IBPP3/443-231/09/ŁW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2009 r. (data wpływu 24 marca 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 maja 2009 r. (data wpływu 28 maja 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie stosowania stawki podatkowej 0% w eksporcie - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 marca 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie stosowania stawki podatkowej 0% w eksporcie. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 27 maja 2009 r. (data wpływu 29 maja 2009 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 19 maja znak IBPP3/443-231/09/ŁW.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca dokonał w dniu 29 sierpnia 2008 r. sprzedaży eksportowej którą udokumentował wystawiając w tym samym dniu fakturę nr.... Sprzedaż nastąpiła na warunkach "ex Works" (wg Incoterms 2000), tj. towar został wydany w siedzibie Wnioskodawcy przewoźnikowi wynajętemu przez rosyjskiego nabywcę. Przewoźnik, dokonał przemieszczenia towaru do granicy celnej UE i działając jednocześnie jako agencja celna, dokonał zgłoszenia towaru do granicy celnej UE w litewskim urzędzie celnym będącym właściwym dla tej czynności. Procedury eksportowe przeprowadzono z wykorzystaniem systemu elektronicznego ECS zgodnie z art. 796e rozporządzenia Rady (EWG) Nr 2454/93 w którym potwierdzenie dokonania wywozu towaru poza obszar celny UE następuje w formie wygenerowanego przez system komunikatu IE-599. W przypadku wskazanej wyżej transakcji podatnik pomimo faktycznego przeprowadzenia wymaganych procedur nie otrzymał od litewskiego urzędu celnego komunikatu IE599. Komunikatu takiego nie otrzymał także rosyjski nabywca towaru (importer) ani agencja celna. W miejsce tego Wnioskodawca otrzymał wydane przez litewski urząd celny pisemne oświadczenie potwierdzające dokonanie w dniu 21 października 2008 r. eksportu towaru. W piśmie tym wskazano, że ze względu na "specyficzną wersję" systemu ECS na Litwie, nie jest możliwe przesłanie komunikatu IE599. W konsekwencji podatnik jako dokumenty potwierdzające wywóz towaru poza granice UE może przestawić: zapłaconą fakturę, list przewozowy CMR, kopię zgłoszenia wywozu oraz wskazane wyżej pismo litewskiego Urzędu Celnego z dnia 22 października 2008 r. Jak wynika z informacji uzyskanych od agencji celnej oraz innych eksporterów dokonujących wywozu towaru za pośrednictwem litewskiego Urzędu Celnego problem uzyskania odeń komunikatu IE599 staje się nagminny, a dotyczy to zarówno eksportu bezpośredniego jak i pośredniego w rozumieniu art. 2 pkt 8 lit. a) oraz lit. b) ustawy o podatku od towarów i usług.

Pismem z dnia 27 maja 2009 r. Wnioskodawca uzupełnił wniosek wyjaśniając, że:

Procedura wywozu rozpoczęta w Polsce została anulowana, a więc nie może wywierać żadnych skutków prawnych. Ponownego zgłoszenia wywozu dokonała Agencja Celna działająca w imieniu odbiorcy w litewskim Urzędzie Celnym (dokąd ze S. przemieścił towar przewoźnik odbiorcy). Z tego powodu, we wniosku wskazano zgodnie z faktami jako dokonujący odprawy celnej urząd celny na Litwie

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy pisemne oświadczenie właściwego Urzędu Celnego o dokonaniu eksportu towaru poza obszar celny UE ("zamknięciu" procedury przemieszczenia eksportowego w elektronicznym systemie kontroli eksportu (ECS)) stanowi dokument potwierdzający wywóz o którym mowa w art. 41 ust. 6 i 11 ustawy o podatku od towarów i usług, to jest czy stanowi podstawę zastosowania stawki podatku "0", w sytuacji, gdy zgodnie z tym oświadczeniem z przyczyn leżących w systemie i niezależnych od podatnika przesłanie podatnikowi komunikatu IE599 (ani jego kopii) nie jest możliwe.

Zdaniem Wnioskodawcy, ani art. 2 pkt 8 ani art. 41 ust. 6 i 11 ustawy o podatku od towarów i usług nie wskazują konkretnego rodzaju dokumentu stanowiącego dowód wywozu towaru poza granice celne Wspólnoty Europejskiej, ani też konkretnego sposobu potwierdzenia takiego wywozu. Wynika z tego, że jako dowód wywozu należy dopuścić każdy dokument, który bez wątpliwości potwierdzał będzie fakt opuszczenia przez towary obszaru celnego Wspólnoty. Dokumentem takim jest z pewnością zaświadczenie uzyskane z właściwego Urzędu Celnego o wyprowadzeniu towarów poza terytorium Wspólnoty. Wnioskodawca dysponuje takim zaświadczeniem (wynika z niego bez wątpliwości jakiej procedury tj. jakiego towaru i stron dotyczy eksport), a więc zarówno w eksporcie bezpośrednim jak i pośrednim zaświadczenie to stanowić będzie podstawę do zastosowania stawki podatku "0".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca dokonuje transakcji dostawy towarów na rzecz kontrahenta z Rosji. Towary wywożone są z Polski przez terytorium Litwy. Odprawa celna wywożonych z Polski towarów odbywa się w urzędzie celnym na Litwie. Wnioskodawca nie posiada dokumentu celnego potwierdzającego rozpoczęcie procedury wywozu na terytorium Polski.

Na mocy art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W przedmiotowej sprawie należy zwrócić uwagę na art. 13 ust. 3 ustawy o VAT. Stosownie do tego przepisu, za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć czynnościom wykonywanym przez niego jako podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego.

Wskazany przepis art. 13 ust. 3 ww. ustawy, rozszerza zatem pojecie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na czynności nie mające charakteru czynności dwustronnych, polegające na przemieszczeniu towarów należących do przedsiębiorstwa Wnioskodawcy z Polski do innego kraju wspólnotowego, w którym mają posłużyć wykonywanym tam przez Wnioskodawcę czynnościom opodatkowanym.

Przy czym zaznaczyć należy, iż przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 13 ust. 3 ustawy nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy występuje chociażby jedna z przesłanek negatywnych określonych w art. 13 ust. 4 ustawy o VAT.

Zatem zgodnie z art. 13 ust. 4 pkt 4 ww. ustawy, przemieszczenie towarów, o którym mowa w ust. 3, przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy towary mają być przedmiotem eksportu towarów przez tego podatnika, pod warunkiem że podatnik posiada dokument celny potwierdzający rozpoczęcie procedury wywozu na terytorium kraj u, jeżeli wywóz z terytorium Wspólnoty jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Biorąc pod uwagę fakt, iż Wnioskodawca ww. dokumentu nie posiada, stwierdzić należy, iż przepis art. 13 ust. 4 pkt 4 ustawy o VAT, nie znajdzie zastosowania w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku.

Reasumując, transakcji dokonanej przez Wnioskodawcę nie można uznać za eksport towarów, lecz za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, zgodnie z art. 13 ust. 3 ustawy o VAT. Przemieszczenie należącego do spółki towaru z terytorium Polski na terytorium Litwy, celem jego wywozu do Rosji, stanowić będzie w Polsce wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy o VAT.

Z cyt. wyżej przepisów wynika, iż przemieszczenie z Polski na terytorium innego państwa członkowskiego towarów, które mają być przedmiotem eksportu przez tego podatnika w sytuacji gdy wywóz jest potwierdzany przez urząd celny na terytorium innego niż Polska kraju członkowskiego tylko wówczas jest uznawany za eksport w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o podatku od towarów i usług, jeżeli podatnik posiada dokument celny potwierdzający rozpoczęcie procedury wywozu na terytorium Polski.

Zatem w przypadku braku powyższego dokumentu celnego, przemieszczenie towarów, o którym mowa w art. 13 ust. 3 ustawy o VAT, uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Przy czym zauważyć należy, iż zarówno eksport towarów jak i wewnątrzwspólnotową dostawa towarów objęte są 0% stawką podatku VAT (przy zachowaniu odpowiednich warunków), co w efekcie powoduje, że towary te są opodatkowane w państwie ich konsumpcji (przeznaczenia).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedmiotowym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.