IBPP3/443-576/09/IK

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 23 października 2009 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPP3/443-576/09/IK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2009 r. (data wpływu 3 sierpnia 2009 r.), uzupełnionym pismami z dnia 15 października 2009 r. (data wpływu 19 października 2009 r.) oraz z dnia 15 października 2009 r. (data wpływu 20 października 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania sprzedaży budynku, składającego się z lokali mieszkalnych i lokali użytkowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismami z dnia 15 października 2009 r. (data wpływu 19 października 2009 r.), oraz z dnia 15 października 2009 r. (data wpływu 20 października 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania sprzedaży budynku, składającego się z lokali mieszkalnych i lokali użytkowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni była podatnikiem VAT od 1995 r. W latach 1982 r. - 1997 r. prowadziła działalność gospodarczą - placówkę handlową. Nigdy nie prowadziła działalności w zakresie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami ani nie zakupywała nieruchomości w celu dalszej odsprzedaży. W ramach działalności usługowej m.in. świadczyła usługi najmu nieruchomości dla celów mieszkalnych i użytkowych. Nieruchomości nabywała natomiast w ramach gromadzenia osobistego majątku. Od 1997 r. uzyskiwała przychody z wynajmu (najem nie był rozliczany w ramach działalności gospodarczej, lecz na zasadach ogólnych). Działalność gospodarczą, w ramach której najem był rozliczany wznowiono w 2004 r.

Zapytanie dotyczy skutków podatkowych transakcji w formie aktu notarialnego - umowy sprzedaży z dnia 23 grudnia 2008 r. Na jej mocy, Wnioskodawczyni sprzedała działkę gruntu wraz z posadowionym na niej obiektem budowlanym (kamienica wielolokalowa + cztery pawilony).

Sprzedawany budynek został wzniesiony w ok. 1900 r. Wówczas nastąpiło jego pierwsze zasiedlenie. Budynek część zwartej zabudowy, jako główny budynek piętrowy, murowany z cegły - ze stropami. Kamienica ma zróżnicowane przeznaczenie, częściowo - mieszkalne, częściowo - użytkowe - o czym niżej. W roku 1992 r. dokonano wyburzenia oficyn mieszkalnych. A w oparciu o wydane pozwolenie na budowę w 1997 r. zakończono budowę nowych czterech pawilonów (każdy z nich to sklep z pomieszczeniem socjalnym i WC) handlowe o ogólnej powierzchni użytkowej 176 m 2. Pawilony te wznoszone były systemem gospodarczym, z pomocą rodziny. W ramach tej metody realizacji inwestycji, wykorzystano wiele materiałów pochodzących z uprzedniej rozbiórki oficyny, jak również zakupionych przed rejestracją jako podatnika VAT, tj. przed 1995 r. oraz materiały używane. W związku z tym w zakresie czynionych z tego tytułu wydatków na robociznę i zakup materiałów, nie przysługiwało podatniczce prawo do odliczenia podatku naliczonego, albowiem w momencie ponoszenia wydatków nie była podatnikiem VAT.

Wartość początkowa budynków na potrzeby amortyzacji wynosiła 300.000 zł. Nakłady na budowę pawilonów wynosiły 183.000 zł, co stanowi ponad 65% wartości początkowej.

Cała nieruchomość kamienicy (lokale, nieruchomość wspólna) była używana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i amortyzowana metodą podatkową - liniową wg stawki 1,5% (okres amortyzacji - 40 lat). Natomiast dobudowany w 1997 r. pawilon był amortyzowany metodą liniową wg wskaźnika 2,5%.

Przed datą opisanej powyżej transakcji Wnioskodawczyni dokonywała zbycia wyłącznie nieruchomości gruntowych (bez budynku) - w 1990 r. (1 sprzedaż), w 1991 r. (przeniesienie własności nieruchomości gruntowej na rzecz zakładu energetycznego na podstawie ugody), w 1991 r. (1 sprzedaż), w 1994 r. (2 darowizny), 1995 r. (sprzedaż). Jako że wówczas nieruchomości gruntowe nie były towarem, transakcje nie były opodatkowane VAT.

Ww. nieruchomość spełniała w dacie transakcji uznania ją za nieruchomość używaną wg art. 43 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2008 r. Przy nabyciu ww. nieruchomości Wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, gdyż nie obowiązywała wówczas ustawa o VAT.

