IBPP3/443-660/08/BWo

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 15 września 2008 r. (data wpływu 17 września 2008 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 listopada 2008 r. (data wpływu 26 listopada 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania usług informatycznych świadczonych dla Ministerstwa Finansów Republiki Litwy - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 września 2008 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 25 listopada 2008 r. (data wpływu 26 listopada 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania usług informatycznych świadczonych dla Ministerstwa Finansów Republiki Litwy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka (S.) oraz spółka E. z siedzibą na Litwie zawarły wspólnie jako konsorcjum firm z Ministerstwem Finansów Republiki Litwy umowę o wykonanie oprogramowania celnego oraz świadczenie usług jego utrzymania i wsparcia przez okres 6 lat (zamówienie publiczne).

W trakcie realizacji umowy z Ministerstwem Finansów Litwy, Spółka (S.), świadczyć będzie usługi informatyczne - usługi doradztwa w zakresie oprogramowania (PKWiU 72.2).

Umowa konsorcjum zawarta pomiędzy S. i E., jako posiadającymi równe prawa partnerami, ustanawia S. liderem konsorcjum uprawnionym do reprezentowania i podpisywania w imieniu obu firm. W związku powyższym, zgodnie z powszechną w takich przypadkach praktyką, umowa zawarta z Ministerstwem Finansów RL przewiduje, iż faktury za wykonane zarówno przez S. jak i przez E. prace będzie wystawiać dla Ministerstwa Finansów lider konsorcjum, czyli firma S. i wszystkie płatności ze strony zamawiającego będą wpływać na jej rachunek.

Umowa konsorcjum zawarta pomiędzy S. i E. szczegółowo określa jakie prace w zakresie wykonania oprogramowania oraz usług jego utrzymania mają wykonać poszczególni konsorcjanci i należne im za te prace wynagrodzenie.

E. będzie więc spełniać swoje świadczenia bezpośrednio na rzecz Ministerstwa Finansów Litwy, a nie na rzecz S., gdyż jest konsorcjantem, a nie podwykonawcą i za te usługi płacić będzie zamawiający (za pośrednictwem rachunku bankowego S.).

W celu dokonania rozliczeń między konsorcjantami należna E. kwota będzie ujmowana w fakturze wystawionej przez E. dla S. po dokonaniu odbioru prac przez zamawiającego, a następnie ujmowana przez S. w fakturze wystawionej dla Ministerstwa Finansów RL.

Ministerstwo Finansów RL nie posiada statusu podatnika podatku od towarów i usług na Litwie, nie będzie w związku z tym zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT należnego.

Na potrzeby realizacji kontraktu S. zawarła również umowy z polskimi podwykonawcami, firmami posiadającymi status polskiego podatnika VAT.

S. dopiero rozpoczyna realizację zamówienia i nie wie jeszcze czy dla jego należytego wykonania będzie musiała utworzyć na Litwie oddział.

Z opinii litewskiego biura doradztwa podatkowego wynika, iż S. może albo dobrowolnie i bez tworzenia oddziału na Litwie zarejestrować się jako podatnik VAT bądź też utworzyć tam oddział i w związku z tym być zobowiązana do takiej rejestracji.

Zagraniczny oddział spółki, jaki S. rozważa utworzyć na Litwie, nie będzie pod względem prawnym podmiotem odrębnym od samej spółki, ale od niej zależny.

Oddział ten będzie jedynie organizacyjnie i majątkowo wyodrębniona częścią spółki macierzystej.

W zakresie ponoszenia ryzyka gospodarczego, wynikającego ze swojej działalności, oddział pozbawiony będzie niezależności, ryzyko to spoczywać będzie na jednostce macierzystej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1 #161; 2

Zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. w art. 27 ust. 4 pkt 3 określona została zasada miejsca świadczenia usług tzw. niematerialnych (m.in. informatycznych). Ich miejscem świadczenia, tym samym miejscem opodatkowania, jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona.

