IBPP3/443-747/09/BWo

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 28 września 2009 r. (data wpływu 2 października 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 grudnia 2009 r. (data wpływu 18 grudnia 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług należy uznać:

* za nieprawidłowe

w zakresie opodatkowania importu usług finansowych

* za prawidłowe < w zakresie określenia czy w strukturze obrotów winien być uwzględniony import usług.

W dniu 2 października 2009 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek, uzupełniony pismem w dniu 18 grudnia 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania importu usług finansowych oraz określenia czy w strukturze obrotów winien być uwzględniony import usług.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zawiera długoterminowe kontrakty dotyczące zakupu surowców wykorzystywanych do produkcji. W związku z dużymi wahaniami cen tych surowców Spółka zawiera wieloletnie nierzeczywiste kontrakty terminowe (pochodne instrumenty finansowe) zabezpieczające ryzyko zmiany ceny danych surowców.

Kontrakty te zawierane są z zagranicznymi podmiotami wyspecjalizowanymi w świadczeniu tego typu usług (m.in. zagranicznymi bankami) w oparciu o umowy ramowe, w których strony ustalają ogólne warunki współpracy, natomiast w zawieranych regularnie transakcjach strony ustalają m.in.:

* Okres rozliczeniowy transakcji (calculation period lub calculation day) - okres lub dzień w którym zostanie wyznaczona cena referencyjna transakcji),

* Termin zapadalności transakcji zabezpieczającej - dzień, w którym nastąpi płatność Spółki lub Kontrahenta (settlement day),

* Cenę realizacji transakcji,

* Cenę referencyjną transakcji - cena w stosunku do której jest rozliczana transakcja zabezpieczająca (np. średnia dziennych kwotowań danego surowca w okresie na który dany kontrakt został zawarty),

* Ilość surowca jaka zostaje zabezpieczona danym kontraktem po ustalonej cenie i w określonym czasie.

* W dniu zapadalności następuje rozliczenie transakcji zabezpieczającej według następującego schematu:

* jeśli cena referencyjna surowca jest niższa niż cena realizacji ustalona w kontrakcie terminowym to Spółka zobowiązana jest do dokonania na rzecz drugiej strony kontraktu terminowego przelewu różnicy pomiędzy cenami realizacji i referencyjną

* jeśli cena referencyjna surowca jest wyższa niż cena realizacji ustalona w kontrakcie terminowym to kontrahent Spółki zobowiązany jest do dokonania na rzecz Spółki przelewu różnicy pomiędzy cenami realizacji i referencyjną.

Data płatności (termin zapadalności transakcji) może być różny od daty rozliczenia (daty w której kwota płatności jest ustalona). Z reguły rozliczenie transakcji następuje raz w miesiącu.

Wszystkie zawierane aktualnie kontrakty terminowe są transakcjami typu SWAP. W celu ich realizacji Wnioskodawca zawarł z kontrahentami umowy ramowe oparte na umowie ramowej opracowanej przez International SWAP Dealers Associaton. Natomiast warunki poszczególnych transakcji ustalane są w umowach wykonawczych.

Umowy wykonawcze określają m.in.:

* cenę realizacji transakcji (fixed price), będącą ceną stałą dla konkretnej transakcji, po której kontrahent gotowy jest zawrzeć transakcję zabezpieczającą (jest to cena rynkowa danego surowca) oraz

* cenę referencyjną transakcji (floating price), będącą ceną w stosunku do której jest rozliczana transakcja zabezpieczająca (np. średnia dziennych kwotowa danego surowca na londyńskiej Giełdzie Metali w okresie, na który zawarty został dany kontrakt zabezpieczający).

Umowy wykonawcze nie zawierają żadnych postanowień przewidujących zapłatę marży, prowizji bądź innego typu wynagrodzenia na rzecz kontrahenta z tytułu zawarcia transakcji zabezpieczających. Wnioskodawca nie posiada również informacji w zakresie sposobu wyliczenia przez kontrahenta ceny realizacji transakcji.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Dla usług finansowych ustawodawca, w art. 27 ust. 4 pkt 4 w zw. z ust. 3 u.p.t.u., przewidział szczególne zasady wyznaczania miejsca ich opodatkowania. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu usługi finansowe uznaje się za świadczone w miejscu, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę. Zatem w opisanym stanie faktycznym, gdy Spółka dokonuje zapłaty na rzecz zagranicznego kontrahenta to usługa ta jest wykonana w Polsce. Stosownie do art. 2 pkt 9 u.p.tu przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca. Oznacza to, że w przypadku zapłaty na rzecz zagranicznego kontrahenta kwot wynikających z kontraktu terminowego Spółka powinna rozpoznać import usług. Natomiast gdy Spółka otrzymuje zapłatę to usługa jest wykonana w kraju, w którym siedzibę posiada kontrahent Spółki i może zostać opodatkowana podatkiem od wartości dodanej wyłącznie w tym kraju.

Ad. 2.

Przy obliczaniu proporcji, o której mowa w art. 90 u.p.tu Spółka nie powinna uwzględniać świadczonych na jej rzecz usług finansowych wynikających z zawartych kontraktów terminowych, z tytułu których, jako ich nabywca, zobowiązana jest do rozliczenia podatku od towarów i usług.

Zgodnie z brzmieniem art. 90 ust. 3 u.p.t.u. proporcję ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Jak podkreślono wyżej zgodnie z art. 29 ust. 17 u.p.t.u., podstawą opodatkowania w imporcie usług jest co do zasady kwota, którą usługobiorca jest obowiązany zapłacić. Skoro kwotę należności uiszcza podatnik (usługobiorca) to jest oczywiste, że z tego tytułu nie powstaje obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 u.p.t.u. Stosownie do powołanego przepisu obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży pomniejszona o kwotę podatku. Z kolei zgodnie z art. 2 pkt 22 u.p.t.u., sprzedażą jest odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Nie można zatem uznać, iż obrotem w rozumieniu art. 90 ust. 3 u.p.t.u. jest kwota należna usługodawcy z tytułu świadczenia przez niego na rzecz Spółki usług finansowych. W konsekwencji wartość tych transakcji nie powinna być uwzględniana przez Spółkę przy obliczaniu struktury sprzedaży. Zatem w przypadku importu usług nie powstaje obrót, który mógłby zostać wliczony do struktury sprzedaży. Natomiast wątpliwości nasuwa sytuacja gdy to Spółka otrzymuje zapłatę z tytułu zawartych kontraktów terminowych, a zatem świadczy usługi finansowe na rzecz zagranicznego kontrahenta.

Nie budzi wątpliwości, że miejscem opodatkowania tych usług - stosownie do przepisów wspólnotowych - jest kraj, w którym siedzibę ma usługobiorca. W świetle przepisów unijnych, a w szczególności zgodnie z zasadą terytorialności każda usługa może zostać opodatkowana tylko w jednym kraju. Powstaje więc pytanie czy jest dopuszczalne aby z tytułu świadczonej usługi, opodatkowanej przez podatnika mającego siedzibę w jednym kraju powstawał obrót (w rozumieniu podstawy opodatkowania określonej w art. 29 ust. 1 u.p.t.u.) u podatnika mającego siedzibę w drugim kraju. W przekonaniu Spółki należy odpowiedzieć na to pytanie negatywnie. W konsekwencji Spółka nie powinna uwzględniać przychodów ze świadczenia tej usługi przy wyliczaniu proporcji, o której mowa w art. 90 u.p.t.u.

Gdyby jednak Organ nie podzielił przedstawionego wyżej poglądu Spółka dodatkowo pragnie podnieść, że zgodnie z brzmieniem art. 90 ust. 6 u.p.t.u. do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących nieruchomości lub usług wymienionych w załączniku nr 4 do ustawy w poz. 3, w zakresie, w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie. Celem tego przepisu jest uniknięcie sytuacji, w której transakcje wykonywane sporadycznie, a zatem niezwiązane z zasadniczą działalnością podatnika, miałyby znaczący wpływ na proporcję według której wyznaczana jest kwota podatku naliczonego podlegająca odliczeniu. Warto przy tym podkreślić, iż użytego w przepisie tym określenia "sporadycznie" nie należy utożsamiać z częstotliwością wykonywania transakcji dotyczących nieruchomości bądź transakcji finansowych.

Pojęcie to należy raczej rozumieć jako odnoszące się do transakcji pobocznych czy pomocniczych, a zatem niezwiązanych z zasadniczą działalnością podmiotu. Jak podkreślają J. Martini, P. Skorupa i M. Wojda w swoim komentarzu do ustawy o podatku od towarów i usług: " (...) transakcje sporadyczne to takie, które nie stanowią bezpośredniego, stałego i koniecznego rozszerzenia działalności gospodarczej podatnika (nie stanowią istotnego elementu "wbudowanego" w funkcjonowanie przedsiębiorstwa), które dodatkowo wiążą się w minimalnym stopniu z wykorzystaniem zasobów (towarów i usług podlegających odliczeniu) przedsiębiorstwa." Dla Spółki świadczone przez nią usługi finansowe wynikające z zawartych kontraktów terminowych nie stanowią działalności podstawowej. Mimo, że zawarcie tych kontraktów niewątpliwie dotyczy zasadniczej działalności Spółki, ma bowiem na celu zabezpieczenie jej przed wzrostem cen surowców bazowych wykorzystywanych przez nią w celu prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na produkcji opakowań, to jest to działalność poboczna czy też pomocnicza, gdyż jej prowadzenie nie ma na celu osiągnięcia zysku przez Spółkę. Ponadto zaangażowanie zasobów przedsiębiorstwa w świadczenie tego typu usług jest nieznaczne w skali całej działalności Spółki. W konsekwencji Spółka nie powinna uwzględniać w mianowniku proporcji ustalanej zgodnie z art. 90 ust. 3 u.p.t.u. obrotu z tytułu świadczonych przez Spółkę usług finansowych wynikających z transakcji zabezpieczających.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za

* za nieprawidłowe w zakresie opodatkowania importu usług finansowych,

* za prawidłowe w zakresie określenia czy w strukturze obrotów winien być uwzględniony import usług.

Ad. 1.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

Według art. 8 ust. 1 ustawy, świadczeniem usług jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, w myśl art. 8 ust. 3 powołanej ustawy - są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca (podatnik VAT) zawiera z zagranicznymi bankami kontakty terminowe (pochodne instrumenty finansowe) zabezpieczające ryzyko zmiany cen surowców.

Instrumenty pochodne oznaczają wszelkie rodzaje kontraktów, których wartość zależy od innego prawa majątkowego albo zdarzenia. Z uwagi na swoją funkcję takie prawo albo zdarzenie zwane jest instrumentem bazowym. Instrumentem bazowym może być dowolna wartość ekonomiczna, którą da się wyliczyć w sposób niebudzący wątpliwości. Dla wielu instrumentów pochodnych bazę stanowi cena określonego towaru bądź zdarzenie faktyczne.

Ekonomiczny sens instrumentów pochodnych polega na tym, że są one rodzajem uprawnienia do zrealizowania w przyszłości pewnej operacji ekonomicznej po cenie określonej już dziś (np. wymiana pewnej kwoty walut albo zakup określonego towaru). Zatem jeśli cena zostanie już dziś określona a transakcja zostanie dokonana w pewnym momencie w przyszłości, to w zależności od warunków rynkowych poprzez nabycie instrumentu pochodnego strony kontraktu mogą zyskać lub stracić.

Specyfika obrotu instrumentami pochodnymi, jako rynku wysoko wyspecjalizowanego powoduje, że obrót ten organizują i usługi w tym zakresie świadczą wyłącznie podmioty profesjonalnie zajmujące się usługami finansowymi, tj. banki lub brokerzy.

Wnioskodawca w odniesieniu do transakcji na instrumentach pochodnych korzysta z usług wyżej wymienionych instytucji, mających siedzibę za granicą. W ramach realizowanych transakcji Wnioskodawca nabywa usługi od banku. Podmiotem świadczącym usługę na instrumentach pochodnych jest instytucja zajmująca się obrotem instrumentami pochodnymi w sposób profesjonalny, czyli bank zagraniczny. Natomiast Wnioskodawca jako podmiot korzystający z usług profesjonalnych instytucji finansowych, niezależnie od transakcji na tych instrumentach, pełni rolę usługobiorcy. W opinii Wnioskodawcy są to usługi finansowe podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług w przypadku świadczenia usług istotne znaczenie ma określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dane świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Podstawowa zasada dotycząca miejsca świadczenia usług została wyrażona w art. 27 ust. 1 ustawy, który stanowi, iż w przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi - miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności - miejsce stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-6 i art. 28.

Odstępstwo od powyższej zasady przewidziane zostało m.in. w art. 27 ust. 3 ustawy, zgodnie z którym w przypadku gdy usługi, o których mowa w ust. 4, są świadczone na rzecz:

Zgodnie z art. 27 ust. 4 pkt 4 ustawy, przepis ust. 3 stosuje się do usług bankowych, finansowych i ubezpieczeniowych łącznie z reasekuracją, z wyjątkiem wynajmu sejfów przez banki.

We własnym stanowisku Wnioskodawca wskazał, że zagraniczny kontrahent wystawia fakturę dokumentującą świadczone usługi a zatem kontrahent jest podatnikiem podatku od wartości dodanej.

Biorąc powyższe pod uwagę oraz brzmienie przytoczonych przepisów stwierdzić należy, iż miejscem świadczenia nabywanej przez Wnioskodawcę od podatnika podatku od wartości dodanej usługi finansowej, jest terytorium kraju.

W świetle art. 2 pkt 9 ustawy o VAT, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Przepis art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy stanowi, że podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności lub stałego miejsca zamieszkania albo pobytu na terytorium kraju.

Natomiast, stosownie do art. 17 ust. 2 ustawy, przepisów ust. 1 pkt 4 i 5 nie stosuje się w przypadku świadczenia usług i dostawy towarów, od których podatek należny został rozliczony przez usługodawcę lub dokonującego dostawy towarów na terytorium kraju, z wyłączeniem świadczenia usług określonych w art. 27 ust. 3 lub art. 28 ust. 3, 4, 6 i 7 oraz dostawy gazu w systemie gazowym lub energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, dla których w każdym przypadku podatnikiem jest usługobiorca lub nabywca towarów.

Zgodnie z art. 17 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 pkt 4 stosuje się, jeżeli usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności lub stałe miejsce zamieszkania na terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 4.

Uwzględniając zatem powołane wyżej regulacje prawne, stwierdza się, że zawarcie z bankiem zagranicznym jako podmiotem świadczącym usługę finansową na rzecz Wnioskodawcy na instrumentach pochodnych, posiadającego status podatnika w rozumieniu art. 15 ustawy, stanowi dla Wnioskodawcy import usług, podlegający opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w kraju. W przypadku bowiem, gdy nabywcą usługi finansowej jest podatnik mający siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Polski, czynność ta podlega opodatkowaniu w Polsce, a podmiotem obowiązanym do jej rozliczenia jest usługobiorca (Wnioskodawca).

Zatem Wnioskodawca jest zobowiązany rozpoznać u siebie obowiązek podatkowy w związku z importem usługi finansowej.

Zgodnie z dyspozycją art. 19 ust. 19 ustawy, w którym określono moment powstania obowiązku podatkowego, przepisy ust. 1, 4, 5, 11, 13 pkt 1 lit. b) i c, pkt 2, 4 i 7-9 oraz ust. 14-16 stosuje się odpowiednio do importu usług.

Zasady określania momentu powstania obowiązku podatkowego zostały zawarte w art. 19 ustawy o podatku od towarów i usług. W ust. 1 powołanego artykułu ustawodawca zawarł ogólną zasadę, w myśl której obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, jednakże od tej zasady uczynił wiele wyjątków wymienionych w tym przepisie.

Z przepisu art. 19 ust. 4 ustawy wynika, iż jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Z treści art. 19 ust. 4 ustawy wynika, iż wystawiający fakturę może wystawić fakturę w ciągu 7 dni od dnia wykonania usługi. Data wystawienia faktury determinuje wtedy datę powstania obowiązku podatkowego. Jeżeli jednak bank wystawi fakturę w terminie późniejszym niż siódmego dnia od dnia wykonania czynności, to momentu powstania obowiązku podatkowego nie wyznacza wówczas data wystawienia faktury, lecz siódmy dzień od dnia wykonania usługi, tj. ostatni z dopuszczalnych dni na jej prawidłowe wystawienie.

Oznacza to, iż obowiązek podatkowy z tytułu importu usług finansowych powstanie w momencie wystawienia faktury dokumentującej świadczenie usług będących przedmiotem zapytania, o ile faktura zostanie wystawiona w terminie 7 dni licząc od dnia wykonania usługi.

Podstawą opodatkowania w imporcie usług zgodnie z art. 29 ust. 17 ustawy o VAT jest kwota, którą usługobiorca jest obowiązany zapłacić, z wyjątkiem gdy wartość usługi została wliczona do podstawy opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zgodnie z art. 31 ust. 2 pkt 2 lub wartość usługi - na podstawie odrębnych przepisów - zwiększa wartość celną importowanego towaru albo w przypadku gdy podatek został rozliczony przez usługodawcę.

Jeżeli zatem Wnioskodawca jako usługobiorca nabywa od zagranicznego banku usługę finansową, za którą uiszcza określoną kwotę stanowiącą wynagrodzenie za świadczoną usługę Wnioskodawca będzie zobowiązany do rozliczenia przedmiotowej transakcji na terytorium kraju z tytułu importu usług.

Podkreślenia wymaga fakt, że w przypadku otrzymywania od banku określonej kwoty z tytułu zawartego kontraktu terminowego kwota ta nie stanowi u Wnioskodawcy wynagrodzenia za usługę, lecz stanowi element instrumentu pochodnego, umożliwiającego kształtowanie pożądanego profilu zabezpieczenia przed ryzykiem rynkowym. W analizowanych transakcjach usługodawcą jest bank i to on otrzymuje wynagrodzenie z tytułu świadczonych usług na warunkach określonych w umowie. Natomiast Wnioskodawca jest usługobiorcą świadczonych usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że w przypadku gdy Spółka otrzymuje zapłatę to usługa jest wykonana w kraju, w którym siedzibę posiada kontrahent Wnioskodawcy i może zostać opodatkowana podatkiem od wartości dodanej wyłącznie w tym kraju należy uznać za nieprawidłowe.

Ad. 2.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 powołanej ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl natomiast art. 90 ust. 1 cytowanej ustawy w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku, z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego jak i czynności, w związku, z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku, do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Artykuł 90 ust. 2 stanowi, że jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku, do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10. Proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się, zgodnie z ust. 3 powołanego przepisu, jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku, z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku, z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku, z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo. Proporcję, o której mowa w ust. 3, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w r. poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu, do którego jest ustalana proporcja (art. 90 ust. 4 ustawy).

Z powołanych przepisów wynika, iż proporcja ustalana jest w oparciu o obrót. Pojęcie obrotu zostało zdefiniowane w art. 29 ust. 1 ustawy zgodnie, z którym obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnych charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Z kolei przez sprzedaż, w myśl art. 2 ust. 22, należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Uwzględniając powyższe wskazać należy, że przy obliczaniu współczynnika proporcji uprawniającego do częściowego odliczenia podatku naliczonego (art. 90 ust. 3 ustawy), zgodnie z poglądem Wnioskodawcy wyrażonym we wniosku, nie uwzględnia się importu usług. Kwoty, jakie nabywający zobowiązany jest zapłacić z tytułu nabycia usług nie stanowią, bowiem obrotu w myśl art. 29 ust. 1 ustawy i tym samym nie należy ich uwzględniać przy ustalaniu proporcji.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy uznać należało uznać:

* za nieprawidłowe w zakresie opodatkowania importu usług finansowych,

* za prawidłowe w zakresie określenia czy w strukturze obrotów winien być uwzględniony import usług.

Interpretacja dotyczy przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Kwestia zapłaty za świadczone przez bank usługi finansowe, określenie podstawy opodatkowania oraz powstania obowiązku podatkowego jest przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Ponadto należy podkreślić, iż w niniejszej interpretacji przyjęto, że nabywane przez Wnioskodawcę usługi od banku stanowią zgodnie ze stanowiskiem Wnioskodawcy usługi finansowe.

Należy bowiem zaznaczyć, że tut. organ nie jest właściwy do dokonania klasyfikacji czy też oceny prawidłowości dokonanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji statystycznej świadczonych usług, zaliczenie bowiem określonych usług do właściwego grupowania PKWiU należy do obowiązków usługodawcy.

Zgodnie z Komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11) zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby, usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.