IBPP3/443-29/09/BWo

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 23 grudnia 2008 r. (data wpływu 8 stycznia 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących wydatki, które w świetle uregulowań zawartych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 8 stycznia 2009 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących wydatki, które w świetle uregulowań zawartych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej artykułów spożywczych oraz przemysłowych. Rozliczając podatek VAT Wnioskodawca nie dokonywał odliczenia podatku VAT od towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stosując się do postanowień art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, obowiązującego do dnia 30 listopada 2008 r.

Nabywane towary i usługi związane były z wykonywanymi przez Wnioskodawcę czynnościami opodatkowanymi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia tych towarów lub usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych, bez względu na uznanie ich za wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, bez względu na uznanie wydatku na nabycie towarów lub usług za koszt uzyskania przychodu na gruncie przepisów o podatku dochodowym, w zakresie, w jakim nabywane towary lub usługi wykorzystywane były do wykonywania czynności opodatkowanych, Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia tych towarów lub usług. W konsekwencji, Wnioskodawca ma prawo dokonać korekt deklaracji za okres od 1 stycznia 2005 r. w związku z możliwością odliczenia podatku VAT naliczonego od zakupionych na potrzeby działalności opodatkowanej towarów i usług, bez względu na kwalifikację podatkową wydatków na ich zakup jako kosztu uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi wykorzystywane są do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, w tym w myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT, m.in. kwotę określoną w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów lub usług. Uregulowanie to, konstytuujące podstawowy element konstrukcyjny podatku VAT, jakim jest prawo do odliczenia podatku naliczonego od nabytych na potrzeby działalności opodatkowanej towarów i usług jest wyrazem fundamentalnej dla systemu podatku VAT zasady neutralności.

Prawo wspólnotowe daje wyraz omawianej zasadzie w art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Dyrektywa 2006/112), zgodnie z którym jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić, VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika.

Przywołana Dyrektywa 2006/112 zastąpiła obowiązującą w dniu przystąpienia Rzeczpospolitej Polskiej do Unii Europejskiej Szóstą Dyrektywę Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (dalej: VI Dyrektywa VAT), która w art. 17 ust. 2 zawierała analogiczne uregulowania, stanowiąc, iż o ile towary i usługi są używane do celów zawieranych transakcji podlegających opodatkowaniu, podatnik jest uprawniony do odliczenia od podatku, który zobowiązany jest zapłacić, należnego lub zapłaconego podatku od wartości dodanej od towarów lub usług dostarczonych, lub które mają być podatnikowi dostarczone przez innego podatnika.

Zasada neutralności podatku, jako jedna z fundamentalnych w systemie VAT, została potwierdzona przez wiele orzeczeń ETS wydanych na podstawie Dyrektyw VAT (m.in. w orzeczeniu z 15 stycznia 1998 r. w sprawie C-37/95 Belgia przeciwko Ghent Coal Terminal NV oraz z 21 września 1988 r. w sprawie 50/87 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Francji).

Dla zapewnienia związku neutralności podatku VAT z działalnością gospodarczą podatników, prawo wspólnotowe dopuszcza możliwość wprowadzenia przez Państwa Członkowskie ograniczeń w zakresie prawa do odliczenia. Obowiązujący w dniu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej przepis art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy przewidywał możliwość zachowania przez Państwa Członkowskie wyłączeń przewidzianych w prawie krajowym w momencie jej wejścia w życie.

Jednym z przepisów ograniczających zasadę neutralności na gruncie polskiego prawa jest będący przedmiotem niniejszego wniosku art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. obowiązujący do 30 listopada 2008 r., który zastąpił analogiczne uregulowanie zawarte w art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym obowiązującej do 30 kwietnia 2004 r. Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do 30 listopada 2008 r., obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

W ocenie Wnioskodawcy wyłączenie przewidziane w cytowanym przepisie jest sprzeczne z postanowieniami VI Dyrektywy. W momencie jej wejścia w życie zgodne z prawem wspólnotowym były bowiem jedynie ograniczenia dostosowane do wcześniejszych uregulowań, zawartych w II Dyrektywie Rady z 2 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych - struktura i procedury wdrożenia wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: II Dyrektywa).

Artykuł 11 (4) II Dyrektywy stanowił, iż niektóre towary i usługi mogą być wyłączone z systemu odliczeń, w szczególności dotyczy to tych, które mogą być wykorzystane w całości bądź częściowo do użytku prywatnego podatnika bądź jego pracowników. Z przytoczonego przepisu wynika więc, iż wyłączenia z systemu odliczeń muszą być określone w sposób rodzajowy, dotyczyć ściśle określonych kategorii towarów i usług. Jak podkreślił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 30 kwietnia 2008 r. zamiarem wspólnotowego ustawodawstwa było wypracowanie wspólnego stanowiska w kwestii tych wydatków, w stosunku do których występowały najczęściej problemy z rozróżnieniem, czy były poniesione na cele działalności gospodarczej, czy potrzeb osobistych podatnika. Norma ta jednak nie odnosiła się do możliwości innego, niż przyjęte w ww. Dyrektywach, kształtowania zasad odliczania podatku, decydujących o jego konstrukcji.

Na potrzebę harmonizacji ustawodawstw krajowych w dziedzinie podatku VAT wskazał m.in. Europejski Trybunał Sprawiedliwości (dalej: ETS) w wyroku z 21 września 1988 r. w sprawie 50/87 (Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Francji) uznając, że ze względu na wpływ na poziom obciążeń podatkowych, jakiekolwiek ograniczenie prawa do odliczenia przysługującego podatnikowi musi być stosowane w ten sam sposób we wszystkich Państwach Członkowskich oraz musi opierać się na istnieniu przepisu w prawie wspólnotowym, który ograniczenie takie wprost przewiduje. W przypadku braku takiego przepisu, z prawa do odliczeń należy korzystać niewyłącznie w odniesieniu do wszystkich kwot podatku naliczonego od dostaw towarów lub usług.

Przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do 30 listopada 2008 r. należy ponadto ocenić jako naruszenie obowiązującej w prawie wspólnotowym zasady proporcjonalności, zgodnie z którą stopień ograniczania praw musi być proporcjonalny do zamierzonego celu. Jak wskazano powyżej, celem dopuszczonych przez Dyrektywy wyjątków od możliwości dokonywania odliczeń jest zapewnienie, by odliczenia te dotyczyły jedynie podatku naliczonego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Sformułowanie art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT obowiązującego do 30 listopada 2008 r. znacznie poszerzało zakres dopuszczalnych przez prawo polskie wyjątków, wykraczając tym samym poza wskazane w przytoczonych przepisach Dyrektyw cele.

ETS wielokrotnie zajmował w swych wyrokach stanowisko potwierdzające niedopuszczalność wprowadzania przez państwa członkowskie ograniczeń w odliczaniu VAT od wydatków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. W orzeczeniu z 14 lutego 1985 r. w sprawie 268/83 (D.A. Rompelman i E.A. Rompelman-Van Deelen v. Minister van Financien) potwierdził, iż system odliczeń ma na celu całkowite uwolnienie podmiotu gospodarczego od obciążeń z tytułu podatku VAT przypadającego do zapłaty lub zapłaconego w trakcie prowadzonej działalności gospodarczej. Wspólny system podatku VAT gwarantuje w ten sposób, iż wszelka działalność gospodarcza, niezależnie od jej celu lub rezultatu, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny pod warunkiem, że działalność ta podlega temu podatkowi.

Jako poparcie zaprezentowanego stanowiska Wnioskodawcy służyć może wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 30 kwietnia 2008 r., w którym Sąd uznał, iż przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT z 2004 r. jest niezgodny z zasadami i normami prawa wspólnotowego zawartymi w VI Dyrektywie oraz Dyrektywie 2006/112, a w szczególności odpowiednio: art. 17 i art. 168 tych Dyrektyw statuującymi podstawową dla systemu VAT zasadą, zgodnie z którą dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego od podatku należnego jest istnienie związku tegoż podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi.

Podobnie w wyroku z 4 kwietnia 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odmówił stosowania art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT ze względu na sprzeczność z przepisami prawa wspólnotowego (art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy), jak też z obowiązującą w prawie unijnym zasadą proporcjonalności.

Należy podkreślić, iż Rzeczpospolita Polska, jako państwo członkowskie Unii Europejskiej jest obowiązana bezpośrednio stosować przepisy dyrektyw wspólnotowych w przypadku, gdy:

* nie da się równocześnie zastosować normy prawa krajowego i wspólnotowego (zasada pierwszeństwa prawa wspólnotowego) oraz

* dyrektywę implementowano w sposób niepełny bądź nieprawidłowy i równocześnie

* stosowany bezpośrednio przepis dyrektywy jest jasny i precyzyjny (daje możliwość określenia zakresu podmiotów uprawnionych i treści przysługujących im praw) oraz bezwarunkowy (nie wymaga dalszego uszczegółowienia przez organy wspólnotowe i organy państw członkowskich).

Możliwość bezpośredniego powoływania się na przepisy wspólnotowe została potwierdzona wyrokami ETS m.in. w sprawach C-26/62 Van Gend en Loos, C-14/74 Van Duyn, C-8/81 Ursula Becker vs. Finanzamt Münster - Innenstadt, C-141/00 Ambulanter Pflegedienst Kügler GmbH vs. Finanzamt für Körperschaften I oraz 106/77 Simmenthai.

Nadto wskazać należy na wyrok WSA w Warszawie z dnia 12 października 2005 r., gdzie stwierdzono, że jeżeli Polska nieprawidłowo zaimplementowała normy unijne, to podatnik może bezpośrednio zastosować przepisy dyrektywy.

Szczególne znaczenie w kontekście przedmiotowej sprawy ma wyrok ETS z 22 czerwca 1989 r. w sprawie Fratelli Constanzo SpA v. Comune di Milano (C-103/88), w którym ETS wyraźnie stwierdził, że do bezpośredniego stosowania prawa wspólnotowego i zaniechania stosowania przepisów prawa krajowego sprzecznych z prawem wspólnotowym obowiązane są nie tylko sądy, lecz także organy administracyjne państw członkowskich (a więc i polskie organy podatkowe).

Istotnym argumentem przemawiającym za stanowiskiem Spółki jest wejście w życie w dniu 1 grudnia 2008 r. przepisów nowelizujących ustawę o VAT, uchylających ograniczenie będące przedmiotem niniejszego wniosku. Wpływ na dokonaną nowelizację miało niewątpliwie wspomniane orzecznictwo Sądów Administracyjnych uznających opisywane ograniczenie w odliczaniu podatku VAT za sprzeczne z prawem wspólnotowym.

Podsumowując, Wnioskodawca uważa, że dokonując zakupu towarów i usług na potrzeby prowadzonej działalności opodatkowanej, zachował prawo odliczenia podatku VAT niezależnie od oceny, czy wydatki na nabycie tych towarów i usług stanowiły w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty uzyskania przychodów. W konsekwencji Wnioskodawcy przysługuje prawo dokonania korekty deklaracji VAT za okres od 1 stycznia 2005 r.

Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości prezentowanego przez niego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Powyższy przepis art. 86 ust. 1 ustawy przyjmuje zatem zasadę, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Przez czynności opodatkowane należy rozumieć w tym przypadku czynności, które faktycznie zostały (bądź zostaną) objęte opodatkowaniem.

Od tej zasady ustawodawca przewidział jednak szereg wyjątków. Jednym z nich jest norma określona w art. 88 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, zgodnie z którą obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Jak z powyższego wynika, kosztem uzyskania przychodu może być taki wydatek, w wyniku poniesienia którego generowany jest przychód.

Mając jednakże powyższe przepisy na uwadze należy stwierdzić, że podatnikowi przysługuje odliczenie podatku naliczonego jedynie od takich wydatków które są związane z działalnością opodatkowaną i równocześnie stanowią koszt uzyskania przychodu.

Wnioskodawca w złożonym wniosku stwierdza, że brak możliwości odliczenia podatku naliczonego związanego z wydatkami, które nie stanowią kosztu uzyskania przychodu, w świetle przepisów wspólnotowych nie pozbawia podatnika prawa do odliczenia podatku VAT.

Należy zauważyć, iż od dnia 1 stycznia 2007 r. aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej jest Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zwaną dalej Dyrektywą, która zastąpiła Szóstą Dyrektywę Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r.

Zgodnie z art. 168 obowiązującej Dyrektywy (odpowiednik art. 17 ust. 2 VI Dyrektywy) jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić:

W myśl art. 176 obowiązującej Dyrektywy (odpowiednik art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy) stanowiąc jednomyślnie na wniosek Komisji, Rada określa wydatki, które nie dają prawa do odliczenia VAT. W żadnym przypadku prawo do odliczenia VAT nie dotyczy wydatków, które nie są ściśle związane z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkę lub wydatki reprezentacyjne.

Do czasu wejścia w życie przepisów, o których mowa w akapicie pierwszym, państwa członkowskie mogą utrzymać wszystkie wyłączenia przewidziane w prawie krajowym w dniu 1 stycznia 1979 r. lub, w odniesieniu do państw członkowskich, które przystąpiły do Wspólnoty po tym terminie, przepisy obowiązujące w dniu ich przystąpienia.

Z wyżej przytoczonych przepisów należy wyciągnąć wnioski:

* prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem towarów i usług związanych z działalnością opodatkowaną nie jest prawem bezwzględnym, lecz istnieje grupa towarów i usług odnośnie których prawo do odliczenia VAT nie dotyczy,

* państwa członkowskie mogą utrzymać wszystkie wyłączenia z prawa do odliczenia podatku, przewidziane w prawie krajowym które obowiązywały w dniu przystąpienia do Wspólnoty aż do czasu wypracowania wspólnego stanowiska wszystkich państw członkowskich odnośnie wydatków, które nie będą dawać prawa do odliczenia podatku naliczonego.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na przepisy art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) zgodnie z którymi obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego,

Mając powyższe na uwadze należy zaznaczyć, że zarówno w ustawie o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym z dnia 8 stycznia 1993 r. jak również w obecnie obowiązującej ustawie o VAT z dnia 11 marca 2004 r., która weszła w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, tj. w dniu 20 kwietnia 2004 r., (z tym, że przepisy m.in. art. 86-89 stosowane są od dnia 1 maja 2004 r. czyli w dniu wejścia w życie przepisów Szóstej Dyrektywy Rady w Polsce), były określone wydatki które pomimo tego, iż są związane z nabycie usług i towarów związanych z działalnością opodatkowaną nie dają prawa do odliczenia podatku naliczonego. Tym samym należy stwierdzić, iż ww. ograniczenia w zakresie odliczania podatku naliczonego narzucone przez przepisy krajowe nie kolidują z postanowieniami Dyrektyw.

W tym miejscu warto przywołać wyrok ETS C-8/81 (Ursula Becker) gdzie Trybunał odniósł się do bezpośredniego stosowania VI Dyrektywy i Dyrektyw Rady w ogólności. ETS podkreślił, iż art. 189 Traktatu Rzymskiego (obecnie, po wejściu w życie Traktatu Amsterdamskiego jest to art. 249) przewiduje iż "Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków". Na gruncie tej regulacji w powyższym rozstrzygnięciu ETS podkreślił możliwość bezpośredniego stosowania Dyrektyw, stwierdzając przede wszystkim, iż "w przypadkach, gdy władze Wspólnoty nałożyły na państwa członkowskie obowiązek pewnego działania, efektywność takiego obowiązku byłaby ograniczona jeżeli osoby nie miałyby możliwości powoływać się na nie przed sądem zaś sądy krajowe nie mogłyby rozpatrywać ich jako elementu prawa wspólnotowego (...) w związku z tym w tych przypadkach, gdy regulacje Dyrektywy są w odniesieniu do ich zakresu (...) bezwarunkowe i wystarczająco precyzyjne, na regulacjach tych podmioty mogą, w przypadku niewprowadzenia do prawa krajowego stosownych regulacji w przewidzianym czasie, opierać się, jeżeli prawo krajowe jest niezgodne z Dyrektywą".

Z przywołanego wyroku wynika, iż możliwość powoływania się bezpośrednio na przepisy Dyrektywy istnieje tylko wtedy gdy przepisy krajowe są niezgodne z Dyrektywą. Jak wskazano powyżej przepisy krajowe nie naruszają celów Dyrektywy.

Ponadto należy zauważyć, iż poszczególnym krajom pozostawiono swobodę wyboru formy i środków w jaki sposób chcą osiągnąć rezultat określony przez dyrektywy. Tym samym powiązanie, w analizowanej sprawie, możliwości odliczenia podatku naliczonego z możliwością zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów w żadnym stopniu nie narusza wytycznych Traktatu odnośnie sposobu implementacji przepisów Dyrektyw w prawodawstwie krajowym.

Oceniając przedstawiony stan faktyczny w konfrontacji z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa podatkowego stwierdzić należy, że nie jest możliwe bezpośrednie odwołanie się do przepisów Dyrektywy w zakresie możliwości odliczenia podatku naliczonego związanego z wydatkami, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do skorygowania deklaracji VAT za okres od 1 stycznia 2005 r. w związku z możliwością odliczenia podatku VAT naliczonego od zakupionych na potrzeby działalności opodatkowanej towarów i usług, bez względu na kwalifikację podatkową wydatków na ich zakup jako kosztu uzyskania przychodu.

W odniesieniu do przywołanego przez Wnioskodawcę orzecznictwa krajowych sądów administracyjnych stwierdzić należy, iż orzeczenia w sprawach podatkowych zapadają w odniesieniu do indywidualnych i właściwych tylko im stanów faktycznych, a ich różnorodność stanowi odpowiedź na różnorodność przedstawionych przez podatników stanów faktycznych, dlatego też nie mogą one być podstawą przy rozpatrywaniu przedmiotowej sprawy. Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r., Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) orzeczenia sądowe są wydawane w konkretnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły. Wyroki sądów administracyjnych nie mają charakteru obowiązującego prawa, natomiast zgodnie z art. 120 Ordynacji podatkowej organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, iż możliwe jest odliczenie podatku VAT od zakupu towarów i usług niestanowiących kosztu uzyskania przychodu w świetle przepisów o podatku dochodowym, należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowo informuje się, iż ocenę stanowiska Wnioskodawcy dokonano w oparciu o stan prawny obowiązujący do 30 listopada 2008 r. Z dniem 1 grudnia 2008 r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1320), z zastrzeżeniem przepisów wymienionych w art. 15 tejże ustawy.

W związku z powyższym od 1 grudnia 2008 r. zmianie uległy m.in. przepisy art. 88 ustawy dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.). Powyższą nowelizacja ustawy o podatku od towarów i usług ustawodawca uchylił przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy o VAT, który ograniczał prawo do obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego w stosunku do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

Zatem prawo do odliczenia VAT naliczonego nie będzie już uzależnione od możliwości zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Jednak nadal obowiązuje zasada, że wydatki te muszą być związane z opodatkowaną działalnością podatnika.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Nadmienia się, iż zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, 31-511 Kraków, ul. Rakowicka 10 po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.