Cytowany przepis prawny ma zastosowanie m.in. w przypadku, gdy ww. usługi są świadczone na rzecz podatników mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium wspólnoty, ale w kraju innym niż kraj świadczącego usługę.

Problem związany jest z faktem, że ponieważ nabywca usług, Ministerstwo Finansów R.L., nie jest wg jego oświadczenia podatnikiem podatku VAT, S. mogłaby rozliczać podatek VAT na terytorium Litwy w przypadku zarejestrowania się tam jako podatnik VAT.

Stanowisko litewskiego biura doradztwa podatkowego w sytuacji opisanej w pytaniu nr 1 i 2 jest jednoznaczne i wskazuje, że miejscem świadczenia usług informatycznych na rzecz Ministerstwa Finansów Litwy, które nie posiada statusu podatnika, byłoby terytorium Litwy i tam powstałby obowiązek podatkowy. S. podziela to stanowisko, że po rejestracji do podatku VAT na Litwie (niezależnie od tego czy będzie to rejestracja dobrowolna, czy związana z założeniem oddziału) obowiązek podatkowy w zakresie świadczonej usługi powstanie na Litwie, natomiast w Polsce rozliczenie z tego tytułu nie wystąpi.

Ad.3

Zagraniczny oddział spółki pozbawiony jest niezależności, jest jedynie częścią składową spółki, dla celów VAT spółka macierzysta i jej zagraniczny oddział są jednym podatnikiem dlatego czynności wykonywane między centralą a jej zagranicznym oddziałem nie podlegają VAT. Macierzysta firma S. będzie mogła odliczyć VAT naliczony zgodnie z art. 86 ust. 8 ustawy.

Ad.4

Po uzyskaniu przez S. statusu podatnika VAT na Litwie (niezależnie od tego czy spółka utworzy tam oddział czy też nie będzie posiadać tam stałego miejsca prowadzenia działalności), spółka E. powinna wystawić S. w celu rozliczenia fakturę z VAT wg stawki obowiązującej na Litwie; podatek ten byłby odliczany przez S. od podatku należnego na terytorium Litwy. S. w Polsce nie miałaby obowiązku rozliczenia VAT z tego tytułu.

Ad. 5

Po uzyskaniu przez S. statusu podatnika VAT na Litwie (bez posiadania tam stałego miejsca prowadzenia działalności jak i po utworzeniu oddziału) firmy posiadające siedzibę w Polsce i status polskiego podatnika VAT powinny wystawić dla S. faktury bez VAT z adnotacją, ze podatek rozlicza nabywca. S. jako podatnik litewski miałaby obowiązek rozliczenia VAT na zasadzie samonaliczenia wg stawki obowiązującej na Litwie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Na postawie art. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca zawarł ze Spółką E. z siedziba na Litwie wspólnie jako konsorcjum firm z Ministerstwem Finansów Republiki Litwy umowę o wykonanie oprogramowania celnego oraz świadczenie usług jego utrzymania i wsparcia przez okres 6 lat (zamówienie publiczne). W trakcie realizacji umowy z Ministerstwem Finansów Litwy, Wnioskodawca, świadczyć będzie usługi informatyczne - usługi doradztwa w zakresie oprogramowania (PKWiU 72.2).

Umowa konsorcjum zawarta pomiędzy Wnioskodawcą i E., jako posiadającymi równe prawa partnerami, ustanawia Wnioskodawcę liderem konsorcjum uprawnionym do reprezentowania i podpisywania w imieniu obu firm. Umowa konsorcjum zawarta pomiędzy Wniopskodawcą i E. szczegółowo określa jakie prace w zakresie wykonania oprogramowania oraz usług jego utrzymania mają wykonać poszczególni konsorcjanci i należne im za te prace wynagrodzenie. E. będzie więc spełniać swoje świadczenia bezpośrednio na rzecz Ministerstwa Finansów Litwy, a nie na rzecz Wnioskodawcy, gdyż jest konsorcjantem, a nie podwykonawcą i za te usługi płacić będzie zamawiający. W celu dokonania rozliczeń między konsorcjantami należna E. kwota będzie ujmowana w fakturze wystawionej przez E. dla Wnioskodawcy po dokonaniu odbioru prac przez zamawiającego, a następnie ujmowana przez Wnioskodawcę w fakturze wystawionej dla Ministerstwa Finansów RL. Ministerstwo Finansów Republiki Litwy nie posiada statusu podatnika podatku od towarów i usług na Litwie. Na potrzeby realizacji kontraktu Wnioskodawca zawarł również umowy z polskimi podwykonawcami, firmami posiadającymi status polskiego podatnika VAT.

