IBPP3/443-433/10/PK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2010 (data wpływu 29 marca 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 czerwca 2010 r. (data wpływu 4 czerwca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy parkingu wraz z działką nr 201 na której jest on posadowiony - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 marca 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy parkingu wraz z działką nr 201 na której jest on posadowiony. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 2 czerwca 2010 r. będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 19 maja 2010 r. znak: IBPP3/443-273/10/PK

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest właścicielem oraz użytkownikiem wieczystym sąsiadujących ze sobą działek o łącznej powierzchni 22.195 m ² oraz właścicielem położonych na nich budynków produkcyjnych, magazynowych i biurowych o łącznej powierzchni użytkowej 10.862 m ² (dalej: Nieruchomości). Nieruchomości obejmują siedem działek ewidencyjnych: działka nr 206/1, 203/1, 203/2, 205/1, 205/2, 207/1 oraz działka nr 201.

Nieruchomości stanowią jedną zorganizowaną całość gospodarczą o charakterze produkcyjno - magazynowo - biurowym i posiadają uregulowany stan prawny w założonych dla nich księgach wieczystych (przy czym jedna księga może obejmować kilka działek). Obecnie Wnioskodawca zastanawia się nad sprzedażą Nieruchomości.

Wymienione powyżej działki zostały przez Spółkę nabyte w różny sposób (poprzez aport lub zakup) oraz w różnych latach, natomiast znajdujące się na nich budynki częściowo zostały wzniesione przez Spółkę, a częściowo istniały już w momencie nabycia tych działek. Ponadto w trakcie użytkowania przedmiotowych budynków Spółka dokonywała na nie nakładów inwestycyjnych zwiększających ich wartość początkową. Poniżej Spółka przedstawia szczegółowy opis w odniesieniu do poszczególnych działek.

Prawo własności do działki 201 Spółka uzyskała w 2001 r. w wyniku transakcji nabycia od osoby prywatnej (transakcja ta nie podlegała podatkowi VAT). Działka w chwili nabycia nie była zabudowana. Na działce tej Spółka wybudowała utwardzony parking, który oddano do użytku w 2007 r. oraz wprowadzono do ewidencji Spółki jako środek trwały. Działka ta wykorzystywana była przez Spółkę dla celów prowadzenia sprzedaży opodatkowanej VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jaką stawką VAT powinna zostać opodatkowana dostawa ww. nieruchomości.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W oparciu O ART. 2 pkt 6 ustawy O VAT, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również m.in. zbycie prawa do użytkowania wieczystego gruntów.

Ponadto, zgodnie z treścią art. 29 ust. 5 ustawy o VAT, przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W praktyce powyższa regulacja powoduje, ze grunt, z którym trwale złączone są budynki lub budowle również będące przedmiotem dostawy opodatkowany jest wedle tej samej stawki co budynki, budowle. Jeżeli więc budynki korzystają z któregokolwiek zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 ustawy o VAT, także grunt z którym budynki te są trwale związane - będzie objęty zwolnieniem podatkowym.

W przypadku oddania gruntu w użytkowanie wieczyste wraz z wybudowanymi na tym gruncie budynkami, z podstawy opodatkowania dla budynków wyodrębnia się wartości użytkowania wieczystego (art. 29 ust. 5a ustawy o VAT). Zgodnie jednak z § 12 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia wykonawczego, zwalnia się od podatku zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu, w przypadku dostawy budynków łub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, jeżeli budynki te lub budowle albo ich części są zwolnione od podatku.

Właściwą stawkę podatku dla opisanych w stanie faktycznym przedmiotów sprzedaży należy określić na podstawie przepisów art. 41 oraz 43 ust. 1 ustawy o VAT, z uwzględnieniem opisanych powyżej regulacji ustawy o VAT oraz Rozporządzenia wykonawczego.

Zasadą, przy dostawie nieruchomości niezabudowanych jest opodatkowanie takiej transakcji stawką 22 % VAT na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT. Natomiast nieruchomości niezabudowane inne niż grunty budowlane i przeznaczone pod zabudowę korzystają ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 tej ustawy.

Z kolet treść przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT wskazuje, iż podstawową zasadą stosowaną przy dostawie budynków, budowli lub Ich części (wraz z gruntem, na którym są wybudowane) jest zwolnienie z VAT. Zgodnie z tym przepisem zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

W ocenie Spółki pojęcie pierwszego zasiedlenia powinno być rozumiane jako faktyczne przyjęcie do używania nieruchomości po raz pierwszy. W prawdzie polska ustawa definiuje w art. 2 pkt 14 pierwsze zasiedlenie w sposób odmienny, ale czyni to w sposób niezgodny z Dyrektywą, wprowadzając warunek oddania do użytkowania w wykonaniu czynności podlegającej opodatkowanej.

Zgodnie z treścią art. 135 ust. 1 lit. j) w związku z art. 12 ust. 1 lit. a) Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają z opodatkowania transakcje dostawy budynków lub ich części oraz związanego z nimi gruntu, inne niż dostawy budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem. Ponadto, zgodnie z treścią art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy, państwa członkowskie mogą zastosować kryteria inne niż kryterium pierwszego zasiedlenia, takie jak okres upływający między datą ukończenia budynku a datą pierwszej dostawy lub też okres upływający między datą pierwszego zasiedlenia a datą następnej dostawy, pod warunkiem że okresy te nie przekraczają, odpowiednio, pięciu i dwóch lat.

Z treści powyższych przepisów wynika, iż Dyrektywa nakazuje zwolnienie z VAT budynków po pierwszym zasiedleniu, rozumianym zgodnie z wykładnią językową która jest podstawą interpretacji przepisów podatkowych, jako fizyczne rozpoczęcie wykorzystywania. Ustawa o VAT wprowadza natomiast dodatkowy warunek oddania do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, którego nie ma w Dyrektywie. Powyższa niezgodność powoduje to, że podatnik, który sprzedaje budynki wybudowane do własnych potrzeb wiele lat przed sprzedażą nie ma prawa do zwolnienia tej transakcji z VAT w myśl przepisów ustawy o VAT, podczas gdy ma takie prawo na gruncie Dyrektywy. Należy podkreślić, że Dyrektywa nie upoważnia państw członkowskich do stosowania dodatkowych warunków czy wyłączeń w tym zakresie (tak jak ma to miejsce w przypadku innych zwolnień, np. dla dzierżawy i wynajmu nieruchomości).

W szczególności, upoważnienia do formułowania dodatkowych wymogów nie można również wnioskować z treści cytowanego powyżej art. 12 ust. 2 Dyrektywy, który jedynie zezwala na stosowanie odmiennych niż pierwsze zasiedlenie kryteriów, w dodatku pod ścisłe określonymi warunkami. Polska zaś zdecydowała się na zastosowanie kryterium pierwszego zasiedlenia, jednak zaimplementowała to kryterium w sposób sprzeczny z przepisami wspólnotowymi i powodujący, że dostawa budynku nawet po czterdziestu łatach od pierwszego zasiedlenia nie korzysta z omawianego zwolnienia, co czyni je iluzorycznym (co jest szczególnie widoczne w realiach analizowanej sprawy).

Kwestia niezgodności zapisów ustawy o VAT dotyczących opodatkowania nieruchomości z przepisami Dyrektywy została już dostrzeżona w literaturze podatkowej (por.: K. Dyba, Sprzedajesz nieruchomość, możesz mieć problem z rozliczeniem VAT, Rzeczpospolita 21 grudnia 2009 r.).

Mając powyższe na uwadze Spółka stoi na stanowisku, iż opodatkowaniu podlegają grunty budowlane lub przeznaczone pod zabudowę oraz budynki i budowle nowo wybudowane wraz z gruntami, na których stoją. Natomiast późniejsze dostawy takich budynków lub budowli (po upływie okresu 2 lat od oddania ich do użytkowania) są zwolnione z VAT niezależnie od tego, czy zostały oddane do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu.

Niezależnie od powyższego, przepis art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT przewiduje zwolnienie z VAT dla obiektów, których dostawa dokonywana jest przed pierwszym zasiedleniem, w ramach niego lub w okresie krótszym niż dwa lata od pierwszego zasiedlenia. Warunkiem zastosowania zwolnienia jest:

* brak prawa do odliczenia przez zbywającego VAT naliczonego przy nabyciu/wybudowaniu obiektów,

* konieczność, by zbywający nie ponosił wydatków na ich ulepszenie w kwocie przekraczającej 30% wartości początkowej nieruchomości, w stosunku do których miał prawo do odliczenia VAT.

Nawet jednak jeśli wydatki na ulepszenie nieruchomości przekroczyły 30% jej wartości początkowej, to nadal zastosowanie ma zwolnienie, jeżeli tylko była ona w stanie ulepszonym wykorzystywana do czynności opodatkowanych przez co najmniej pięć lat (art. 43 ust. 7a ustawy o VAT).

Mając na uwadze treść wymienionych przepisów ustawy o VAT, Dyrektywy oraz rozporządzenia wykonawczego, transakcje sprzedaży większości opisanych w stanie faktycznym nieruchomości podlegać będą zwolnieniu z opodatkowania VAT. Poniżej Spółka przedstawia swoje stanowisko w odniesieniu do działki nr 206/1.

Z opisanego powyżej stanu faktycznego wynika, iż Spółka wybudowała na przedmiotowej działce w 2007 r. parking, który został wprowadzony jako środek trwały do ewidencji. Budowla ta została przekazana do użytkowania więcej niż 2 lata temu, co uzasadnia zastosowanie do przedmiotowej transakcji zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 29 ust. 5 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

Towarami natomiast, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zgodnie natomiast z art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Odpłatna dostawa towarów według art. 2 pkt 22 ustawy mieści się w definicji sprzedaży.

Co do zasady stosownie do art. 41 ust. 1 ww. ustawy stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym ustawodawca od powyższej zasady ustanowił szereg wyjątków, a jedną z nich jest zwolnienie od podatku (art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy o VAT) dostawy budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

oraz dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa powyżej, pod warunkiem że:

Przy czym warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b), nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (art. 43 ust. 7a ustawy o VAT).

W tym miejscu należy zauważyć, że zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, przez pierwsze zasiedlenie - rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu (art. 29 ust. 5 ustawy).

Zatem grunty zabudowane podlegają opodatkowaniu według stawki właściwej dla budynku lub budowli, które się na nim znajdują. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale związanych z gruntem. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Wnioskodawca we własnym stanowisku podnosi, iż przepisy określające zakres zwolnienia z podatku VAT, a szczególności definicja "pierwszego zasiedlenia" zawarta w ustawie o VAT, jest niezgodna z zapisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1 z późn. zm.). Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z powyższym, interpretując przepisy krajowe należy się kierować wykładnią językową "pierwszego zasiedlenia" gdyż Dyrektywa nie definiuje tego pojęcia.

Tut. organ nie może się zgodzić z powyższym poglądem. Po pierwsze należy zauważyć, że pojęcie "pierwsze zasiedlenie" odnosi się zarówno do budynków mieszkalnych jak i niemieszkalnych, jak też do budowli, co wynika zarówno z ww. przepisów ustawy o VAT, jak też art. 12 ust. 2 Dyrektywy, gdzie "budynek" oznacza dowolną konstrukcję trwale związaną z gruntem. Natomiast słowo zasiedlić oznacza-osiedlać ludzi na jakimś obszarze; zaludniać puste budynki, wprowadzając lokatorów (słownik Gazeta.pl), zajmować puste miejsce, umieszczać tam mieszkańców, zapełniać mieszkańcami, zaludnić (mały Słownik Języka Polskiego Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1994 r.). Z powyższego wynika, iż analizując znaczenie pojęcia "pierwsze zasiedlenie" kierując się wykładnią językową należy stwierdzić, iż dojdzie do niego gdy dana nieruchomość zostanie zamieszkana lub przynajmniej zajęta przez ludzi. O ile powyższe byłoby racjonalne odnośnie budynków mieszkalnych, ewentualnie pewnych budynków, które są przeznaczone do przebywania w nich ludzi, np. hotele, szkoły, biura itp. o tyle nie sposób zastosować "pierwszego zasiedlenia" zgodnie z wykładnią językową, przy zachowaniu racjonalności ustawodawcy wspólnotowego, odnośnie budynków i budowli nieprzeznaczonych do przebywania w nich ludzi takich jak, magazyny, drogi, maszty, rurociągi itp., do których jak wskazano powyżej pojęcie to również się odnosi.

Chociażby z tego względu, abstrahując od niezgodności przepisów krajowych z przepisami Dyrektywy, nie sposób zastosować w przedmiotowej sprawie bezpośrednio przepisów Dyrektywy. Albowiem należy zauważyć, że adresatami dyrektyw są wyłącznie państwa i nie mogą być one kierowane do innych podmiotów prawa - osób fizycznych i prawnych. Zasadą jest, że dyrektywy nie obowiązują bezpośrednio w wewnętrznych porządkach prawnych, a ich istotą jest to, że wyznaczają rezultat, jaki ma zostać osiągnięty, natomiast wybór środków mających służyć jego realizacji został pozostawiony swobodnej decyzji państw członkowskich.

Wyjątkiem od powyższej zasady jest sytuacja, w której państwo członkowskie nie implementowało przepisów Dyrektywy lub też dokonało implementacji w sposób niewłaściwy lecz jedynie wtedy gdy przepisy Dyrektywy są wystarczająco jednoznaczne co potwierdził Europejski Trybunał Sprawiedliwości w orzeczeniu C-8/81 (Ursula Becker) w którym to ETS zauważył że "w każdym przypadku, w którym przepisy dyrektywy wydają się być, co do ich przedmiotu, bezwarunkowe i wystarczająco precyzyjne, a przepisy krajowe nie zostały przyjęte w wyznaczonym terminie, na przepisy dyrektywy można powoływać się w związku z jakimkolwiek przepisem krajowym niezgodnym z dyrektywą bądź w zakresie, w jakim przepisy dyrektywy określają prawa przysługujące osobom fizycznym w sprawach przeciwko państwu członkowskiemu".

Przepis art. 135 ust. 1 lit. Dyrektywy Rady 2006/112/WE przewiduje zwolnienie z podatku VAT dostawy budynków lub ich części oraz związanego z nimi gruntu, inne niż dostawy, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. a). Natomiast art. 12 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 206/112/WE stanowi, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto dokonuje dostawy budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem.

Z brzmienia art. 12 ust. 2 akapit 3 ww. Dyrektywy wynika, że państwa członkowskie mogą zastosować kryteria inne niż kryterium pierwszego zasiedlenia, takie jak okres upływający między datą ukończenia budynku a datą pierwszej dostawy lub też okres upływający między datą pierwszego zasiedlenia a datą następnej dostawy, pod warunkiem że okresy te nie przekraczają, odpowiednio, pięciu i dwóch lat. Brzmienie ww. przepisu Dyrektywy wskazuje, że państwo członkowskie ma możliwość wyboru kryterium pierwszego zasiedlenia czy też innego kryterium niż pierwsze zasiedlenie, np., długość okresu pomiędzy datą ukończenia budynku a jego pierwszą dostawą.

Jednocześnie podkreślić należy, że przepisy Dyrektywy Rady 2006/112/WE (poprzednio szóstej Dyrektywy Rady UE) nie definiują pojęcia pierwszego zasiedlenia Dyrektywa Rady 2006/112/WE, nie definiując pierwszego zasiedlenia, pozostawia państwu członkowskiemu możliwość jego zdefiniowania w ustawie krajowej.

Przepisy prawodawstwa wspólnotowego pozostawia także w gestii ustawodawstwa krajowego doprecyzowanie warunków zwolnienia z podatku od towarów i usług w przypadku nieruchomości.

Nie można zatem się zgodzić ze stwierdzeniem wnioskodawcy, że opodatkowanie podatkiem VAT nieruchomości jest niezgodne z prawem Unii Europejskiej, skoro definicja pierwszego zasiedlenia zawarta w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT została określona w granicach wyznaczonych prawem wspólnotowym.

Z przywołanych przepisów ustawy o VAT wynika, iż dostawa nieruchomości, co do zasady, korzysta ze zwolnienia z podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji gdy od momentu pierwszego zasiedlenia nie minęły co najmniej dwa lata, a w stosunku do tych obiektów lub ulepszenia (nie niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów) przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jak wynika z wniosku na przedmiotowej działce nr 201 Wnioskodawca wybudował w 2007 r. parking, który obecnie jest przedmiotem dostawy w ramach pierwszego zasiedlenia. Budowla była użytkowana przez Spółkę dla celów prowadzenia sprzedaży opodatkowanej VAT.

Przenosząc powyższe na grunt powołanych przepisów należy stwierdzić, że dostawa ww. parkingu wraz z gruntem na którym jest on posadowiony będzie opodatkowane stawką 22%.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.