IBPP3/443-664/10/PK - Możliwość wysyłania faktur VAT za pośrednictwem faksu lub drogą elektroniczną w formacie PDF.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 25 sierpnia 2010 r. (data wpływu 31 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie wysyłania faktur faksem lub drogą elektroniczną w formacie pdf - jest nieprawidłowe.

W dniu 31 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie wysyłania faktur faksem lub drogą elektroniczną w formacie pdf.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Spółka dokonuje sprzedaży towarów i usług. Przedmiotowe transakcje są przez Spółkę dokumentowane fakturami VAT, wystawianymi oraz przesyłanymi odbiorcom w formie papierowej za pośrednictwem poczty lub kuriera (ewentualnie wręczane osobiście).

Z uwagi na koszty związane z powyższym rozwiązaniem oraz w celu usprawnienia przepływu faktur, Spółka rozważa zmianę stosowanego dotychczas sposobu przesyłania faktur, poprzez odstąpienie od ich przesyłania w formie papierowej i zastąpienie ich przesyłaniem za pośrednictwem faksu lub poczty elektronicznej (jako załącznika do wiadomości e-mail, np. w formacie PDF) - za uprzednią zgodą kontrahenta. W ocenie Spółki, powyższy sposób przesyłania faktur zapewnia autentyczność pochodzenia, integralność treści faktur, a także ich czytelność.

Faktury przesyłane poprzez pocztę elektroniczną nie będą opatrzone bezpiecznym podpisem elektronicznym oraz nie będą spełniały warunków uznania ich za faktury elektroniczne w rozumieniu przepisów Rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych. Kontrahent będzie mógł oryginały faktur wydrukować i przechowywać w formie papierowej.

Dodatkowo, na potrzeby prowadzonej działalności, Spółka dokonuje zakupów towarów oraz usług, otrzymując z tego tytułu faktury VAT.

Spółka rozważa zawarcie porozumień z kontrahentami, na mocy których faktury dokumentujące dostawy towarów i usług na rzecz Spółki byłyby przez kontrahentów przesyłane do Spółki za pośrednictwem poczty elektronicznej (jako załącznik do wiadomości e-mail, np. w formacie PDF) lub faksem. Spółka będzie drukować otrzymane faktury VAT oraz przechowywać je w formie papierowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy poprzez sporządzenie odręcznie lub komputerowo faktur VAT (niebędących fakturami elektronicznymi) dokumentujących dokonane przez Spółkę dostawy towarów i usług, a następnie przesłanie tych faktur odbiorcom faksem lub pocztą e-mail (np. w formacie PDF), Spółka spełnia wymóg wystawienia faktury VAT w rozumieniu art. 106 ust. 1 Ustawy VAT, która będzie dla kontrahenta Spółki podstawą do odliczenia podatku VAT naliczonego (na przewidzianych w Ustawie VAT zasadach).

Zdaniem Wnioskodawcy, poprzez sporządzenie odręcznie lub komputerowo faktur VAT (niebędących fakturami elektronicznymi) dokumentujących dokonane przez Spółkę dostawy towarów i usług, a następnie przesłanie tych faktur odbiorcom faksem lub pocztą e-mail (np. w formacie PDF), Spółka spełni wymóg wystawienia faktury VAT w rozumieniu art. 106 ust. 1 Ustawy VAT. Tym samym, zdaniem Spółki, opisane wyżej faktury będą stanowić dla kontrahentów Spółki podstawę do odliczania wykazanego w nich podatku VAT naliczonego (z uwzględnieniem odpowiednich przepisów odnośnie zasad odliczenia podatku VAT naliczonego)

Zgodnie z art. 106 ust. 1 Ustawy VAT, podatnicy dokonujący czynności podlegających opodatkowaniu VAT są zobowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy.

Ustawa VAT nie wprowadza definicji pojęcia "wystawienia faktury". Zgodnie z potocznym rozumieniem pojęcia "wystawić", "wystawić" - w odniesieniu do dokumentu - oznacza tyle, co "sporządzić, wypisać dokument". Jednocześnie zaznaczyć należy, że na gruncie obecnie obowiązującego systemu prawa, ustawodawca odchodzi od rozumienia dokumentu, jako dokumentu papierowego (por. np. art. 53 § 20 ustawy z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy).

Jeżeli więc faktura została przez Spółkę sporządzona (wypisana), odręcznie lub komputerowo (np. w systemie księgowym), to należy przyjąć, Ze została wystawiona w rozumieniu przepisów Ustawy VAT. Dla kwestii wystawienia faktury nie ma natomiast znaczenia:

* sposób późniejszego przesłania faktury kontrahentowi (za pośrednictwem poczty tradycyjnej, czy też np. pocztą e-mail, faksem itp.); w ocenie Spółki wymóg przesyłania faktury w konkretny sposób (np. wyłącznie tradycyjną pocztą lub kurierem), nie został określony w żadnym z przepisów Ustawy VAT

* wydrukowanie oryginału oraz kopii faktury przez sprzedawcę.

W ocenie Spółki wymóg przesłania faktury w konkretny sposób nie został również określony w Rozporządzeniu fakturowym. Przepisy Rozporządzenia fakturowego nakładają wprawdzie na podatników obowiązek wystawienia faktury w dwóch egzemplarzach, oznaczonych odpowiednio jako "oryginał" i "kopia" (§ 19 ust. 1 w zw. z ust. 2 Rozporządzenia fakturowego), niemniej - w ocenie Spółki - z obowiązku tego nie wynika w żaden sposób konieczność wydrukowania oryginału i kopii faktury przez sprzedawcę lub też sporządzenia jej na określonym blankiecie i wysłania wyłącznie pocztą tradycyjną, bądź kurierem, czy też przekazania osobiście.

Podsumowując, zdaniem Spółki na gruncie obowiązujących przepisów za dopuszczalne rozwiązanie należy uznać przesłanie faktury VAT kontrahentowi również za pomocą faksu lub poczty elektronicznej, do wydrukowania bezpośrednio przez tegoż kontrahenta.

Zdaniem Spółki dla oceny przedstawionego w niniejszym wniosku zdarzenia przyszłego bez znaczenia pozostaje również fakt wydania przez Ministra Finansów rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych.

Regulacje rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych odnoszą się wyłącznie do sytuacji, gdy faktura jest wystawiana, przesyłana i przechowywana w formie elektronicznej. Nie dotyczą one natomiast przypadków, gdy faktura jest wystawiana odręcznie na papierze lub przy pomocy komputera i wyłącznie przesyłana za pomocą środków elektronicznych, a następnie drukowana i przechowywana przez nabywcę w tradycyjny sposób, czyli "na papierze". Taka faktura bowiem nie powinna być traktowana jako faktura elektroniczna w rozumieniu przepisów powyższego rozporządzenia. Przyjęty przez podatnika sposób doręczenia faktury, jako czynność o charakterze wyłącznie technicznym, nie może wpływać na ocenę prawidłowości wystawienia samej faktury.

Spółka podkreśla, że dokonując analizy przepisów w zakresie VAT należy brać pod uwagę także rozwój myśli technologicznej. Na początku lat dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia, kiedy przepisy dotyczące faktur VAT zostały opracowane (później nastąpiła tylko niewielka ich modyfikacja), z uwagi na brak innych środków technicznych oczywistym rozwiązaniem było sporządzanie faktur na papierze i wysyłanie ich kontrahentom za pośrednictwem tradycyjnej poczty. Obecnie jednak powszechnym sposobem przesyłania dokumentów jest poczta elektroniczna. Umożliwia ona przekazanie kontrahentowi sporządzonej (wystawionej) przez sprzedawcę faktury VAT w sposób znacznie szybszy i bezpieczniejszy.

Podsumowując powyższe rozważania Spółka stoi na stanowisku, że polskie przepisy o podatku VAT dotyczące wystawiania faktur, choć powstały w innych realiach obrotu gospodarczego, nie zawierają regulacji uniemożliwiających przesyłanie faktur VAT za pomocą poczty elektronicznej czy faksu i wydrukowania ich przez nabywcę. Podkreślić przy tym należy, że wydrukowana faktura jest identyczna z fakturą, która zostałaby wysłana pocztą tradycyjną. Zatem bez znaczenia, w ocenie Spółki, jest miejsce jej druku (skoro brak jest obowiązku jej stemplowania i podpisywania) - na drukarce przez Spółkę w jej lokalu lub na drukarce przez klienta w miejscu jego siedziby.

W ocenie Spółki wykładni przepisów dotyczących fakturowania nie można dokonywać w oderwaniu od norm prawa wspólnotowego. Stosownie bowiem do art. 2 Traktu Akcesyjnego podpisanego w Atenach w dniu 16 kwietnia 2003 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864; dalej: Traktat Akcesyjny), Polska związana jest od dnia przystąpienia do Unii Europejskiej postanowieniami Traktatów założycielskich i aktów przyjętych przez instytucje Wspólnot przed dniem przystąpienia. Również art. 91 ust. 3 Konstytucji RP wskazuje, iż od 1 maja 2004 r., kiedy Polska stała się członkiem Unii Europejskiej, wszelkie przepisy stanowione przez tę organizację międzynarodową stały się częścią polskiego porządku prawnego i to z pierwszeństwem przed prawem krajowym.

Spółka pragnie podkreślić, że obowiązująca obecnie Dyrektywa 112 zawiera regulacje szczegółowo odnoszące się do dwóch rodzajów czynności związanych z dokumentowaniem transakcji podlegających VAT. Są to:

* wystawianie faktur VAT - Sekcja 3 Rozdziału 3 Fakturowanie (art. 220-art. 225)

* przesyłanie faktur drogą elektroniczną - Sekcja 5 Rozdziału 3 Fakturowanie (art. 232-art. 237).

Z powyższych przepisów, podobnie zresztą jak z przepisów krajowych nie wynika, aby dla wystawienia faktury koniecznym było jej wydrukowanie przez sprzedawcę i wysłanie w jakiś konkretny, określony sposób.

Brak związku pomiędzy faktem wystawienia faktury, a dokonaniem czynności technicznej polegającej na jej wydrukowaniu podkreśla w szczególności treść art. 218 Dyrektywy 112, zgodnie z którym państwa członkowskie uznają za faktury dokumenty lub noty w formie papierowej lub w formie elektronicznej, które spełniają warunki określone w Rozdziale 3. Analiza wspomnianego przepisu prowadzi do konstatacji, że transakcja jest udokumentowana fakturą również w sytuacji, gdy potwierdzenie faktycznego dokonania transakcji nastąpi w formie elektronicznej (np. poprzez zapis w systemie księgowym). Fragment przepisu, w którym mowa o dokumencie w formie elektronicznej, nie odwołuje się przy tym do art. 232 i 233 Dyrektywy 112. W konsekwencji należy przyjąć, że przepis ten obejmuje swoim zakresem funkcjonowanie w obrocie gospodarczym faktury sporządzonej w formie elektronicznej, a nie tylko przypadki przesyłania faktur w tej formie. Wynika z niego, że dla wystawienia faktury (jej wykreowania dla potrzeb obrotu gospodarczego) wystarczające jest sporządzenie dokumentu (papierowego lub w formie elektronicznej) zawierającego określone informacje, potwierdzającego wykonanie czynności opodatkowanej VAT. Wydrukowanie takiej faktury nie ma w tym przypadku znaczenia dla uznania tego dokumentu za prawidłowo wystawiony.

Za przedstawionym wyżej podejściem, w ocenie Spółki, przemawia również zasada proporcjonalności, wyrażona obecnie w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej (tekst jedn. Dz. U. UE 2010/C 83/01), a następnie doprecyzowana przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (np. w sprawie C-446/03 MarksSpencer czy też C-361/96 Sociale Generale). Z zasady tej wynika, że państwa członkowskie mogą nakładać na obywateli tylko takie obowiązki (stosować tylko takie środki), które są niezbędne dla osiągnięcia celów zakładanych przez dyrektywy. Obowiązek przesyłania tradycyjnych faktur w formie papierowej (za pośrednictwem tradycyjnych środków komunikowania) w sytuacji, gdy inne metody przesyłania faktur nie stoją w sprzeczności z regulacjami Dyrektywy oraz zapewniają realizację jej celów, jest obowiązkiem nadmiernie dolegliwym i narusza wspomnianą zasadę.

Ponadto Spółka pragnie zwrócić uwagę na najnowszą zmianę Dyrektywy 112, odnoszącą się do problematyki elektronicznych środków komunikowania i faktur (dyrektywa Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r. zmieniająca dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do przepisów dotyczących fakturowania). Wprowadzona regulacja znosi ograniczenia co do szczególnej formy wystawiana, przesyłana i przechowywana faktur elektronicznych (tak więc nawet samej formy faktur, a nie jedynie sposobu ich przesyłania, co jest środkiem znacznie dalej idącym). Wspomniana zamiana wychodzi naprzeciw zmianom związanym z postępem technologicznym w zakresie komunikowania i wskazuje na kierunek, w którym powinna podążać interpretacja regulacji Dyrektywy 112.

Stanowisko Spółki w powyższym zakresie znajduje potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 20 maja 2010 r. (sygn. akt I FSK 1444/09). W powołanym wyroku NSA stwierdził m.in.: prowspólnotowa wykładnia prowadzi zatem z jednej strony do wniosku, że prawodawca krajowy uregulował kwestią wystawiania i przekazywania faktur w formie elektronicznej, bez konieczności ich przechowywania w tej samej formie, tyle że nie uczynił tego wprost, z drugiej zaś strony wskazuje, że skoro w odniesieniu do faktur przechowywanych w formie elektronicznej wprowadzono wymóg ich kwalifikowanego uwierzytelnienia, to - a contrario - w przypadku faktur elektronicznych nieprzechowywanych w tej formie, wymóg taki nie istnieje, w przeciwnym razie byłby bowiem wprost wyrażony".

Podsumowując powyższe rozważania Spółka pragnie podkreślić, że w jej ocenie zarówno polskie regulacje w zakresie VAT jak i przepisy Dyrektywy 112 wskazują, iż dla wystawienia faktury nie jest konieczne wydrukowanie jej oryginału i kopii przez sprzedawcę czy przesłanie nabywcy w jakieś konkretnej, z góry określonej formie.

W świetle wymogów wynikających z przepisów prawa faktura musi zostać jedynie sporządzona przez sprzedawcę i może być wysłana np. pocztą e-mail, kurierem lub w inny sposób. Akceptowalne jest przy tym, aby faktura była wydrukowana przez nabywcę. Zdaniem Spółki, opisane wyżej faktury będą stanowić dla kontrahentów Spółki podstawę do odliczania wykazanego w nich podatku VAT naliczonego (z uwzględnieniem odpowiednich przepisów odnośnie zasad odliczenia podatku VAT naliczonego).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Z ww. przepisów wynika, iż podatnicy winni wystawiać faktury, dokumentujące czynności opodatkowane, o ile takie wykonują. W aspekcie rozpatrywanej sprawy istotne jest rozstrzygnięcie co należy rozumieć pod pojęciem "wystawić". Zgodnie z Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1994 r.) przez słowo wystawić należy rozumieć: wypisać, wypełnić, wydać, np. wystawić czek, rachunek dokument.

A zatem pojęcie "wystawiać" oznacza sporządzenie dokumentu, w tym przypadku faktury, na użytek kontrahenta - odbiorcy towaru lub usługi, oraz wręczenie (doręczenie) przedmiotowej faktury kontrahentowi. Sporządzenie takiej faktury polega na ujęciu w dokumencie o tej nazwie, niezbędnych danych.

W tym miejscu tut. Organ chciałby zauważyć, że nie może się zgodzić z poglądem Spółki, jak też powołanym przez nią orzecznictwem, iż "wystawić fakturę" oznacza tyle co jej sporządzenie, czyli bez jej uzewnętrznienia (przesłania/przekazania) dla nabywcy. Trzeba wskazać, iż podstawową rolą faktury, na gruncie podatku VAT, jest umożliwienie nabywcy dokumentowanie dokonanych zakupów w celu skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikających z tych faktur (por. art. 86 ust. 2 ustawy o VAT). Gdyby ograniczyć rozumowanie słowa "wystawić" tak jak czyni Wnioskodawca regulacja art. 106 ust. 1 ustawy o VAT byłaby zbędna, albowiem dla celów ewidencyjnych wystarczające były by przepisy art. 109 ustawy.

Jednakże niezależnie od sposobu rozumienia słowa "wystawić" ww. przepis nie przesądza o formie w jakiej faktura winna być wystawiona. Zdaniem Organu należy w takiej sytuacji dokonać interpretacji tego przepisu opierając się o wykładnię prowspólnotową.

