IBPP3/443-685/14/IK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. biura w dniu 15 lipca 2014 r. o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy zapłata kwot przez Spółkę 2 tytułem wykonania postanowień ugody stanowi zapłatę za dostawę towarów dokonanych przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki 1 i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy zapłata kwot przez Spółkę 2 tytułem wykonania postanowień ugody stanowi zapłatę za dostawę towarów dokonanych przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki 1 i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Prowadzi działalność gospodarczą w zakresie m.in. odlewnictwa żeliwa i staliwa, produkcji modeli odlewniczych, elektrochemicznego czyszczenia odlewów, sprzedaży odlewów dla potrzeb obrabiarek i pozostałych maszyn i urządzeń. Wnioskodawca dokonywał sprzedaży odlewów m.in. na rzecz spółki z ograniczoną odpowiedzialnością będącej czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej jako: spółka 1). W związku z dostawą towarów wystawiane były faktury VAT. Spółka z o.o. zaprzestała spłat należności. Towary zostały wydane spółce 1. Wnioskodawca skorzystał z instytucji, o której mowa w art. 89a ustawy o VAT, tj. skorygował podstawę opodatkowania oraz podatek należny z uwagi na uprawdopodobnioną nieściągalność wierzytelności wobec spółki 1.

Dnia 28 września 2012 r. Wnioskodawca, spółka z o.o. oraz niemiecka spółka G. (dalej jako: spółka 2) zawarli ugodę w sprawie spłaty zadłużenia wraz z przystąpieniem do długu. Mocą ugody spółka 1 zobowiązała się do spłaty długu, jaki posiada wobec Wnioskodawcy z tytułu dostawy towarów, na zasadach określonych w ugodzie (spłata całej należności w comiesięcznych ratach). Spółka 2 mocą ugody przystąpiła do całości zobowiązań spółki 1 opisanych w ugodzie i zobowiązała się, że dokona solidarnie ze spółką 1 zapłaty na zasadach określonych w ugodzie. Strony ustaliły, że w razie opóźnienia z zapłatą którejkolwiek z rat całość należności wnioskodawcy staje się natychmiast wymagalna. Spółka 1 zapłaciła kilka rat zgodnie z ugodą, następnie zaprzestała spłat. Spółka 2 nie dokonała żadnych spłat. Wnioskodawca wezwał obie spółki do zapłaty. Ponieważ wezwania nie przyniosły spodziewanego rezultatu, Wnioskodawca skierował przeciwko spółkom 1 i 2 cztery pozwy o solidarną zapłatę. Sprawy te zostały połączone do wspólnego rozpoznania. W toku postępowania sądowego sąd ogłosił upadłość likwidacyjną spółki 1, co spowodowało zawieszenie postępowania wytoczonego przez Wnioskodawcę o zapłatę przeciwko spółce 1.

Wnioskodawca zgłosił w postępowaniu upadłościowym swoją wierzytelność przysługującą mu wobec spółki 1. Do chwili obecnej lista wierzytelności nie została sporządzona.

Postępowanie sądowe o zapłatę przeciwko spółce 2 toczyło się nadal - w jego toku Wnioskodawca (powód) i spółka 2 (pozwany) zawarli ugodę, mocą której spółka 2 zobowiązała się zapłacić określoną w ugodzie kwotę pieniężną w 3 ratach (na rachunek bankowy prowadzony w euro), a także koszty procesu, w tym koszty zastępstwa procesowego, po ustaleniu ich w drodze orzeczenia przez sąd (na rachunek bankowy prowadzony w złotówkach). Kwota określona w ugodzie była niższa niż kwoty, których zasądzenia domagał się Wnioskodawca pozwami. Wnioskodawca zaś zrzekł się wobec spółki 2 wszelkich roszczeń objętych pozwami oraz zwolnił spółkę 2 z odpowiedzialności z tytułu poręczenia za dług spółki 1 oraz z odpowiedzialności solidarnej wynikłej z przystąpienia do długu. Ponadto Wnioskodawca i spółka 2 w ugodzie zawarły postanowienie, że wykonanie ugody zaspokaja wszelkie roszczenia stron wynikłe i mogące powstać w przyszłości na tle stosunków objętych pozwami, a żadne oświadczenie zawarte w Ugodzie nie stanowi uznania jakichkolwiek roszczeń ani ich ograniczenia, jak również przyznania lub zaprzeczenia jakimkolwiek faktom istotnym dla tych roszczeń. Sąd umorzył postępowanie przeciwko spółce 2. Postępowanie przeciw spółce 1 nadal jest w toku (Wnioskodawca cofnął powództwo w zakresie należności głównej i odsetek bez zrzeczenia się roszczenia).

Spółka 2 wpłaciła 1 i 3 ratę na rachunek bankowy prowadzony w euro, a drugą ratę - na rachunek w złotówkach. Koszty postępowania nie zostały dotychczas ustalone przez sąd.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy zapłata kwot przez spółkę 2 tytułem wykonania postanowień ugody stanowi zapłatę za dostawę towarów dokonanych na rzecz spółki 1 w rozumieniu art. 5 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju i wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Odpłatna dostawa towarów to przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, zaś wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów to wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ustawy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

W niniejszym stanie faktycznym Wnioskodawca dokonał odpłatnej dostawy towarów na rzecz spółki 1, która jednak nie zapłaciła za dokonaną dostawę. Wnioskodawca nie dokonywał dostawy towarów na rzecz spółki 2 (spółki G. prawa niemieckiego). Wnioskodawca pozwał obie spółki - spółkę 1 jako dłużnika głównego, spółkę 2 - jako poręczyciela i dłużnika z tytułu przystąpienia do długu.

W ugodzie zawartej ze spółką 2 wskazano, że żadne oświadczenie zawarte w Ugodzie nie stanowi uznania jakichkolwiek roszczeń ani ich ograniczenia, jak również przyznania lub zaprzeczenia jakimkolwiek faktom istotnych dla tych roszczeń. Z powyższego wynika, że spółka 2 nie uznała roszczeń Wnioskodawcy wynikających z dostawy towarów dokonanej na rzecz spółki 1, a tym samym nie dokonała zapłaty za dostarczone towary (wymienione w fakturach VAT wystawionych na spółkę 1.

Kwoty zapłacone przez spółkę 2 stanowiły zapłatę (rekompensatę) za zwolnienie jej z poręczenia i odpowiedzialności solidarnej z tytułu przystąpienia do długu spółki 1.

W ocenie Wnioskodawcy zapłata kwoty określonej w ugodzie nie stanowi zapłaty za dostawę towarów dokonaną na rzecz spółki 1 w rozumieniu art. 5 ustawy i nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...)

Pod pojęciem towaru rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Jak wskazano wyżej przepis art. 8 ust. 1 ustawy o VAT jest niejako dopełnieniem art. 7 ust. 1 ustawy i ma na celu objęcie opodatkowaniem każdej transakcji wykonywanej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, która nie stanowi dostawy towarów, przez co realizowana jest w ten sposób zasada powszechności opodatkowania.

Także art. 24 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347, s. 1 z późn. zm.) wskazuje, że "świadczenie usług" oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Pojęcie świadczenia - składającego się na istotę usługi - należy interpretować zgodnie z jego cywilistycznym rozumieniem. Jak wskazuje art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121), świadczenie może polegać na działaniu albo zaniechaniu. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innego podmiotu), jak i zaniechanie (nie czynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Na świadczenie mogą się też jednocześnie składać zachowania związane z działaniem, jak i zaniechaniem.

Należy zauważyć, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Powyższa definicja jest niewątpliwie szersza niż zakres tego pojęcia w potocznym jego rozumieniu. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej.

Zgodnie z artykułem 25 ww. Dyrektywy 2006/112/WE Rady, świadczeniem usług jest każde zachowanie się podmiotu w wykonaniu stosunku zobowiązaniowego, które niekoniecznie polega na fizycznym wykonaniu jakiejkolwiek czynności lub podjęciu działania. Dyrektywa obejmuje definicją świadczenia usług również zobowiązanie do zaniechania działania bądź do tolerowania czynności lub sytuacji.

W tym miejscu warto podkreślić, że nie każde zaniechanie działania lub tolerowanie czynności uważane jest za świadczenie usług. Dla stwierdzenia, czy dana czynność albo brak podejmowania czynności stanowi świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej, należy ocenić przedmiotową transakcję w kontekście całego systemu podatku VAT, a w szczególności jego głównych założeń i celów, które zostały wyrażone w artykule 1 Dyrektywy VAT. W myśl tego artykułu, podatek od wartości dodanej jest z założenia podatkiem nałożonym na konsumpcję towarów i usług. Chociaż płatnikiem podatku są wszystkie osoby zaangażowane w kolejne stadia transakcji gospodarczych, faktyczny i ostateczny ciężar podatku spoczywa jedynie na ostatecznym konsumencie. W świetle powyższych założeń opodatkowaniu podlegają tylko takie transakcje, w ramach których występuje możliwy do zidentyfikowania konsument towarów lub usług. W związku z powyższym zaniechanie działania lub tolerowanie czynności lub sytuacji podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywane jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta usługi.

Z powyższego wynika, że usługa jest takim świadczeniem, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia odnoszący z niego korzyść. Ponadto świadczenie jest opodatkowane, jeżeli jest odpłatne, czyli odbywa się za wynagrodzeniem. Przy czym musi istnieć związek pomiędzy świadczeniem a otrzymanym wynagrodzeniem, tj. ze stosunku prawnego musi wynikać korzyść otrzymującego świadczenie i związane z tą korzyścią wynagrodzenie.

Zatem dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest "odpłatność" za daną czynność, co wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Można w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

I tak, w wyroku z 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, iż wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie Apple and Pear Development Council stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem).

Pojęcie "odpłatności" pojawiło się również w orzeczeniu z 5 lutego 1981 r. C-154/80, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin "zapłata" stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu - jak wskazał Trybunał - świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje tutaj orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie Trybunał zauważył, że czynność "podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy".

Wnioskodawca w opisie zdarzenia wskazał, że dokonywał sprzedaży odlewów m.in. na rzecz spółki 1. W związku z dostawą towarów wystawiane były faktury VAT. Spółka 1 zaprzestała spłat należności. Towary zostały wydane spółce 1. Wnioskodawca skorzystał z instytucji, o której mowa w art. 89a ustawy o VAT, tj. skorygował podstawę opodatkowania oraz podatek należny z uwagi na uprawdopodobnioną nieściągalność wierzytelności wobec spółki 1.

Dnia 28 września 2012 r. Wnioskodawca, spółka 1 oraz spółka 2 zawarli ugodę w sprawie spłaty zadłużenia wraz z przystąpieniem do długu. Mocą ugody spółka 1 zobowiązała się do spłaty długu, jaki posiada wobec Wnioskodawcy z tytułu dostawy towarów, na zasadach określonych w ugodzie. Spółka 2 mocą ugody przystąpiła do całości zobowiązań spółki 1 opisanych w ugodzie i zobowiązała się, że dokona solidarnie ze spółką 1 zapłaty na zasadach określonych w ugodzie. Strony ustaliły, że w razie opóźnienia z zapłatą którejkolwiek z rat całość należności Wnioskodawcy staje się natychmiast wymagalna. Spółka 1 zapłaciła kilka rat zgodnie z ugodą, następnie zaprzestała spłat. Spółka 2 nie dokonała żadnych spłat. Wnioskodawca wezwał obie spółki do zapłaty. Ponieważ wezwania nie przyniosły spodziewanego rezultatu, Wnioskodawca skierował przeciwko spółkom 1 i 2 cztery pozwy o solidarną zapłatę. W toku postępowania sądowego sąd ogłosił upadłość likwidacyjną spółki 1, co spowodowało zawieszenie postępowania wytoczonego przez Wnioskodawcę o zapłatę przeciwko spółce 1. Wnioskodawca zgłosił w postępowaniu upadłościowym swoją wierzytelność przysługującą mu wobec spółki 1. Do chwili obecnej lista wierzytelności nie została sporządzona.

