IBPP3/443-702/14/AZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 czerwca 2014 r. (data wpływu 17 czerwca 2014 r.) uzupełnionym pismem z 9 września 2014 r. (data wpływu 16 września 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nakładów inwestycyjnych w drodze korekty podatku VAT naliczonego, na podstawie art. 91 ust. 7 ustawy - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 czerwca 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nakładów inwestycyjnych w drodze korekty podatku VAT naliczonego, na podstawie art. 91 ust. 7 ustawy. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 9 września 2014 r. (data wpływu 16 września 2014 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie z 1 września 2014 r. znak IBPP3/443-702/14/UH.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe uzupełnione pismem z 9 września 2014 r.:

Centrum Kultury (Wnioskodawca) jest samorządową instytucją kultury i zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca wynajmuje nieodpłatnie od Gminy budynek Domu Kultury położony w jednej z miejscowości na terenie gminy. W latach 2010-2011 Wnioskodawca poniósł znaczące nakłady inwestycyjne na modernizację i rozbudowę ww. Domu Kultury. Wartość netto tych nakładów przekroczyła 15 000 PLN. Od poniesionych nakładów podatek naliczony nie był odliczany. Wnioskodawca uzyskał na tę inwestycję dofinansowanie do kwoty netto nakładów w ramach programu PROW. Dom Kultury został oddany do użytkowania w 2011 r. po zakończonej inwestycji. Do końca 2013 r. Dom Kultury był wykorzystywany wyłącznie do działalności statutowej Wnioskodawcy w zakresie niepodlegającym opodatkowaniu. Prowadzone tam były nieodpłatne zajęcia kulturalne dla dzieci i młodzieży.

W ww. Domu Kultury od 2014 r. świadczone są usługi:

W uzupełnieniu opisu sprawy Wnioskodawca wskazał, że:

1. Budynek Domu Kultury stanowi mienie Gminy, jest przyjęty na stan środków trwałych Gminy i ujęty w jej ewidencjach.

2. Wnioskodawca użytkuje Dom Kultury na podstawie zawartej z Gminą umową najmu przy czym wynajmujący odstąpił od pobierania czynszu za wynajem lokalu.

3. Nakłady inwestycyjne poniesione przez Wnioskodawcę na modernizację i rozbudowę budynku Domu Kultury stanowią dla Wnioskodawcy inwestycję w obcym środku trwałym w rozumieniu art. I6a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, od której Wnioskodawca uprawniony jest do dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

4. Nakłady inwestycyjne spowodowały zwiększenie wartości istniejącego środka trwałego.

5. Wnioskodawca nie wykorzystuje i nie zamierza wykorzystywać budynku Domu Kultury do czynności zwolnionych z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

6.

a. W budynku Domu Kultury znajduje się 41 pomieszczeń, w tym 17 jest wykorzystywanych do czynności opodatkowanych, 24 pomieszczenia do czynności nieopodatkowanych.

b. W budynku znajdują się 24 pomieszczenia wykorzystywane wyłącznie do działalności niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Ww. pomieszczenia stanowią 42,75% całej powierzchni.

c. 57,25% stanowią pomieszczenia wykorzystywane do czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

d. Wnioskodawca nie ma i nie przewiduje zawarcia stałych umów najmu określonych części obiektu.

e. Są i będą zawierane krótkoterminowe umowy najmu na konkretne wydarzenia lub imprezy.

f. Pomieszczenia obiektu były przedmiotem najmu średnio 2-3 razy w miesiącu.

7. Data pierwszej faktury - 1 kwietnia 2010 r., data ostatniej faktury 30 marca 2011 r. dokumentującej zakupy związane z inwestycją.

8. Wnioskodawca w momencie przystępowania do realizacji przedmiotowej inwestycji nie miał zamiaru wykorzystywania wytworzonych w jej efekcie środków trwałych do działalności opodatkowanej dającej prawo do odliczenia podatku naliczonego.

9. Wnioskodawca nie ma obiektywnej możliwości jednoznacznego przyporządkowania podatku naliczonego od wydatków związanych z zakupami dotyczącymi modernizacji i rozbudowy Domu Kultury, wyłącznie do działalności opodatkowanej lub wyłącznie do działalności niepodlegającej opodatkowaniu VAT.

10. Zakupy związane z modernizacją i rozbudową Domu Kultury stanowią wydatki na ulepszenie obiektu.

11. W fakturach dokumentujących zakupy związane z modernizacją i rozbudową Domu Kultury jako nabywca będzie wskazany Wnioskodawca.

12. Wnioskodawca nie jest w stanie dokonać wyodrębnienia podatku naliczonego, w stosunku do wydatków i nie może przypisać ich do poszczególnych kategorii wykonywanych czynności. W zakresie wydatków dotyczących omawianego obiektu Wnioskodawca nie rozlicza się proporcją.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca ma prawo do odliczenia części podatku naliczonego z faktur dokumentujących wydatki inwestycyjne poniesione na Dom Kultury w drodze korekty, o której mowa w art. 91 ust. 7 ustawy o VAT, w wysokości 7/10 czy 2/5 podatku naliczonego w związku ze zmianą wykorzystywania budynku.

2. Czy Wnioskodawca może dokonać korekty w deklaracji składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym w którym nastąpiła zmiana wykorzystywania inwestycji do czynności opodatkowanych VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1. Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia 7/10 podatku VAT naliczonego inwestycji oddanej do użytkowania w 2011 r. a wykorzystywanej do celów działalności opodatkowanej od 2014 r.

Ad. 2. Wnioskodawca może dokonać korekty podatku naliczonego od nabycia środków trwałych w deklaracji składanej za styczeń 2015 r. w wysokości 1/10 VAT naliczonego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 cyt. ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wyłącznie podatnikom podatku od towarów i usług w sytuacji, gdy towary i usługi, z nabyciem których podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowoprawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, o których mowa w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Należy zaznaczyć, że nie zawsze możliwe jest wskazanie na ścisłe powiązanie podatku naliczonego z konkretnymi czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika. Ważne jest jednak, by związek ten w chwili dokonywania zakupów był oczywisty, a nabyte towary i usługi muszą w sposób niewątpliwy służyć czynnościom opodatkowanym. Okoliczności towarzyszące konkretnej transakcji zakupu towaru lub usługi powinny wskazywać jednoznacznie, że zakup ten dokonany został w celu jego wykorzystania w ramach działalności opodatkowanej podatnika, przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej lub planowanej przez niego działalności gospodarczej. Co do zasady więc, odliczeniu powinien podlegać taki podatek naliczony, który zawarty jest w cenie towarów nabytych w celu wykonania czynności opodatkowanych.

Zaznaczenia wymaga, że stosownie do regulacji zawartych w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 594 z późn. zm.) do zakresu działania gminy należą wszelkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, nie zastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Z art. 7 ust. 1 ww. ustawy wynika, że zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy w zakresie kultury, w tym bibliotek gminnych i innych instytucji kultury oraz ochrony zabytków i opieki nad zabytkami, (ust. 1 pkt 9 powołanego artykułu). Działalność gmin w zakresie kultury, jako zadanie własne jednostek samorządu terytorialnego, została uregulowana ustawą z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (tekst jedn.: z 2012 r. poz. 406 z późn. zm.). Zgodnie z art. 9 ust. 1 i 2 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej jednostki samorządu terytorialnego organizują działalność kulturalną, tworząc samorządowe instytucje kultury, dla których prowadzenie takiej działalności jest podstawowym celem statutowym. Prowadzenie działalności kulturalnej jest zadaniem własnym jednostek samorządu terytorialnego o charakterze obowiązkowym.

W przedstawionych okolicznościach sprawy kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii będących przedmiotem niniejszego wniosku ma ustalenie, czy Wnioskodawca ponosząc nakłady na modernizację i rozbudowę Domu Kultury w latach 2010-2011 występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Mając na uwadze powołane przepisy należy zauważyć, że - jak wskazano we wniosku - Wnioskodawca (samorządowa instytucja kultury), w momencie przystępowania do realizacji przedmiotowej inwestycji nie miał zamiaru wykorzystywania wytworzonych w jej efekcie środków trwałych do działalności opodatkowanej dającej prawo do odliczenia podatku naliczonego. Ponadto z opisu sprawy wynika, że od momentu oddania budynku do użytkowania w 2011 r. do końca 2013 r. Dom Kultury był wykorzystywany wyłącznie do działalności statutowej Wnioskodawcy w zakresie niepodlegającym opodatkowaniu. Prowadzone tam były nieodpłatne zajęcia kulturalne dla dzieci i młodzieży.

Wnioskodawca wprawdzie od 2014 r. świadczy również usługi opodatkowane podatkiem VAT np. wynajem pomieszczeń (głównie na organizację imprez okolicznościowych przez osoby fizyczne i pokazy/prezentacje różnych produktów), czy usługi gastronomiczne polegające na wydawaniu posiłków przygotowanych na stołówce prowadzonej przez Wnioskodawcę. Jednak w budynku znajdują się 24 pomieszczenia wykorzystywane wyłącznie do działalności niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Ww. pomieszczenia stanowią 42,75% całej powierzchni. Wnioskodawca nie ma i nie przewiduje zawarcia stałych umów najmu określonych części obiektu. Są i będą zawierane krótkoterminowe umowy najmu na konkretne wydarzenia lub imprezy. Pomieszczenia obiektu były przedmiotem najmu średnio 2-3 razy w miesiącu.

Z przedstawionych okoliczności bezsprzecznie wynika, że głównym celem modernizacji i rozbudowy Domu Kultury, było prowadzenie działalności statutowej, niepodlegającej opodatkowaniu. Obecnie, tylko okazjonalnie Wnioskodawca wykorzystuje budynek Domu Kultury do czynności opodatkowanych podatkiem VAT, przy czym zakres tego wykorzystania (wynajem pomieszczeń 2-3 razy w miesiącu) jest na tyle niewielki (nieznaczący), że nie może on skutkować wystąpieniem prawa do odliczenia. Podkreślenia wymaga, że Wnioskodawca nie dokonywał odliczenia podatku naliczonego z otrzymanych w latach 2010-2011 faktur na realizację inwestycji, ponieważ Wnioskodawca nie zamierzał wykorzystywć efektów projektu do działalności opodatkowanej. W konsekwencji należy uznać, że rozbudowa i modernizacja Domu Kultury nie była realizowana dla celów działalności opodatkowanej podatkiem VAT, tym samym efekty inwestycji pozostają bez wpływu na wysokość obrotów opodatkowanych osiąganych przez Wnioskodawcę z tytułu wykorzystania budynku Domu Kultury.

Zatem w takim przypadku, podatek naliczony od wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę nie może uprawniać do odliczenia w zakresie, w jakim dotyczy działalności, która ze względu na brak jej gospodarczego charakteru nie należy do zakresu stosowania ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ odliczenie podatku naliczonego jest dopuszczalne tylko w takim zakresie, w jakim wydatki te można przyporządkować działalności gospodarczej podatnika.

W tym miejscu wskazać należy, że w sprawie C-515/07 Vereniging Noordelijke Land-en Tuinbouw Organisatie przeciwko Staatssecretaris van Financiën. TSUE stwierdził, że w przypadku Stowarzyszenia, które prowadziło działalność opodatkowaną i niepodlegającą opodatkowaniu " art. 6 ust. 2 lit. a dyrektywy nie może być traktowany jako ustanawiający zasadę, zgodnie z którą czynności, które nie są objęte zakresem zastosowania podatku VAT można uznać za czynności wykonywane "w celach innych" niż związane z działalnością gospodarczą w rozumieniu tego przepisu. Taka wykładnia pozbawiłaby bowiem sensu art. 2 ust. 1 tejże dyrektywy" (pkt 38). Ponadto w pkt 40 uzasadnienia wyroku stwierdzono, że "W związku z tym na pierwsze pytanie należy odpowiedzieć w ten sposób, że art. 6 ust. 2 lit. a i art. 17 ust. 2 dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie mają one zastosowania do wykorzystywania towarów i usług zaliczonych do aktywów przedsiębiorstwa do celów realizacji czynności innych niż podlegające opodatkowaniu czynności podatnika, a VAT podlegający zapłaceniu z tytułu nabycia towarów i usług dotyczących takich czynności nie podlega odliczeniu".

W niniejszej sprawie uznać należy, że Wnioskodawca nie dokonywał zakupu towarów i usług do prowadzonej działalności gospodarczej, a nabywając towary i usługi służące modernizacji i rozbudowie budynku Domu Kultury nie występował w charakterze podatnika. Poniesione w związku z modernizacją i rozbudową budynku wydatki, nie są związane z wykonywaniem przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem brak podstaw, aby uznać, że wydatki te w momencie nabycia były związane z wykorzystaniem ich do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Ponadto wykorzystanie Domu Kultury do czynności opodatkowanych podatkiem VAT będzie miało charakter podrzędny (dodatkowy) w stosunku do podstawowego jej wykorzystania tj. do działalności statutowej w zakresie niepodlegającym opodatkowaniu. Taki związek jest zbyt nieuchwytny, mało konkretny w porównaniu do wyraźnego i jednoznacznego związku tych wydatków z czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu podatkiem VAT. Wskazać również należy, że jeżeli określone wydatki mają bezpośredni związek z czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu podatkiem VAT, to ewentualne doszukiwanie się pośredniego wpływu tych czynności na działalność opodatkowaną nie może prowadzić do zmiany ich kwalifikacji z punktu widzenia możliwości zastosowania odliczenia.

W konsekwencji Wnioskodawca ponosząc wydatki celem realizacji przedmiotowej inwestycji, nie nabył prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakupy towarów i usług dla potrzeb modernizacji i rozbudowy Domu Kultury.

Przechodząc do kwestii prawa do odliczenia podatku VAT wynikającego z faktur dokumentujących zakupy dokonane w związku z modernizacją i rozbudową budynku Domu Kultury przez dokonanie korekt podatku naliczonego na podstawia art. 91 ust. 7 ustawy o VAT należy wskazać co następuje.

Według art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2 -10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

Natomiast w myśl art. 91 ust. 2 ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Przepis art. 91 ust. 3 ustawy stanowi, że korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej - w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy.

W myśl art. 91 ust. 4 ustawy, w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty.

Na mocy art. 91 ust. 6 ustawy, w przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

Zgodnie z brzmieniem art. 91 ust. 7 ustawy, przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

W przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, że w związku ze zmianą wykorzystania budynku, będzie miał prawo do dokonania korekty podatku VAT naliczonego, na podstawie art. 91 ust. 7 ustawy.

W celu wyjaśnienia wątpliwości Wnioskodawcy należy również przywołać treść art. 168 ww. Dyrektywy 2006/112/WE, zgodnie z którym, jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia - od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić - VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika.

Z ugruntowanego orzecznictwa TSUE wynika, że aby podmiot miał prawo do odliczenia VAT, musi on być podatnikiem w rozumieniu przepisów dyrektywy, a po drugie towary i usługi powinny być używane do celów transakcji podlegających opodatkowaniu (zob. np. wyrok z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C-137/02, pkt 24).

W pkt 8-9 wyroku w sprawie C-97/90 Lennartz TSUE stwierdził, że prawo do odliczeń powstaje w momencie, gdy podlegający odliczeniu podatek staje się wymagalny. W konsekwencji o istnieniu tego prawa do odliczeń może zadecydować jedynie charakter, w jakim osoba występuje w danym czasie. Zgodnie z art. 17 (2) szóstej dyrektywy, o ile podatnik, działający w tym charakterze, używa towarów dla celów czynności podlegających opodatkowaniu, jest on uprawniony do odliczania podatku należnego lub zapłaconego od takich towarów. Jeżeli towary nie są używane do celów działalności gospodarczej podatnika w rozumieniu art. 4, lecz do celów prywatnej konsumpcji, nie powstaje żadne prawo do odliczeń.

W kontekście ww. opisu sprawy należy powołać również wyrok TSUE z dnia 2 czerwca 2005 r. w sprawie C-378/02 Waterschap Zeeuws Vlaanderen. W wyroku tym TSUE stwierdził, że art. 17 szóstej dyrektywy określa moment powstania prawa do odliczenia i stanowi, że jedynie charakter, w jakim podmiot działał w chwili nabycia dobra, determinuje istnienie prawa do odliczenia. Podmiot prawa publicznego, który nabywa dobro inwestycyjne jako władza publiczna, w rozumieniu art. 4 ust. 5 akapit pierwszy szóstej dyrektywy, a zatem nie działając w charakterze podatnika, i który następnie sprzedaje to dobro, działając w charakterze podatnika, nie korzysta w zakresie tej sprzedaży z prawa do dokonania korekty, na podstawie art. 20 tej dyrektywy, na potrzeby odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu tego dobra (zob. pkt 38 i 44 wyroku). Ponadto okoliczność, że następnie podmiot ten działał jako podatnik, nie może na podstawie art. 20 szóstej dyrektywy skutkować tym, że będzie można odliczyć podatek VAT zapłacony przez ten podmiot z tytułu transakcji dokonanych jako władza publiczna i z tego względu nieopodatkowanych (zob. pkt 40 wyroku).

Oznacza to, że jeżeli w momencie nabycia towarów podmiot nie działał w charakterze podatnika VAT wtedy takiemu podmiotowi nie przysługuje w żadnym momencie prawo do odliczenia VAT naliczonego. Zgodnie bowiem z obowiązującym obecnie art. 167 dyrektywy 2006/112/WE prawo do odliczenia powstaje w momencie, gdy podatek, który podlega odliczeniu, staje się wymagalny. Późniejsza zmiana przeznaczenia takich towarów z działalności niedającej prawa do odliczenia na działalność dającą takie prawo, nie będzie skutkowała dla podatnika nabyciem prawa do odliczenia VAT. Powyższe tezy wyroku w sprawie C-378/02 zachowują aktualność również w odniesieniu do odpowiadających im przepisów dyrektywy 2006/112/WE (art. 167-168 oraz art. 184-192).

W ocenie Organu, nabycie towarów i usług służących do zmodernizowania i rozbudowy Domu Kultury nie miało związku z działalnością gospodarczą, gdyż obiekt ten został w pierwszej kolejności, co wynika z treści wniosku, przeznaczony do czynności pozostających poza zakresem VAT. Oznacza to, że w chwili nabycia towarów i usług w trakcie realizacji inwestycji, Wnioskodawca nie działał w charakterze podatnika VAT. Późniejsza zmiana przeznaczenia (odpłatne udostępnienie pomieszczeń budynku) nie spowoduje powstania prawa do odliczenia VAT, gdyż prawo takie powstaje w momencie, gdy podatek, który podlega odliczeniu, staje się wymagalny (art. 167 dyrektywy 2006/112/WE).

Również przepisy art. 91 ustawy, regulujące kwestie korekt podatku naliczonego, nie przyznają prawa do odliczenia ani nie zmienią podatku naliczonego związanego pierwotnie z czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu w podatek podlegający odliczeniu w rozumieniu art. 86 ust. 1 ustawy.

Ponadto jak wykazano powyżej, związek dokonanych zakupów inwestycyjnych z wykonywaniem czynności opodatkowanych jest w rozpatrywanej sprawie zbyt nieuchwytny, mało konkretny w porównaniu do wyraźnego i jednoznacznego związku tych wydatków z czynnościami niepodlegającemu opodatkowaniu podatkiem VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania oraz przytoczone przepisy, należy stwierdzić, że Wnioskodawca dokonując zakupów związanych z modernizacja i rozbudową Domu Kultury, nie nabył prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakupy w trakcie realizacji inwestycji, a tym samym nie ma i nie będzie miał możliwości obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do zastosowania korekty podatku naliczonego, o której mowa w art. 91 ust. 7 ustawy i odliczenia odpowiedniej części podatku od wydatków inwestycyjnych, ponieważ nigdy nie nabył prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z tymi zakupami. W konsekwencji, Wnioskodawca nie może dokonać korekty podatku naliczonego od nabycia towarów i usług w deklaracji składanej za styczeń 2015 r.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.