Zgodnie z art. 218 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347 str. 1 z późn. zm.), zwaną dalej dyrektywą, do celów niniejszej dyrektywy państwa członkowskie uznają za faktury dokumenty lub noty w formie papierowej lub w formie elektronicznej, które spełniają warunki określone w niniejszym rozdziale.

W myśl art. 232 Dyrektywy w brzmieniu obowiązującym do dnia 10 sierpnia 2010 r. faktury wystawione zgodnie z przepisami sekcji 2 mogą zostać przesłane w formie papierowej lub, z zastrzeżeniem akceptacji odbiorcy, mogą zostać przesłane lub udostępnione drogą elektroniczną.

Mając na względzie wyżej przytoczone przepisy należy stwierdzić, że uregulowania Dyrektywy stanowią, iż faktury mają być wystawiane wyłącznie w formie papierowej lub elektronicznej. Ponadto należy zauważyć, że przepis art. 218 odnosi się do całej dyrektywy a nie tylko do poszczególnych sekcji czy rozdziałów Dyrektywy tym samym, o ile nie jest to wyraźnie zaznaczone, wszelkie regulacje odnośnie faktur w Dyrektywie odnoszą się właśnie do faktur wymienionych w art. 218 czyli do faktur papierowych lub elektronicznych co za tym idzie również regulacje odnośnie ich przesyłania odnoszą do faktur elektronicznych i papierowych. Zatem w sytuacji gdy faktura jest przesyłana w formie papierowej niezbędne jest najpierw jej sporządzenie właśnie w tej formie, z tej prostej przyczyny aby było co przesłać.

Ponadto patrząc na art. 233 ust. 1 Dyrektywy w brzmieniu obowiązującym do 10 sierpnia 2010 r. w myśl którego Państwa członkowskie akceptują faktury przesyłane lub udostępniane drogą elektroniczną, pod warunkiem że autentyczność pochodzenia faktur i integralność ich treści zagwarantowano przy użyciu jednej z następujących metod:

W akapicie drugim ww. przepisu dopuszczono, na zasadzie wyjątku, możliwość przesyłania lub udostępniania faktur drogą elektroniczną przy zastosowaniu innych metod, jednakże z zastrzeżeniem ich akceptacji przez zainteresowane państwo lub państwa członkowskie.

Z przytoczonych przepisów jednoznacznie wynika, iż faktura może być wystawiona i przesłana jedynie w formie papierowej - czyli wystawca faktury winien sporządzić ją w formie papierowej i w takiej też formie dostarczyć ją kontrahentowi - oraz w formie elektronicznej, lecz jedynie przy zachowaniu ww. metod. Co prawda ww. przepisy przewidują możliwość przesyłania lub udostępniania faktur drogą elektroniczną przy zastosowaniu innych metod jednakże pod warunkiem akceptacji przez zainteresowane państwo czego jednak do tej pory nie przewidziano w przepisach krajowych.

Warto tutaj zauważyć, że dopiero znowelizowane przepisy art. 232 i 233 dyrektywy obowiązujące od 11 sierpnia 2010 r. liberalizują kwestię wystawiania faktur elektronicznych. I tak zgodnie obecnym brzmieniem ww. przepisów stosowanie faktury elektronicznej podlega akceptacji odbiorcy.

Autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność faktury, niezależnie od tego, czy wystawiono ją w formie papierowej czy elektronicznej, zapewnia się od momentu wystawienia faktury aż do końca okresu jej przechowywania.

Każdy podatnik określa sposób zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury. Można to zapewnić za pomocą dowolnych kontroli biznesowych, które ustalają wiarygodną ścieżkę audytu między fakturą a dostawą towarów lub świadczeniem usług.

"Autentyczność pochodzenia" oznacza pewność co do tożsamości dostawcy lub usługodawcy albo wystawcy faktury.

"Integralność treści" oznacza, że w fakturze nie zmieniono danych wymaganych na mocy niniejszej dyrektywy.

Poza wykorzystaniem rodzajów kontroli biznesowej opisanych w ust. 1 poniżej przedstawiono przykłady technologii zapewniających autentyczność pochodzenia i integralność treści faktury elektronicznej:

Porównując obecne brzmienie przepisów z obowiązującymi do 10 sierpnia 2010 r. wyraźnie wynika, iż dopiero przepisy obowiązujące od 11 sierpnia 2010 r. uznają za fakturę każdy dokument wystawiony i przesłany drogą elektroniczną któremu zapewniono autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność. Przy czym to podatnik, za pomocą dowolnych kontroli biznesowych, dokonuje ww. zapewnienia. Natomiast technologie oparte na zaawansowanym podpisie elektronicznym i elektronicznej wymianie danych (EDI) stanowią jedynie przykład możliwego ww. zapewnienia. Na zasadzie a contrario należy stwierdzić, że przed 11 sierpnia 2010 r. za faktury wystawiane w formie elektronicznej należy uznać jedynie takie dokumenty których autentyczność będzie zapewniona za pomocą zaawansowanego podpisu elektronicznego lub za pomocą elektronicznej wymiany danych (EDI), chyba że przepisy danego kraju pozwalają na zastosowanie innych metod.

Dodatkowo należy wskazać, że państwa członkowskie zostały zobowiązane do przyjęcia i publikacji, nie później niż do dnia 31 grudnia 2012 r., przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania ww. nowelizacji dyrektywy. Państwa członkowskie stosują te przepisy od dnia 1 stycznia 2013 r. (art. 2 ust. 1 Dyrektywy Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r. zmieniającą dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do przepisów dotyczących fakturowania (Dz. Urz. UE L Nr 189 str. 1)). Tym samym do 31 grudnia 2012 r. państwa członkowskie za faktury wystawione w formie elektronicznej uznają jedynie takie które są zabezpieczone ww. metodami chyba że przepisy danego kraju dopuszczą inną możliwość.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż nabywca może sobie sam wydrukować fakturę na postawie danych przesłanych mu przez sprzedawcę. Tak postawienie sprawy doprowadza do sytuacji, w której nabywca posiadając dane o fakturze, np. na elektronicznej skrzynce pocztowej czy też np. na twardym dysku komputera nie byłby uprawniony do skorzystania z prawa do odliczenia natomiast samo wydrukowanie przez niego tych danych uprawniałoby go odliczenia. W takiej sytuacji tak naprawdę to nabywca sam sobie wystawiłby fakturę gdyż dopiero z momentem wydrukowania można by mówić o wprowadzeniu dokumentu, jakim jest faktura do obrotu prawnego, czyli w momencie kiedy dokument wywiera odpowiednie skutki prawne. Taki sposób wystawiania faktur, jaki proponuje Wnioskodawca opierający się na tym, iż to nabywca brałby udział w jej tworzeniu, poprzez drukowanie, oraz wprowadzałby ją do obrotu całkowicie sprzeciwia się zapisowi art. 106 ust. 1 ustawy o VAT. Ww. przepis wyraźnie kładzie nacisk, iż to sprzedawca winien wystawić fakturę i żadnym razie nie przewiduje możliwości współudziału w tym procesie nabywcy jak to widzi Skarżący.

Odnośnie zaś faktury przesyłanej faksem tut. organ pozwoli sobie odpowiedzieć słowami NSA zawartymi we wyroku z dnia 9 grudnia 2004 r. sygn. FSK 620/04, który co prawda odnosił się do stanu prawnego z przed 1 maja 2004 r. lecz w którym to Sąd odniósł się również do orzecznictwa ETS. Sąd zauważył, że "Faks faktury nie jest dokumentem (...), a jedynie jego powieleniem. Podobnie jak kserokopia banknotu nie może być uznana za środek płatniczy, tak i faks faktury nie sposób uznać z fakturę. Bezpieczeństwo rozliczeń podatku od towarów i usług nie pozwala na wprowadzenie do obrotu duplikatów dokumentów, poza przypadkami wyraźnie przez prawodawcę wskazanymi." Co za tym idzie nie sposób uznać, iż taki dokument będzie dawał prawo do odliczenia.

Warto też zwrócić uwagę na art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ww. ustawy w myśl którego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika (...).

Przywołany przepis jednoznacznie wiąże prawo do odliczenia fakturami otrzymanymi czyli z "gotowym produktem" jakim jest faktura, a nie z "fakturą" którą podatnik sam sobie drukuje.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.