Obecnie, na podstawie szczegółowych pomiarów, biegły sądowy stwierdził, że lokale mieszkalne z przyporządkowanymi im częściami wspólnymi, przeznaczonymi do wspólnego użytkowania przez użytkowników lokali mieszkalnych, wynoszą w sprzedawanym budynku 416 m 2. Powierzchnia lokali użytkowych (w tym ww. cztery pawilony) z przynależnościami to 330 m 2 powierzchni użytkowej.

Ww. kamienica stanowi budynek na stałe związany z gruntem. Dobudowany pawilon użytkowy nie stanowi odrębnej od tej kamienicy nieruchomości, gdyż stanowi on integralną część kamienicy i nie posiada odrębnej księgi wieczystej. Kamienica i pawilon objęte są tym samym numerem adresowym. Przedmiotem sprzedaży - w jednym akcie notarialnym i na rzecz tego samego nabywcy - była cała nieruchomość wraz z naniesieniami, tj. wielolokalową kamienicą oraz pawilonami. Wspomnieć należy, że pawilon dobudowany w 1997 r. nie stanowił przed transakcją odrębnej nieruchomości (nie był przedmiotem odrębnej własności). Nie był też odrębnym budynkiem. Jest on częścią kamienicy jako jej dobudówka. Od 1997 r. był używany przez najemców prowadzących w nim sklepy.

Zgodnie z posiadaną opinią Ośrodka Klasyfikacyjnego GUS, budynek ten winien być zaklasyfikowany w ramach PKOB grupa 112 klasa 1122 - "Budynki o trzech i więcej mieszkaniach." GUS stwierdził, że każdy obiekt klasyfikowany jest zgodnie z jego przeważającym przeznaczeniem, przy uwzględnieniu charakteru technicznego obiektu. W przypadku budynków przeznaczonych lub użytkowanych do wielu celów klasyfikuje się je w jednej pozycji PKOB, zgodnie z głównym ich użytkowaniem wyrażonym w metrach kwadratowych powierzchni użytkowej, przeznaczonej na ten cel. Zgodnie z opinią GUS budynki mieszkalne - są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej przeznaczona jest na cele mieszkalne, budynek taki sklasyfikowany jest jako niemieszkalny.

Należy dodać, że podatnik przedłożył do zapytania opinię rzeczoznawcy - biegłego sądowego dotyczącą sprzedawanej nieruchomości, który dokonał pomiarów poszczególnych części sprzedawanej nieruchomości i wydał w tym zakresie stosowną ekspertyzę, z której wynika, że lokale mieszkalne z przyporządkowanymi im częściami wspólnymi, przeznaczonymi do wspólnego użytkowania przez użytkowników lokali mieszkalnych, wynoszą w sprzedawanym budynku 416 m 2. Powierzchnia lokali użytkowych (w tym, ww. cztery pawilony) z przynależnościami to 330 m 2 powierzchni użytkowej. Kierując się tymi wskazaniami, GUS określił PKOB budynku jako 1122. Uznał bowiem, że w oparciu o przedstawiony opis, wynika, że budynek zawiera więcej niż 3 lokale mieszkalne, a ponadto ponad 50% powierzchni użytkowej przeznaczone jest na cele mieszkalne.

Należy dodać, że powyższa nieruchomość kamienicy była wynajmowana przez Wnioskodawcę zarówno na cele mieszkaniowe, jak i użytkowe (np. gabinet dentystyczny). W księgach wieczystych wszystkie lokale znajdujące się w sprzedawanej kamienicy są oznaczone jako lokale mieszkalne. Używanie lokali dla celów użytkowych nie wpływało na ich mieszkalny charakter i takie właśnie jest ich ewidencjonowanie w odpowiednich rejestrach nieruchomości oraz rejestrze na potrzeby podatku od nieruchomości.

W otrzymanej informacji GUS, pouczono podatnika, że o zmianie tymczasowego przeznaczenia na stałe decyduje każdorazowo wykonanie robót budowlanych, na które musi być zgoda organu administracyjno - budowlanego w formie decyzji. Takich zgód ani takich robót na trwale zmieniających przeznaczenie poszczególnych lokali w ogóle nie było. Przekwalifikowaniem na lokale użytkowe objęto jedynie dwa lokale na parterze. Natomiast wszystkie lokale na piętrze nigdy nie zostały przekwalifikowane. W kamienicy ani w pawilonach nie dokonano żadnych modyfikacji ani przeróbek.