Z powyższego wynika, iż Wnioskodawca w ramach zawartej umowy konsorcjum będzie świadczył usługi informatyczne - usługi doradztwa w zakresie oprogramowania (PKWiU 72.2). Usługi te będą świadczone na rzecz Ministerstwa Finansów Republiki Litwy, które nie posiada statusu podatnika podatku od towarów i usług na Litwie.

W przypadku, gdy powyżej opisana usługa niematerialna świadczona jest na rzecz kontrahenta z krajów Unii Europejskiej należy wskazać miejsce świadczenia dla tejże usługi.

Stosownie do art. 27 ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi - miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności - miejsce stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-6 i art. 28.

Od ogólnej zasady sformułowanej w art. 27 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, ustawodawca wprowadził szereg wyjątków, określających inne, niż wynikające z zasady ogólnej, miejsce świadczenia usług, z uwagi na ich charakter.

W myśl art. 27 ust. 3 cyt. ustawy, w przypadku gdy usługi, o których mowa w ust. 4, są świadczone na rzecz:

Zgodnie z art. 27 ust. 4 cyt. ustawy, przepis ust. 3 stosuje się do usług:

3a) usług przetwarzania danych, dostarczania informacji oraz usług tłumaczeń;

Z związku z tym, że usługa świadczona przez Wnioskodawcę w ramach zawartej umowy konsorcjum świadczona będzie na rzecz Ministerstwa Finansów Republiki Litwy, który to podmiot nie posiada statusu podatnika podatku od towarów i usług na Litwie nie znajdzie zastosowania art. 27 ust. 3 pkt 2 w związku z art. art. 27 ust. 4 pkt 3 lit. b) cyt. ustawy o VAT, bowiem przepis ten ma zastosowanie tylko w sytuacji, gdy kontrahent jest podatnikiem mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty w kraju innym niż kraj świadczącego usługę. Natomiast w przedmiotowej sytuacji kontrahent Wnioskodawcy nie posiada statusu podatnika podatku na Litwie. Zatem zastosowanie znajdzie ogólna zasada wynikająca z art. 27 ust. 1 ww. ustawy o VAT.

Zagadnienie miejsca świadczenia usług zostało uregulowane w art. 43 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 str. 1 z późn. zm.). Zgodnie z ww. art. 43 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym usługodawca ma siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego świadczy usługę lub, w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Przy wyborze kryterium miejsca świadczenia każdą transakcję należy rozpatrywać w kontekście konstrukcyjnych założeń wspólnego systemu VAT, a mianowicie opodatkowania świadczenia w miejscu konsumpcji oraz zachowania warunków konkurencji podmiotów gospodarczych poprzez gwarancję powszechności opodatkowania i eliminację przypadków braku opodatkowania bądź podwójnego opodatkowania, jak również w kontekście aspektów praktycznych, takich jak możliwość ściągnięcia zobowiązania podatkowego, kontrola i identyfikacja transakcji opodatkowanych, efektywność fiskalna. Miejsce prowadzenia przedsiębiorstwa (siedziba) usługodawcy jest zawsze pierwszym kryterium branym pod uwagę przy ustalaniu miejsca świadczenia usługi. Jeśli zastosowanie tego kryterium nie prowadzi do racjonalnych wniosków w zakresie opodatkowania danej usługi bądź też prowadzi do konfliktów między regulacjami państw członkowskich, dopiero wówczas pod rozwagę brane jest drugie kryterium, czyli stałe miejsce prowadzenia działalności, z którego wykonywana jest usługa. Miejsce, w którym usługodawca posiada swoje przedsiębiorstwo, jest pierwszą przesłanką determinującą miejsce świadczenia usług, chyba że bardziej racjonalne będzie uwzględnienie innego miejsca wykonywania usługi. Inne kryteria mogą być zastosowane jednak tylko w przypadku, gdy oparcie się na kryterium miejsca prowadzenia przedsiębiorstwa usługodawcy nie prowadzi do racjonalnych wniosków w zakresie podatków lub też jest sprzeczne z przepisami innego państwa członkowskiego.

Miejsce świadczenia usług zostało zdefiniowane w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

I tak w orzeczeniu w sprawie 168/84 pomiędzy Günter Berkholz a Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (Niemcy), Europejski Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że stałe miejsce prowadzenia działalności oznacza miejsce, które charakteryzuje się pewnym minimum stałości wynikającej ze stałej obecności zarówno osób, jak i zaplecza technicznego koniecznych dla wykonania danej usługi. Europejski Trybunał Sprawiedliwości uznał, że samo zamontowanie urządzeń do prowadzenia działalności gospodarczej może być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności jedynie wówczas, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe również personel obsługujący te urządzenia.

W podobnej sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności. Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, iż miejscem świadczenia usług nie powinno być miejsce, które nie charakteryzuje się określoną skalą działalności, a jednocześnie nie znajdują się tam na stałe personel i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia danych usług.

Kolejna interpretacja stałego miejsca prowadzenia działalności pojawiła się w orzeczeniu w sprawie C-190/95 pomiędzy ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (Holandia). Jak potwierdził Europejski Trybunał Sprawiedliwości, nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług (podobne stanowisko zostało wyrażone w orzeczeniu w sprawie C-390/96 pomiędzy Lease Plan Luxembourg SA a Państwem Belgijskim).

W związku z powyższym samo otwarcie oddziału bądź zarejestrowanie firmy na Litwie pozostaje w przedstawionym stanie bez znaczenia, bowiem jak wynika z powyżej powołanych orzeczeń ETS nie można przyjąć, że Wnioskodawca otwierając oddział na Litwie ma tam stałe miejsce prowadzenia działalności (siedzibę). Powyższe potwierdza sam Wnioskodawca wskazując, iż nie posiada na Litwie stałego miejsca prowadzenia działalności.

Ponadto odnosząc się do kwestii oddziału należy powołać art. 15 ust. 1 ww. ustawy o VAT, w myśl którego podatnikami podatku od towarów i usług są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2).

Z wniosku wynika, że utworzony oddział na Litwie nie będzie stanowił stałego miejsca prowadzenia działalności. W związku z powyższym, należy stwierdzić, że niezależnie od prowadzenia działalności w formie oddziału podatnikiem podatku od towarów i usług jest osoba prawna tj. Spółka - Wnioskodawca. Oddział Wnioskodawcy na Litwie nie został wyposażony w odrębny kapitał, nie znajduje się tam na stałe personel i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia usług informatycznych. Zatem w konsekwencji nie może istnieć żaden stosunek prawny pomiędzy Wnioskodawcą a jego oddziałem. Należy bowiem uznać je za jednego i tego samego podatnika, a oddział jedynie za część składową Wnioskodawcy.

Powyższe stanowisko jest zgodne z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. ETS w wyroku z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie C-210/04 wskazał, że stały zakład mający siedzibę w innym państwie członkowskim, niebędący pod względem prawnym odrębnym do spółki, do której należy, nie może być uznany za podatnika ze względu na obciążenie go kosztami z tytułu świadczenia tych usług. W związku z powyższym ETS stwierdził, że oddział spółki będącej nierezydentem pozbawiony jest niezależności i stanowi jedynie część składową spółki. Zatem zarówno spółkę jak i jej oddział należy uznać za jednego i tego samego podatnika w rozumieniu art. 4 ust. 1 Szóstej Dyrektywy.