Postępowanie sądowe o zapłatę przeciwko spółce 2 toczyło się nadal - w jego toku Wnioskodawca (powód) i spółka 2 (pozwany) zawarli ugodę, mocą której spółka 2 zobowiązała się zapłacić określoną w ugodzie kwotę pieniężną w 3 ratach (na rachunek bankowy prowadzony w euro), a także koszty procesu, w tym koszty zastępstwa procesowego, po ustaleniu ich w drodze orzeczenia przez sąd. Kwota określona w ugodzie była niższa niż kwoty, których zasądzenia domagał się Wnioskodawca pozwami. Wnioskodawca zaś zrzekł się wobec spółki 2 wszelkich roszczeń objętych pozwami oraz zwolnił spółkę 2 z odpowiedzialności z tytułu poręczenia za dług spółki 1 oraz z odpowiedzialności solidarnej wynikłej z przystąpienia do długu. Ponadto Wnioskodawca i spółka 2 w ugodzie zawarły postanowienie, że wykonanie ugody zaspokaja wszelkie roszczenia stron wynikłe i mogące powstać w przyszłości na tle stosunków objętych pozwami, a żadne oświadczenie zawarte w Ugodzie nie stanowi uznania jakichkolwiek roszczeń ani ich ograniczenia, jak również przyznania lub zaprzeczenia jakimkolwiek faktom istotnym dla tych roszczeń. Sąd umorzył postępowanie przeciwko spółce 2. Spółka 2 wpłaciła 1 i 3 ratę na rachunek bankowy prowadzony w euro, a drugą ratę - na rachunek w złotówkach.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy zapłata kwot przez spółkę 2 tytułem wykonania postanowień ugody stanowi zapłatę za dostawę towarów dokonanych na rzecz spółki 1 i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zdaniem Wnioskodawcy kwoty zapłacone przez spółkę 2 stanowiły jedynie zapłatę (rekompensatę) za zwolnienie jej z poręczenia i odpowiedzialności solidarnej z tytułu przystąpienia do długu spółki 1 i nie stanowi zapłaty za dostawę towarów dokonanych na rzecz spółki 1 i nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W tym miejscu wskazać należy, że termin odszkodowania (rekompensaty) nie został zdefiniowany w ustawie o VAT. Regulacje dotyczące odszkodowania zostały jednak zawarte w ustawie - Kodeks cywilny.

I tak, z postanowień art. 361 § 1 ww. ustawy wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2 ww. artykułu).

Zgodnie z treścią art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto, między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy. Szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Ustalanie statusu wypłacanej rekompensaty, jako podlegającej bądź niepodlegającej opodatkowaniu VAT, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem, jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie ma bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia, wówczas kwota wypłaconych odszkodowań nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

W rozpatrywanej sprawie Strony zawarły ugodę, na mocy której zostaną zaspokojone wszelkie roszczenia stron. W przedmiotowej sprawie zawarcie pomiędzy Stronami porozumienia ugody oraz wpłacenie określonej kwoty na rzecz Wnioskodawcy, prowadzi do zgodnego zakończenia istniejącego pomiędzy stronami stosunku w inny sposób niż pierwotnie było to przewidziane.

Przedmiotowego wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy nie można zatem uznać za zadośćuczynienie za utracone korzyści, stanowi ono bowiem formę wynagrodzenia za jego działanie - tj. zrzeczenie się przez Wnioskodawcę wobec spółki 2 wszelkich roszczeń oraz zwolnienie spółki 2 z odpowiedzialności z tytułu poręczeń oraz z odpowiedzialności cywilnej.

Jak już wcześniej wskazano Wnioskodawca otrzymał od Spółki 2 określoną w ugodzie kwotę pieniężną, a w zamian zrzekł się wobec Spółki 2 wszelkich roszczeń, zwolnił Spółkę 2 z odpowiedzialności z tytułu poręczenia za dług Spółki 1 oraz z odpowiedzialności solidarnej wynikłej z przystąpienia do długu. Tym samym doszło do realizacji świadczenia wzajemnego, w którym bezpośrednim konsumentem jest Spółka 2, która odniosła korzyść w wyniku zwolnienia jej za odpowiednią opłatą przez Wnioskodawcę z roszczeń i z odpowiedzialności z tytułu przystąpienia do długu. Natomiast Wnioskodawca zawierając ugodę ze Spółką, zrzekając się na jej podstawie wszelkich roszczeń objętych pozwami oraz zwalniając Spółkę 2 z odpowiedzialności solidarnej wynikającej z przystąpienia Spółki 2 do długu, zobowiązał się tym samym do powstrzymania się od dokonania czynności związanych z roszczeniami. Zatem w zaistniałej sytuacji istnieje bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia wykonanego przez Wnioskodawcę odnoszący z niego korzyść - Spółka 2. Świadczenie usługi przez Wnioskodawcę jest odpłatne. Istnieje związek pomiędzy świadczeniem a otrzymanym wynagrodzeniem.

W związku z powyższym Wnioskodawca na rzecz Spółki 2 świadczy usługę, o której mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, w zamian za którą otrzymuje wynagrodzenie, a czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że zapłata kwoty określonej w ugodzie ze Spółką 2 nie podlega opodatkowaniu, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.