Opisane powyżej nieruchomości stanowiły majątek osobisty podatniczki, gdyż nabywając powyższe nieruchomości była już stanu wolnego - rozwiedziona i w tym stanie cywilnym pozostawała nadal.

Przedmiotowa nieruchomość była nabywana przez podatniczkę do 1990 r. - poza prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zgodnie z decyzją Burmistrza Miasta, Wnioskodawczyni uiszczała podatek od ww. nieruchomości jako od nieruchomości mieszkalnej zajętej na potrzeby działalności gospodarczej oraz częściowo - jak od nieruchomości czysto mieszkalnej.

Osoba kupująca wszystkie ww. lokale od podatniczki korzystała z kredytu bankowego mieszkaniowego. Wnioskodawczyni była od 1995 r. do końca 2008 r. zarejestrowana jako czynny podatnik VAT (prowadziła działalność handlową).

W uzupełnieniu do wniosku, wskazano, że w kamienicy będącej przedmiotem sprzedaży, znajdowały się cztery lokale, stanowiące wyodrębnione przedmioty własności. Nadto - częścią składową kamienicy były: część wspólna oraz opisane dobudowane do kamienicy cztery pawilony (stanowiące de facto jeden budynek), których własność nie została wyodrębniona i stanowiące część nieruchomości wspólnej.

Ww. cztery wyodrębnione hipotecznie lokale - w świetle zapisów w księgach wieczystych - były lokalami mieszkalnymi. W adnotacjach dotyczących rodzajów pomieszczeń w księgach wieczystych widnieją zapisy, że składają się one z:

* jeden z lokali - pomieszczenie sklepu,

* drugi z lokali - pomieszczenie gospodarczo-mieszklane,

* trzeci z lokali - pomieszczenie mieszkalno-użytkowe,

* czwarty z lokali - pomieszczenie mieszkalno-gospodarcze.

Dwa pierwsze z ww. lokali były objęte procedurą zmiany sposobu użytkowania (zgłoszono, że będą one pełnić funkcję użytkową).

W zakresie podatku od nieruchomości, lokale były zarejestrowane przez Urząd Miejski, jako lokale mieszkalne, z adnotacją, że jest w części z nich prowadzona działalność gospodarcza. Warto dodać, co potwierdziła opinia biegłego, że powierzchnia lokali o funkcjach mieszkalnych stanowi ponad połowę powierzchni całkowitej budynku.

Początkowo w lokalach mieszkali lokatorzy. W późniejszym okresie, wszystkie lokale były wynajmowane na cele użytkowe (np. gabinet dentystyczny).

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że cała kamienica (wszystkie cztery lokale, znajdujące się w tej kamienicy), będąca przedmiotem sprzedaży opisana powyżej, została nabyta po pierwszym zasiedleniu. Stan ten dotyczył wszystkich wyodrębnionych prawnie lokali. We wcześniejszych latach były to lokale wykorzystywane na cele mieszkalne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż opisanych nieruchomości podlega zwolnieniu z podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z brzmieniem art. 43 ustawy o VAT w brzmieniu z dnia transakcji art. 43

1.

Zwalnia się od podatku:

<...>

1)

dostawę towarów używanych, z zastrzeżeniem pkt 10, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego; zwolnienie dotyczy również używanych budynków i budowli lub ich części, będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze; <...>

2.

Przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się:

1). budynki i budowle lub ich części - jeżeli od końca roku, w którym zakończono budowę tych obiektów, minęło co najmniej 5 lat;

<....>

6.

Zwolnienia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, nie stosuje się do dostawy towarów wymienionych w ust. 2 pkt 1, jeżeli przed wprowadzeniem ich do ewidencji środków trwałych lub w trakcie użytkowania wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej, a podatnik:

1.

miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych wydatków;

2.

użytkował te towary w okresie krótszym niż 5 lat w celu wykonywania czynności opodatkowanych.

W świetle przytoczonego stanu faktycznego:

sprzedawana nieruchomość spełniała kryteria uznania jej za nieruchomość używaną (miała więcej niż 5 lat),spełnione są ogólne pozytywne przesłanki skorzystania ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 2, albowiem nie przysługiwało Wnioskodawczyni prawo do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie nieruchomości.

Nie zachodzą przesłanki negatywne zwolnienia, gdyż pomimo dokonania ulepszeń na kwotę przekraczającą 30% wartości początkowej, Wnioskodawczyni nie przysługiwało od nich prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Zatem zachodzą przesłanki pozytywne skorzystania opisanej transakcji ze zwolnienia z VAT, jak też nie zachodzą przesłanki negatywne zwolnienia transakcji z VAT, jako transakcji dotyczącej sprzedaży nieruchomości używanej.

A zatem opisana w stanie faktycznym transakcja podlegała zwolnieniu z VAT.

Jako że stawka dotycząca budynku rozciąga się na grunt, na którym ten budynek jest posadowiony, należy uznać, że cała transakcja podlegała zwolnieniu podatkowemu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2008 r., zwanej dalej "ustawą o VAT" opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju; eksport towarów; import towarów; wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Dostawa towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 została zdefiniowana w art. 7 ust. 1 ww. ustawy, w myśl którego za dostawę rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Definicja towaru została zawarta w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którą przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Ustawa o VAT nie definiuje pojęcia nieruchomości wspólnej. W związku z tym, należy posiłkować się definicjami zawartymi w ustawie z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.). Stosownie do art. 3 ust. 2 ww. ustawy nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 powołanej ustawy zwalnia się od podatku dostawę obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyjątkiem obiektów i ich części, które mają być zasiedlone lub zamieszkane po raz pierwszy; zwolnienie nie dotyczy części budynków przeznaczonych na cele inne niż mieszkaniowe.

W rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy przez pierwsze zasiedlenie rozumie się wydanie pierwszemu nabywcy lub pierwszemu użytkownikowi obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu.

W art. 2 pkt 12 ustawodawca określił, że obiektami budownictwa mieszkaniowego są budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11. Zgodnie z klasyfikacją metodyczną zawartą w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz. U. z 1999 r. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.) w skład ugrupowania 11 wchodzą: 111 - Budynki mieszkalne jednorodzinne, 112 - Budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, ex 113 - Budynki zbiorowego zamieszkania.

Z kolei budynki, lokale przeznaczone na cele inne niż mieszkaniowe mogą korzystać ze zwolnienia zawartego w art. 43 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, jednak pod pewnymi warunkami.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, z zastrzeżeniem powołanego wyżej pkt 10, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego; zwolnienie dotyczy również używanych budynków i budowli lub ich części, będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

W myśl ust. 2 pkt 1 ww. artykułu, przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się budynki i budowle lub ich części - jeżeli od końca roku, w którym zakończono budowę tych obiektów, minęło co najmniej 5 lat.

Natomiast w myśl ust. 2 ww. artykułu za towary używane rozumie się:

1.

budynki, budowle lub ich części - jeżeli do końca roku, w którym zakończono budowę tych obiektów, minęło co najmniej 5 lat;

2.

pozostałe towary, z wyjątkiem gruntów, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku.

Z kolei z treści regulacji zawartej w art. 43 ust. 6 ww. ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 2, nie stosuje się do dostawy towarów wymienionych w ust. 2 pkt 1, jeżeli przed wprowadzeniem ich do ewidencji środków trwałych lub w trakcie użytkowania wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej, a podatnik:

1.

miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych wydatków,

2.

użytkował te towary w okresie krótszym niż 5 lat w celu wykonywania czynności opodatkowanych.

Użycie w tym przepisie sformułowania "użytkował te towary w okresie krótszym niż 5 lat w celu wykonywania czynności opodatkowanych" wskazuje, że chodzi o całkowity okres użytkowania tych towarów do działalności opodatkowanej, a nie o okres od zakończenia modernizacji, czy też okres liczony od momentu przekroczenia ww. kwoty wydatków poniesionych na modernizację.

Zatem, aby cytowany przepis art. 43 ust. 6 wyłączający zwolnienie od podatku VAT znalazł zastosowanie, wszystkie trzy wyżej wspomniane warunki muszą zostać spełnione łącznie. Niewystąpienie jednego z nich oznacza konieczność zastosowania zwolnienia przy sprzedaży używanych budynków, budowli i ich części.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca nabywał nieruchomość (kamienicę) do 1990 r., a przy nabyciu ww. nieruchomości Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, gdyż nie obowiązywała wówczas ustawa o VAT. Przedmiotowy budynek został wzniesiony ok. 1900 r. i wówczas nastąpiło jego pierwsze zasiedlenie. Kamienica ma zróżnicowane przeznaczenie - częściowo mieszkalne i częściowo użytkowe. W 1992 r. dokonano wyburzenia oficyn mieszkalnych, a w 1997 r. zakończono budowę nowych czterech pawilonów handlowych. Wydatki poniesione na ulepszenie przedmiotowego budynku przekroczyły 30% wartości początkowej, lecz Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od tych wydatków, bowiem w momencie ponoszenia wydatków Wnioskodawczyni nie była podatnikiem podatku VAT. Ponadto przy realizacji inwestycji wykorzystano wiele materiałów pochodzących z rozbiórki oficyny, jak również zakupionych przed rejestracją jako podatnika VAT oraz materiały używane. Cała kamienica była używana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W kamienicy będącej przedmiotem sprzedaży, znajdowały się cztery lokale, stanowiące wyodrębnione przedmioty własności. Częścią składową kamienicy były też część wspólna oraz dobudowane do kamienicy cztery pawilony (stanowiący de facto jeden budynek), którego własność nie została wyodrębniona i stanowiący część nieruchomości wspólnej. Dobudowany pawilon użytkowy nie stanowi odrębnej od tej kamienicy nieruchomości, gdyż stanowi on integralną część kamienicy i nie posiada odrębnej księgi wieczystej. Kamienica i pawilon objęte są tym samym numerem adresowym. Pawilon nie jest odrębnym budynkiem. Jest częścią kamienicy jako jej dobudówka. Od 1997 r. był używany przez najemców prowadzących w nim sklepy. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że na podstawie szczegółowych pomiarów, biegły sądowy stwierdził, że lokale mieszkalne z przyporządkowanymi im częściami wspólnymi wynoszą 416 m 2, a powierzchnia lokali użytkowych z przynależnościami to 330 m 2.

Biorąc pod uwagę, przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny oraz powyższe przepisy należy stwierdzić, iż Wnioskodawca dokonał sprzedaży kamienicy, zasiedlonej po raz pierwszy ok. 1900 r., będącej obiektem budownictwa mieszkaniowego, w której znajdowały się lokale mieszkalne, stanowiące wyodrębnione przedmioty własności wraz z częściami wspólnymi, obejmującymi dobudowany w 1997 r. pawilon handlowy. Zatem Wnioskodawca dokonał sprzedaży budynku, w którym znajdują się zarówno lokale mieszkalne, jak i lokale użytkowe.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że dostawa budynku w części przeznaczonej na cele mieszkalne będzie korzystała ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, gdyż nie występują przesłanki wyłączające zwolnienie, bowiem przedmiotowa kamienica sklasyfikowana w PKOB w dziale 11 została zasiedlona po raz pierwszy ok. 1900 r.

Natomiast w stosunku do dostawy części budynku przeznaczonej na cele inne niż mieszkaniowe, stwierdzić należy w oparciu o przedstawiony stan faktyczny, że spełniona została definicja towaru używanego, bowiem minęło pięć lat od końca roku, w którym zakończono budowę (obiekt wybudowano ok. 1900 r.), przy jego nabyciu Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Co prawda Wnioskodawca poniósł wydatki na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, które przekroczyły 30% wartości początkowej, jednakże nie miał prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych wydatków. Wnioskodawca użytkował nieruchomość od 1997 r. w celu wykonywania czynności opodatkowanych (upłynęło również 5 lat, w których Wnioskodawca użytkował nieruchomość). Zatem dostawa części budynku przeznaczonej na cele inne niż mieszkaniowe będzie korzystała ze zwolnienia na mocy art. 43 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy.

Jeśli chodzi o kwestię opodatkowania gruntu, na którym położona jest nieruchomość rozstrzygają ją przepisy art. 29 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Powyższe oznacza, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli albo ich części trwale związanych z gruntem. Jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku VAT to z tego zwolnienia korzysta również dostawa gruntu, z którym związane są budynki, budowle lub ich części.

Reasumując należy stwierdzić, że dostawa przedmiotowej nieruchomości wraz z gruntem będzie korzystała ze zwolnienia z podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 43 ust. 2 pkt 1 w powiązaniu z art. 29 ust. 5 w odniesieniu do części użytkowej (przy braku zastosowania art. 43 ust. 6) oraz na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 w powiązaniu z art. 29 ust. 5 ustawy w odniesieniu do części mieszkalnej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Kwestia opodatkowania zbycia przedmiotowej nieruchomości w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych została zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Należy w tym miejscu wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl