IBPP3/443-414/08/IK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 20 sierpnia 2008 r. (data wpływu 11 czerwca 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności sprzedaży jednostek redukcji emisji podtlenku azotu - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 czerwca 2008 r. został złożony ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności sprzedaży jednostek redukcji emisji podtlenku azotu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT w Polsce, wraz ze swoim japońskim partnerem MC zamierza zaangażować się w tzw. projekt wspólnego wdrożenia (dalej: "projekt JI"). Projekt JI ma na celu realizację postanowień art. 6 protokołu z Kioto do Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, sporządzonego w Kioto dnia 11 grudnia 1997 r. (dalej: protokół z Kioto), na mocy którego 141 państw zobowiązało do redukcji emisji gazów cieplarnianych o 5,2% do 2012 r.

Celem projektu JI wdrażanego przez Spółkę wraz z MC będzie redukcja emisji gazów cieplarnianych (podtlenku azotu) emitowanych do atmosfery przez instalacje kwasu azotowego zlokalizowane u Wnioskodawcy. Redukcja emisji ma zostać osiągnięta dzięki zainstalowaniu odpowiednich katalizatorów w fabryce należącej do Wnioskodawcy. Dla celów projektu JI dodatkowo zainstalowany zostanie system pomiaru emisji gazów. Wnioskodawca oraz MC zawierają ze sobą porozumienie dotyczące m.in. ponoszenia kosztów związanych z projektem JI. W porozumieniu tym, partnerzy zobowiążą się do współpracy w celu redukcji emisji podtlenku azotu, niezależnie od siebie ponosząc przypisane na mocy porozumienia koszty udziału w projekcie JI.

Współpraca w ramach zawartego przez strony porozumienia nie będzie polegała na jakimkolwiek wzajemnym świadczeniu usług. Zostanie to potwierdzone w treści porozumienia pomiędzy Wnioskodawcą i MC, zgodnie z którym żadne z działań podejmowanych w wykonaniu porozumienia nie powinno być uważane za świadczenie usług na rzecz drugiej strony w jakiejkolwiek innej formie.

Jako, że realizacja projektu wspólnego wdrożenia jest wynikiem porozumień międzyrządowych, na podstawie art. 6 protokołu z Kioto, udział MC w projekcie JI będzie uzależniony od zgody (odpowiedniej akceptacji) właściwych władz Japonii. W Polsce realizacja projektu wymagać będzie zgody Ministra środowiska (zezwolenie). Projekt JI zostanie również zarejestrowany przez odpowiednią komórkę Narodów Zjednoczonych.

Po wdrożeniu projektu JI, Rząd Polski (minister środowiska) potwierdzi ilość zredukowanej emisji zanieczyszczeń poprzez przyznanie tzw. jednostek redukcji emisji (ERU).

Wnioskodawca i MC ustaliły, że całość ERU (tj. 100%) przyznanych jako rezultat implementacji projektu JI zostanie przekazana przez Ministra środowiska do MC (jako strony odpowiedzialnej za zorganizowanie sprzedaży ERU). ERU będą przekazywane stopniowo, jako rezultat uzyskanej redukcji zanieczyszczeń z instalacji należącej do Wnioskodawcy. Po znalezieniu nabywcy i sprzedaniu ww. jednostek, zgodnie z porozumieniami pomiędzy Wnioskodawcą i MC, środki uzyskane przez MC ze sprzedaży ERU zostaną podzielone pomiędzy MC i Wnioskodawcą w celu pokrycia kosztów poniesionych odpowiednio przez MC i Wnioskodawcę. Pozostała kwota stanowić będzie zysk z realizacji projektu JI, który zgodnie z projektem porozumienia między Wnioskodawcą i MC, zostanie proporcjonalnie podzielony między MC i Wnioskodawcą, wg następujących zasad:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy udział w przychodach wygenerowanych w związku z realizacją projektu JI, przekazany przez MC do Wnioskodawcy po sprzedaży ERU podlega VAT i w związku z tym czy Wnioskodawca uzyskując od MC swój udział w ww. przychodach, zobowiązana jest udokumentować ten fakt poprzez wystawienie faktury VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, udział w przychodach wygenerowanych w ramach projektu JI, przekazany spółce przez MC nie podlega opodatkowaniu VAT. W związku z powyższym Spółka nie jest zobowiązana do wystawienia faktury VAT dla MC.

Stosownie do postanowień art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel stanowi dostawę towarów w rozumieniu VAT. Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, każde świadczenie, które nie stanowi dostawy towarów, jest świadczeniem usług. W nawiązaniu do analogicznych postanowień dyrektywy VAT, Europejski Trybunał Sprawiedliwości wydał orzeczenie, zgodnie z którym przekazanie środków pieniężnych podlega VAT pod warunkiem, że jest bezpośrednio związane ze świadczeniem usług. (sprawa C-16/93, z dnia 3 marca 1994 r., Tolsma vs. Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (The Netherlands), dalej: sprawa "Tolsma"). W sprawie Tolsma ETS orzekł, iż "świadczenie usług jest opodatkowane w świetle szóstej dyrektywy jedynie w przypadku, gdy istnieje prawna więź pomiędzy dostawcą usługi, a usługobiorcą na mocy której istnieje wzajemne świadczenie, tj. wynagrodzenie usługodawcy otrzymane jest w zamian za usługę wykonaną na rzecz usługobiorcy".

Podobne stanowisko prezentowane jest przez przedstawicieli polskiej doktryny - np.A. Bartosiewicz, r. Kubacki w "komentarzu do ustawy o VAT

Dodatkowo, w stanie faktycznym podobnym do powyżej zaprezentowanego, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Przemyślu stwierdził: "przekazanie (...) pieniędzy (...) nie stanowi dostawy towarów, gdyż "pieniądze" nie mieszczą się w definicji "towaru". Zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy. Trudno także w niniejszym przypadku mówić o świadczeniu usług, gdyż przekazaniu pieniędzy (...) nie towarzyszy żadne świadczenie." (por: interpretacja z dnia 20 grudnia 2004 r., sygn. US IX/443-112/HM/04).

W przedstawionym powyżej stanie faktycznym, na mocy porozumienia, które ma zostać zawarte pomiędzy Wnioskodawcą i MC, partnerzy będą współpracować w celu redukcji emisji podtlenku azotu, niezależnie, ponosząc koszty przypisane do nich w związku z udziałem w projekcie JI. Należy podkreślić, że współpraca Wnioskodawcy i MC w związku z projektem JI ma na celu osiągnięcie wspólnego celu gospodarczego, a nie jakąkolwiek dostawę towarów lub świadczenie usług pomiędzy stronami. Innymi słowy, partnerzy uzgodnili, że mają wspólny cel, tj. uzyskanie ERU w celu osiągnięcia zysków z ich sprzedaży, ale zgodnie z porozumieniem, które ma zostać zawarte pomiędzy Wnioskodawcą i MC, żaden z partnerów nie będzie obowiązany do dostawy towarów lub świadczenia usług dla drugiej strony w związku z dążeniem do realizacji tego celu.

Dodatkowo, Wnioskodawca i MC planują iż całość ERU uzyskana w wyniku implementacji projektu JI zostanie przypisana MC jako stronie odpowiadającej za zbycie ERU na rzecz trzeciej strony. Kwota uzyskana w wyniku sprzedaży ERU zostanie proporcjonalnie podzielona pomiędzy Wnioskodawcę i MC, zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami partnerów. W świetle ustawy o CIT, zasady współpracy pomiędzy stronami będą opierać się na art. 5 tejże ustawy (wspólne przedsięwzięcie). W związku z przedstawionym powyżej stanem, Wnioskodawca jest zdania, że transfer środków z MC do Wnioskodawcy nie stanowi dostawy towarów ani świadczenia usług dla celów VAT.

Po pierwsze i bez wątpienia, Wnioskodawca nie będzie zobligowany do dostarczania towarów do MC w celu otrzymania swojego udziału w przychodach ze sprzedaży ERU. Z uwagi na fakt, iż żadne towary nie będą transferowane pomiędzy Wnioskodawcą a MC w związku z podziałem przychodów z projektu JI, nie dojdzie do dostawy towarów w rozumieniu VAT. Wnioskodawca nie będzie również zobowiązany do świadczenia jakichkolwiek usług na rzecz MC, by otrzymać fundusze pochodzące ze sprzedaży ERU. Prawo do otrzymania odpowiedniej kwoty przychodów ze sprzedaży ERU wynika z samej konstrukcji wspólnego przedsięwzięcia (którego strony podejmują pewne działania w celu osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego i z uwagi na ponoszone uprzednio - ale niezależnie od siebie - koszty, są uprawnione do partycypacji w przychodach, które to wspólne przedsięwzięcie generuje).

W świetle powyższego oraz biorąc pod uwagę przypadek Tolsma, transfer pieniężny z MC do Wnioskodawcy związany z udziałem Wnioskodawcy w przychodach pochodzących z projektu JI nie powinien podlegać VAT, jako że nie jest związany ani z dostawą towarów, ani ze świadczeniem usług przez Wnioskodawcę na rzecz MC.

Transfer ten powinien zatem pozostawać poza zakresem polskiego VAT (jako że nie wiąże się także z żadną inną czynnością opodatkowaną VAT, wskazaną w art. 5 ustawy o VAT).Podobny wniosek płynie z interpretacji Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu (z dnia 19 września 2006 r., sygnatura PSUS/PP-OIO/443-147/06/MS/100452), zgodnie z którą " (...) sam podział przychodów i kosztów odnoszących się do wspólnego przedsięwzięcia nie powinien podlegać VAT".

W konsekwencji, Wnioskodawca nie powinien być zobowiązany do wystawiania faktur VAT, dokumentującej podział przychodów z projektu JI.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają:

Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Ustawodawca przez towary rozumie rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki, budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty - art. 2 pkt 6 ustawy o VAT.

Przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Słownik języka polskiego definiuje czasownik "świadczyć" jako "wykonywać coś na czyjąś rzecz", "świadczenie" zaś, to - według niego - obowiązek wykonania, przekazania czegoś. Wskazywałoby to, że przez "świadczenie" należy rozumieć wyłącznie działanie aktywne. Wykładnia taka jest jednak nieuprawniona w świetle ogólnych zasad konstrukcyjnych podatku (w tym przede wszystkim powszechności opodatkowania), jak również dalszych przepisów ustawy - wypada tutaj zwrócić uwagę w szczególności na przepis art. 8 ust. 1 pkt 2, który przez świadczenie usług nakazuje rozumieć także zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Wypada uznać, że pojęcie świadczenia - składającego się na istotę usługi - należy interpretować zgodnie z jego cywilistycznym rozumieniem. Przez świadczenie trzeba będzie zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Na świadczenie mogą się też jednocześnie składać zachowania związane z działaniem, jak i zaniechaniem.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usług należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do usług każde świadczenie. Dodatkowo podkreśla się więc powszechność opodatkowania. Jeśli tylko mamy do czynienia ze świadczeniem, to na gruncie VAT stanowi ono albo usługę, albo dostawę towarów. Inną kwestią jest faktyczne opodatkowanie tego świadczenia, co jest uzależnione od wielu dodatkowych czynników (m.in. od jego odpłatności, od dokonania przez podatnika).

Usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść (choćby potencjalną).

Do każdej płatności pieniężnej rozpatrywać należy, czy nie stanowi ona otrzymanego wynagrodzenia za jakieś świadczenie wykonane przez dany podmiot. Jeśli możemy zidentyfikować takie świadczenie (polegające nie tylko na działaniu, ale również na powstrzymywaniu się od działania, czy też polegające na tolerowaniu określonej sytuacji), to wówczas otrzymaną płatność należałoby potraktować jako wynagrodzenie za usługę. W konsekwencji powinno być ono opodatkowane.

W celu właściwego określenia podatkowych skutków zbycia przedmiotowych praw należałoby przede wszystkim dokonać prawidłowej klasyfikacji instrumentu, jakim jest uprawnienie do emisji gazów cieplarnianych tj. w sprawie będącej przedmiotem wniosku - podtlenku azotu N ₂ O.

Zgodnie z art. 3 pkt 15 ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji (Dz. U. Nr 281, poz. 2784) przez uprawnienie do emisji rozumie się uprawnienie do wprowadzenia do powietrza w określonym czasie ekwiwalentu w przypadku gazów cieplarnianych lub 1 Mg jednej z pozostałych substancji, które może być sprzedane, przeniesione lub umorzone na zasadach określonych w ustawie.

Natomiast w myśl art. 3 pkt 10 i 12 ww. ustawy przez jednostkę redukcji emisji rozumieć należy jednostkę emisji zredukowanej lub emisji znikniętej gazów cieplarnianych otrzymaną w wyniku realizacji projektu wspólnych wdrożeń, wyrażoną jako ekwiwalent. Zaś pod pojęciem wspólnych wdrożeń rozumieć należy działanie inwestycyjne z realizowane przez państwo uprawnione na terytorium innego państwa uprawnionego, które ma na celu redukcję lub uniknięcie emisji gazów cieplarnianych.

W świetle tej regulacji zasadne jest więc mówienie o uprawnieniu do emisji jako o pewnym prawie niematerialnym (czyli uprawnieniu, którego przedmiotem jest dobro o charakterze niematerialnym, jak np. prawa autorskie czy też inne zbywalne prawa majątkowe). Stosownie do przepisów ww. ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 8 ust. 1 przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej (...).

Zgodnie z art. 3 pkt 14 i 17 z ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.) przez wartości niematerialne i prawne rozumieć należy, z zastrzeżeniem pkt 17, nabyte przez jednostkę, zaliczane do aktywów trwałych, prawa majątkowe nadające się do gospodarczego wykorzystania, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, przeznaczone do używania na potrzeby jednostki, w tym również aktywa nabyte w celu osiągnięcia korzyści ekonomicznych wynikających z przyrostu wartości tych aktywów, uzyskania z nich przychodów w formie odsetek, dywidend (udziałów w zyskach) lub innych pożytków, w tym również z transakcji handlowej, a w szczególności aktywa finansowe oraz te nieruchomości i wartości niematerialne i prawne, które nie są użytkowane przez jednostkę, lecz zostały nabyte w celu osiągnięcia tych korzyści.

Zatem w kontekście wyżej wskazanej regulacji trzeba stwierdzić, iż zbycie uprawnień do emisji, jako przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, mieści się w zakresie przedmiotowym pojęcia świadczenia usług.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że strony zawarły ze sobą umowę o współpracy w związku ze wspólnym przedsięwzięciem (Projekt JI), na mocy której ustaliły, że całość jednostek redukcji emisji ERU przyznanych jako rezultat implementacji projektu JI zostanie przekazana firmie MC, zaś firma MC uzyskane środki będzie przekazywać Wnioskodawcy w celu pokrycia kosztów związanych z projektem. Natomiast pozostała kwota będzie stanowiła zysk z realizacji Projektu JI.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że środki jakie uzyska Wnioskodawca od firmy MC są wynagrodzeniem za przeniesienie prawa do emisji podtlenku azotu. Zatem w przypadku gdy ww. prawa są przedmiotem odpłatnego przeniesienia przez podatnika podatku od towarów i usług w ramach działalności gospodarczej na inny podmiot, stanowi to świadczenie usług w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. W związku z tym przeniesienie uprawnień do emisji podtlenku azotu jest odpłatnym świadczeniem usług.

Kwalifikacja prawna uprawnień do emisji pozwala na określenie miejsca świadczenia (opodatkowania) transakcji zbycia uprawnień na podstawie art. 56 Dyrektywy VAT, tj. według miejsca siedziby nabywcy (stałego miejsca prowadzenia działalności). Jednakże kluczowe znaczenie ma fakt, iż w omawianej kwestii wypowiedział się Komitet ds. VAT, czyli organ doradczy składający się z przedstawicieli administracji podatkowej wszystkich krajów Unii Europejskiej. Zgodnie z art. 398 Dyrektywy VAT (art. 29 wówczas obowiązującej VI Dyrektywy) Komitet ma prawo analizować kwestie dotyczące stosowania wspólnotowych przepisów dotyczących VAT (zarówno z własnej inicjatywy, jak i na wniosek jednego z przedstawicieli).

Na tej podstawie 14 października 2004 r. wydał on opinię, w której uznał, że handel emisjami jest usługą, dla której podatek powinien naliczyć odbiorca. Opinia Komitetu to tzw. guidelines, czyli nieoficjalne wskazówki, lecz wszystkie kraje członkowskie zgodziły się je stosować. Ten fakt ma istotne znaczenie, jeśli chodzi o podatek VAT, gdyż spójne opodatkowanie sprzedaży przez wszystkie jurysdykcje podatkowe krajów Wspólnoty pozwala wykluczyć dwukrotne opodatkowanie tej samej transakcji bądź też całkowity brak jej opodatkowania.

Artykuł 27 ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT wymieniono usługi sprzedaży praw lub udzielania licencji i sublicencji, przeniesienia lub cesji praw autorskich, patentów, praw do znaków fabrycznych, handlowych, oddania do używania wspólnego znaku towarowego albo wspólnego znaku towarowego gwarancyjnego, albo innych pokrewnych praw.

Natomiast zgodnie z art. 27 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku gdy usługi, o których mowa w ust. 4, są świadczone na rzecz osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium państwa trzeciego-miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania.

Reasumując, w przypadku przeniesienia przez Wnioskodawcę uprawnień do uzyskanych jednostek redukcji emisji na rzecz podmiotu z terytorium państwa trzeciego, czynność ta zostanie uznana za usługę świadczoną poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Do udokumentowania powyższych transakcji zastosowanie znajdą przepisy art. 106 ust. 1 cyt. ww. ustawy o VAT, w myśl którego podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W myśl art. 106 ust. 2 ww. ustawy o VAT przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze.

Szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane które powinny zawierać oraz sposób i okres ich przechowywania zostały określone w rozdziale 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798 z późn. zm.).

W myśl § 27 ust. 1 - 3 ww. rozporządzenia, przepisy § 9, 11-23 i 26 stosuje się odpowiednio do faktur stwierdzających dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług, dla których miejscem opodatkowania jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego, jeżeli dla tych czynności podatnicy wystawiający fakturę nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze. Faktury, o których mowa w ust. 1, powinny zawierać dane określone w § 9, z wyjątkiem stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem. Faktury, o których mowa w ust. 1, mogą nie zawierać danych określonych w § 9 ust. 1 pkt 2, dotyczących nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 4.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odliczenia podatku VAT od zakupów związanych z realizacją projektu JI oraz podatku dochodowego od osób prawnych zawarte zostały w odrębnych rozstrzygnięciach.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.