W przedstawionej sytuacji bez znaczenia pozostaje zatem fakt utworzenia przez Wnioskodawcę oddziału na Litwie. Kluczowym dla sprawy jest wskazanie miejsca prowadzenia działalności determinującego miejsce świadczenia usług. Usługa informatyczna nie jest świadczona na rzecz podatnika.

Na podstawie powyżej opisanego stanu prawnego oraz przedstawionego zdarzenia przyszłego zastosowanie znajdzie zasada ogólna wyrażona w art. 27 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którą miejscem świadczenia usług informatycznych na rzecz Ministerstwa Finansów Republiki Litwy jest miejsce gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, za które należy przyjąć terytorium kraju. Bez wpływu na miejsce świadczenia usług informatycznych jest otwarcie oddziału na Litwie. Zatem usługa informatyczna świadczona przez Wnioskodawcę, na rzecz podmiotu niebędącego podatnikiem na Litwie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, iż usługa informatyczna nie podlega opodatkowaniu na terytorium kraju należało uznać za nieprawidłowe.

Natomiast w odniesieniu do usług niematerialnych świadczonych przez polskich podatników VAT z siedzibą w Polsce na rzecz oddziału Wnioskodawcy, należy ponownie podkreślić, że miejsce stałego prowadzenia działalności (również siedziba) Wnioskodawcy znajdują się na terytorium kraju. W przypadku świadczenia usług niematerialnych przez polskiego podatnika na rzecz Wnioskodawcy, mającego miejsce stałego prowadzenia działalności na terytorium kraju, usługi te podlegają opodatkowaniu na terytorium kraju według krajowych przepisów i stawek podatkowych. Zatem polscy podwykonawcy winni wystawiać na świadczone usługi faktury VAT zgodnie z przepisami wynikającymi z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisami wykonawczymi do ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, iż podwykonawcy winni wystawiać faktury bez VAT z adnotacją, ze podatek rozlicza nabywca wg stawki obowiązującej na Litwie należało uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu do prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z usługami świadczonymi przez Wnioskodawcę na rzecz oddziału na Litwie należy wskazać, że usługi te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem oddział należy uznać za jednego i tego samego podatnika. Wnioskodawca wywodzi swoje prawo do odliczenia z art. 86 ust. 8 ustawy o VAT. Artykuł 88 ust. 8 pkt 1 cyt. ustawy stanowi stanowi, iż podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą: dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Powołany artykuł wiąże prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z czynnościami opodatkowanymi poza terytorium kraju. Na mocy komentowanej regulacji podatnikowi będzie przysługiwać prawo do odliczenia, o ile udowodni, że w sytuacji świadczenia analogicznej czynności w kraju miałby prawo do odliczenia. W celu określenia prawa do odliczenia podatku w związku z wykonywaniem czynności poza krajem, należy stworzyć pewien hipotetyczny model. W ramach tego modelu czynność wykonaną za granicą należy "umieścić w kraju", następnie ocenić, czy w tym przypadku podatnikowi przysługiwałoby prawo do odliczenia podatku.

W odniesieniu do powyższego należy ponownie wskazać, że przedmiotowe usługi informatyczne nie stanowią usług, których miejsce świadczenia znajduje się poza terytorium kraju, bowiem usługi te podlegają opodatkowaniu na terytorium kraju. Natomiast usługi świadczone pomiędzy macierzystą spółką (Wnioskodawcą) a jej oddziałem na Litwie stanowią wewnętrzne rozliczenie i nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem stanowisko Wnioskodawcy, iż przysługuje mu prawo do odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 8 ustawy o VAT należało uznać za nieprawidłowe.

Reasumując, biorąc powyżej przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołany stan prawny stanowisko Wnioskodawcy uznać należało całościowo za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w kwestii opodatkowania świadczonych usług według przepisów obowiązujących na Litwie (pytanie nr 4) zawarta została w odrębnym rozstrzygnięciu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę, zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała