili i na takich samych warunkach dwie odpowiadające sobie transakcje kupna i sprzedaży tych samych kwot w tych samych walutach. W ocenie ETS w przypadku transakcji wymiany walut, w której nie są naliczane opłaty lub prowizje w odniesieniu do konkretnych transakcji, podstawę opodatkowania rozumianej jako "wynagrodzenie" stanowi ogólny wynik transakcji dla usługodawcy w postaci wartości marży w danym okresie czasu.

Uznać bowiem należy, iż określenie podstawy opodatkowania w transakcjach finansowych, ze względu na swoją specyfikę, różni się na ogół od "zwykłych", niefinansowych transakcji. Trudno uznać, że wynagrodzenie sprzedającego walutę wynosi całość kwoty należnej w innej walucie. Jest to bowiem wymiana jednych środków pieniężnych na inne środki pieniężne. W przypadku transakcji walutowych wynagrodzeniem podmiotu świadczącego usługi sprzedaży czy skupu walut wynika jedynie z różnicy pomiędzy ceną zakupu a sprzedaży waluty. Ze względów praktycznych jedynym sposobem określenia tego wynagrodzenia jest obliczenie zysku z tej działalności w danym okresie czasu. Tym samym roczny obrót z tytułu transakcji wymiany walut stanowi suma dodatniej różnicy między wartością waluty sprzedanej przez Bank a waluty kupionej w poszczególnych okresach rozliczeniowych.

Powyższe znajduje również zastosowanie do określenia podstawy opodatkowania z tytułu obrotu papierami wartościowymi.

Z wniosku wynika, iż oprócz usług wymiany walut Wnioskodawca dokonuje również m.in. kupna i sprzedaży akcji i innych papierów wartościowych we własnym imieniu i na własny rachunek. Wówczas wynagrodzeniem/zyskiem/zarobkiem Banku jest zysk zrealizowany na przedmiotowych transakcjach, tj. dodatnia różnica pomiędzy ceną zbycia a ceną nabycia osiągnięta przy ich sprzedaży. W przypadku obrotu akcjami lub innymi papierami wartościowymi istnieje możliwość identyfikacji sprzedawanych papierów wartościowych (tj. możliwość ustalenia ceny nabycia). Zatem przy kalkulacji współczynnika należy uwzględnić obrót nie jako ogólny dodatni wynik uzyskany w danym okresie, ale jako dokładną dodatnią różnicę pomiędzy ceną sprzedaży a ceną nabycia.

Ponadto w przypadku akcji (udziałów), które są nabywane i utrzymywane nie w celach handlowych, lecz w celu wykonywania praw właścicielskich z nich wynikających (np. akcje i udziały w jednostkach zależnych, współzależnych, stowarzyszonych i udziały mniejszościowe klasyfikowane jako aktywa trwałe) - ich nabycie i sprzedaż nie jest traktowane w kategorii świadczenia usług przez podatnika działającego w takim charakterze w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, lecz jako wykonywanie praw właścicielskich.

Czynności są opodatkowane podatkiem od towarów i usług jedynie wówczas, gdy wykonywane są przez podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, działającego w takim charakterze w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ust. 2 powołanego powyżej przepisu ma charakter podmiotowy, odnosi się bowiem do podmiotów prowadzących tę działalność.

Działalność gospodarcza, w myśl ust. 2 tego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Tak więc, nie każda czynność dokonana przez podmiot, mający status podatnika będzie podlegać opodatkowaniu. Status bycia podatnikiem podatku VAT nie powoduje automatycznie rozciągnięcia skutków podatkowych na całą sferę aktywności danego podmiotu. Zatem za działalność rodzącą obowiązki w podatku VAT, należy uznać tylko tę działalność, którą można zidentyfikować i zaliczyć do zawodowej płaszczyzny jednostki.

A więc, w sytuacji, gdy w zakres prowadzonej przez podmiot działalności gospodarczej wchodzi obrót papierami wartościowymi to czynność samej sprzedaży udziałów nie jest traktowana jako działalność gospodarcza w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, w związku z czym, nie podlega opodatkowaniu.

Kwestia, czy za działalność gospodarczą można uznać działalność polegającą na posiadaniu i sprzedaży własnych akcji oraz udziałów była przedmiotem orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Posiłkując się tym orzecznictwem należy stwierdzić, że co do zasady powyższe czynności nie stanowią działalności gospodarczej, a zatem podmiot dokonujący tych czynności nie ma statusu podatnika, nawet jeżeli z tytułu innej działalności jest podatnikiem. Od tej zasady orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości przewiduje pewne wyjątki, które pozwalają łączyć z faktem posiadania papierów wartościowych wykonywanie działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT.

Dotyczy to sytuacji, gdy:

* posiadacz papierów wartościowych uczestniczy w zarządzaniu spółką, której akcje posiada,

* sprzedaż akcji, udziałów prowadzona jest w ramach działalności maklerskiej i brokerskiej,

* posiadanie udziałów jest bezpośrednim, stałym i koniecznym rozszerzeniem działalności gospodarczej.

Zatem o ile nie zachodzi jedna z powyżej wskazanych sytuacji, to transakcje te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W związku z tym, nie powinny być uwzględniane przy kalkulacji współczynnika.

Reasumując, wskazany przez Wnioskodawcę obrót z tytułu usług wymiany walut oraz obrotu papierami wartościowymi wchodzi do wyliczenia proporcji, o której mowa w artykule 90 ust. 3 ustawy o VAT. Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę, zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa zakładu Ubezpieczeń społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl