IBPP3/443-704/09/IK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 września 2009 r. (data wpływu 17 września 2009 r.), uzupełnionym pismami z dnia 5 października 2009 r. (data wpływu 9 października2009 r.) oraz z dnia 10 grudnia 2009 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie oddania w dzierżawę budynku stanowiącego własność użytkownika wieczystego posadowionego na gruncie będącym w użytkowaniu wieczystym - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 września 2009 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismami z dnia 5 października 2009 r. (data wpływu 9 października 2009 r.) oraz z dnia 10 grudnia 2009 r. (data wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie oddania w dzierżawę budynku stanowiącego własność użytkownika wieczystego posadowionego na gruncie będącym w użytkowaniu wieczystym.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Spółka) zamierza dzierżawić od podmiotu trzeciego (dalej: Wydzierżawiający) prawo wieczystego użytkowania działki oraz położonej na tej działce hali produkcyjnej stanowiącej odrębny od gruntu przedmiot własności.

W tym celu planowane jest zawarcie umowy dzierżawy (dalej: Umowa), na podstawie której Spółka uzyska prawo do używania i pobierania pożytków z przedmiotowej nieruchomości, w związku z czym będzie płacić w okresach miesięcznych czynsz w podziale na część dotyczącą budynku oraz część dotyczącą prawa wieczystego użytkowania gruntu. Umowa zostanie zawarta na czas oznaczony, a suma ustalonych w niej opłat z tytułu dzierżawy budynku, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, będzie nie niższa niż wartość początkowa budynku. Zgodnie z Umową odpisy amortyzacyjne od dzierżawionego budynku w podstawowym okresie Umowy dokonywane będą przez Wnioskodawcę. Umowa będzie także przewidywać, iż Wydzierżawiający zobowiązuje się po zakończeniu Umowy przenieść prawo własności budynku na Spółkę za cenę określoną jako ostatnia opłata za czynsz z tytułu dzierżawy budynku.

Wnioskodawca podkreśla, że transakcja polegająca na oddaniu budynku do używania i pobierania pożytków będzie spełniała wszystkie warunki niezbędne do uznania jej za tzw. leasing finansowy, o którym mowa w art. 17f ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. z 2000 r., Dz. U. Nr 54, poz. 654, z późn. zm., dalej: ustawa o p.d.o.p.). Spółka zaznacza również, że stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 7 ust. 9 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm., dalej: ustawa o VAT) przedmiotowa dzierżawa budynku na warunkach leasingu finansowego będzie stanowiła dostawę towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Zgodnie z Umową wraz z przeniesieniem prawa własności budynku po zakończeniu podstawowego okresu Umowy, Wydzierżawiający zobowiąże się również przenieść na Spółkę prawo wieczystego użytkowania gruntu za określoną w Umowie cenę, odpowiadającą wartości rynkowej znanej stronom na dzień zawarcia Umowy.

Wydatki poniesione przez Spółkę w związku z dzierżawą prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz posadowionego na nim budynku będą pozostawać w związku ze sprzedażą opodatkowaną podatkiem VAT.

Pismem z dnia 10 grudnia 2009 r. Wnioskodawca uzupełnił zdarzenie przyszłe w następujący sposób:

Umowa oddania w dzierżawę prawa wieczystego użytkowania gruntu, na którym usytuowany jest budynek zostanie zawarta na okres pięciu albo dziesięciu lat.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle zaprezentowanego zdarzenia przyszłego oddanie na rzecz Wnioskodawcy w dzierżawę na podstawie Umowy prawa wieczystego użytkowania gruntu stanowić będzie świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy VAT, w stosunku do którego Spółka będzie występować w charakterze usługobiorcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, oddanie na podstawie Umowy w dzierżawę prawa wieczystego użytkowania gruntu stanowić będzie świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej. W świetle powyższych regulacji, jeżeli dane świadczenie nie może zostać zakwalifikowane jako dostawa towarów, stanowi ono świadczenie usług na gruncie VAT.

W przedmiotowym przypadku, w związku z zawarciem Umowy nie następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Stosownie jednak do art. 7 ust. 1 pkt 2 za dostawę towarów uznaje się również wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione. Niemniej jednak, zgodnie z art. 7 ust. 9 ustawy o VAT, aby takie wydanie stanowiło dostawę musi ono nastąpić w wykonaniu umowy, w wyniku której, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający lub umowy leasingu w rozumieniu tych przepisów, której przedmiotem są grunty. Zdaniem Spółki, w analizowanej sytuacji przesłanki zastosowania art. 7 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 7 ust. 9 ustawy o VAT, a co za tym idzie uznania dzierżawy prawa użytkowania wieczystego za dostawę towarów nie są spełnione.

Zgodnie z art. 17a ustawy o p.d.o.p. przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty. Wynika z tego, że przedmiotem leasingu mogą być środki trwałe lub wartości niematerialne podlegające amortyzacji albo grunty, przy czym gruntu nie można traktować na równi z prawem użytkowania wieczystego gruntów, gdyż w ustawie o p.d.o.p. grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów stanowią odrębne pojęcia, które nie są ze sobą utożsamiane, ani używane wymiennie. Zgodnie z art. 16c pkt 1 ustawy o p.d.o.p. prawa wieczystego użytkowania gruntu (stanowiące wartości niematerialne i prawne) nie podlegają amortyzacji. Z łącznej interpretacji powyższych regulacji wynika zatem, że prawo wieczystego użytkowania gruntów, jako wartość niematerialna i prawna niepodlegająca amortyzacji i zarazem niebędąca gruntem nie może być przedmiotem umowy leasingu, o której mowa w art. 17a ustawy o p.d.o.p. W rezultacie, umowa dzierżawy prawa wieczystego użytkowania gruntów nie wypełnia żadnej z przesłanek do zakwalifikowania jako dostawy towarów na gruncie art. 7 ust. 9 ustawy o VAT (nie może być bowiem przedmiotem umowy na mocy której odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, ani umowy leasingu gruntów w rozumieniu przepisów o p.d.o.p.).

W związku z tym, że dzierżawa prawa wieczystego użytkowania nie może stanowić dostawy towarów, należy uznać, że stanowi ona świadczenie usług. Podział świadczeń na gruncie przepisów o VAT ma bowiem charakter dychotomiczny. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych (przykładowo: Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 25 lutego 2009 r., nr IPPP3/443-75/09-2/MM).

Zdaniem Spółki, transakcja oddania w dzierżawę prawa wieczystego użytkowania gruntu stanowi usługę w rozumieniu przepisów o VAT niezależnie od tego, czy przedmiotem dzierżawy jest wyłącznie to prawo (grunt niezabudowany) czy też prawo takie jest oddawane w dzierżawę wraz z posadowionym na gruncie budynkiem (co będzie mieć miejsce w analizowanej sytuacji). Fakt zabudowania prawa wieczystego użytkowania gruntu nie może bowiem wpływać na klasyfikację transakcji polegającej na jego dzierżawie. Stanowisko takie wynika m.in. z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 31 lipca 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 636/08) wydanego na tle stanu faktycznego, w którym podatnik oddał w dzierżawę na okres 15 lat budynek położony na gruncie, którego jest użytkownikiem wieczystym. W orzeczeniu tym Sąd stwierdził, że "przedmiotem spornej umowy jest prawo (użytkowanie wieczyste), a nie rzecz (grunt). Pojęcia te nie są tożsame (...) i przepis art. 7 ust. 9 ustawy o VAT poprzez odesłanie do przepisów o podatkach dochodowych klasyfikuje umowy leasingu, które zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT mogą być uznane za dostawę towarów. Takiej analizy organy podatkowe nie uczyniły, utożsamiając grunt z prawem wieczystego użytkowania gruntu, nie zauważając, iż prawo wieczystego użytkowania gruntu nie podlega amortyzacji". W cytowanym orzeczeniu Sąd zwrócił uwagę na to, iż prawo wieczystego użytkowania gruntów nie spełnia żadnej z przesłanek wymienionych w art. 7 ust. 9 warunkujących kwalifikację jego oddania w użytkowanie w ramach umowy najmu (dzierżawy) jako dostawy towarów (tj. nie podlega amortyzacji oraz nie może być przedmiotem leasingu gruntu w rozumieniu przepisów o p.d.o.p. i wskazał, że oddanie tego prawa w użytkowanie wieczyste stanowi świadczenie usług.

Wnioskodawca zwraca również uwagę, iż w analizowanej transakcji nie znajdzie zastosowania art. 29 ust. 5 ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Z regulacji tej wynika, iż grunt, co do zasady, dzieli los zlokalizowanych na nim budynków. Wprowadzenie tego przepisu do ustawy o VAT wynika z faktu, iż zgodnie z generalną zasadą wynikającą z przepisów prawa cywilnego nie jest możliwe przeniesienie własności budynku bez gruntu, na którym sprzedawany budynek jest posadowiony, ani samego gruntu bez posadowionego na nim budynku. W analizowanej sytuacji, rozdzielenie na gruncie VAT podatkowego traktowania oddania w dzierżawę o skutkach leasingu finansowego budynku oraz oddania w dzierżawę prawa wieczystego użytkowania gruntu nie powoduje jednak złamania wskazanej powyżej zasady wynikającej z prawa cywilnego. Faktyczne przeniesienie własności prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz własności posadowionego na nim budynku nastąpi bowiem łącznie w momencie zakończenia podstawowego okresu obowiązywania Umowy, a bez wypełnienia przez Wnioskodawcę zobowiązania do nabycia prawa wieczystego użytkowania gruntu przeniesienie na Spółkę własności posadowionego na nim budynku nie będzie możliwe.

Traktowanie dzierżawy budynku o skutkach leasingu finansowego jako dostawy towarów wynika, z unormowań art. 7 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 7 ust. 9 ustawy o VAT wprowadzających pewną fikcję prawną różnicującą cywilistyczne prawo własności od prawa rozporządzania rzeczą jak właściciel i uznającą za dostawę towarów nie tylko zbycie własności składnika majątkowego, lecz również przeniesienie prawa do rozporządzania nim poprzez umowę o skutkach leasingu finansowego. Jak wcześniej wskazano, przepisy te nie klasyfikują jednak jako dostawy towarów transakcji polegającej na oddaniu prawa wieczystego użytkowania gruntu w dzierżawę, co skutkuje ich zakwalifikowaniem na gruncie ustawy o VAT jako świadczenia usług. W związku z tym zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowym przypadku art. 29 ust. 5 ustawy o VAT nie może znaleźć zastosowania. W związku z zawarciem Umowy nie dojdzie bowiem do dostawy budynku wraz z gruntem, ale dostawy budynku i dzierżawy gruntu. Zastosowanie art. 29 ust. 5 stałoby zatem w sprzeczności z normą wynikającą z art. 7 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 7 ust. 9 ustawy o VAT i prowadziłoby do uznania za dostawę towaru czynności, która w świetle ustawy o VAT jest świadczeniem usług.

Niezależnie od powyższego Wnioskodawca pragnie zauważyć, że w zakresie prawa wieczystego użytkowania gruntu dostawa towarów będzie miała miejsce po zakończeniu Umowy w momencie, w którym prawo to zostanie przeniesione na Spółkę za cenę ustaloną w Umowie. W związku z tym, zastosowanie w analizowanej sytuacji art. 29 ust. 5 ustawy o VAT w momencie zawarcia Umowy (tj. w momencie dostawy budynku) prowadziłoby do podwójnego opodatkowania podatkiem VAT. W chwili oddania prawa wieczystego użytkowania gruntu w dzierżawę Wydzierżawiający byłby zobowiązany włączyć do podstawy opodatkowania całą wartość tego prawa i od tej kwoty zapłacić podatek VAT. Natomiast w świetle art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu po zakończeniu Umowy również stanowiłoby dostawę towarów, wskutek której Wydzierżawiający byłby zobowiązany ponownie zapłacić VAT od całej wartości tego prawa. Brak jest bowiem w obowiązujących przepisach regulacji wyłączającej opodatkowanie takiej dostawy.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że oddanie przez Wydzierżawiającego w dzierżawę na podstawie Umowy prawa wieczystego użytkowania gruntu, będzie stanowiło świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. W związku z tym Wydzierżawiający będzie dokumentować w wystawianych fakturach VAT kolejne miesięczne czynsze za dzierżawę prawa wieczystego użytkowania gruntu. Jednocześnie faktura VAT dokumentująca dostawę budynku nie będzie uwzględniała wartości prawa wieczystego użytkowania gruntu.

W związku z tym, że przedmiotowe usługi będą wykorzystywane przez Spółkę do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT, zdaniem Wnioskodawcy Spółce będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku VAT wykazanego na fakturach dokumentujących wyświadczenie usług dzierżawy wynikających z Umowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Jedną z podstawowych czynności podlegających opodatkowywaniu jest dostawa towarów. Stąd też niezwykle istotne jest określenie definicji "towaru", gdyż jest on przedmiotem znacznej części transakcji opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Z cytowanego wyżej przepisu wynika, iż towarem dla celów opodatkowania podatkiem VAT są m.in. budynki i grunty.

Definicja dostawy towarów zawarta została w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z nią, przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Za dostawę towarów ustawodawca uznał również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste jak również zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu (art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy).

Potraktowanie ustanowienia i zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu jak dostawy towarów (gruntu) podyktowane było cechami tego prawa i faktyczną treścią czynności związanych z jego ustanowieniem czy też zbyciem. Bowiem nabycie prawa do korzystania z gruntu przez użytkownika wieczystego z ekonomicznego punktu widzenia jest zbliżone do prawa własności gruntu.

W prawie wspólnotowym przewiduje się, że państwa członkowskie mogą uznać za towary, a w konsekwencji czynności ich dotyczące za dostawę towarów:

* pewne (określone) prawa na nieruchomościach,

* prawa rzeczowe, z którymi wiąże się prawo do używania nieruchomości,

* udziały lub inne prawo o charakterze udziałowym, które dają ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności czy też posiadania nieruchomości.

Na tej właśnie podstawie krajowy ustawodawca mógł uznać prawo wieczystego użytkowania gruntów za towar.

Zgodnie z art. 29 ust. 5 i 5a ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków i budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Przepis ust. 5 nie stosuje się do czynności oddania w użytkowanie wieczyste gruntu, dokonywanego z równoczesną dostawą budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli.

Cyt. wyżej przepis jednoznacznie łączy budynek i grunt trwale z nim związany, a więc, grunt na którym posadowiony jest budynek.

Wyjątek dotyczy sytuacji, w której oddanie w użytkowanie wieczyste (dostawa w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy) dotyczy gruntu zabudowanego budynkami, wówczas sposób opodatkowania budynków będących przedmiotem dostawy nie ma wpływu na sposób opodatkowania opłat pobieranych z tytułu oddania gruntu w użytkowanie wieczyste.

Natomiast w pozostałych przypadkach innych niż określone w art. 29 ust. 5a ustawy dostawy budynków trwale z gruntem związanych, w tym również w sytuacji gdy grunt jest objęty prawem użytkowania wieczystego, sposób opodatkowania budynków będących przedmiotem dostawy wpływa na sposób opodatkowania gruntu (prawa wieczystego użytkowania gruntu).

Stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 2 i ust. 9 ustawy o VAT przez dostawę towarów, rozumie się również wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione.

Przez umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub inne umowy o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się umowy w wyniku których, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz umowy leasingu w rozumieniu tych przepisów, których przedmiotami są grunty.

Stosownie do art. 17a pkt 1 ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) przez umowę leasingu - rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Z cyt. wyżej przepisu wynika, iż aby umowa mogła zostać uznana za umowę leasingu, o której mowa wyżej to jej przedmiotem mogą być wyłącznie:

* podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości materialne i prawne oraz

* grunty.

W myśl art. 16a ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Z powyższego wynika, że budynek będący własnością użytkownika wieczystego, spełniający kryteria określone w cyt. wyżej przepisie - oddany do używania na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1 - jest środkiem trwałym podlegającym amortyzacji.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych (w tym również budynku stanowiącego własność użytkowania wieczystego) oddanych do używania na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1 ww. ustawy dokonuje "korzystający", jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

W przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca wskazał, iż zamierza dzierżawić od podmiotu trzeciego (Wydzierżawiającego) prawo wieczystego użytkowania działki oraz położonej na tej działce hali produkcyjnej stanowiącej odrębny od gruntu przedmiot własności.

Wnioskodawca zamierza dzierżawić ww. nieruchomość zabudowaną.

W tym celu planowane jest zawarcie umowy dzierżawy na okres 5 albo 10 lat na mocy, której Wnioskodawca (Dzierżawca) uzyska prawo do używania i pobierania pożytków z przedmiotowej nieruchomości.

Umowa spełniać będzie następujące warunki:

* zostanie zawarta na czas oznaczony,

* suma ustalonych w niej opłat z tytułu dzierżawy budynku, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług będzie nie niższa niż wartość początkowa budynku,

* odpisy amortyzacyjne od dzierżawionego budynku w podstawowym okresie umowy dokonywane będą przez dzierżawcę.

Zatem ww. umowa w odniesieniu do hali produkcyjnej spełnia warunki określone w art. 17f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto umowa dzierżawy będzie również zawierać postanowienie, iż Wydzierżawiający po zakończeniu umowy zobowiązuje się przenieść na Wnioskodawcę prawo własności budynku za cenę określoną jako ostatnia opłata za czynsz z tyt. dzierżawy budynku oraz prawo użytkowania gruntu za określona w umowie cenę odpowiadającą wartości rynkowej znanej stronom na dzień zawarcia umowy.

Z powyższego wynika, że przedmiotowa umowa dzierżawy hali produkcyjnej spełnia warunki określone w cyt. wyżej przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, na mocy której odpisów amortyzacyjnych dokonuje "korzystający" czyli dzierżawca. Zatem umowa dzierżawy hali produkcyjnej spełnia również przesłankę określoną w art. 7 ust. 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zauważyć również należy, iż powyższa umowa dzierżawy hali produkcyjnej spełnia również warunek określony w art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, zawierać będzie bowiem bezwarunkowe przeniesienie prawa własności hali produkcyjnej za cenę określoną jako ostatnia opłata za czynsz z tytułu dzierżawy budynku. Wskazać bowiem należy, iż w art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług ustawodawca zaliczył do dostawy towarów taka umowę leasingu, w której przeniesienie własności następuje

w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych w umowie, a skutek w postaci przejścia własności ma być wyrażony bezwarunkowo.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż wydanie Wnioskodawcy (dzierżawcy) hali produkcyjnej na podstawie umowy dzierżawy wskazanej we wniosku spełnia definicje dostawy towaru podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Równocześnie zauważyć należy, iż dla opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostawy towaru w postaci hali produkcyjnej, o której mowa wyżej nie ma znaczenia, że jest ona posadowiona na gruncie będącym w użytkowaniu wieczystym. Nie ma również znaczenia okoliczność, że prawo użytkowania wieczystego gruntu, na którym posadowiona jest hala produkcyjna, na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie może być przedmiotem umowy leasingu.

Bowiem jak wskazano wcześniej przepis art. 29 ust. 5 ustawy o VAT jednoznacznie łączy budynek i grunt na którym jest posadowiony w tym również grunt będący w użytkowaniu wieczystym (za wyjątkiem sytuacji, o której mowa w art. 29 ust. 5a ustawy) stanowiąc, iż w przypadku dostawy budynków trwale z gruntem związanych z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle powyższego przepisu stwierdzić należy, że rodzaj leasingu budynku jest decydujący dla ustalenia sposobu rozliczenia zabudowanego gruntu, w tym również będącego w użytkowaniu wieczystym.

Ponieważ przedmiotem dostawy jest budynek hali produkcyjnej zatem obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług powstanie w sposób określony w art. 19 ust. 10 ustawy o VAT tj. z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty nie później jednak niż 30 dnia, licząc od dnia wydania.

Natomiast podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług w przypadku dostawy hali produkcyjnej w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym określa art. 29 ust. 1 w związku z art. 29 ust. 5 ustawy o VAT.

W myśl art. 29 ust. 1 ww. ustawy podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy (...).

Ponieważ w świetle cyt. wyżej art. 29 ust. 1 ustawy o VAT kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy, mając na uwadze postanowienia art. 29 ust. 5 tej ustawy podstawą opodatkowania będzie całość wynagrodzenia netto z tytułu dostawy hali produkcyjnej będącej przedmiotem wniosku, stanowiącej przedmiot leasingu finansowego, wraz z wszelkimi opłatami wynikającymi z umowy.

Zaś fakturę VAT dokumentującą dostawę ww. hali produkcyjnej należy wystawić zgodnie z przepisami § 11 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337) w przypadkach określonych w art. 19 ust. 10, ust. 13 pkt 1-5, i 7-11, ust. 16a oraz ust. 16b ustawy, fakturę wystawia się nie później niż z chwilą powstania obowiązku podatkowego. Faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed powstaniem obowiązku podatkowego.

Finansujący obowiązany będzie do zapłaty podatku należnego (jeśli dostawa hali produkcyjnej nie będzie korzystała ze zwolnień określonych w ustawie) od całości świadczenia wynikającego z umowy leasingu już w momencie powstania obowiązku podatkowego mimo, że korzystający będzie rozliczał się z finansującym ratalnie.

Dodatkowo zauważyć należy, iż z uwagi na to, że leasing finansowy spełniający określone wymogi stanowi dostawę towarów już w momencie powstania obowiązku podatkowego, późniejsze przeniesienie własności przedmiotu leasingu nie jest już dostawą towarów.

Przepis art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, iż w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7 suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymywanych przez podatnika (art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy).

We własnym stanowisku Wnioskodawca wskazał, iż przedmiotowe nabycie będzie wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Nabycie to jednak nie będzie dotyczyło nabycia usług lecz nabycia towarów. Powyższe jednak pozostaje bez wpływu na prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z przedmiotowym nabyciem.

W świetle powyższego Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej przez leasingodawcę dotyczącej dostawy towarów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 lipca 2008 r. - sygn. akt III SA/Wa 636/08, który Wnioskodawca powołał we wniosku, należy zaznaczyć, iż wyrok ten wiąże w konkretnej sprawie ten Sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Wyroki Sądu nie mają zatem mocy orzeczenia prawnego powszechnie obowiązującego i wiążą strony tylko w indywidualnej sprawie, w związku z którą zostały wydane.

Odnośnie powołanej we wniosku interpretacji Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 lutego 2009 r. znak: IPPP3/443-75/09-2/MM wskazać należy, iż została ona wydana w innym stanie faktycznym.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.