IBPP3/443-638/08/KO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 1 września 2008 r. (data wpływu 4 września 2008 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 listopada 2008 r. (data wpływu 18 listopada 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie eksportu towarów - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 września 2008 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem w dniu 18 listopada 2008 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie eksportu towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej: Spółka) dokonuje dostaw towarów na rzecz kontrahentów z Australii. Towary wywożone są z Polski za pośrednictwem portu w Antwerpii.Odprawa celna wywożonych z Polski towarów odbywa się w urzędzie celnym w Holandii. W jej wyniku wydawany jest wywozowy dokument towarzyszący (EAD). Jednocześnie operacji wywozowej nadawany jest numer ewidencyjny MRN, który zostaje wydrukowany na EAD.Ostatnim urzędem celnym w Unii Europejskiej - urzędem celnym wyprowadzenia - jest urząd celny w Antwerpii. Faktyczny wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej potwierdzany jest przez właściwy urząd celny w formie elektronicznej - w elektronicznym systemie kontroli eksportu. Potwierdzenie wywozu - "confiramtion of exit" - zawiera oznaczenie urzędu celnego wyprowadzenia, datę wyprowadzenia oraz wskazanie numeru ewidencyjnego przesyłki (MRN). Jak Spółka została poinformowana przez działającą w jej imieniu firmę spedycyjną informacja w systemie elektronicznym jest jedynym sposobem dokumentowania eksportu przez zaangażowane w transakcje urzędy celne. Mając to na względzie Spółka dysponuje wydrukiem potwierdzenia wywozu.

Wezwaniem z dnia 17 listopada 2008 r. tut. Organ wezwał Wnioskodawcę o uzupełnienie wniosku poprzez wskazanie czy Wnioskodawca posiada dokument celny potwierdzający rozpoczęcie procedury wywozu na terytorium kraju tj. Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca pismem z dnia 18 listopada 2008 r. uzupełnił stan faktyczny w następujący sposób:Spółka nie posiada dokumentu celnego potwierdzającego rozpoczęcie procedury wywozu na terytorium Polski.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowym jest uznanie, że opisana wyżej transakcja jest eksportem towarów w rozumieniu ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy przedstawiona w stanie faktycznym niniejszego wniosku transakcja jest eksportem towarów w rozumieniu ustawy o VAT a posiadane przez Spółkę dokumenty uprawniają ją do opodatkowania tej transakcji stawką 0% VAT. Zgodnie z art. 8 pkt 2 lit. a) ustawy o VAT przez eksport towarów rozumie się potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ust. 1 pkt 1-4, jeżeli wywóz jest dokonany przez dostawcę lub na jego rzecz.W opinii Spółki nie powinno budzić wątpliwości, że w przedstawionym stanie faktycznym definicja eksportu towarów została spełniona. Bezsprzecznym jest bowiem, iż towary zostały wywiezione z terytorium Polski - towary te zostały wyprodukowane przez Spółkę w Polsce a transport przedmiotowych towarów do odbiorcy australijskiego rozpoczął się w Polsce. Bezsprzecznym jest również, iż towary te zostały wywiezione poza terytorium Wspólnoty. Fakt ten został potwierdzony przez określony w przepisach celnych urząd celny. Wywóz towarów z Polski nastąpił w wyniku opodatkowanej VAT dostawy towarów na rzecz kontrahenta z Australii.Okoliczności faktyczne wskazują zatem jednoznacznie, iż opisana w stanie faktycznym transakcja dokonywana przez Spółkę powinna być klasyfikowana jako eksport towarów w rozumieniu ustawy o VAT.Spółka pragnie podkreślić, że przywołany przepis ustawy o VAT nie przewiduje innych niż wskazane powyżej warunków uznania danej transakcji za eksport towarów. W szczególności przepis ten nie wymaga by celna procedura wywozu rozpoczęła się w Polsce.

W opinii Spółki interpretacja art. 8 pkt 2 lit. a) ustawy o VAT, w wyniku której dla uznania danej transakcji za eksport towarów wymagane byłoby rozpoczęcie celnej procedury wywozu w Polsce byłaby nieprawidłowa i sprzeczna z prawem wspólnotowym - art. 146 pkt 1a) Dyrektywy 2006/112/WE RADY z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: dyrektywa VAT), zgodnie z którym za eksport towarów uważa się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych przez sprzedawcę lub na jego rzecz poza terytorium Wspólnoty.Przywołany przepis Dyrektywy do uznania transakcji za eksport towarów wymaga jedynie wysyłki (transportu) towarów poza terytorium Wspólnoty w wyniku dostawy towarów. Przepis ten skorelowany jest z regulacjami dotyczącymi "miejsca świadczenia" wskazującymi, iż dostawa towarów transportowanych jest opodatkowana w kraju, w którym transport się rozpoczyna. A zatem, zgodnie z dyrektywą eksport towarów powinien mieć miejsce zawsze gdy towary są wywożone poza terytorium Wspólnoty w wykonaniu opodatkowanej dostawy i być opodatkowany w kraju rozpoczęcia transportu - niezależnie od miejsca dokonania odprawy celnej.Należy przy tym podkreślić, iż wykładnia przepisów ustawy o VAT musi odzwierciedlać zapisy i cele dyrektywy VAT. Organy powinny zatem dążyć do takiego odczytania przepisów ustawodawstwa krajowego by przepisy te były zgodne z regulacją europejską.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Stosownie do art. 2 pkt 8 ww. ustawy o VAT, przez eksport towarów rozumie się potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty w wykonaniu czynności określonych art. 7 ust. 1 pkt 1-4 ustawy, jeżeli wywóz jest dokonany przez:

W myśl art. 19 ust. 6 ustawy w eksporcie towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą potwierdzenia przez urząd celny określony w przepisach celnych wywozu towarów poza terytorium wspólnoty.W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca dokonuje transakcji dostawy towarów na rzecz kontrahentów z Australii. Towary wywożone są z Polski za pośrednictwem portu w Antwerpii. Odprawa celna wywożonych z Polski towarów odbywa się w urzędzie celnym w Holandii. Wnioskodawca nie posiada dokumentu celnego potwierdzającego rozpoczęcie procedury wywozu na terytorium Polski.

Na mocy art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.W przedmiotowej sprawie należy zwrócić uwagę na art. 13 ust. 3 ustawy o VAT. Stosownie do tego przepisu, za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć czynnościom wykonywanym przez niego jako podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego.Wskazany przepis art. 13 ust. 3 ww. ustawy, rozszerza zatem pojecie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na czynności nie mające charakteru czynności dwustronnych, polegające na przemieszczeniu towarów należących do przedsiębiorstwa Wnioskodawcy z Polski do innego kraju wspólnotowego, w którym mają posłużyć wykonywanym tam przez Wnioskodawcę czynnościom opodatkowanym.Przy czym zaznaczyć należy, iż przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 13 ust. 3 ustawy nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy występuje chociażby jedna z przesłanek negatywnych określonych w art. 13 ust. 4 ustawy o VAT.

Zatem zgodnie z art. 13 ust. 4 pkt 4 ww. ustawy, przemieszczenie towarów, o którym mowa w ust. 3, przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy towary mają być przedmiotem eksportu towarów przez tego podatnika, pod warunkiem że podatnik posiada dokument celny potwierdzający rozpoczęcie procedury wywozu na terytorium kraju, jeżeli wywóz z terytorium Wspólnoty jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.Biorąc pod uwagę fakt, iż Wnioskodawca ww. dokumentu nie posiada, stwierdzić należy, iż przepis art. 13 ust. 4 pkt 4 ustawy o VAT, nie znajdzie zastosowania w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku.

Reasumując, transakcji dokonanej przez Wnioskodawcę nie można uznać za eksport towarów, lecz za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, zgodnie z art. 13 ust. 3 ustawy o VAT. Przemieszczenie należącego do spółki towaru z terytorium Polski na terytorium Holandii, celem jego wywozu do Australii za pośrednictwem portu w Antwerpii, stanowić będzie w Polsce wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy o VAT.

Z cyt. wyżej przepisów wynika, iż przemieszczenie z Polski na terytorium innego państwa członkowskiego towarów, które mają być przedmiotem eksportu przez tego podatnika w sytuacji gdy wywóz jest potwierdzany przez urząd celny na terytorium innego niż Polska kraju członkowskiego tylko wówczas jest uznawany za eksport w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o podatku od towarów i usług, jeżeli podatnik posiada dokument celny potwierdzający rozpoczęcie procedury wywozu na terytorium Polski. Zatem w przypadku braku powyższego dokumentu celnego, przemieszczenie towarów, o którym mowa w art. 13 ust. 3 ustawy o VAT, uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Przy czym zauważyć należy, iż zarówno eksport towarów jak i wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów objęte są 0% stawką podatku VAT (przy zachowaniu odpowiednich warunków), co w efekcie powoduje, że towary te są opodatkowane w państwie ich konsumpcji (przeznaczenia). Powyższe regulacje zawarte w ustawie o podatku od towarów i usług nie są sprzeczne z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. L. Nr 347 str. 1 z późn. zm.) odnoszącymi się do zwolnień w podatku w przypadku eksportu towarów. Zwolnienie to zostało oparte na zasadzie opodatkowania w miejscu przeznaczenia lub ostatecznej konsumpcji.

Zgodnie z art. 146 ust. 1 lit. a) dyrektywy państwa członkowskie zwalniają transakcję dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych przez sprzedawcę lub na jego rzecz poza terytorium Wspólnoty. Jednakże należy mieć na uwadze również postanowienia art. 131 dyrektywy odnoszące się również do zwolnień w eksporcie. W myśl tych przepisów zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżania wszelkim przypadkom uchylania się od opodatkowania i nadużyć. Przepisy Dyrektywy przyznają zatem krajom Wspólnoty pewną swobodę w kształtowaniu tych zwolnień poprzez wprowadzenie odpowiednich środków i procedur administracyjnych ukierunkowanych na osiągnięcie wymienionych celów. Tego rodzaju regulacje nie powinny jednak wykraczać poza tak zdefiniowane cele, aby nie prowadzić do systematycznego podważania przyjętych zwolnień, a tym samym założeń, które Wspólnota chce osiągnąć poprzez ich wprowadzenie. Cechą wspólna większości zwolnień przewidzianych w rozdziałach 2-9 jest odniesienie się do transakcji, w których wykorzystanie dostarczonych towarów lub efektu wyświadczonej usługi odbywa się poza terytorium Wspólnoty.Z tego względu opodatkowanie tych transakcji VAT byłoby sprzeczne z założeniami wspólnego systemu podatku VAT, gdyż, co do zasady, podatkowi nie powinny podlegać transakcje, w których ostateczna konsumpcja ma miejsce poza Wspólnotą. W świetle powyższego stwierdzić należy, iż cel określony przez dyrektywę w pełni realizują przytoczone wyżej przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedmiotowym stanie faktycznym.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w części dotyczącej dokumentacji ww. transakcji zawarta została w odrębnym rozstrzygnięciu

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.